Vandaag wil ik graag opnieuw bloggen in NAHdine. Ik heb er namelijk eindelijk vrede mee dat NAH een deel blijft uitmaken van wie ik ben. Technisch krijg ik het niet gepresteerd om een bijdrage te leveren aan mijn eerste blog. Dagboekdine is perfect beschikbaar, maar NAHdine beschouwt mij als een volger en niet als auteur. Deze wandaad van bloggen.be stemt me rouwig. Als ik de NAH dan eindelijk - na veel omwegen - toelaat in mijn bestaan, loopt het letsel softwarematig van me weg. Of is het een wandaad van mijn geheugen? Tja, ik heb dan ook NAH...
Door het maken van deze omweg ben ik intussen vergeten waar ik over wilde schrijven. Even een blik werpen op mijn agenda. Daar staan al eens ideetjes in. Voila, naast dingen als 'avondschool: opzoeken CVO en Syntra' en 'afspraak maken met de tandarts' schreef ik 'zonder TOM TOM'. Ik ben namelijk reuzefier dat ik vanochtend de trouwe gps niet heb ingeschakeld om de weg te vinden naar het werk. Ik leg de 33 kilometer al een kleine twee maanden met de wagen af. Wat houdt me tegen om zonder hulpmiddelen ter plekke te geraken? Geen enkel moment heb ik onderweg naar het werk een verkeerde beslissing genomen, al miste ik wel zelfvertrouwen. Dat zelfvertrouwen was ik vanmiddag, toen ik huiswaarts wilde keren, nog meer kwijt dan vanochtend. Dat is allemaal de schuld van de spoorwegen. Toen ik de oprit van het arboretum wilde verlaten, was de overweg gesloten om een immens lange goederentrein te laten passeren. De file op de autoweg werd daardoor al even immens lang. Daarom sloeg ik rechtsaf in plaats van te wachten tot ik de kans kreeg naar links te rijden. Langs daar geraak ik ook thuis, maar niet zonder TOM TOM!
