Zeno heeft zich heel goed gedragen tijdens de 18 uur durende reis van Peking naar Zaventem.  Acht uur vliegen van Peking naar Helsinki: 3u geslapen en 5u rustig gespeeld. Het weerzien met onze familie en vrienden was ongelooflijk.  Eindelijk thuis met ons zoontje.  Zeno bekeek het allemaal heel rustig van op afstand (alhoewel hij direct een oogje op Liv had). Ons huis was prachtig versierd.  Een grote spandoek met daarop "Welkom thuis Zeno",  ook binnen hingen er lampions, papieren draken enz....   Allemaal bedankt !

De volgende ochtend heeft Zeno ons huis een beetje verkend, mama vooral gewassen en papa met Zeno gespeeld en opgeruimd. We werden 's morgens nog verrast met een lekker ontbijt, opnieuw bedankt !

Ondertussen zijn we nu al enkele dagen thuis en Zeno doet het echt goed.  Af en toe een echte peuter, met peutergrillen.  Maar hij kan toch zo lief  knuffelen!  In Peking was hij al dol op rijden met de bus of in zijn buggey zitten. Inmiddels weten we ook dat hij graag vliegt en zijn ogen de kost geeft vanuit het autostoeltje. Hij speelt graag alleen maar aan de andere kant eist hij toch enorm veel aandacht op. Gelukkig zijn we met drieën thuis, anders kwam er niks van de huishoudelijke taken.

Hij is helemaal gefascineerd door de gitaren van zijn papa.  Danny speelt dan een liedje en hij begint dan te dansen of speelt mee op de gitaar.  Ik denk dat Danny blij is dat zijn zoon van muziek houdt.  Als Zeno een liedje niet graag hoort, dan steekt hij zijn vingers in de oren.

We proberen hem ook zelf te laten eten.  We weten nog altijd niet goed of hij nu links- of rechtshandig is.  Dit geeft natuurlijk hilarische taferelen. Zo vliegt de aardappelpuree soms in het rond, of plakt de yoghurt achter zijn oren.  Maar ja, hij moet het maar leren. Mama zal volgend jaar wel een nieuwe vloer kiezen!

Af en toe gaan we nog iets op de weblog pennen. En dan stilaan uitbollen...

Zo ik kruip onder de wol want we hebben allemaal nog een beetje last van de jetlag!

Tot schrijfs!
Linda

Hallo thuisfront

De valiezen zijn gepakt (oef), de rekeningen betaald (whàààààààà!). Deze ochtend zijn we nogmaals gaan shoppen, we hebben vooral voor Zeno kleertjes gekocht. In de late namiddag ben ik zonder vrouw en zoon naar het acrobatische optreden van Acrobatics Macrocosm gaan zien. Prijzig, kort maar knap. Zeno had  ondanks alle kansen zijn middagdut resoluut geweigerd. Daarom besloot Linda met hem in het hotel te blijven. Waar hij even enthousiast bezig bleef als de rest van de dag. Voordeel: hij sliep vanavond vrij vlug in. Opnieuw een leuke dag, een paar keer zeer licht doorkruist door dreumesgedrag, even zeer een constructiefout bij niet-geadopteerde kinderen.

Zaterdagochtend opstaan om 5.00u. Om 7.00u moeten we van de kamer, om 7.30u vertrekken we naar de luchthaven. Ruim 7u vliegen van Beijing naar Helsinki, minder dan 3u van Helsinki naar Brussel. Op het vliegtuig vanuit China krijgen we al zeker drie plaatsen (oef!). Omdat Zeno pas volgende week twee wordt, moesten we geen zetel voor hem betalen maar hadden we daar dus ook geen recht op. Het vliegtuig zit niet vol en mevrouw Wan Yu heeft even gebeld voor onze families... Als we om pakweg 18.30u à 19.00u Belgische tijd in de aankomsthal van Zaventem verschijnen, is het in Beijing al zondag, meer bepaald 2u 's nachts. Op dat moment hebben we een reis van meer dan 18u achter de kiezen. We zullen er dus okselfris uitzien. Ofwel, hier is de adrenaline weer, klaar voor een doorstart. Nee piloten, niet jullie, wij!

