Hallo

Vandaag hebben we het Chinees Nieuwjaar een beetje meegevierd. We zijn met de bus naar de Antwerpse Chinese wijk getrokken en hebben daar een van de kleinste en tevens luidruchtigste (dat is geen vuur- maar donderwerk) stoeten aller tijden gezien. Even na de noen, na het winkelen en het middagmaal, was Zeno in slaap gevallen in de buggy: zolang je niet stilstaat dut hij rustig verder. Wie kwamen we tegen in de Van Wesenbekestraat? Lulu, zus Charlotte, mama Hilde en papa Benny. Bekend van hun leuke weblog die we in december vorig jaar met veel plezier hebben gevolgd. We kochten ook een nieuwjaarsmaaltijd voor thuis: paksoi en andere groenten in de drukke Sun Wah en geroosterde eend in een restaurant waar je ook kon meenemen. En Zeno 's avonds maar smullen: hij is gek op eend met groentjes en rijst!

Tot de volgende keer.

Danny

foto: lekkere verjaardagstaart!

Hallo

Gisteren was het feest! Zeno blies twee kaarsjes uit. Leuk dat we dat thuis mogen vieren. Iedereen die een kadootje of kaartje of mailtje of reactie bezorgde: hartelijk dank. Het feestje was in zeer beperkte kring: grootouders, tante, meter, peter en voogd. Zeno voelde zich goed thuis tussen de mensen en speelde zelfs een beetje met hen. Peter Pieter wou er al onmiddellijk een voetbaltalent van maken. Nils, Linda's petekind, viel na een eerste angstvallige reactie uiteindelijk in de gratie als speelkameraadje.

De eerste dag begreep Zeno nog niet dat alle kamers van dit huis tot zijn "afgebakend terrein" behoren. Als iemand van ons een kamer verliet, stak de separatieangst al de kop op. Dat behoort inmiddels (bijna) tot het verleden. Paniekaanvallen blijven, maar verminderen in aantal. Het eetprobleem manifesteert zich veel minder aan een duidelijk ingedeelde tafel in plaats van een rijkelijk gevulde Chinese tafel. Het is klaar welk bord voor wie is. En we krijgen van hem eten! Eergisteren zaten we toch weer even verbaasd aan onze stoel gelijmd. Met zijn linkerhandje wees hij met een "ooh!" naar buiten, terwijl hij met zijn rechterhand worteltjes wegmoffelde in zijn stoeltje. We vonden achteraf vier worteltjes, hijzelf was het blijkbaar al vergeten. Vanavond schilde ik na het avondeten een appel, hij krijgt dan smalle partjes. Drie ervan werden gedeponeerd in de eetstoel, hij deed geen moeite meer om het te verbergen. Waarschijnlijk de macht der gewoonte, want we zien zeer goed wanneer hij voldoende gegeten heeft. En aan de etensresten aan zijn stoeltje, vloer, tafel en hemzelf. Plafond volgt later. Leuk, je kind zelf laten eten met het lepeltje of vorkje. Zoek nu al vrije tijd voor een nieuwe parket en schilderwerken!

Adoptieprobleempjes zijn er natuurlijk, maar die lijken ons op termijn oplosbaar en nietig vergeleken met wat je ervoor terugkrijgt. Je investeert heel veel tijd in de kleine pagadder, maar één flodder, één kirrend blikje of een vertederend geeuwmondje leiden dan weer tot een smeltmoment, of "ons emomoment" zoals de mama en papa van Fan dat zo leuk zeggen. Vooral als we samen spelen, met een bal of een ballon, dan brult hij het uit van vreugde. Zeno speelt ook graag alleen. Niet met het speeltje in de doos, maar met de doos. Of het papier waar de doos in zat. En knuffelbeesten dienen om mee te gooien. Hoewel hij plots, sinds gisteren, af en toe de mond van Winnie the Pooh trachtte te openen en er vervolgens zijn drinkbeker tegen drukte. Lief!

