Wat een dag! Wie wilde kon een uur eerder vertrekken gezien het aantal km en het parcour die ons te wachten stond.
Dennis, een Antwerpenaar waarmee het wel klikte en ik al aantal keer had meegereden vroeg of ik ook niet om 7h wou vertrekken.
Ik twijfelde eerst maar deed het toch, ook omdat het bivak waar we naartoe reden niks van accomodatie had. De andere hadden ook
wel niet veel en het was er toch vlug donker.
Eerste 20km gingen terug wat moeilijk, gelukkig moesten we dan nog niet teveel hoogtemeters overwinnen, deze kwamen maar vanaf km 70.
Het zitvlak liet wel direct van zich voelen... Ik nam de zalf mee in mn rugzak om iedere bevoorrading me wat in te wrijven. Het hielp wel wat maar
soms was het echt op mijn tanden bijten! Ik kon niet meer zitten zonder pijn.
Na km 25 waren de benen precies opgewarmd en ging het goed. Na km 70 was het alle hens aan dek, serieuze beklimmingen boden zich aan.
Sommige waren (voor mij) niet te doen. Afstappen en te voet was de boodschap! Het was ook een snikhete dag! Sommigen hadden op hun garmin 47° gemeten anderen 45° maar het was broeierig warm. De schaduw zit pal onder je fiets, precies of de zon stond maar 1 meter boven u hoofd.
Op km 92 viel ik terug plat! Ik zag het al terugkomen.... Alles mooi en goed gecontroleerd en gelukkig bleef het bij 1 maal! Ik stak ook wat meer druk om kans op doorsteken te verminderen wat dan wel weer het comfort niet ten goede komt en het zitvlak wat extra druk gaf!
Na km 120 kwam een Belg bij mij aan de bevoorrading die wat te enthousiast was vertrokken en de man met de hamer was tegengekomen.
Ik bleef bij hem tot finish. De benen voelden bij iedere beklimming vlugger en vlugger vermoeid.
Na afloop bleek dat we 4000 hoogtemeters hadden gedaan ipv de 3000 aangekondigde.
Heel content bij de finish!!! DE dag van 160km was voorbij!
Het was een zware en lange etappe maar dat is ook deels de croc zeker?
De eerste 25-30km zouden de zwaarste zijn qua hoogtemeters dus zouden we wel direct opgewarmd zijn.
De eerste 10 liepen niet echt vlot, had precies geen kracht in de benen maar dit duurde niet al te lang en voelde me vlug
beteren en zag het volledig zitten.
Na 18km reed ik lek. Alles rustig bekeken en nieuwe binnenband gestoken, weer op de fiets en vooruit.
1.5km verder, terug plat! Terug alles gedemonteerd, gecontroleerd, monteren en terug weg. Na 2km voelde ik dat hij
terug aan het leeglopen was. Damn niks aan te doen, er zat niks anders op dan terug alles te demonteren. Ik nam mijn tijd om
alles nogmaals goed te controleren. Ik had geen nieuwe binnenbanden meer bij mij dus moest ik de binnenband herstellen.
Toen ik de binnenband terug monteerde en hem wat oppompte liep hij direct terug leeg! Pff ik begon wat nerveus te worden,
zeker omdat de laatste renner me ook al voorbij was gegaan! Terug bb uitgehaald en bleek dat er 4 gaten in zaten. Ik herstelde dan maar de andere eerder lekke bb. Ook hier hetzelfde, na montage en oppompen liep hij terug leeg!! Man man ik dacht dat het einde er was!
Laatste poging, de eerste bb die was leeggelopen deftig gecontroleerd en hersteld en daar was maar 1 gaatje in. Al een geluk want het doosje
met herstellingslapjes was al bijna op. Ook al een geluk dat ik dat meehad! Ondertussen stond de quad die een 10min na de laatste meegaat
ook al naast mij! Dan van km 20 tot km 70 helemaal alleen gereden en als laatste! Modus "toerist" was toen al ingeschakeld. Ik zou er ook geen
probleem mee gehad hebben eens al laatste aan te komen.Moet je ook eens gedaan hebben!
Het parcour viel goed mee. Wel veel keien en stenen en later bleek dat er velen die dag hadden lekgereden.