De reactie van Zeno is onvoorspelbaar. Ofwel slaapt hij als een marmot. Ofwel volgt een paniekaanval: hij kan zelfs niet tegen een lift met veel volk erin. Ofwel reageert hij heel gewoontjes. In alle drie de gevallen willen we jullie vragen afstand te bewaren. We weten dat een aantal mensen ons komt begroeten en vinden dat enorm fijn, echt waar. Maar vermijd aub contact met Zeno. Begluur hem stiekem (toegestaan!), maar raak hem niet aan. De eerste twee maanden kunnen familie, vrienden, collega's, kennissen... hem best zoveel mogelijk negeren. Deze korte periode in een heel mensenleven helpt om onze jongen, met zijn rugzakje vol gevoelens van 2 jaar weeshuis, eerst aan mama en papa te laten hechten. Jullie stellen hem zwaar op de proef door deze vraag niet te respecteren. En dat wil toch niemand van de Zenoclub op zijn/haar geweten hebben, nee?

Bedankt iedereen voor het lezen, reageren en mailen. Het spijt ons dat we niet iedereen konden antwoorden, soms zaten we om 1.00u 's nachts nog te mailen of te bloggen.

Dit was het dan.

Kusjes van Linda en Danny,

Hallo

Het loopt hier op ver op zijn einde. Vandaag kregen we de laatste bezienswaardigheid achter de kiezen: de hutongs of stegen. Deze hutongs verdwijnen ten gevolge van de stadsvernieuwing. De Olympische Spelen drukken hier nog een extra zware stempel op. Een aantal wordt nog in stand gehouden, met als duidelijk doel: toerisme. De riksja's met toeristen rijden je bijna omver. Een ietwat opgekalefaterd huis met binnentuin in deze armenwijk kost ongeveer 1 miljoen euro... Ik ben er ook even naar een publiek toilet geweest. Djiezes! De mannen (idem in het vrouwentoilet) zitten naast elkaar gehurkt hun gevoeg te doen, sommigen terwijl de krant lezend. Gewoon boven een gat, zonder deur of schutsel. "Als ge 't sport hebt gelezen, geeft dat dan eens door!" Ik heb het bij plassen tegen een muur gehouden en ben dan snel van de stank gaan lopen. In de oude boeken ziet Peking er nog uit als een lage stad waar iedereen met de fiets rijdt. Toen we er de eerste keer doorreden dacht ik eerder aan New York. De straat waar het hotel zich bevindt telt tien rijstroken + twee voor fietsers. Een straat met 2 x 3 rijstroken is hier eerder een gewone zijstraat.

Daarna mochten we gaan shoppen in een kledingmagazijn (afbieden, ongelooflijk) met zes verdiepingen. Eerst in de kelder een valies en een rugzak gekocht en dan alle verdiepingen afgedweild. Onze zoon heef zich anderhalf uur kranig gedragen. De meeste spullen waren ook voor hem. Op het einde zijn Zeno en papa buiten gaan buggy'en en heeft mama zich getrakteerd op een mooie handtas (in de duurdere winkel ernaast, ahum). Maar dat heeft ze dubbel en dik verdiend, de schat. Ze moet altijd Zeno pakken en dragen. Gelukkig hebben de zeer toffe reisgenoten ons vaak gedepanneerd op (rol)trappen of met het zeulen van zware spullen.

We zijn dan met gans de bus langs de Belgische ambassade gereden: er moesten nog wat problemen met documenten opgelost worden. Drie mensen van onze groep zijn op de ambassade ontvangen. Het ministerie in Brussel en de ambassade in Beijing doen hun best om alles in kannen en kruiken te krijgen. Iedereen wil het gewone leven thuis weer opnemen.

Vanavond zijn we niet met de groep gaan eten. Het restaurant van het hotel was volgeboekt omdat firma's en diensten massaal uit eten gaan met personeel: het Chinees nieuwjaar komt eraan. De families gingen ergens Pekingeend en hot pot eten. Maar Zeno had vandaag geen middagdut gedaan en had weinig kunnen spelen. Daarom: roomservice en Zeno mocht noedels met groenten en champignonsoep eten op een grote handdoek (was nodig, zie foto) naast zijn speelmatje. Meestal gaat hij om 20u of iets later moeizaam slapen. Vanavond viel hij om 19.15u tijdens zijn massage en dus zonder liedjes in slaap.