Mooi weer vandaag, we hebben de veerboot aan het Hemiksemse Callebeek genomen en een zonnige polderwandeling naar Bazel gemaakt. Ter hoogte van "Den duiventoren" vroeg Zeno naar een pannenkoek met een koffie verkeerd. Of was dat mama Linda? De appelstrudel met slagroom lustte hij ook wel, maar de ijsroom absoluut niet. Merkwaardig, waarschijnlijk had hij nog nooit in zijn leventje zoiets gegeten.

Maandag gaan we naar de stoet van het Chinese Nieuwjaar in Antwerpen: dan is er de traditionele Eenhoren- en leeuwenoptocht met Chinees vuurwerk. Die start om 15 uur aan de kung-fu school Tith Ngaw Pai (De Coninckplein) en eindigt in de Van Wesenbekestraat voor supermarkt Sun Wah. Kunnen we ineens boodschappen doen.

Groetjes.

Danny

Zeno heeft zich heel goed gedragen tijdens de 18 uur durende reis van Peking naar Zaventem.  Acht uur vliegen van Peking naar Helsinki: 3u geslapen en 5u rustig gespeeld. Het weerzien met onze familie en vrienden was ongelooflijk.  Eindelijk thuis met ons zoontje.  Zeno bekeek het allemaal heel rustig van op afstand (alhoewel hij direct een oogje op Liv had). Ons huis was prachtig versierd.  Een grote spandoek met daarop "Welkom thuis Zeno",  ook binnen hingen er lampions, papieren draken enz....   Allemaal bedankt !

De volgende ochtend heeft Zeno ons huis een beetje verkend, mama vooral gewassen en papa met Zeno gespeeld en opgeruimd. We werden 's morgens nog verrast met een lekker ontbijt, opnieuw bedankt !

Ondertussen zijn we nu al enkele dagen thuis en Zeno doet het echt goed.  Af en toe een echte peuter, met peutergrillen.  Maar hij kan toch zo lief  knuffelen!  In Peking was hij al dol op rijden met de bus of in zijn buggey zitten. Inmiddels weten we ook dat hij graag vliegt en zijn ogen de kost geeft vanuit het autostoeltje. Hij speelt graag alleen maar aan de andere kant eist hij toch enorm veel aandacht op. Gelukkig zijn we met drieën thuis, anders kwam er niks van de huishoudelijke taken.

Hij is helemaal gefascineerd door de gitaren van zijn papa.  Danny speelt dan een liedje en hij begint dan te dansen of speelt mee op de gitaar.  Ik denk dat Danny blij is dat zijn zoon van muziek houdt.  Als Zeno een liedje niet graag hoort, dan steekt hij zijn vingers in de oren.

We proberen hem ook zelf te laten eten.  We weten nog altijd niet goed of hij nu links- of rechtshandig is.  Dit geeft natuurlijk hilarische taferelen. Zo vliegt de aardappelpuree soms in het rond, of plakt de yoghurt achter zijn oren.  Maar ja, hij moet het maar leren. Mama zal volgend jaar wel een nieuwe vloer kiezen!

Af en toe gaan we nog iets op de weblog pennen. En dan stilaan uitbollen...

Zo ik kruip onder de wol want we hebben allemaal nog een beetje last van de jetlag!

Tot schrijfs!
Linda

Hallo thuisfront

De valiezen zijn gepakt (oef), de rekeningen betaald (whàààààààà!). Deze ochtend zijn we nogmaals gaan shoppen, we hebben vooral voor Zeno kleertjes gekocht. In de late namiddag ben ik zonder vrouw en zoon naar het acrobatische optreden van Acrobatics Macrocosm gaan zien. Prijzig, kort maar knap. Zeno had  ondanks alle kansen zijn middagdut resoluut geweigerd. Daarom besloot Linda met hem in het hotel te blijven. Waar hij even enthousiast bezig bleef als de rest van de dag. Voordeel: hij sliep vanavond vrij vlug in. Opnieuw een leuke dag, een paar keer zeer licht doorkruist door dreumesgedrag, even zeer een constructiefout bij niet-geadopteerde kinderen.

