Ik ben Evi
Ik ben een vrouw en woon in Deurne () en mijn beroep is Studente Lerarenopleiding Lager Onderwijs.
Ik ben geboren op 03/08/1986 en ben nu dus 39 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Dansen, fotografie, lezen, schrijven.
Mijn dagboek online
05-04-2008
Party-time
Gisteren zijn mijn liefje en ik naar een feestje in Boechout geweest. De inkom kon wel tellen; 6. Dat vind ik niet niks. Maar ik mag niet klagen, want mijn liefje heeft het betaald. Toen we er aan kwamen, zag ik dat Sam er ook was. Eindelijk zag ik haar ook nog eens. Het was wel fijn. Niet echt mijn stijl muziek, maar nu ook niet super slecht!
We zijn ook niet te lang gebleven, want mijn liefje was moe. Hij had met de nacht gestaan, half 7 's morgens thuis gekomen en dan om 14.00 al weer beginnen. Dat was geen lachertje. Maar hij heeft deze ochtend lang geslapen en hij is toch wel actief, hoor!
Kenny heeft gisteren een tongpiercing laten steken! Zo goor dat dat is. Die piercing is kei groot, allee, eigenlijk lang. Maar dat moet omdat je tong opzwelt en anders is die piercing te klein. Na een tijd (hoe lang weet ik niet meer) kan hij een kleinere steken. De meesten vinden dat niet mooi en de moeders vinden het vulgair. Ik dacht er meteen aan dat dat toch niet fijn moet zijn om te kussen. Bweik, ik mag er niet aan denken. Ik hoop maar dat mijn liefje er niet in meegaat! Jajks.
Ik ken de uitdrukking 'Zeg nooit nooit!' wel maar ik weet toch wel zeker dt ik nooit een tongpiercing ga laten steken. Trouwens, wat voor een zicht is dat als onderwijzeres. Dan mag ik misschien niet meer lesgeven. Ik zou er niet van verschieten, moesten ze dat zeggen...
Waarom zet ik nu 'Piercings à volonté' als titel... Wel, Kenny heeft ook een oorbel laten schieten, in zijn linker oor. Een tijdje geleden al hoor. Hij staat er mee, maar toch vind ik dat vreemd; een jongen meteen oorbel. En ook mijn zus heeft piercings. Uiteraard de gewone gaatjes in haar oren maar ze heeft ook een navelpiercing. Daarvan heb ik gezien hoe ze dat doen. Haha. Dat is ook iets dat ik nooit zou doen! Volgens mij brengt dat enkel maar problemen met zich mee!
Een dikke week geleden ben ik langs Vedior Interim geweest en vroeg ik of ik me kon inschrijven voor de maand april. Ik was nog steeds ingeschreven van enkele jaren geleden (dit bleek 2003 te zijn ). Ze hadden nog iemand nodig om in C&A te gaan werken op 7 april. Ik kreeg een papiertje mee met de datum, de uren en mijn functie en ook nog een kaartje van Vedior zelf; eraan vast geniet. Toen ik thuis was, had ik een oproep gemist. Ze hadden iets ingesproken op mijn voicemail. Om dat bericht te kunnen horen, moest ik mijn voicemail installeren. Bij deze heb ik dus een voicemail (Amai, ik heb al veel keer 'voicemail' getypt!) In dat bericht vroegen ze of ik 3 april ook kon gaan werken, van 12.00 tot 20.00. Ik heb hen opgebeld en gezegd dat dat geen enkel probleem was.
