Ik ben Evi
Ik ben een vrouw en woon in Deurne () en mijn beroep is Studente Lerarenopleiding Lager Onderwijs.
Ik ben geboren op 03/08/1986 en ben nu dus 38 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Dansen, fotografie, lezen, schrijven.
Mijn dagboek online
06-04-2008
Brandweeroefening
Vandaag moest mijn liefje foto's gaan maken van een brandweeroefening. Ik mocht mee en zijn broer ook; ik heb natuurlijk ook foto's gemaakt! Zo'n 130, misschien iets meer :) Er waren veel brandweerkorspen. Diegene die ik nog weet, zijn brandweer Kontich, Duffel, Wommelgem, Boom. Er waren er nog hoor...
Er stond zogezegd een bedrijf in brand en de brandweer moest dat "blussen". In totaal werd er zo'n 400.000 liter water gebruikt. De brandweer had nog extra water nodig dat ze haalden uit een soort van vijver. Maar die vijver bevond zich 3 km verder. Dus ze moesten een dubbele rij brandslangen leggen om tot bij het bedrijf te geraken met dat water. Die slangen werden vastgemaakt aan brandweerwagens die op bepaalde punten stonden op de weg van de vijver tot het bedrijf. Daarom dat er zoveel brandweerkorpsen nodig waren.
Mijn liefje, Tim en ik hebben zowat van alle kanten foto's gemaakt. Het blijkt nu dat ik veel close-ups neem. Terwijl Nico en Tim ruimere foto's maken. Maar het hoeft ook niet allemaal hetzelfde te zijn, he...
Op een bepaald moment stonden we bij de 'waterpomp' (ofzoiets) en Peter draait een brandslang toe met een soort kraantje, waardoor de andere er gewoon afgebombardeerd wordt! Echt waar. Je hebt zo'n stuk waaraan je een brandslang vastklikt. Dat stuk is er mee afgevlogen! En dan moet je weten dat dat stuk van ijzer is. Dat vloog tussen het hoofd van Nico en een brandweerman! Ze hebben chance gehad, want als je dat op je hoofd krijgt! Achteraf drong dat pas door hoeveel geluk ze gehad hebben!
Gisteren zijn mijn liefje en ik naar een feestje in Boechout geweest. De inkom kon wel tellen; 6. Dat vind ik niet niks. Maar ik mag niet klagen, want mijn liefje heeft het betaald. Toen we er aan kwamen, zag ik dat Sam er ook was. Eindelijk zag ik haar ook nog eens. Het was wel fijn. Niet echt mijn stijl muziek, maar nu ook niet super slecht!
We zijn ook niet te lang gebleven, want mijn liefje was moe. Hij had met de nacht gestaan, half 7 's morgens thuis gekomen en dan om 14.00 al weer beginnen. Dat was geen lachertje. Maar hij heeft deze ochtend lang geslapen en hij is toch wel actief, hoor!
Kenny heeft gisteren een tongpiercing laten steken! Zo goor dat dat is. Die piercing is kei groot, allee, eigenlijk lang. Maar dat moet omdat je tong opzwelt en anders is die piercing te klein. Na een tijd (hoe lang weet ik niet meer) kan hij een kleinere steken. De meesten vinden dat niet mooi en de moeders vinden het vulgair. Ik dacht er meteen aan dat dat toch niet fijn moet zijn om te kussen. Bweik, ik mag er niet aan denken. Ik hoop maar dat mijn liefje er niet in meegaat! Jajks.
Ik ken de uitdrukking 'Zeg nooit nooit!' wel maar ik weet toch wel zeker dt ik nooit een tongpiercing ga laten steken. Trouwens, wat voor een zicht is dat als onderwijzeres. Dan mag ik misschien niet meer lesgeven. Ik zou er niet van verschieten, moesten ze dat zeggen...