Zaterdagochtend opstaan om 5.00u. Om 7.00u moeten we van de kamer, om 7.30u vertrekken we naar de luchthaven. Ruim 7u vliegen van Beijing naar Helsinki, minder dan 3u van Helsinki naar Brussel. Op het vliegtuig vanuit China krijgen we al zeker drie plaatsen (oef!). Omdat Zeno pas volgende week twee wordt, moesten we geen zetel voor hem betalen maar hadden we daar dus ook geen recht op. Het vliegtuig zit niet vol en mevrouw Wan Yu heeft even gebeld voor onze families... Als we om pakweg 18.30u à 19.00u Belgische tijd in de aankomsthal van Zaventem verschijnen, is het in Beijing al zondag, meer bepaald 2u 's nachts. Op dat moment hebben we een reis van meer dan 18u achter de kiezen. We zullen er dus okselfris uitzien. Ofwel, hier is de adrenaline weer, klaar voor een doorstart. Nee piloten, niet jullie, wij!

De reactie van Zeno is onvoorspelbaar. Ofwel slaapt hij als een marmot. Ofwel volgt een paniekaanval: hij kan zelfs niet tegen een lift met veel volk erin. Ofwel reageert hij heel gewoontjes. In alle drie de gevallen willen we jullie vragen afstand te bewaren. We weten dat een aantal mensen ons komt begroeten en vinden dat enorm fijn, echt waar. Maar vermijd aub contact met Zeno. Begluur hem stiekem (toegestaan!), maar raak hem niet aan. De eerste twee maanden kunnen familie, vrienden, collega's, kennissen... hem best zoveel mogelijk negeren. Deze korte periode in een heel mensenleven helpt om onze jongen, met zijn rugzakje vol gevoelens van 2 jaar weeshuis, eerst aan mama en papa te laten hechten. Jullie stellen hem zwaar op de proef door deze vraag niet te respecteren. En dat wil toch niemand van de Zenoclub op zijn/haar geweten hebben, nee?

Bedankt iedereen voor het lezen, reageren en mailen. Het spijt ons dat we niet iedereen konden antwoorden, soms zaten we om 1.00u 's nachts nog te mailen of te bloggen.

Dit was het dan.

Kusjes van Linda en Danny,

Hallo

Het loopt hier op ver op zijn einde. Vandaag kregen we de laatste bezienswaardigheid achter de kiezen: de hutongs of stegen. Deze hutongs verdwijnen ten gevolge van de stadsvernieuwing. De Olympische Spelen drukken hier nog een extra zware stempel op. Een aantal wordt nog in stand gehouden, met als duidelijk doel: toerisme. De riksja's met toeristen rijden je bijna omver. Een ietwat opgekalefaterd huis met binnentuin in deze armenwijk kost ongeveer 1 miljoen euro... Ik ben er ook even naar een publiek toilet geweest. Djiezes! De mannen (idem in het vrouwentoilet) zitten naast elkaar gehurkt hun gevoeg te doen, sommigen terwijl de krant lezend. Gewoon boven een gat, zonder deur of schutsel. "Als ge 't sport hebt gelezen, geeft dat dan eens door!" Ik heb het bij plassen tegen een muur gehouden en ben dan snel van de stank gaan lopen. In de oude boeken ziet Peking er nog uit als een lage stad waar iedereen met de fiets rijdt. Toen we er de eerste keer doorreden dacht ik eerder aan New York. De straat waar het hotel zich bevindt telt tien rijstroken + twee voor fietsers. Een straat met 2 x 3 rijstroken is hier eerder een gewone zijstraat.

Daarna mochten we gaan shoppen in een kledingmagazijn (afbieden, ongelooflijk) met zes verdiepingen. Eerst in de kelder een valies en een rugzak gekocht en dan alle verdiepingen afgedweild. Onze zoon heef zich anderhalf uur kranig gedragen. De meeste spullen waren ook voor hem. Op het einde zijn Zeno en papa buiten gaan buggy'en en heeft mama zich getrakteerd op een mooie handtas (in de duurdere winkel ernaast, ahum). Maar dat heeft ze dubbel en dik verdiend, de schat. Ze moet altijd Zeno pakken en dragen. Gelukkig hebben de zeer toffe reisgenoten ons vaak gedepanneerd op (rol)trappen of met het zeulen van zware spullen.

