Onze laatste dag !!!!!!!!!!!! En wat zullen we doen ????
Eerst de valiezen reorganiseren voor de terugvlucht en dan shoppen !!!!!!!!!!!
We rijden naar de dichtstbijzijnde mall en spenderen daar een godganse dag.
Dirk eet zich nog eens mottig bij de Chipotle, een mexicaanse keten, waar je je kan ziek eten voor geen geld: je laat er een burrito vullen met alles wat je wil: rijst, bonen, maïs, kip, saus, sla, tomaten, .... moet ik nog verder gaan ? Je kan dat ding bijna niet vasthouden om op te eten, zo zwaar weegt dat.
Wat we allemaal gekocht hebben : dat zullen we thuis wel laten zien!
Niet veel naar onze normen. We hebben immers al besloten om terug te komen naar de States. Bij leven en welzijn en als de financiën het toelaten.
We hebben een prachtige reis achter de rug en hopen jullie binnenkort terug te zien in Belgium, you know.
Er wacht ons een lange tocht naar Denver, maar de route onderweg is allesbehalve saai.
Er is een ongelooflijke afwisseling in het landschap. We starten met kale zwarte bergen, en dan weer bossen met daartussen skigebieden. Deze streek is enorm populair in de winter.
We rijden door tunnels en we volgen voortdurend de stroom van de Colorado river.
Na onze aankomst in het laatste hotel, gaan we te voet richting downtown en blijven daar tot s avonds. Je vindt er blijkbaar enkel eetgelegenheden, en weinig shops met kleding enzo.
We drinken en eten in een populaire bar: Paramount Café. De plaatselijke cocktails zijn straffer dan we dachten en we gaan een beetje tipsy en slenterig terug naar ons hotel.
We kunnen blijkbaar niet goed meer tegen alcohol. Tja, wat wil je. Al bijna 3 weken zonder.
We worden wakker en ik had al gehoord dat het aan het regenen was. En het kan hier zwaar regenen hoor. Niet dikwijls naar het schijnt(volgens de filmkes dat ze ons tonen), maar als het regent dan is het gebied hier heel gevaarlijk. De canyons krijgen dan zoveel water te slikken, dat er gevaar is voor wassend water en je geraakt dan niet meer naar boven. Bepaalde wegen worden afgesloten voor alle verkeer en je mag op bepaalde paden ook niet wandelen.
Eerst even skypen met de Johan en Christel, een telefoontje naar het thuisfront (huwelijksverjaardag van mijn ouders) en dan op het bed liggen overwegen wat we zouden doen. Uiteindelijk vertrekken we richting Canyonlands National Parks, The Needles, maar aangezien je daar vooral de natuur te voet moet bewonderen, valt dit lettelijk in het water. We besluiten verder door te rijden naar het Zuiden, want daar schijnt de zon precies. We rijden richting Natural Bridges National Monument %%%foto1%%%. Het is er overtrokken, maar we doen toch 2 trails tot aan de natuurlijke bruggen. Het is echt indrukwekkend als je onder zon boog staat. De enige voor mij gruwelijke hindernis onderweg is dat je met een houten ladder een stuk naar beneden moet. Ik heb een hekel aan ladders. Mijn scheenbenen zullen weer blauw zien.
Moe maar voldaan rijden we terug naar het hotel. Hopelijk is het morgen iets beter weer, want we zouden nog een ander deel van het park willen doen: Islands in the Sky en dead horse point. Anders rijden we maar door naar het volgende hotel in Grand Junction. Afwachten.
%%%foto1%%% Yeaah. Het weer is opnieuw beter, dus we kunnen onze planning verder afwerken en rijden op ons gemakje naar de Canyonlands. Het is er prachtig. Je rijdt eerst tussen grasvelden en dan ineens sta je daar voor een afgrond van verschillende canyons. Onvoorstelbare uitzichten.