Dus vandaag ben ik in C&A gaan werken. Het was heel fijn; heel lieve mensen. Ik stond eerst in de herenafdeling, waar ik de jeansbroeken van groot naar klein moest leggen. Op die broeken staan twee maten: een breedtemaat (rond het middel) en een lengtemaat (lengte van de broekspijp). De eerste maat was die van de breedte en de tweede maat was die van de lengte. Dus als ik dan sorteerde en netjes weglegde, ging het als volgt (bijvoorbeeld he!):
30 - 30 30 - 32
32 - 30 32 - 32 32 - 34 32 - 36
36 - 30 36 - 32
Zo ging dat dan tot maat 42, met telkens nog de lengtemaat erachter. Bovenaan kwamen de kleinste maten op het schab en onderaan de grootste maten. Dan vinden de mensen de maten gemakkelijk terug. Mijn mening is dat ze gewoon niet weten dat het op volgorde ligt, want ze gooien de niet-nodig-broek gewoon ergens op. Soms bij een geheel anders soort broek! Of ze zijn gewoon tam (zoals iedereen wel eens is in een kledingzaak).
Een mevrouw kwam een karretje brengen dat van de camion kwam. Daarin zaten broeken die ik er ook nog moest bijleggen. Daarmee klaar kon ik de herenafdeling netjes leggen. De andere broeken op mooie stapels leggen en de verfrommelde t-shirts opplooien en op de juiste stapel leggen.
Nadien moest ik naar de damesafdeling en daar alles netjes hangen. Het is ongelooflijk hoeveel dingen er gewoon door tammigheid verkeerd worden gehangen. Achteraf leerde ik (van mijn naamgenoot ) dat er verschillende delen zijn. 'Jessica', 'Clockhouse', 'Canda' en dan nog twee soorten van Jessica. Dat staat ook op de kaartjes die aan de kleren hangen. Toen ik dat wist, ging het veel vlotter om de kleren weer op de goede plaats te hangen. Dank je, Evi! (En nu heb ik het niet over mezelf he!)
Dat heeft geduurd tot 20.00. Toen mocht ik door. Hihi, eindelijk (dacht ik stiekem). Maar 'k moet wel zeggen dat het vlot verlopen is. Ik had een pauze om 14.00 (van een kwartier) en dan ook om 16.45 (van een halfuur).
Maandag moet ik toch een horloge aantrekken hoor, want anders ben ik te laat voor mijn pauzes en heb ik dus minder pauze. Maandag werk ik van 10.00 tot 18.00
Wel, dit was het voor vandaag. Ik ga nu slapen, want mijn ogen worden moe!
Vandaag zijn we naar Bobbejaanland geweest. Wie was er allemaal bij, vraag je je af? Wel: mijn schattie (Nico), mijn zus (Tineke), haar vriend (Kenny), de zus van Kenny (Kirsten), een vriendin van Kirsten (Wilma), de broer van Kenny (Kristof) en nog enkele vrienden van Kristof. (En ik natuurlijk )
Het begon allemaal deze ochtend. Mijn liefje en ik hadden de wekker vrij vroeg gezet, maar we geraakten niet echt uit bed. Uiteindelijk zijn we dan toch kunnen opstaan. We trokken onze kleren aan en gingen naar beneden. We waren bezig met ons eten toen mijn liefje ineens zei dat er een bus was om vijf over acht (ofzoiets) en eentje om twintig voor negen.
Mijn reactie was: "Dan zullen we wel goed moeten doorwerken!" Op dat moment was het al kwart over acht. We moesten ons eten nog in de rugzakken steken, ik mijn thee en mijn schattie zijn koffie nog drinken, onze tanden nog poetsen, onze schoenen nog aantrekken, onze jas nog aantrekken, onze rugzak nog nemen, de auto inspringen, tot bij zijn grootouders rijden (daar in de buurt is de bushalte) en dan wachten op de bus.
Maar, je gelooft het nooit! Het is ons gelukt. We waren op tijd aan de bushalte; wel met een beetje hollen erbij, maar dat is niet zo erg! Toen we aan het station van Berchem aankwamen, zagen we in de verte heel de hoop al lopen. Zij waren blijkbaar ook net aangekomen en gingen net het station binnen. Dat kwam goed uit want dan konden we met z'n allen ons ticket gaan halen
"Twee B-dagtrips naar Bobbejaanland alstublieft..." Dat zei ik tegen de vrouw die ons hielp. Toen iedereen klaar was, begaven we ons naar het perron. Het grappige was wel, niemand had een idee welk perron we op moesten gaan. Kenny terug naar die mevrouw om dat te gaan vragen. Allee, het was dan perron vijf (Mijn liefje had al tegen me gezegd: 'Ik denk perron vijf of zes...' Dus eigenlijk wisten wij dat al.)
