Op 15 aug. 1994 zag het levenslicht, en enkele weken nadien kwam je ons gezin aanvullen. Ge werd het zonnetje in huis. We hebben samen gespeeld, gewandeld, gevist, gefietst, op reis geweest en nog zoveel dingen meer. Ge wilde 's avonds pas slapen als we allemaal samen waren. Ge wist zoveel en ge kon je verstaanbaar maken met je ogen. Je hielp graag met het vrouwke in de keuken, als ze eten klaarmaakte. En dan kwam begin aug. 2008 dat ge een hersentrombose moest doormaken. Met de hulp van de dokter en na 2 dagen tussen leven en dood gezweefd te hebben, wer ge weer beter. Tot die fatale vrijdagmorgen, 17 okt. 2008, dat je nierkes blokkeerden. Ge was erg ziek en voelde jezelf ellendig. Op 18 okt. 2008 hebben het vrouwke en ik je nog proberen te voeden gelijk een vogelke, met een pipetje. Maar ge gaf alles terug over. Dan heeft je dokter Sofie, je na rijp beraad rustig laten inslapen op de schoot van mama, terwijl ik je hartje vasthield. Om 15 uur stipt heeft je hartje opgehouden met kloppen. Dat moment zal ik nooit vergeten. Graag had ik jou nog enkele jaren willen geven van mijn leven. Daarna hebben we je late verassen en ben terug meegekomen naar huis om hier je vaste plaats te krijgen in de living. Prutske, voor zo'n klein beestje laat je zo'n enorme leegte na. Ooit zullen we elkaar terug tegenkomen en word alles weer zoals vroeger. In de dierenhemel zal je rap vriendjes maken, want je bent een heel sociaal beestje, zowel met groot als klein. Prutske, bedankt voor de mooie jaren samen en nooit zal ik vergeten slaapwel te wensen, als ik ga slapen. Slaap zacht, je baasjes.