Morgen bezoeken we een zijdewinkel en komen snel terug om in te pakken. Zeno kan zich dan nog eens uitleven, want zaterdag wordt niet echt een leuke dag voor hem: heel vroeg opstaan, 11u vliegen en een tussenlanding in Finland.

Maar dan komt een moment waar mams en paps naar uitkijken. En Zeno?

Sloppel

foto: Verboden Stad

Hallo

De zon verscheen vandaag amper aan het firmament. Daardoor voelde het voor het eerst kouder aan. We bezochten de Lamatempel, daarna de Verboden Stad en ten slotte het Tiananmenplein. De zeer grote Lamatempel omvat veel Tibetaanse en Mongoolse boeddhistische kunstwerken. Vooral de Verboden Stad (The Last Emperor van Bertolucci!) maakte indruk: 74ha en 800 gebouwen. Het Tiananmenplein (900m x 500m) met mausoleum van Mao is een knap staaltje van lelijkheid, letterlijk en figuurlijk. Je wandelt erover met een vieze smaak in je mond. Vanop het plein zie je de Verboden Stad liggen, met daartussen een reuzenfoto van de "grote roerganger".

Zeno was weer in goede doen vandaag. Hij deelt eten met ons! Hij legt ook meer contacten: kindjes van andere koppels durft hij al te benaderen. Ook de volwassenen kunnen hem al eens aan het lachen brengen of over zijn bol aaien. Gisteren durfde hij zelfs de kamer aan de overkant binnenstappen en Isali, een jonge pop tussen 1 en 2, eventjes over de wang aaien. We moeten de zaal voor de trouw nog vastleggen. Ook Fan, het andere jongetje van de groep, begroet hij nu pas.

Toen hij weer even door het lint wou gaan tijdens het avondeten kwam gids Liu tussen en gaf Zeno een uitbrander in het Chinees. Gefascineerd de preek aanhorend zat hij aan zijn kinderstoel gelijmd. De dag dat Zeno Nederlands begrijpt zal hij zeer goed luisteren, beloofde Liu ons. Wij content. Deze middag zong Zeno nog kinderliedjes op de kamer, terwijl danste hij rond. Het ligt vast op film, schattig hoor! Een week geleden dachten we nog dat hij niet kon praten. Die kennis van het Chinees is anderzijds voor ons een stevige handicap. Maar zijn Nederlands begint: hij verstaat NEE! (broodnodig op sommige momenten), zegt mama en papa (Linda is even goed papa en ik mama, maar kom) en heel grappig: sloppel!

Enerzijds moet ik zeggen dat het verblijf hier in Peking mij geenszins tegenvalt. Anderzijds snak ik naar huis om Zeno in de nieuwe definitieve omgeving te brengen. Het echte opvoedingsproces en het wegwerken van de adoptie-angsten kan pas daar voorgoed beginnen. Het is erg moeilijk om hier de vaste patronen, die voor kinderen broodnodig zijn, correct in te voeren.

Sloppel en tot morgen.

Onze tiende dag hier, als ik de zaterdag van vertrek niet meereken. Onze weblog trok tot dusver meer dan 3000 bezoekers, of meer dan 300 per dag. Bedankt, Zeno-fans!

We bezochten vandaag het mooie zomerpaleis. Een enorm keizerlijk domein, half zo groot als de metropool Hemiksem, met droogstaand tot bevroren meer en vele tempels en paviljoenen. Heel de tijd met de groep gewandeld, rustig, ontspannend, leuk. Aan de ingang word je bestormd door een cohorte verkopers, zielig dat je zo je kost moet verdienen. Leal Lolex! Gucci! Bulbelly! Het weer blijft een constante: koud en droog maar zeer zonnig, waardoor de gevoelstemperatuur vrij hoog ligt. Handschoenen en sjaals zijn overbodig, de jas kan open. Onze kindjes kunnen amper handschoenen of wanten verdragen, de onze smijt om de haverklap ook nog eens zijn muts weg. We hebben er 5 bij, geloof ik. "Kwieke vader", denkt hij waarschijnlijk. Grmbbllgr. En dan die Chinese vrouwen maar klagen, dat je de kinderen een kousenbroek moeten aandoen, een muts op zetten, een sjaal en een dikke jas. Dag in dag uit worden we aangestaard. Chinezen schamen zich er niet voor. Ze stoppen, kijken naar Zeno, dan naar ons en lachen. Of kijken boos. Vaak oudere vrouwen, misschien omdat ze zich geen tweede kind konden permitteren of één hebben afgestaan. Mannen en jonge vrouwen zijn veel positiever en geven niet zelden complimentjes. "Oh, wij wisten niet dat er in Beijing wezen waren."