De treinrit duurde helemaal niet lang. Als Tineke niet had gezegd 'Nu moeten we eraf!', dan had ik het nog niet eens doorgehad denk ik. Maar ja, mijn zus heeft dan ook alles geregeld voor vandaag. We stapten van de trein, gingen daar het station uit en moesten toen op de Bobbejaanlandbus wachten. De eerste bus die er was, zat al meteen stampesvol. Wij hadden geen zin om daar nog bij op te stappen. Uiteindelijk bleek dan nog dat die bus elke halte nog moest doen. De bus waar wij opstapten, was de echte Bobbejaanlandbus. Die rijdt meteen door.
Aan de inkom van Bobbejaanland ging het ook vlot, aangezien wij ons ticket al hadden. Andere mensen moesten hun ticket nog kopen en moesten dus langer wachten. Wij naar binnen. Heerlijk om terug te denken aan die attracties: typhoon, sledgehammer, revolution, speedybob, ... . Ik heb trouwens nog een 'straf' verhaal van Speedybob. Een beetje verder (voor ons) stonden enkele meisjes en eentje ervan zei: "Blijkbaar moet je een pasje hebben van Bobbejaanland om op de Speedybob te mogen..." Wij reageerden meteen al van: "Hoe kan dat nu! Doe nu niet belachelijk! Dat is nog nooit zo geweest, waarom zou het dan nu wel zijn..." Tot onze frank begon te vallen natuurlijk. 1 april, vandaag is het 1 april. Toen bleek dat het inderdaad een grap was van de man die mee controle houdt over de attractie. Hij had ons liggen (Eigenlijk die meisjes, maar omdat zij dat zo zeiden, waren wij er ook even in getrapt!)
We hebben leuke attracties gedaan, enkele met een adrenalinestoot, enkele waar je goed nat in wordt. Tegen het einde van de dag zwakte de nood om een snelle attractie te doen zo wat af. We hadden het koud van het nat-zijn en we hadden net een stuk pizza gegeten. Dan in zo'n attractie gaan, is problemen zoeken! Dus lieten we het maar zo. We zijn rond vier uur al doorgegaan (misschien iets later), omdat we moe waren en het koud hadden.
Btw, we hebben met Kristof ook nog een grap uitgehaald. Zo rond twee uur in de middag stuurde Kenny een bericht naar Kristof met daarin: 'We gaan door. We hebben het hier allemaal gezien; het wordt saai nu. Komen jullie naar de uitgang?' Spijtig genoeg heeft Kristof daar niet op gereageerd... Hij zal ook wel door hebben gehad dat het voor 1 april was. Tja..
De bus naar het station zat vol, maar mijn schattie had toch nog een plaatsje gevonden. Ik kon op zijn schoot gaan zitten. Echt goed zat ik niet, maar ik kon zitten, dus 'k mag niet klagen. Er waren enkele trezebezen die het zo lollig vonden om elke keer te bellen. Die chauffeur stopte aan elke halte, maar er moest nooit iemand uit. Behalve één keer dan, maar je moet je eens voorstellen dat die chauffeur het zo beu was en alle haltes gewoon voorbij zou rijden. Dan zaten diegenen die ergens afmoesten wel vast... Uiteindelijk heeft Tineke iets gezegd op die meisjes. Die stonden vlak voor haar en Kenny. Kenny heeft er trouwens ook iets van gezegd. Die meisjes zijn goed geschrokken en hebben het niet meer gedaan, stomme pubers...
De treinrit terug naar huis duurde ook niet lang (het voelde toch niet lang). We zaten er allemaal nogal verslagen bij; moe waren we. Liefje en ik namen afscheid van de rest en gingen naar de bushalte. De rest ging naar hun bushalte. We zagen dat onze bus net vertrokken was dus m'n schattie stelde voor om naar de volgende halte te wandelen. Ik vond dat niet erg, liever dat dan in de kou de moeten blijven stilstaan. Natuurlijk stond heel de hoop daar nog. Hun bus (bus 20) was er eerder dan die van ons (bus 14). Maar al een geluk liet onze bus niet lang op zich wachten.
