De onverwachte snelheid en vernietigende kracht waarmee de coronacrisis Europa en daarbij ook België trof, wordt regelmatig vergeleken met verwoestende natuurfenomen zoals een tsunami of een eindeloze draaikolk. Persoonlijk vergelijk ik het met een orkaan en momenteel bevindt Europa zich in het centrum ervan, namelijk het oog van de storm. In het midden van een orkaan is het windstil, regent het soms een beetje, maar is het vaak ook onbewolkt.

Dit is de fase waarin België zich momenteel bevindt.  Voor sommigen - aangedreven door het onbewolkte - is dit het startschot om zorgeloos een heel feestje op gang te trekken. Deze groep wil zo snel mogelijk vergeten dat net buiten het oog de storm nog raast.  Anderen zien er eerder een waarschuwing in, dat je namelijk heel snel van de regen terug in de drop terecht kan komen en blijven het virus met fluwelen handschoenen tegemoet treden. Deze mensen houden de muur van de storm constant in het oog, uit schrik om terug te worden opgeslokt. Liefst wil ik zo lang mogelijk in het oog blijven, als het even kan tot de orkaan volledig gaat liggen. Wat een utopie is, zoveel staat vast.

Mijn weekje aan de Belgische kust - tijdens de laatste week van juni en dus net voor de start van de schoolvakantie - was toch even genieten van een echt moment van vakantie in eigen land. De zon was broeierig en de temperaturen zalig tropisch. Ukkel noteerde voor het eerst deze zomer dertig graden, zelfs bij herhaling. De wandelingen in de rustige polders en pittoreske kleine straatjes waren verkwikkend en het water verkoelend.  Het was op vele plaatsen nog niet te druk en sommige delen van het strand nog zalig verlaten. De restaurantjes waren corona-gewijs goed voorbereid, dus enkele etentjes op het terras en enkele ontbijtjes aan het verblijf waren een welkome afwisseling. Kortom, het werd een echte ... 'Kom uit je kot, maar niet te zot'. Het deed enorm deugd.

Op enkele stoorzenders van momenten na: supermarkten waar nauwelijks een mondmasker - ja, ik ben dus voorstander - werd gedragen, drukke winkelstraten, een dijk waar mensen het soms iets te gezellig maakten en een frituur waar alles even werd vergeten.

Frietjes - dik, dun, krokant met of zonder zout, sausjes en snacks - een Belg wordt erdoor aangetrokken als een stier op een rode lap. Alhoewel sommigen beweren dat stieren geen kleuren herkennen en het louter de beweging van de stierenvechter is die het theater in gang zet. Bang om zelf aangevallen te worden, zou de stier vol overtuiging de verdediging inzetten. Zo voelde ik me ook even in dat éne frituur op de dijk van Blankenberge.

Net aangekomen was het er rustig. Er stond één bubbel van drie mensen binnen, hun bestelling door te geven. Wij stonden buiten, want de gang was smal. Misschien net een goeie meter. Al liep die wel ver door naar achter. Op de raam hing een A4'tje met de vraag om buiten te wachten, bij drukte. Achter de toog stond een jonge kerel de bestellingen op te nemen, een tweede de frietjes te bakken en een derde - volgens mij de eigenaar - broodjes te smeren. Aangezien de bubbel voor ons klaar was en nog enkel op hun bestelling stond te wachten, besloot ik uit de stralende zomerzon het frituur binnen te treden om anderhalve meter voorbij de anderen eveneens mijn smakelijke verwachtingen door te geven. Maar dat duurde niet lang. Want het leek net of ik een rode lap op mijn rug had en achter mij de doos van Pandora openging.

Een kleine dame posteerde zich plots rechts achter mij, terwijl een tweede er vlak naast ging staan en een babbeltje begon. Van afstand was er absoluut geen sprake. Hierdoor werd de veilige lengte van het pad niet langer gebruikt, maar ontstond er een lus, die over de kleine meter breedte terug naar de ingang liep en onmiddellijk voor een opstopping zorgde, gevolgd door een kop-staartbotsing tussen zij die reeds binnen stonden en anderen die van het terras buiten kwamen om te bestellen. Een ongewenste 'vleeshoop' dus.

