Vanochtend werd ik wakker met de idee om te stoppen met het bloggen in 'dagboekdine' en mijn activiteiten te hernemen in 'NAHdine'. De NAH blijft namelijk een rol spelen. Dat blijkt uit mijn dagboekdinebijdragen, die toch weer over NAH gaan.
Als ik besluit om de blog dagboekdine af te sluiten en NAHdine te hernemen, slaag ik daar niet in. Onvoldoende blogervaring? Minder gebruiksvriendelijke software? Het zij zo. Dan blijft dagboekdine maar bestaan. NAH of geen NAH. De NAH-gerelateerde bloglezers zal ik informeren over mijn kleine adreswijziging en hierbij heet ik hen dus opnieuw welkom.
Gisteren hadden Lusse en ik een activiteit van MOE-dig verder. Op Cepos. Het ging over leven met en na een NAH. De NAH'ers verzamelden rond de tafel, samen met Stef. De partners of andere familieleden trokken naar een apart lokaal met een dame wiens naam ik mij niet meer herinner. Aan tafel zitten met mijn lotgenoten luchtte me een klein beetje op en gaf me blijdschap om het feit dat er 'alleen maar' gaten in mijn geheugen zijn gebleven. Best leefbaar.
Vandaag bollen we naar Lokeren om mama te bezoeken. We nemen haar mee uit eten. Biene en Wiene gaan ook van de partij zijn. Dat zijn mijn zus en schoonbroer. Voila, zo gaat ons leven verder, liefst op smakelijke wijze.
Lusse heeft me een tof cadeau gegeven: permanente make-up. In Studio Tess, het schoonheidsinstituut van Nadine, had ik een afspraak met Darline. Dat rijmt. Ik vertelde Darline dat ik twee zussen heb en dat onze drie namen rijmen. Ze heeft toen uitgelegd hoe ze aan haar naam kwam, maar ik herinner het mij niet meer. Zo kom ik weer naadloos op NAH. Ik vraag me af waarom ik per sé van blogtitel wilde veranderen en wilde afstappen van mijn NAH-verleden. Het is gewoon een deel van mij, net als permanente make-up. Het hersenletselgebeuren was wel veel pijnlijker dan het make-upgebeuren. Zo kom ik weer naadloos van NAH op make-up. Darline sprenkelde een vloeistof op mijn oogleden om ze te verdoven en nam dan een toestelletje ter hand, waarmee ze de lijntjes tekende. Die lijntjes had ze eerst met een uitwisbaar potloodje gemaakt zodanig dat we duidelijk wisten wat het eindresultaat mocht zijn.
Deed het pijn? Niet op dat ogenblik, maar het gaf wel een vervelend gevoel. Ijs en oogzalf brachten verlichting. Vandaag heb ik geen pijn, maar wel jeuk. Jeuk wijst op genezing, niet? Het litteken op mijn voorhoofd jeukt ook regelmatig. Zo kom ik alweer op NAH. Wat ik leer uit dit blogstukje, is dat ik het verleden niet kan verbannen, zelfs als ik het zou willen. Laat het nu maar gewoon een deel van mijzelf zijn, net als de lijntjes. Dan ga ik er op de meest gezonde manier mee om.
Dat geeft me al gespreksstof voor onze activiteit van deze namiddag. MOE-dig verder organiseert een info-namiddag over leven met en na een NAH. Wat ik ook doe en hoe ik ook van blog verander, ik heb een leven met en na NAH.
Het hoorapparaat dat mij jaren geleden ten dienste stond, irriteerde me zodanig dat ik het opborg. Daarna vond ik het niet meer terug. De artsen van de tinnitusraadpleging maakten een voorschrift voor een nieuw apparaat in de veronderstelling dat beter horen minder oorsuizen levert.
Ik heb een afspraak met Lotte in het hoorzorgcentrum in de Antverpiastraat in Wommelgem. Terwijl ik op Lotte wacht, ben ik getuige van een probleem. Gepiep in het hoortoestel van een bejaarde man. Het nare geluid maakt vlotjes kennis met mijn eigen al even nare tinnitusklanken. Hopelijk passen ze er vlug een minder opvallende mouw aan voor die arme mijnheer.