We sprongen in de wagen en m'n liefje bracht me naar huis. Hij wilde graag thuis nog wat slapen omdat hij vannacht moet werken. En hij was al behoorlijk moe.
Dit was onze dag van vandaag. Ik heb me geamuseerd vandaag en hopelijk hebben jullie plezier om dit te lezen.
Ik weet dat het al even geleden is dat ik hier nog iets gezet heb, maar er is ook niet speciaals gebeurd eigenlijk. Gisteren is oma komen eten en ze had een heerlijke ovenschotel bij. Er was niets meer over, zo lekker was het! Vandaag zijn we bij de grootouders van mijn liefje gaan eten, nog voor Pasen. Het is wat later dan Pasen zelf, maar eerder ging het niet. Dat was ook lekker! Hmmm...
Dinsdag gaan we misschien naar Bobbejaanland of naar Walibi. Dat valt nog te zien wat iedereen wil die mee gaat. Ik zou het liefst naar Walibi gaan, maar Bobbejaanland is minder ver en dus wss ook minder duur. Maar als je een B-dagtrip neemt, zit daar de inkom, de trein en de bus (als je al een bus moet nemen) mee in. Dus uiteindelijk is het zo duur nog niet.
Ik ben enkele dagen geleden naar het interimbureau geweest; eens gaan horen voor werk in april. Je moet nemen dat ik nog iets meer dan een maand niets te doen heb. Mijn stages zitten er op en die van 't derde hebben nu stage (na de vakantie nog vier weken). Met andere woorden, ik heb nu geen les (ah ja, want ik doe alle vakken van het derde). Toen ik in het interimbureau was, vroegen ze of ik 7 april kan werken in de C&A in het Shopping Center. Ik moet dan zien dat alle kleren wat netjes liggen; dat de winkel er ordelijk uitziet. Ik zei dat ik dat wel zag zitten. Dus één dag had ik al. Terug thuis kreeg ik telefoon van het interimbureau met de vraag of ik 3 april ook al kan gaan werken in de C&A. "Geen probleem," zei ik. Dus al meteen twee dagen werk. Voor de andere dagen van de eerste week april moet ik nog even wachten, want dat weten ze pas een week op voorhand.
Wel, dit was het zo'n beetje. Tot de volgende. Liefs Evi -xxx-
We moesten daarstraks ergens heen en toen we bijna terug thuis waren, reed er een brommertje op de baan terwijl hij eigenlijk op het fietspad moest rijden. Onze chauffeur vond het blijkbaar grappig om die brommer (die ondertussen al op het fietspad was gaan rijden) voorbij te steken en daarna op het fietspad te gaan staan; in de weg van die brommer. Daardoor moest de brommer toch weer op de weg gaan om langs de auto te kunnen.
Je denkt dat het verhaal hier eindigt, maar Stijn, onze chauffeur, vond het lollig om achter de brommer aan te gaan. Spijtig genoeg was er een auto tussen ons en de brommer, waardoor het zinloos was om de brommer te blijven achtervolgen.
Daar eindigde het 'spannende' avontuur. Maar we hebben toch goed gelachen!
Ik had met mijn vriend afgesproken dat hij deze ochtend langs zou komen, omdat hij om één uur toch moest gaan werken. Ietsje later dan afgesproken komt hij hier aan en vraagt of ik mee wil naar een vriend van hem (ik ken hem ook) want hij moest daar iets in orde gaan brengen. Ik vond dat oké, dus we gingen op weg. In de auto zegt mijn vriend dat we naar Lillo gaan. "Naar Lillo nogal?" vraag ik uiterst verbaasd. "Ja, er is een nieuwe pompwagen (van de brandweer) waar we foto's van moeten gaan maken."