Zeer leuk intermezzo. Terwijl ik dit schrijf, ligt Linda te rusten op het bed. Zeno speelt alleen. Plots staat hij recht en brengt zijn kleertjes, die al klaarliggen om vanavond te gaan eten, naar Linda. Daarna pikt hij een kruimeltje van het toogje boven de minibar, gaat voor Linda staan en steekt dat in zijn mond. Dat is nu een Chineesje dat het woord "honger" niet kan uitspreken. Bovendien begint hij te delen. Hij breekt van zijn boterhammetje een klein brokje af en geeft dat dan aan mama of papa. Is dat het licht aan het einde van de tunnel? Best met twee voeten op de grond blijven staan...

Het ontbijt en het avondmaal verliepen relatief goed. Hoewel de poetsdienst het hier waarschijnlijk niet mee eens is. Deze middag hadden we voor Zeno boterhammetjes bij. Geen probleem dus, hij zag geen ander voedsel in de buurt. Wij hebben op onze kin geklopt. Nu slaan we wel meer het middageten over, gezien de rijkelijk buffetten 's ochtends en 's avonds. Wan Yu, een van de beide gidsen, is op eigen initiatief in het weeshuis navraag gaan doen. Zeno is zeer nieuwsgierig, ook naar eten. Hij sprak al wat Chinees. We horen hem af en toe wat brabbelen, plots zingt hij ook flarden van kinderliedjes. Als Chinezen zijn naam zeggen, reageert hij. Wij hebben dat al in alle tonen geprobeerd, reactie = 0. Verdomd moeilijk, een toontaal.

Natuurlijk had hij vandaag wel eens even zijn kuren, hij is tenslotte een dreumes van net geen twee. Maar wat een hemels verschil met gisteren. Poeslief, flodderig, zeer korte mokjes (dat helpt hier toch geen fluit, 'k zal maar stoppen met droge tranen wenen). Bij het slapengaan werden we opnieuw geconfronteerd met een paniekaanval van verlatingsangst (denken we toch, we zijn geen specialisten). Wat gaat er door dat kopje? Problemen zijn er om opgelost te worden en als we zien welke weg we op tien dagen hebben afgelegd, dan gaan we de toekomst met een roze bril (ik zal mijn paarse afbleken) tegemoet.

Slaapwel en tot morgen.

Danny

Hallo thuisfront

Nee, adopteren is niet 100% rozegeur en maneschijn. Vandaag was zo een off-day. Wenen, woede, paniek, verlatingsangst... Grootste probleem bij Zeno is eten. Sinds vandaag weten we dat de kindjes van zijn leeftijd in het weeshuis vastgemaakt hun kommetje mochten leegeten. Inmiddels heb ik (via de onderzoeksopdracht van een Nederlandse scholier!) ontdekt dat hij dat rantsoen als levensnoodzakelijk beschouwde. Waarschijnlijk had Zeno nog honger. Je verwacht dat hij nu denkt: "Ha! hier is veel meer." Nee, het is wellicht omgedraaid: "Ik moet hier alles opeten, dus de twintig schotels op dat ronddraaiende glazen blad in het midden van de tafel, of ik sterf van de honger." Thuis zal dat natuurlijk een pak gemakkelijker gaan. Net als op de hotelkamer zit het eten in kasten en wordt net voldoende in een bord per persoon opgediend. Zo moet hij leren dat er dagelijks genoeg op tafel komt. Deze kinderen hamsteren ook vaak. We weten dat het best niet verboden wordt. Een doosje met een mondvoorraad kunnen we toelaten om de indruk te wekken dat er in geval van "hongersnood" toch nog een reserve is.

Vandaag bezochten we de Chinese of Lange Muur. Of toch een klein stukje ervan. Deze 6400 km lange muur kronkelt van links naar rechts, omhoog, omlaag. Sommigen hebben zwoegend en zwetend een stukje afgelegd. Zeno, Linda en ik zijn beneden gebleven. Of nee: een paar trappen en lichte hellingen hebben we moeizaam getrotseerd. Helden!

Morgen beter. Na regen komt zonneschijn!

Danny