Gisteren zijn we als een blok in slaap gevallen. Het bed was goed, dus goed geslapen en vroeg op.
Naar het volgende hotel is niet zo ver, dus beslissen we om langs het rocky mountain NP te rijden. Dit is anderhalf uur rijden vanuit Denver. Snel verandert het landschap van vlakte in heuvels en dan bergen. Onze oren suizen van de hoogte, we rijden naar 3100 m. Na wat info in het visitorcenter besluiten we een trail te lopen naar de verschillende meren in de buurt. Dit betekent 2 uur klimmen en een dik uur terug naar beneden.Steeds was het licht aan het motregenen en in de verte regelmatig een donderslag en bliksem. De streek staat hier bekend om de snelle weersveranderingen.
Na 2 en een half uur rijden (met tussendoor wat shoppingstops in de Walmart en co.) komen we aan in onze tweede hotel. Dit ligt in Cheyenne, een stadje doordrenkt met de cowboy en rodeo sfeer. Hier vindt trouwens dit weekend een van de grootste rodeo's plaats. Het hotel zelf ligt in de middle of nowhere. Aan de receptie vertellen ze ons dat het binnenzwembad nog een uur open is. Dit halen we echter niet meer. Eens het bed gezien vallen mijn (Dirk) blaffeturen bijna dicht.
Eindelijk terug naar de States! Om 6u15 stond de taxi voor de deur. Het begin van een lange dag. We zien wel een beetje op tegen de lange reis. Op Zaventem waren we veel te vroeg. Dan nog snel even een babbeltje gemaakt met David uit Valencia. Daarna de gebruikelijke vraagjes beantwoord van de immigration service, en ingechecked. Bij het instappen wordt plots mijn naam afgeroepen. Voorbereid op slecht nieuws naar de balie dus. Bleek een overboeking te zijn en we werden geupgraded naar business....de reis kon niet meer stuk. Een vluchtje in business naar de states kan ik iedereen aanbevelen.
Aangekomen in Chicago sloeg de warmte in ons gezicht bij het verlaten van het vliegtuig.
Bij imigration foto's en vingerafdrukken zoals echte gangster, en dan door naar customs. Er zaten natuurlijk nog 2 appelen in onze rugzak. (in business geen honger gehad om deze op te eten), dewelke prompt werden in beslag genomen. Daardoor sta ik nu geregistreerd als potentiële terrorist ( ik moest inderdaad mijn paspoort afgeven).
Ook de vertrekhal was zweterig warm. Dit werd nog warmer (voor ons dan toch) aangezien we zonnecrème hadden gekocht in Zaventem van 200 ml en deze geweigerd werd bij de security. De zak waarin het zat was nochtans gesealed. Probleem op Chicago is dat je de transit verlaat wanneer je naar een andere terminal moet. Wij dus terug naar de check-in, daar een doos gekocht (10 $) en deze dan met de bagage verstuurd. en dan voor de 3de keer die dag door de security.
In Denver aangekomen blijkt onze bagage er al te staan (ook het doosje met zonnecrème en parfum, oeff). Was al met een vroegere vlucht meegekomen. Nu op zoek naar de ALAMO stand. Dit was een shuttle-bus die ons 20 minuten verder bracht naar een groot parkeerterrein waar alle verhuurbedrijven samen zitten. Snel het papierwerk en dan mochten we een auto uitkiezen, noja kiezen...het waren allemaal dezelfde. We hadden geen zin om in een soort lijkwagen rond te rijden, dus terug naar de customer service. Na wat zoeken toch een chevy malibu gekregen, en we moesten de dag nadien maar eens bellen of er een ander voertuig beschikbaar was. Dat hebben we dus gedaan en zijn uiteindelijk vertrokken met een Hyundai Sonata GLS (soort limousine)
Gisteren zijn we als een blok in slaap gevallen. Het bed was goed, dus goed geslapen en vroeg op.