We hebben nog één straffe wandeling gedaan naar een grote krater. De wetenschappers weten niet goed of het een ingeslagen meteoriet is geweest of een omhoog gestuwde zoutkolom.
Enfin, het is een eigenaardig fenomeen. Heb weeral op handen en voeten moeten kruipen om er te geraken. Moe maar zeer voldaan rijden we naar het volgende hotel in Grand Junction. Het is opnieuw een hotel van de La Quinta keten, maar deze keer trekt het op niks.
Het internet is tergend traag, er is gene frigo, geen microwave en de prijs was dezelfde als het vorige. Heb gereclameerd, maar dat bracht weinig op.
Er staat een lange rit voor de boeg( 3,5 u) van Salt Lake City naar Moab. We zetten s morgens een wekker om op tijd te kunnen vertrekken en ontbijten in de kamer. Het ontbijt van het hotel stelt toch niet veel voor. De rit duurt nog langer als voorzien, want onderweg is er een zwaar verkeersongeval gebeurd. We komen rond 13.00u aan in Arches National Park. Het is een gebied met natuurlijke bogen in de rotsen %%%foto1%%%, ontstaan door erosie van wind. We besluiten onmiddellijk ons bezoek aan te vatten, want het weer zit ons niet mee. Er hangen zware donkere dreigende wolken. We blijven tot 19.00u in het Park en hebben uiteindelijk geen drup regen gehad. Sommige trails naar de Arches waren super difficult en ik heb één keer moeten forfait geven. Mijn korte beentjes zagen al dat steile klimwerk niet zitten en zeker de afdaling niet. Dirk is alleen verdergegaan want ne stomme Fransman had gezegd dat de volgende Arch maar 10 minuten stappen was. Dit bleek achteraf ongeveer een uur te zijn. En ik maar wachten en wachten. Ik was blij als hij uiteindelijk de berg kwam afgedaald.
We hebben besloten dat nooit meer te doen, te meer daar Dirk geen water bij had. Echt niet verantwoord.
Aangezien we gisteren SLC al volledig bezocht hebben, en we 2 nachten blijven, slapen we eens lekker uit. De stad is niet zo groot dat je 2 dagen nodig hebt. Overdag is het er ook doods (waarschijnlijk door de hitte). Het is dan ook al tegen de middag vooraleer we een poot buiten zetten. Patat......een slag van de warmte.
We rijden naar het visitor center en vragen wat er zoal buiten de stad te zien is. We kiezen de kopermijn en het Antelope island eruit.
De kopermijn is echt de moeite, groter dat grootst. ze is zichtbaar vanuit de ruimte. De grond bevat 1 % koper en er wordt 800 ton per dag uitgehaald. Dat zijn heel wat vrachtwagens (deze zijn trouwens 6 meter hoog.) 1 band van zo een camion kost 25.000 dollar.
Van daar rijden we naar een natuurpark vlak tegen SLC (bij ons is dit de afstand tussen Brussel en Oostende). Er loopt daar van alle wildlife rond schrijven ze. Op een paar bizons en 2 antilopen na waren ze allemaal met vakantie denk ik. Niet echt een voltreffer dat park. dit gevoel werd nog versterkt omdat het superdruk was op de baan, er overal wegenwerken bezig zijn (trouwens de hele reis al) en dat ons madam (garmin) plots volledig in de mist ging. Mijn humeur was een serieus stuk lager dan de temperatuur op dat moment. ahja, de temp. was ondertussen 101° F, op naar de 40° C.
In het terugkomen nog wat inkopen gedaan voor vanavond en morgenmiddag. 't is eigenaardig, maar als ik eten zie wordt ik altijd terug goedgezind, ...vreemd, niet ?
Morgen hebben we de wekker gezet. Vroeg vertrekken is de boodschap want we rijden naar MOAB en moeten daar nog een aamtal parken afwerken. De eerste rit is al ongeveer 4 uur rijden.