Waarom zet ik nu 'Piercings à volonté' als titel... Wel, Kenny heeft ook een oorbel laten schieten, in zijn linker oor. Een tijdje geleden al hoor. Hij staat er mee, maar toch vind ik dat vreemd; een jongen meteen oorbel. En ook mijn zus heeft piercings. Uiteraard de gewone gaatjes in haar oren maar ze heeft ook een navelpiercing. Daarvan heb ik gezien hoe ze dat doen. Haha. Dat is ook iets dat ik nooit zou doen! Volgens mij brengt dat enkel maar problemen met zich mee!
Een dikke week geleden ben ik langs Vedior Interim geweest en vroeg ik of ik me kon inschrijven voor de maand april. Ik was nog steeds ingeschreven van enkele jaren geleden (dit bleek 2003 te zijn ). Ze hadden nog iemand nodig om in C&A te gaan werken op 7 april. Ik kreeg een papiertje mee met de datum, de uren en mijn functie en ook nog een kaartje van Vedior zelf; eraan vast geniet. Toen ik thuis was, had ik een oproep gemist. Ze hadden iets ingesproken op mijn voicemail. Om dat bericht te kunnen horen, moest ik mijn voicemail installeren. Bij deze heb ik dus een voicemail (Amai, ik heb al veel keer 'voicemail' getypt!) In dat bericht vroegen ze of ik 3 april ook kon gaan werken, van 12.00 tot 20.00. Ik heb hen opgebeld en gezegd dat dat geen enkel probleem was.
Dus vandaag ben ik in C&A gaan werken. Het was heel fijn; heel lieve mensen. Ik stond eerst in de herenafdeling, waar ik de jeansbroeken van groot naar klein moest leggen. Op die broeken staan twee maten: een breedtemaat (rond het middel) en een lengtemaat (lengte van de broekspijp). De eerste maat was die van de breedte en de tweede maat was die van de lengte. Dus als ik dan sorteerde en netjes weglegde, ging het als volgt (bijvoorbeeld he!):
30 - 30 30 - 32
32 - 30 32 - 32 32 - 34 32 - 36
36 - 30 36 - 32
Zo ging dat dan tot maat 42, met telkens nog de lengtemaat erachter. Bovenaan kwamen de kleinste maten op het schab en onderaan de grootste maten. Dan vinden de mensen de maten gemakkelijk terug. Mijn mening is dat ze gewoon niet weten dat het op volgorde ligt, want ze gooien de niet-nodig-broek gewoon ergens op. Soms bij een geheel anders soort broek! Of ze zijn gewoon tam (zoals iedereen wel eens is in een kledingzaak).
Een mevrouw kwam een karretje brengen dat van de camion kwam. Daarin zaten broeken die ik er ook nog moest bijleggen. Daarmee klaar kon ik de herenafdeling netjes leggen. De andere broeken op mooie stapels leggen en de verfrommelde t-shirts opplooien en op de juiste stapel leggen.
Nadien moest ik naar de damesafdeling en daar alles netjes hangen. Het is ongelooflijk hoeveel dingen er gewoon door tammigheid verkeerd worden gehangen. Achteraf leerde ik (van mijn naamgenoot ) dat er verschillende delen zijn. 'Jessica', 'Clockhouse', 'Canda' en dan nog twee soorten van Jessica. Dat staat ook op de kaartjes die aan de kleren hangen. Toen ik dat wist, ging het veel vlotter om de kleren weer op de goede plaats te hangen. Dank je, Evi! (En nu heb ik het niet over mezelf he!)
Dat heeft geduurd tot 20.00. Toen mocht ik door. Hihi, eindelijk (dacht ik stiekem). Maar 'k moet wel zeggen dat het vlot verlopen is. Ik had een pauze om 14.00 (van een kwartier) en dan ook om 16.45 (van een halfuur).
Maandag moet ik toch een horloge aantrekken hoor, want anders ben ik te laat voor mijn pauzes en heb ik dus minder pauze. Maandag werk ik van 10.00 tot 18.00
Wel, dit was het voor vandaag. Ik ga nu slapen, want mijn ogen worden moe!
