Vandaag, proberen te praten met mijn zieke partner proberen psychologisch door te dringen, maar neen hoor we steken on ze kop in het zand, allemaal goed en wel maar de pijn blijft het ongemak ook , nog een 10tal dagen en dan hebben we resultaten, maar hoe gaan die zijn zal het weer zijn dat ze een accidentuele kanker hebben gevonden (tzal dan de derde keer zijn) dan moet hij weer 2 jaar wachten om terug op de transplantatielijst te komen en daartegen is hij 60 en het lichaam regenereert zowiezo al zonder ziekte, echt ik en ik mag best voor 2 spreken wij voelen ons gevangenen, op reis gaan om de zinnen eens wat te verzetten tja naar waar, overal zijn die extremisten bezig plus daar kunnen we ook niet weg want hij begint zijn dialyse te doen om hal 7 's avonds en dit tot 's morgens, dan kan je beter thuiszitten dan op een dure verplaatsing he. ok een dagje naar zee, daar is hij te zwak voor tzal hopelijk verbeteren na de 13 als hij medicijnen krijgt, o God ik hoop niet dat het chemo wordt dat zou echt not done zijn , dus ik zwijg erover tot het zover is dat we weten wat het is, nu ga ik slapen en hopelijk geen nachtmerries waarvan je wakker wordt en de eerste seconden denkt dat het echt is, tot dat je ziet dat hij nog naast je ligt....ademend. Venteke ik hoop dat je nog heel lang mijn partner mag blijven en dat ze jou nog niet nodig hebben hierboven, eet maar hier je rijstpap ik zal wel een gouden lepelke kopen. Groetjes G
All right, ik heb het dan toch gedaan. Een blog aangemaakt. Voor degenen die mee komen lezen ik hoop dat je mijn bokkesprongen van idee naar idee kan volgen, ikzelf heb er geen vat op en het is daarom dat ik al mijn overweldigende gedachten,dromen die van zowel van in den dag als die van 's nachts eens op "papier" wil zetten en eventueel dat als het ooit een blijverdje is dat mijn nageslacht dit ooit zal kunnen lezen zo blijft er voor altijd een stukske van mezelf hier. En kunnen zij misschien aan mijn coplex denken aanuit. Maar genoeg gezeverd ik ga aan de slag.
Eerst en vooral een pluim aan mezelf dat ik het aangedurfd heb om ook maar iets van uw ondergetekende op papier te zetten, ik vertrouw nameijk niemand is het niet zo dat alles wat je zegt tegen je gebruikt kan worden dus....Maar ik wordt zowat knettergek van al mijn overpeinzingen van mijn angsten en mijn hooggevoeligheid dat sommigen onder ons mensen bestempelen als HSP, ik weet niet of ik in die categoerie thuishoor dat mogen de lezers zelf al dan niet beoordelen.
Zoals altijd ben ik weer ferm aan het afdwalen van het waarom ik dit hier neerpen, ik heb een partner die ziek is enfin we zijn met 2 gezegende zieken, maar die ziekte van mezelf vindt ik bijzaak, het is de ziekte van mijn partner die me zorgen baart al 10 tal jaren hangt er een zwaard van Damocles over ons hoofd van komt ie erdoor of legt ie er het bijltje bij neer en ja hoor sterke wilskracht als die heeft komt ie er telkens door en strompelen we weer verder , dag na dag , week na week, jaar na jaar. Nu de angst om hem op een dag toch te moeten verliezen in dit leven maakt mij zot van verdriet zo zot dat ik als een emoe mijn hoofd onder het zand wil steken om niks meer te moeten zien en voelen, maar dat is niet de bedoeling van mijn leven hé. De bedoeling is dat ik hieruit iets leer, leren van alleen verder te kunnen, das één van mijn grootste nachtmerries want ik ben er niet van overtuigd dat ik een goede raadgever ben voor mezlf en vermits ik niemand vertrouw, buiten enkele getrouwe die door de jaren heen bewezen hebben van eerlijk te zijn tegen mij. Nog zoiets wat ik hoog in mijn vaandel draag, eerlijkheid, tot op het bot hé,geen witte leugens om bestwil,neen gewoon rechtdoor. Ik ben een mens die als ze iemand graag ziet het ook te is, weet je te beschermend te graag zien te te te, en dast ook niet goed want dan leef je niet zelf he maar door die ander en dat mag niet. Ik versmelt soms ook met die persoon die ik graag zie zeker met mijn kleinkind, als het ware beleef ik door haar terug mijn jeugd en laat het onz zeggen dat het de nare trauma's zijn die ik herbeleef, zo zal ik samen met haar huilen verdriet hebben en lachen. Door vele omstandigheden zie ik ze niet zoveel als ik ze wel zou willen zien en dat heeft me ook een tijd beknot in mijn denken/doen/leven. Daarom ook dit schrijven ik hoop echt een middel te vinden om er alleen door te geraken, ok mits wat begeleiding van mijn zielsvriendin maar die heeft ook haar leven hé zoals iedereen trouwens en mijn levensles is loslaten, maar das voor een latere datum. Eerst dit eens allemaal verwerken.