De rit vandaag gaat naar Salt Lake City. Bekend van de winterspelen in 2002, maar nog veel bekender als het mekka van de Mormonen. We vertrekken iets later dan normaal, ik kon er niet uit. Gisteren te lang gediscusieerd of we de city of rocks gingen bezoeken of niet. Uiteindelijk hebben we dit dan maar niet gedaan omdat het 2 uur omrijden was. Dus recht naar Salt Lake. De weg kwam bekend voor, woestijn van begin tot eind. Bij de enkele plaatsjes die we passeerden waren ze aan het sproeien met vliegtuigjes. Van die tweedekkers die je wel eens in films ziet. Gelukkig was het autostrade en ging het snel. De temperatuur begint ook stilaan te stijgen. We halen al 90 à 95 graden F. dat is ongeveer 32°C.
Het hotel ziet er iets chiquer uit (te merken aan details), We checken in en trekken de stad in. Het is hier stilaan heet in de namiddag. Onvermijdelijk komen we op het tempelsquare terecht. Zeg mar het Vaticaan van de Church of the latter day Saints....de mormonen dus. Mormonen blijkt een nickname te zijn. dit vertelt de gids die ons rondleidt in de grootste congreshall ter wereld (21000 plaatsen). Het loopt daar ook vol met sisters ( neen niet die van 'of mercy'), die een soort dienstplicht vervullen. Ze belagen je langs alle kanten. Wij krijgen een Franse aan ons been. Niet dat ze opdringerig zijn, maar ze doen graag hun uitleg over hun geloof. Het lijkt heel goed op het Christendom. Ik kan het toch niet laten om dat mens wat te pesten.
De mormonen beschikken ook over een bibliotheek waar je je voorouders kan opzoeken, zzeg maar een stamboomonderzoek. Voor we het weten krijgen we een hele rondleiding in de catacomben van dat gebouw. Het lijkt de CIA wel. 't was griezelig interessant, je vindt daar geboorteaktes enz. van het kleinste dorp in België op microfilm vastgelegd.
Daarna verder naar het Capitol, een replica van dat van Washington DC. Dit ligt op een heuvel. Het is daar druk want ze draaien er een film in openlucht. Iedereen loopt daar dus te zeulen met dekens en kussens. het zag er gezellig uit.
Het is al donker als we terug naar het hotel wandelen. We komen hier nogal wat rare vogels (nee, niet Sandra) tegen. Het is een grotere stad en dat merk je meteen aan de clochards en zo.
We picken snel nog een hamburger mee en dan naar bed.
Vandaag gaan we het iets rustiger aan doen. Onze beentjes zijn moe en de rest ook.
Er staat niet zo veel op ons programma. We rijden richting Twin Falls via het vulkanisch gebied : Craters of the Moon. Het is weeral een gebied waar nog enorm veel lava, gestolde lavastromen en kraters van vulkanen te zien zijn. Het is hier warm om rond te lopen, omdat de ondergrond hier volledig zwart is. We kruipen (letterlijk soms op handen en voeten) in een Indian Cave, ontstaan door de ingestorte lavakorst. Het is hier lekker koel; nochtans zweet ik van de inspanning en de schrik. Geraak ik hier wel uit ???? Ik heb mijn grenzen weeral verlegd. Onderweg hebben we weeral last van de "road works". Ze sluiten hier dan één rijstrook af en je moet soms bijna een half uur staan aanschuiven omdat je beurtelings mag passeren. Omleidingen kunnen ze hier niet toepassen, want er is maar één weg. In Twin Falls toegekomen, kijken we vanuit het visitor's center op een heel mooi landschap uit: een natuurlijke canyon door de Snake River met daarin grasgroene velden van een aangelegd golfterrein. Er hangt een onweer boven ons hoofd, maar we besluiten te proberen het slecht weer voor te zijn en nog snel de Shoshone Watervallen te bezichtigen. Ze zijn hoger dan de Niagara Falls. We rijden nog snel door naar de plaats waar ooit 2 watervallen waren - Twin Falls -, maar daar hebben ze een power plant gebouwd en er blijft van het natuurlijk landschap niet veel meer over. We zitten nu in de staat Idaho, vroeger gekend om zijn goudzoekers, en nu om zijn lekkere patatten. Je zou er honger van krijgen. Dan maar uit eten: Dirkske ne groten steak en ikke ne grote op houtskool gegrilde forel met garlic mashed patatoes: mmmmmmmmmmmmmmmmmmmmm Veel te veel gegeten ! Je krijgt overal nog een grote salade bij en dan nog eens een sidedish naar keuze. Wie zegt er dat je in de States niet lekker kunt eten ??? Wij kunnen zeker en vast het tegengestelde bewijzen. De broekskes beginnen weer te spannen. We hebben een mooie grote kamer met een lekker bed en kruipen er vroeg in, 't is te zeggen rond 22.30u. Misschien tot morgen.
