Vanochtend raadpleeg ik de websites met uurregelingen van De Lijn en de NMBS. Na bestudering van de zoekresultaten neem ik een besluit. Niet bepaald milieu- en budgetvriendelijk, maar OK voor mijn gemoedsrust. Mijn verplaatsingen naar en van het werk zal ik in eerste instantie met de wagen realiseren. Het verloop van mijn eerste treinrit overtuigt me hiervan. Ik wil in Kalmthout arriveren op een verantwoord uur zonder vertraagd te worden door zieke treinbestuurders of andere omstandigheden. Op lange termijn verplicht niets mij om werkzaam te blijven in het Arboretum. Mijn droom is een tewerkstelling in mijn woonplaats. Misschien krijg ik daar ooit de kans voor binnen het provinciebestuur?
Normaliter kost het me 's ochtends moeite om me te herinneren wat ik de dag ervoor deed. Vanochtend is het beeld van een schitterend bruidspaar een open poort. Jessica, nichtje van Lusse en blogvolgster, trouwde gisteren met haar lieverd Bert en wij mochten lekker eten en heupwiegen op de dansvloer van feestzaal De Vrije Valk in Alt Hoeselt, een uur rijden van Wijnegem.
Waar ik nog van genoot, was de warmte van de broers en de zus van Lusse. Een dikke knuffel en bemoedigende woorden, dat is iets kostbaars!
Ik ben alweer veel te vroeg op. Straks doen we een saunabezoek. Dat wordt gegarandeerd genieten.
Ik begeef mij busgewijs naar 't stad. Aan de ingang van Starbuck's zal Anke van vzw De Ploeg op me wachten. Omdat ik een kar te vroeg ben, besluit ik even te gaan ontdekken waar de halte van bus 17 zich bevindt. Straks heb ik een ritje te doen naar het UZA voor een tweede raadpleging op de tinnitusafdeling.
Anke begroet mij vrolijk. Er is een nieuwe teamleider aangeworven bij De Ploeg. Ook zij gaat mee. Het aankondigingsbord in het centraal station vermeldt een pak vertragingen. We zullen geduldig moeten wachten. Vol goede moed installeren we ons op de trein. Die moed zakt onderweg danig in mijn schoenen. Als de trein aan een station stopt, rijdt hij niet meer verder. Anke gaat op onderzoek uit. De bestuurder is onwel geworden. Er wordt een vervanger opgetrommeld en een ambulance gebeld. We moeten wachten. Anke geeft onze vertraging telefonisch door aan het arboretum. Ik doe mijn best niet te gaan geloven in slechte voortekenen. Ik bel naar het UZA om mijn afspraak te verplaatsen, want op deze manier geraak ik daar niet op tijd. Ik mag een uur later komen.
Op het arboretum begroeten we de directeur en één van zijn medewerksters. Ik doorzoek mijn notities en kijk op de website, maar vindt haar naam niet terug. Die kom ik wel opnieuw te weten. Van de communicatiedienst is er ook nog een dame. Steffi, heet ze. Haar naam noteerde ik wel netjes. We nemen plaats aan de ovalen vergadertafel. Zes mensen, wat een luxe! We bekijken mijn takenpakket. Ik mag het Arboretum naar voren brengen op Facebook en andere sociale media, zoals bijvoorbeeld Foursquare. Dat gaat wel lukken, zeker? Mijn collega wiens naam ik niet terugvindt, heeft een werkplek naast de hare voor me klaargemaakt. Tot mijn tevredenheid ga ik achter het hoekje zitten. Dat vermindert de kans op geluidsoverlast. Er staan in de ruimte nog een zestal burelen met computers. De bezetting van die plaatsen zal wisselen.
Tot daar mijn eerste werkdag. Ik voel me klaar voor de volgende werkdagen. Halve dagen, die ik hopelijk na drie maanden mag uibreiden naar volle of iets vollere dagen.
In het UZA is wachten de boodschap, om dan op consultatie te mogen gaan, waar twee artsen mij meedelen dat de hersenscan in orde is en dat er niets kan verholpen worden aan mijn tinnitus. Ze willen me doorverwijzen naar een psychotherapeut, maar daar bedank ik voor. Eerst wil ik dit bespreken met Ann, mijn psychologe voor de NAH. Ik kreeg in het verleden al eens de booschap dat de tinnitus niet kan verholpen worden. Een huilbui was mijn reactie. Die huilbui blijft nu achterwege.
Konteverkeerd zit ik in elkaar. Als ik netjes de wekker zet om generaal te repeteren voor mijn werkhervatting, slaap ik noest verder. Als de wekker uitgeschakeld blijft omdat het 1 mei is en ik niet hoef te arbeiden of ervoor te repeteren, ben ik klaarwakker om 7u30.