Lotte spreidt de verschillende toestellen voor me uit en geeft uitleg over de bedieningsmogelijkheden. De sterk gereduceerde afmetingen verrassen me. Onopvallend smacht ik naar één van de uitgestalde types en Lotte wijst datzelfde apparaat aan als suggestie. Voila, we komen overeen en de keuze is gemaakt. Alsof ik in een schoenwinkel shop, mag ik het modelletje even passen. Wat zit dat snor! Lotte vertelt me dat één van haar klanten onder de douche is gaan staan met het apparaat nog aan. Inderdaad, je voelt er totaal niets van. Dat vind ik riskant. Ik ben al bang voor een nieuw verlies van het kostbare ding. De fabrikant heeft daar echter een betaalbare verzekering voor. Die kost 75 euro en is vijf jaar geldig. Dat bedrag is een habbekrats als je weet dat het apparaat een maandloon kost. Een bijkomende voorwaarde klinkt al helemaal als muziek in de oren: zonder dat het mij iets kost, mag ik het toestel een tijd uittesten. Pas daarna kan ik overgaan tot de aankoop.
Hip hoi, ik ga binnenkort beter horen. Komt dat zien, komt dat zien! Niemand moet voor me zwijgen.
Er is nog een geheimpje dat ik via dit kanaal wil delen. Misschien verander ik de blognaam beter in 'klaagzangdine'. Mijn zieltje zal zuiver zijn weg verderzetten, dat is de bedoeling. Op termijn blog ik over het heden en als je het saai vindt worden, lieve lezer, sluit je het venster maar.
Lang geleden was ik het slachtoffer van kindermishandeling. Mijn moeder was de dader. Vader werkte in drie ploegen en dat gaf haar gemakkelijk de gelegenheid. Vrij traumatisch en nefast voor mijn persoonlijkheidsontwikkeling. Het frustrerende aan moeder's acties was het gebrek aan een aanvaardbare verklaring. Ze sloeg omdat we lawaai maakten. Ze sloeg omdat we stil waren. Je kon er geen kant mee op. Terwijl ze sloeg, liet ze een scheldtirade op me los, waarbij haar stem afschuwelijk ondraaglijk klonk. Papa wist daar weinig of niets over. Mijn oma, haar mama, met wie ik een goede band had, wist er ook niets van. Daarbij vraag ik mij af hoe mama's kinderjaren waren, want vaak wordt beweerd dat zoiets erfelijk is, maar er was geen zachtere persoon dan mama's mama. Aan de andere kant was (en is) er geen zachtere persoon dan mijn mama. Hoe schijnheilig kan een mens zich opstellen?
Om mij zo min mogelijk te beslachtofferen in mijn latere leven, had ik veel baat bij EMDR. Eye movement desensitization and reprocessing. Na die reprocessing stond ik vol vertrouwen in het leven en stelde ik tegenover mijn eigen kind andere daden. Misschien heb ik haar iets teveel verwend, maar dat is nog altijd beter dan mishandelen.
Straks heb ik een EMDR-sessie bij een mijnheer om mij te helpen het ongeluk te verwerken. Iets verwerken dat ik mij niet meer kan herinneren. Hoe absurd ben ik bezig! Toch hoop ik er baat bij te hebben, want het hersenletsel zit veel te veel in mijn gedachten.
Voila, dat heb ik er ook netjes kunnen uittikken se, al keer ik op deze blog toch vlotjes terug naar de NAH...
Hopelijk vind ik gauw inspiratie om te schrijven over vrolijke belevenissen of fantasieën in het hier en nu.
Het blogschrijven kriebelt zodanig dat ik er een nieuwe ben gestart. In deze blog laat ik NAH links liggen. Verleden tijd. Er zijn tal van andere boeiende dingen die ik met je wil delen.
 "Very Happy"){kind=icon}
 "Laughing"){kind=icon}