Vanuit Jackson rijden we s morgens Grand Teton Park binnen. Eerst langs het Visitors Center en daarna besluiten we aan het Jennys lake een ferrybootje te nemen naar de overkant waar je een mooie, maar zware wandeling kunt maken naar verborgen watervallen, een uitkijkpunt over de (nog hier en daar besneeuwde) bergen en een tocht doorheen de canyon. Gewoonweg prachtig !!!!!
Onderweg spotten we een otter, enkele pikas (een soort konijn met korte oren) en als hoogtepunt merk ik langs het water een slang die een vis gevangen heeft. Een uitzonderlijk tafereel. We besluiten na bijna 2 ½ uur stappen terug te keren, want het is nog een lange weg, met een vreselijke afdaling, terug naar beneden naar de boot.
Daarna rijden we doorheen het park, om vanuit een aantal uitkijkpunten de berglandschappen te bewonderen.
Dirk begint te zeuren dat hij nog steeds geen moose gezien heeft en bij een uitkijkpunt vertelt ons een koppel dat er s morgens 5 male moose gespot zijn op een bepaald punt. Wij daar speciaal naar toe, maar helaas geen beesten te zien. En het gezeur wordt steeds groter.
Op onze weg naar het volgende hotel staan er plots weer veel autos langs de kant. En ja hoor, eindelijk !!!!!!!!!!!!!! een moose. Onzen Dirk is content.
Het is weer laat als we toekomen in het hotel. Er is gelukkig nog een supermarkt die dag en nacht open is, en we besluiten gezond te eten op de kamer.
We rijden vandaag doorheen het Yellowstone Park, maar dan zuidwaarts richting Jackson Hole. Het Park is een vulkanisch gebied zo groot als België.
We stappen via boardwalks tussen tientallen pruttelende, stomende, borrelende heetwaterpoelen, in allerlei kleuren en vormen. En stinken dat het hier doet, naar rotte eieren, door de zwaveldampen die in ons gezicht waaien.
Er zijn zo verschillende zones onderweg met meer naar het zuiden, actieve geisers die meters hoog kunnen spuiten. Maar vandaag spoten ze niet zo hoog.
Het is ook moeilijk voorspelbaar wanneer ze actief zijn. Op onze laatste wandeling passeren we een kleine poel die op de terugweg ineens heel actief blijkt te zijn. We moeten tussen de hete dampen door terug en een paar seconden nadien is hij weer compleet stil.
We komen weer vrij laat toe in ons hotel, rond 21.00 en we moeten nog eten zoeken.
Het wordt een kleinere snack, maar het eten bevalt ons niet zo.
dag 7 : Van Cody naar Gardiner (noord-Yellowstone)
De cowboys moeten nu plaats maken voor de wildlife en 200 % natuur.
