Vandaag een mindere dag, ik heb heimwee naar de periode toen we nog niet gekluisterd waren aan de zetel, toen we nog reisjes konden maken of zelfs gewoon eens een dagje naar zee konden. Zal dit nog ooit terugkomen? Ik weet ik leef nu maar ik ben maar een mens en af en toe dwaal je toch weg en kan je even niet meer zo relativeren en zou je liever stil zitten wenen, wat is dat toch in ons brein dat onze gedachten zo onderuit kan halen, dat we ons zo voelen of we zijn de armste schepsels op aarde, terwijl we zeer goed weten dat we zo veel hebben om gelukkig te zijn , zo veel dat we meer hebben dan menig mens op deze wereld. We hebben een dak boven ons hoofd, een warm bed, eten drinken, 2 ogen en 2 handen, en nog zoveel meer, ach morgen is er weer een andere dag en andere gedachte. Tot dan G