Vandaag zijn we naar Bobbejaanland geweest. Wie was er allemaal bij, vraag je je af? Wel: mijn schattie (Nico), mijn zus (Tineke), haar vriend (Kenny), de zus van Kenny (Kirsten), een vriendin van Kirsten (Wilma), de broer van Kenny (Kristof) en nog enkele vrienden van Kristof. (En ik natuurlijk )
Het begon allemaal deze ochtend. Mijn liefje en ik hadden de wekker vrij vroeg gezet, maar we geraakten niet echt uit bed. Uiteindelijk zijn we dan toch kunnen opstaan. We trokken onze kleren aan en gingen naar beneden. We waren bezig met ons eten toen mijn liefje ineens zei dat er een bus was om vijf over acht (ofzoiets) en eentje om twintig voor negen.
Mijn reactie was: "Dan zullen we wel goed moeten doorwerken!" Op dat moment was het al kwart over acht. We moesten ons eten nog in de rugzakken steken, ik mijn thee en mijn schattie zijn koffie nog drinken, onze tanden nog poetsen, onze schoenen nog aantrekken, onze jas nog aantrekken, onze rugzak nog nemen, de auto inspringen, tot bij zijn grootouders rijden (daar in de buurt is de bushalte) en dan wachten op de bus.
Maar, je gelooft het nooit! Het is ons gelukt. We waren op tijd aan de bushalte; wel met een beetje hollen erbij, maar dat is niet zo erg! Toen we aan het station van Berchem aankwamen, zagen we in de verte heel de hoop al lopen. Zij waren blijkbaar ook net aangekomen en gingen net het station binnen. Dat kwam goed uit want dan konden we met z'n allen ons ticket gaan halen
"Twee B-dagtrips naar Bobbejaanland alstublieft..." Dat zei ik tegen de vrouw die ons hielp. Toen iedereen klaar was, begaven we ons naar het perron. Het grappige was wel, niemand had een idee welk perron we op moesten gaan. Kenny terug naar die mevrouw om dat te gaan vragen. Allee, het was dan perron vijf (Mijn liefje had al tegen me gezegd: 'Ik denk perron vijf of zes...' Dus eigenlijk wisten wij dat al.)
De treinrit duurde helemaal niet lang. Als Tineke niet had gezegd 'Nu moeten we eraf!', dan had ik het nog niet eens doorgehad denk ik. Maar ja, mijn zus heeft dan ook alles geregeld voor vandaag. We stapten van de trein, gingen daar het station uit en moesten toen op de Bobbejaanlandbus wachten. De eerste bus die er was, zat al meteen stampesvol. Wij hadden geen zin om daar nog bij op te stappen. Uiteindelijk bleek dan nog dat die bus elke halte nog moest doen. De bus waar wij opstapten, was de echte Bobbejaanlandbus. Die rijdt meteen door.
Aan de inkom van Bobbejaanland ging het ook vlot, aangezien wij ons ticket al hadden. Andere mensen moesten hun ticket nog kopen en moesten dus langer wachten. Wij naar binnen. Heerlijk om terug te denken aan die attracties: typhoon, sledgehammer, revolution, speedybob, ... . Ik heb trouwens nog een 'straf' verhaal van Speedybob. Een beetje verder (voor ons) stonden enkele meisjes en eentje ervan zei: "Blijkbaar moet je een pasje hebben van Bobbejaanland om op de Speedybob te mogen..." Wij reageerden meteen al van: "Hoe kan dat nu! Doe nu niet belachelijk! Dat is nog nooit zo geweest, waarom zou het dan nu wel zijn..." Tot onze frank begon te vallen natuurlijk. 1 april, vandaag is het 1 april. Toen bleek dat het inderdaad een grap was van de man die mee controle houdt over de attractie. Hij had ons liggen (Eigenlijk die meisjes, maar omdat zij dat zo zeiden, waren wij er ook even in getrapt!)