We rijden Yellowstone NP binnen via de east entrance. Lang aanschuiven moeten we niet, destijds in de grand canyon was het wel even anders. Vanaf nu begint het profijt van onze jaarpas die we in het begin gekocht hebben. Bij het visitorcenter bekomen we de nodige info en voorzien we ons van een aantal brochures met de bezienswaardigheden. Het beloven 2 zware dagen te worden.
Nog geen 10 minuten verder zien we al wildlife, een bizon die zich een bad neemt en dan doodgemoederd de baan oversteekt en in de verte loopt een wolf. (gespot door de verrekijker) Bizons komen we vandaag nog regelmatig tegen. Eerste stop is een canyon met 2 watervallen van ongeveer 100m hoog. We luisteren hier een tijdje naar een ranger die uitleg geeft over de geschiedenis van het park en de dieren die er leven.
Op weg naar het volgende punt zien we een aantal wagens geparkeerd staan. We dachten dat we al aangekomen waren aan de petrified rock, maar er was blijkbaar een blackbear gespot...jammer maar net te laat. Niet getreurd, wat verder staat er een file in beide richtingen en daar hebben we meer geluk, een black bear is beneden een heuvel zich aan het volproppen met salade.
Laatste stop voor vandaag zijn de Mammoth Hot Springs. Dit lijkt een beetje op Pamukale in Turkije. We komen zeer laat toe in het hotel en hebben nog maar een uurtje om een grote pizza binnen te schrokken met een litertje "wijn" (zeg maar limonade).
Het is heel warm in de kamer en het duurt uren voor ze gekoeld geraakt; dus heel slecht geslapen. En we gingen nochtans vroeg vertrekken: too bad.
Onze eindbestemming is Cody, een stadje waar alles draait om rodeo, cowboys en paarden.
Maar eerst, na weer lekker geslapen te hebben, gaan we naar gewoonte in de plaats van overnachting nog eens rondwandelen. En naar gewoonte heeft Sandra zich daar ook weeral eens laten gaan bij het shoppen. Weeral 3 stuks om in de valies te steken. Als dit zo doorgaat moeten we de laatste dag nog een valies bij kopen.
Dan 'we hit the road' voor 2 en half uur rijden naar Cody. We verlaten hier de interstate 90, en rijden verder over de scenic byway de bergen in . Via het 'bighorn forrest' naar de Shell canyon om vervolgens ongeveer 100 mijl door een soort woestijn te rijde, waar we af en toe enkele antilopen zien rennen. Vreemd hoe het landschap hier verandert. Blijkbaar regent het dze kant van de berg veel minder. We picknikken bij een vliegtuigkerkhof zoals je ze soms in films ziet.
Omstreeks 16 u komen we aan bij ons hotel. Dit blijkt een buitenzwembad te hebben en Sandra is niet meer te houden( ze heeft het water wel niet gevoeld ). Het is trouwens 30 graden hier.
Tegen 20 u worden we verwacht in de plaatselijke rodeo-arena, dus nog tijd om ne ferme steak te gaan eten. De steak was awsome en de rodeo wel eens de moeite om zien.
Omstreeks 22u30 terug op de kamer en na een koffie het bed in. Morgen trekken we Yellowstone binnen.
Vandaag is het een overgangsdag. Laat opgestaan, en eerst uitgebreid inkopen gedaan in Walmart, gezonde voeding voor mij en ongezonde voor Diet. 's Middags gepicknicked op een toffe rest area onder een betonnen teepee. Daarna op 't gemakske doorgereden naar Devil's Tower, een vulkanische rots en het eerste National Monument van de US. Een wandelingetje gemaakt van ongeveer een uur en daarna verder gereden door een landschap met grote molshopen tot in Sheridan, waar we een mooie comfortabele kamer hebben met alle confort. Eindelijk nog wat tijd om de bagage op te rommelen en onze blog bij te werken. Nu gaan we eten, prefab om op te warmen in de microwave...we zijn nu eenmaal in Amerika, nietwaar!