De eigenaar verslikte zich bijna in zijn smos met kaas, hesp en tomaten, liet zijn beboterde mes vallen en stak zijn armen de hoogte in. Ondertussen maakte hij luide kerstman-achtige 'how-how-how'-geluiden. Hij vroeg aan mij of die 'allemaal in mijn bubbel zaten'? Ik schudde mijn hoofd overtuigend van links naar rechts en terug, waarna hij de dames achter mij luid verzocht om verder door te schuiven en anderhalve meter afstand te bewaren, echter zonder indruk te maken. Het grote zwart-witte bord achter hem - dat met het menu aan frietjes, vlees & sausjes - leek al hun aandacht op te slorpen.

In de lus naast hen stond het ondertussen al vol met zwembroeken, handdoeken en slippers, gevuld met mensen die evenmin aandacht hadden voor het A4'tje aan de ingang. Ik voelde me langzamerhand zoals een hamburger, die vrij hard tussen twee krokante broodjes werd gedrukt. Zelfs een sausje had er niet meer tussen gepast zonder vlekken te maken. De angst sloeg me om het hart, terwijl ik recht vooruit bleef kijken, zodat er zeker geen onwelkome virusdeeltjes in mijn ogen, neus of mond zouden belanden. In mijn hoofd ontspon een debat tussen voor-en tegenstanders van een snelle duik in mijn handtas op zoek naar een mondmasker. Ik bleef als bevroren staan, wachtend op het verdict.

De eigenaar deed een verwoede tweede poging om de stroom klanten in zijn zaak hygiënisch te laten verlopen. Ik zweer het je, tegen het einde van de zomer zullen heel wat eigenaars van winkels, restaurants en dus ook deze frituur de straat op kunnen om op een deskundige manier het verkeer te regelen. De dame die me langs achteren probeerde te knuffelen, bleek een Française te zijn. Toen de eigenaar haar - in haar eigen taal - verzocht om afstand te bewaren, wuifde ze hem een 'pas de problème' toe en schoof ze verongelijkt door. Je kan haar immers niets kwalijk nemen, want in Frankrijk bestaat het corona-virus helemaal niet toch.

De ander dame bleef echter onverstoord staan. Nog steeds met haar ogen op het bord gericht, alsof ze er de vleesjes ter plaatse vanaf zou likken. Mensen met honger, niet te versmaden. Daardoor werd de vleeshoop echter nog vleziger en stond ik steeds meer voorover gebukt, waarbij ik het glas van de toog als 'face shield' probeerde te gebruiken. Zonder het aan te raken natuurlijk, want wie weet hoeveel paar handen er al waren gepasseerd. Ik zag zelfs de snacks spontaan dieper in hun plastieken bakjes kruipen en de loempia's dekking zoeken achter de kidsbox'en. Dit laatste enkel in mijn verbeelding natuurlijk. Tegen het einde van de zomer heb ik smetvrees. De eerste tekenen spreiden hun bedje.

Ondertussen had ik al vrij veel zin om net als die stier - waarmee ik mijn hachelijke ervaring opende - de verdedigende aanval in te zetten door zo een stevige curryworst uit de koeltoog te nemen en met mijn hard bevroren wapenstok de samenscholing achter ons uiteen te slaan. Gelukkig kreeg de 'smosman'  ondertussen toch de overhand in het debat. Joeg hij het éne deel naar de achterkant van zijn zaak en de andere kant naar buiten. Waarna mijn longen zich terug openden voor een zuchtje adem, een supersnelle betaling en een wervelwind naar buiten. In een frituur met een gang van één meter breed zien ze mij voorlopig niet meer terug. De vakantie is immers nog maar net begonnen en ik voel de wind nu al in kracht toenemen.  (Silvy Van Osselaer)