Voor ik een snee brood en de pot choco aanval, heb ik een jobke te doen op deze arbeidsloze dag van de arbeid. Elke eerste van de maand krijgen de poezen Frontline in de nek gespoten. Bliksem ontvangt genoegzaam zijn 0,8 ml en zet zijn dutje verder. De dames stellen zich weerbaar op. Ik hol achter Myra en ze verdwijnt prompt de buitenwereld in. Zorra verschanst zich onder de canapé. Ze zullen niet met een list, maar met een portie engelengeduld dienen te worden benaderd. Ik besluit al bloggend te wachten tot er eentje in dromenland verkeert om ze dan te besprenkelen. Dan merkt de dierbare kort- of halflangharige kattin er niets van.
Voila, Myra heb ik tussen paragraaf twee en drie besprenkeld. Ik bewaarde daarbij zodanig veel afstand, dat een deel van de 0,5 ml een ander doel vond. Een paar minidruppels zullen een maand lang de zetel vrijwaren van parasitair bezoek.
Mijn gedachten zijn bij nog een ander front dan de Frontline. De werkhervatting nadert. Anke van De Ploeg stelt voor dat we op 3 mei samen de trein nemen naar Kalmthout. Dat vind ik rustgevend. Leest ze de blog en ondermijnt ze prompt mijn verplaatsingsangst, of berust dit prachtige voorstel op luiter toeval? Op de koop toe vraagt ze of ik het OK vind als er een nieuwe medewerkster mijn werkhervatting mee komt observeren. Ik juich de extra assistentie toe, want ik ben tuk op aandacht.
Op 7 mei, mijn derde halve werkdag, heb ik een date met nonkel Marc in taverne Heidehoeve op de Heidebloemlaan. Nonkel Marc stelt voor mij af te halen op het arboretum. Dat heb ik afgeslagen omdat de gps mij er wel heen leidt, maar vermits ik mijn weg naar en van het werk tomtomloos zal afleggen, neem ik het voorstel beter aan. Mijn volgende activiteit voor ik het brood en de choco aanval, wordt het sturen van een mailtje naar de zorgzame nonkel, maar eerst val ik ons Zorra lastig met het beschermende goedje.
Mijn verlangen naar een job, leeft dat wel in mijn onderbewustzijn? Vanochtend had ik de wekker gezet om 6u45 met de bedoeling een generale repetitie te houden: opstaan, ontbijten, opfrissen en de rit naar Kalmthout uitproberen. De wekker liep trouw af en was snel uitgeschakeld, waarna ik mij opnieuw te slapen legde. Dat vind ik geen uiting van werklust! Op de koop toe heeft Lusse voor mij al online een treinticket gekocht. Vandaag ga ik dus toch naar het Arboretum, al is het met een halve dag vertraging.
Sta mij toe even te bekennen dat de nakende werkhervatting mij een beetje nerveus maakt. Het zenuwslopende element is niet de dagtaak, maar de verplaatsing. Toen ik bij de CM werkte, huurde ik een appartement op 800 meter afstand. Een wandelingetje over de Grote Markt van Sint-Niklaas en ik was er. Mijn job in het ITG in Antwerpen lokte mij naar een appartementje in dezelfde straat van dezelfde stad.
Het Arboretum in Kalmthout bezorgt mij werkzekerheid, maar is niet bij de deur. In plaats van de afstand van Wijnegem naar Kalmthout te vervloeken, kus ik beter mijn twee pollekes omdat ik statutair provinciaal ambtenaar ben en dus niet zonder vooruitzichten thuis moet zitten hersenletselen. Laat ik dankbaar zijn om die werkzekerheid. En om mijn draaglijke vorm van NAH. Laat ik ook nog even tot actie overgaan en de directeur van mijn toekomstige werkplek om een halve dag verlof verzoeken zodat ik op tinnitusraadpleging kan in het UZA. Mijn draaglijke vorm van NAH openbaart zich hierbij even op onverdraaglijke wijze. Als ik de directeur wil mailen, zoek ik naar het vorige mailverkeer en ontdek ik mijn vraag om verlof voor een raadpleging in het UZA op een andere dag.
Nu ben ik danig in de war. Ik nam twee afspraken bij een optieker in het UZA. Eentje op 23 mei om 10 uur en eentje op 12 juli om 10 uur. Ik ga de beide afspraken even behouden, maar schrijf in mijn agenda op 23 mei dat ik per ongeluk nog een afspraak heb op 12 juli. Dat zet ik dan ter plekke wel recht. De tinnitusraadplegingen staan gelukkige netjes gepland op non-werkuren.
Mijn gedachten voyageren vlotjes naar het trefwoord dat op mijn dossier van Cepos prijkte: desoriëntatie.