Vandaag gaan we naar Badlands NP. Eerst passeren we langs Mall, waar een zogezegd groot shopping center is. Het blijkt een toeristische trekpleister te zijn, voor families met kinderen met veel souvenirshops. Niks voor ons dus. We gaan daar wel op doktersbezoek, want Sandra heeft een gezwollen gezicht door een "insectenbeet" (deer fly). Ze krijgt een zalf voorgeschreven, antibiotica en een anti-allergisch pilleke.Nu weten we ineens wat een doktersbezoekje in de States kost: 94 USD. Daarna rijden we door grasvlaktes (teletubbie-land) naar de Badlands waar plots het landschap enorm verandert. Ongelooflijk wat een prachtige natuur. Geërodeerde rotsformaties in verschillende kleuren. We hebben een route gevolgd met de auto met een aantal viewpoints om foto's te nemen. Dit gebied is niet toegankelijk te voet. Dan zagen we ineens op onze kaart "Wounded Knee" staan. Daar moesten we toch zeker geweest zijn. De battlefield tussen de Amerikanen en de Indianen. We waren er bijna voorbij gereden. Wounded Knee, nothing to see. Er staat een klein tentje en een bord met wat tekst en that's it. Een koppel wou wat juwelen verkopen en da wast. Dit is weer typisch; de Amerikanen willen dit niet in de belangstelling en de Indianen hebben geen financiële middelen om dit commercieel uit te baten. Dan nog een lange rit naar Mount Rushmore waar we 's avonds om 21.00u de plechtige ceremonie willen bijwonen. Er is een pak volk en er wordt eerst een filmpje getoond met wat geschiedenis over de 4 uitgehouwde presidenten. Op en top patriotisme. Ze kennen allemaal het volkslied vanbuiten en staan fier mee te zingen met hun rechter handpalm op hun hart. Ik zie de Belgen dit al doen. We kwamen heel laat toe in het volgende hotel, nadat we onze eerste Mac Donalds binnengespeeld hadden. MMMMMMMMMMMM ZZZZZZZZZZZZZZZZZZ
Vandaag staat één van de langste trips op het programma, ongeveer 500 km. We rijden dan richting de Badlands en Mount Rushmore.
Eerst terug een Amerikaans ontbijt genomen. Dit betekent 4 wafels (zelf gebakken), een muffin, dieet-yogurt en enkele toasten. Dan rijden we even Cheyenne downtown binnen. Het stadje is versierd met grote cowboy-boots beschilderd door artiesten. Vooral winkels met cowboy en cowgirl stuff vind je hier. We lopen zo een winkel binnen en worden overweldigd met de geur van leder. Honderden boots met prijzen om van achterover te vallen. Voor de hoeden heb je ook keuze te over.
We lopen buiten met een topje voor Sandra, een ceintuur voor mij....en een stetson op mijn hoofd.
Dan de auto in voor een five hour drive naar Rapid city. Voor we daar aankomen bezoeken we nog het Wind Cave NP en het Custer State Park. In het Wind Cave park lopen we een korte trail waar we vooral prairie dogs zien (een soort marmotten), en één hert. Leuk detail, waar prairie dogs zitten zijn meestal ook ratelslangen.
Het Custer Park bestaat uit een wildlife loop die je kan afrijden met de auto. In het begin enkel herten en nog eens herten. Iedere Amerikaan stopt daar alsof ze nog nooit een hert gezien hebben. Wat later komen we een kudde ezels tegen (bijna tam) lijkt wel de beekse bergen. Als top of the bill zien we een 100-tal bizons. Deze staan langs de weg te grazen en lopen dan rustig tussen de auto's door. Wel imposante beesten van zo dicht bij.
Gisteren zijn we als een blok in slaap gevallen. Het bed was goed, dus goed geslapen en vroeg op.