We hebben leuke attracties gedaan, enkele met een adrenalinestoot, enkele waar je goed nat in wordt. Tegen het einde van de dag zwakte de nood om een snelle attractie te doen zo wat af. We hadden het koud van het nat-zijn en we hadden net een stuk pizza gegeten. Dan in zo'n attractie gaan, is problemen zoeken! Dus lieten we het maar zo. We zijn rond vier uur al doorgegaan (misschien iets later), omdat we moe waren en het koud hadden.
Btw, we hebben met Kristof ook nog een grap uitgehaald. Zo rond twee uur in de middag stuurde Kenny een bericht naar Kristof met daarin: 'We gaan door. We hebben het hier allemaal gezien; het wordt saai nu. Komen jullie naar de uitgang?' Spijtig genoeg heeft Kristof daar niet op gereageerd... Hij zal ook wel door hebben gehad dat het voor 1 april was. Tja..
De bus naar het station zat vol, maar mijn schattie had toch nog een plaatsje gevonden. Ik kon op zijn schoot gaan zitten. Echt goed zat ik niet, maar ik kon zitten, dus 'k mag niet klagen. Er waren enkele trezebezen die het zo lollig vonden om elke keer te bellen. Die chauffeur stopte aan elke halte, maar er moest nooit iemand uit. Behalve één keer dan, maar je moet je eens voorstellen dat die chauffeur het zo beu was en alle haltes gewoon voorbij zou rijden. Dan zaten diegenen die ergens afmoesten wel vast... Uiteindelijk heeft Tineke iets gezegd op die meisjes. Die stonden vlak voor haar en Kenny. Kenny heeft er trouwens ook iets van gezegd. Die meisjes zijn goed geschrokken en hebben het niet meer gedaan, stomme pubers...
De treinrit terug naar huis duurde ook niet lang (het voelde toch niet lang). We zaten er allemaal nogal verslagen bij; moe waren we. Liefje en ik namen afscheid van de rest en gingen naar de bushalte. De rest ging naar hun bushalte. We zagen dat onze bus net vertrokken was dus m'n schattie stelde voor om naar de volgende halte te wandelen. Ik vond dat niet erg, liever dat dan in de kou de moeten blijven stilstaan. Natuurlijk stond heel de hoop daar nog. Hun bus (bus 20) was er eerder dan die van ons (bus 14). Maar al een geluk liet onze bus niet lang op zich wachten.
We sprongen in de wagen en m'n liefje bracht me naar huis. Hij wilde graag thuis nog wat slapen omdat hij vannacht moet werken. En hij was al behoorlijk moe.
Dit was onze dag van vandaag. Ik heb me geamuseerd vandaag en hopelijk hebben jullie plezier om dit te lezen.
). Ze hadden nog iemand nodig om in C&A te gaan werken op 7 april. Ik kreeg een papiertje mee met de datum, de uren en mijn functie en ook nog een kaartje van Vedior zelf; eraan vast geniet. Toen ik thuis was, had ik een oproep gemist. Ze hadden iets ingesproken op mijn voicemail. Om dat bericht te kunnen horen, moest ik mijn voicemail installeren. Bij deze heb ik dus een voicemail (Amai, ik heb al veel keer 'voicemail' getypt!) In dat bericht vroegen ze of ik 3 april ook kon gaan werken, van 12.00 tot 20.00. Ik heb hen opgebeld en gezegd dat dat geen enkel probleem was.
) dat er verschillende delen zijn. 'Jessica', 'Clockhouse', 'Canda' en dan nog twee soorten van Jessica. Dat staat ook op de kaartjes die aan de kleren hangen. Toen ik dat wist, ging het veel vlotter om de kleren weer op de goede plaats te hangen. Dank je, Evi! (En nu heb ik het niet over mezelf he!)