Ik zit er nooit mee in om mee te gaan naar iets waar foto's van gemaakt moeten worden, dus eerst naar Burcht om die vriend op te pikken en dan naar Lillo. Ik kan er niet aan doen, maar ik vind het altijd enorm indrukwekkend om in een kazerne te staan. En dan zeker in de kazerne van Lillo. Die pompwagen is gigantisch! Zo'n grote brandweerwagen heb ik nog nooit gezien! (Tot nu dan natuurlijk )
Achteraf hoorde ik van die vriend dat hij er eigenlijk heen moest. Meestal doet hij dat met de fiets maar met het 'zonnige' weer van vandaag zag hij dat niet zo zitten. Daarom belde hij Nico op en vroeg of hij misschien wilde rijden. Daar zat hij helemaal niet mee in.
Wij hebben in onze voortuin een vogelhuisje staan waar de kleine vogels zoals mussen, mezen en merels graantjes kunnen vinden. Maar ook de duiven komen daarop af. Wij kunnen daar niet mee lachen, omdat die gewoon alles opeten. Zo blijft er niets over voor de mussen, mezen en merels.
Papa heeft al touwen rond het huisje gebonden met de gedachte dat de duiven er niet meer bij zouden kunnen. Natuurlijk is het hen wel gelukt. Ze wringen zich er gewoon tussen; het kan hen niets schelen!
Wat heeft papa nu gedaan... Hij heeft takjes in het huisje gelegd. Nu kunnen de kleine vogels er nog wel bij, maar die duiven niet meer. Ze gaan dan op het dak van het huisje zitten, maar ja, ze moeten daar blijven zitten want ze kunnen niet meer in het huisje.
Papa werkt bij De Lijn en hij krijgt soms een lijst met concerten die plaatsvinden in het sportpaleis. Ik zag 'Kelly Clarkson' ertussen staan. Ik ben natuurlijk meteen gaan kijken op de website van het Sportpaleis om een idee te hebben van hoeveel haar concert eigenlijk kost. ' 40, dat valt goed mee,' zei ik tegen mezelf. 'Nu nog iemand vinden om mee te gaan.'
Ik vroeg het natuurlijk meteen aan de belangrijkste persoon in mijn leven, mijn schatje. Na een tijdje twijfelen heeft hij besloten om mee te gaan. Vijf april is het zover, dan gaan we naar het concert van Kelly Clarkson.
Ik ben nog maar naar één concert geweest en dat was van Christina Aguilera. Dat was geweldig. Ik kan er nog steeds niet bij dat ik ze in het echt gezien heb en het is nu toch al bijna een jaar geleden.
Welkom op mijn blog. Heel toevallig ben ik op bloggen.be terecht gekomen en ik zag toen staan dat je gratis een eigen blog kan aanmaken. Dit leek me wel fijn en bij deze heb ik er eentje. Ik weet nog niet precies wat ik hier allemaal ga typen, maar het zal wel een soort dagboek worden waarin je kan volgen waar ik me zoal mee bezig houd.
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
). Ze hadden nog iemand nodig om in C&A te gaan werken op 7 april. Ik kreeg een papiertje mee met de datum, de uren en mijn functie en ook nog een kaartje van Vedior zelf; eraan vast geniet. Toen ik thuis was, had ik een oproep gemist. Ze hadden iets ingesproken op mijn voicemail. Om dat bericht te kunnen horen, moest ik mijn voicemail installeren. Bij deze heb ik dus een voicemail (Amai, ik heb al veel keer 'voicemail' getypt!) In dat bericht vroegen ze of ik 3 april ook kon gaan werken, van 12.00 tot 20.00. Ik heb hen opgebeld en gezegd dat dat geen enkel probleem was.
) dat er verschillende delen zijn. 'Jessica', 'Clockhouse', 'Canda' en dan nog twee soorten van Jessica. Dat staat ook op de kaartjes die aan de kleren hangen. Toen ik dat wist, ging het veel vlotter om de kleren weer op de goede plaats te hangen. Dank je, Evi! (En nu heb ik het niet over mezelf he!)