Naar het volgende hotel is niet zo ver, dus beslissen we om langs het rocky mountain NP te rijden. Dit is anderhalf uur rijden vanuit Denver. Snel verandert het landschap van vlakte in heuvels en dan bergen. Onze oren suizen van de hoogte, we rijden naar 3100 m. Na wat info in het visitorcenter besluiten we een trail te lopen naar de verschillende meren in de buurt. Dit betekent 2 uur klimmen en een dik uur terug naar beneden.Steeds was het licht aan het motregenen en in de verte regelmatig een donderslag en bliksem. De streek staat hier bekend om de snelle weersveranderingen.
Na 2 en een half uur rijden (met tussendoor wat shoppingstops in de Walmart en co.) komen we aan in onze tweede hotel. Dit ligt in Cheyenne, een stadje doordrenkt met de cowboy en rodeo sfeer. Hier vindt trouwens dit weekend een van de grootste rodeo's plaats. Het hotel zelf ligt in de middle of nowhere. Aan de receptie vertellen ze ons dat het binnenzwembad nog een uur open is. Dit halen we echter niet meer. Eens het bed gezien vallen mijn (Dirk) blaffeturen bijna dicht.
Eindelijk terug naar de States! Om 6u15 stond de taxi voor de deur. Het begin van een lange dag. We zien wel een beetje op tegen de lange reis. Op Zaventem waren we veel te vroeg. Dan nog snel even een babbeltje gemaakt met David uit Valencia. Daarna de gebruikelijke vraagjes beantwoord van de immigration service, en ingechecked. Bij het instappen wordt plots mijn naam afgeroepen. Voorbereid op slecht nieuws naar de balie dus. Bleek een overboeking te zijn en we werden geupgraded naar business....de reis kon niet meer stuk. Een vluchtje in business naar de states kan ik iedereen aanbevelen.
Aangekomen in Chicago sloeg de warmte in ons gezicht bij het verlaten van het vliegtuig.
Bij imigration foto's en vingerafdrukken zoals echte gangster, en dan door naar customs. Er zaten natuurlijk nog 2 appelen in onze rugzak. (in business geen honger gehad om deze op te eten), dewelke prompt werden in beslag genomen. Daardoor sta ik nu geregistreerd als potentiële terrorist ( ik moest inderdaad mijn paspoort afgeven).
Ook de vertrekhal was zweterig warm. Dit werd nog warmer (voor ons dan toch) aangezien we zonnecrème hadden gekocht in Zaventem van 200 ml en deze geweigerd werd bij de security. De zak waarin het zat was nochtans gesealed. Probleem op Chicago is dat je de transit verlaat wanneer je naar een andere terminal moet. Wij dus terug naar de check-in, daar een doos gekocht (10 $) en deze dan met de bagage verstuurd. en dan voor de 3de keer die dag door de security.
In Denver aangekomen blijkt onze bagage er al te staan (ook het doosje met zonnecrème en parfum, oeff). Was al met een vroegere vlucht meegekomen. Nu op zoek naar de ALAMO stand. Dit was een shuttle-bus die ons 20 minuten verder bracht naar een groot parkeerterrein waar alle verhuurbedrijven samen zitten. Snel het papierwerk en dan mochten we een auto uitkiezen, noja kiezen...het waren allemaal dezelfde. We hadden geen zin om in een soort lijkwagen rond te rijden, dus terug naar de customer service. Na wat zoeken toch een chevy malibu gekregen, en we moesten de dag nadien maar eens bellen of er een ander voertuig beschikbaar was. Dat hebben we dus gedaan en zijn uiteindelijk vertrokken met een Hyundai Sonata GLS (soort limousine)
). Het is trouwens 30 graden hier.
Vandaag is het een overgangsdag.
Vandaag staat één van de langste trips op het programma, ongeveer 500 km.
Gisteren zijn we als een blok in slaap gevallen. Het bed was goed, dus goed geslapen en vroeg op.