We zijn dan met gans de bus langs de Belgische ambassade gereden: er moesten nog wat problemen met documenten opgelost worden. Drie mensen van onze groep zijn op de ambassade ontvangen. Het ministerie in Brussel en de ambassade in Beijing doen hun best om alles in kannen en kruiken te krijgen. Iedereen wil het gewone leven thuis weer opnemen.

Vanavond zijn we niet met de groep gaan eten. Het restaurant van het hotel was volgeboekt omdat firma's en diensten massaal uit eten gaan met personeel: het Chinees nieuwjaar komt eraan. De families gingen ergens Pekingeend en hot pot eten. Maar Zeno had vandaag geen middagdut gedaan en had weinig kunnen spelen. Daarom: roomservice en Zeno mocht noedels met groenten en champignonsoep eten op een grote handdoek (was nodig, zie foto) naast zijn speelmatje. Meestal gaat hij om 20u of iets later moeizaam slapen. Vanavond viel hij om 19.15u tijdens zijn massage en dus zonder liedjes in slaap.

Morgen bezoeken we een zijdewinkel en komen snel terug om in te pakken. Zeno kan zich dan nog eens uitleven, want zaterdag wordt niet echt een leuke dag voor hem: heel vroeg opstaan, 11u vliegen en een tussenlanding in Finland.

Maar dan komt een moment waar mams en paps naar uitkijken. En Zeno?

Sloppel

foto: Verboden Stad

Hallo

De zon verscheen vandaag amper aan het firmament. Daardoor voelde het voor het eerst kouder aan. We bezochten de Lamatempel, daarna de Verboden Stad en ten slotte het Tiananmenplein. De zeer grote Lamatempel omvat veel Tibetaanse en Mongoolse boeddhistische kunstwerken. Vooral de Verboden Stad (The Last Emperor van Bertolucci!) maakte indruk: 74ha en 800 gebouwen. Het Tiananmenplein (900m x 500m) met mausoleum van Mao is een knap staaltje van lelijkheid, letterlijk en figuurlijk. Je wandelt erover met een vieze smaak in je mond. Vanop het plein zie je de Verboden Stad liggen, met daartussen een reuzenfoto van de "grote roerganger".

Zeno was weer in goede doen vandaag. Hij deelt eten met ons! Hij legt ook meer contacten: kindjes van andere koppels durft hij al te benaderen. Ook de volwassenen kunnen hem al eens aan het lachen brengen of over zijn bol aaien. Gisteren durfde hij zelfs de kamer aan de overkant binnenstappen en Isali, een jonge pop tussen 1 en 2, eventjes over de wang aaien. We moeten de zaal voor de trouw nog vastleggen. Ook Fan, het andere jongetje van de groep, begroet hij nu pas.

Toen hij weer even door het lint wou gaan tijdens het avondeten kwam gids Liu tussen en gaf Zeno een uitbrander in het Chinees. Gefascineerd de preek aanhorend zat hij aan zijn kinderstoel gelijmd. De dag dat Zeno Nederlands begrijpt zal hij zeer goed luisteren, beloofde Liu ons. Wij content. Deze middag zong Zeno nog kinderliedjes op de kamer, terwijl danste hij rond. Het ligt vast op film, schattig hoor! Een week geleden dachten we nog dat hij niet kon praten. Die kennis van het Chinees is anderzijds voor ons een stevige handicap. Maar zijn Nederlands begint: hij verstaat NEE! (broodnodig op sommige momenten), zegt mama en papa (Linda is even goed papa en ik mama, maar kom) en heel grappig: sloppel!

Enerzijds moet ik zeggen dat het verblijf hier in Peking mij geenszins tegenvalt. Anderzijds snak ik naar huis om Zeno in de nieuwe definitieve omgeving te brengen. Het echte opvoedingsproces en het wegwerken van de adoptie-angsten kan pas daar voorgoed beginnen. Het is erg moeilijk om hier de vaste patronen, die voor kinderen broodnodig zijn, correct in te voeren.

Sloppel en tot morgen.