Vandaag, proberen te praten met mijn zieke partner proberen psychologisch door te dringen, maar neen hoor we steken on ze kop in het zand, allemaal goed en wel maar de pijn blijft het ongemak ook , nog een 10tal dagen en dan hebben we resultaten, maar hoe gaan die zijn zal het weer zijn dat ze een accidentuele kanker hebben gevonden (tzal dan de derde keer zijn) dan moet hij weer 2 jaar wachten om terug op de transplantatielijst te komen en daartegen is hij 60 en het lichaam regenereert zowiezo al zonder ziekte, echt ik en ik mag best voor 2 spreken wij voelen ons gevangenen, op reis gaan om de zinnen eens wat te verzetten tja naar waar, overal zijn die extremisten bezig plus daar kunnen we ook niet weg want hij begint zijn dialyse te doen om hal 7 's avonds en dit tot 's morgens, dan kan je beter thuiszitten dan op een dure verplaatsing he. ok een dagje naar zee, daar is hij te zwak voor tzal hopelijk verbeteren na de 13 als hij medicijnen krijgt, o God ik hoop niet dat het chemo wordt dat zou echt not done zijn , dus ik zwijg erover tot het zover is dat we weten wat het is, nu ga ik slapen en hopelijk geen nachtmerries waarvan je wakker wordt en de eerste seconden denkt dat het echt is, tot dat je ziet dat hij nog naast je ligt....ademend. Venteke ik hoop dat je nog heel lang mijn partner mag blijven en dat ze jou nog niet nodig hebben hierboven, eet maar hier je rijstpap ik zal wel een gouden lepelke kopen. Groetjes G