Met het oog op morgen (de 163km, die velen vreesden) bleef ik gewoon rustig tempo rijden en stopte zelfs nu en dan om eens een foto te nemen
hetgeen ik misschien te weinig deed.
Na km 70 begon ik er toch nog enkele terug voorbij te gaan. Leuk gevoel, niet meer de laatste te zijn.
De benen voelden wat vermoeider aan maar het ging wel. Het zitvlak begint wel gehavend te worden. Morgen zie ik er echt tegen op. De kms tot daar aan toe, maar dat constant zitten en terug uit het zadel begint toch wel een pijn te worden. Eenmaal je goed zit is het ok maar bij mtb blijf je nu eenmaal niet lang in dezelfde positie zitten en al zeker niet in deze streek. W zien wel.
Start berg op, met de nadruk op "OP". Hartslag was direct goed op tempo...
Heel rustig aangepakt. Als ik voelde dat ik teveel aan het pushen was verminderede ik en schakelde wat lichter.
Met de hellingen (bergen) die we vandaag op moesten was het niet evident, maar ik had een goed gevoel en reed rustig mijn
eigen tempo. De voeten bleven op de grond: nog 7 te gaan!
Na de eerste bevoorrading na 25km had ik klein dipje, het waren lange vlakke stukken en de kerel waarmee ik samenreed kon ik echt niet meer volgen. Komt er nog bij dat het tegen wind was... Luisteren naar het lichaam en de benen dus vertragen tot ik ook de hartslag wat onder
controle kreeg.
Terug een paar hellingen om u tegen te zeggen! Het ging terug beter, het goede gevoel kwam terug. Gelukkig was het ook niet al te warm.
Dag 2 is ook een feit! Goed gegeten na de dag en globaal over de dag bekeken voelden de benen wel ok.
Nu is de luxe er ook uit en is het op veldbedden slapen geblazen! Hopelijk verteerd mijn rug ook goed.
Als mountenbiker is dit een parcour die je zo in uw tuin wil hebben!
Technische beklimmimgen en machtige afdalingen, gepast van zwaarte ook.
De start was zoals gedacht wat hectisch. Ik keek de kat wat uit de boom en volgde een groepje die mss net iets te traag
gingen voor mij maar ik voelde me er goed bij. Ik loste mijn achterband voor de start net iets teveel en had constant het gevoel dat ik een doorsteek
kon krijgen. Ik twijfelde al na ronde 1 om te stoppen en hem wat bij te blazen. Ik volgde nog steeds de groep en wilde niet uit het tempo geraken dus reed ik toch verder maar wat voorzichtiger.
Na rond 3 verloor ik mijn drinkbus in een afdaling. Damn en de ronde was juist begonnen. Aan de bevoorrading had ze gelukkig iemand afgezet dus kon ik terug met gerust hart om niet "plat" te vallen verder doen want het was broeierig heet. Alsof ze constant naast u reden met een haardvuur.
Alles voelde goed aan, Stijn en Fredse zeiden dat het de eerste 2 dagen kwaad zou zijn. De benen moesten nog in "roulatie" komen.
Ik had niet echt dat gevoel maar dat kon natuurlijk nog komen. Aan de finish had ik geen kapot gevoel dus dat ging al goed.
Heel leuke sfeer, iedereen helpt iedereen. En aanmoedigingen krijg je van overal!
Nu al twee dagen ter plaatse. Woensdag na het uitpakken al een beetje gefietst... in de regen!
Donderdag eens op het parcour geweest die we zaterdag 6x moeten doen.
Fredse had niet overdreven met te zeggen dat het PRACHTIG is!! Precies in de jungle met hier en daar een prachtig uitzicht!
5km single track met hier en daar enkele meters waar kan voorbijgestoken worden.
Enkelen zagen er al problemen in... Maar mij zalt een zorg wezen hoe ze mij gaan passeren. Als ze het mooi vragen stap ik wel even af en genieten van het uitzicht.
Donderdag op vrijdag heel slecht geslapen.
Wakker om 2h en geen oog meer dichtgedaan en met als toetje nog eens barstende koppijn was het toch nog proberen wat te slapen helemaal voorbij.
Ik denk/ hoop dat het mijn niet al te beste vriend migraine zal geweest zijn waar ik om de zoveel tijd eens last van heb. Ik heb er pillekes voor maar die liggen natuurlijk waar ik ze het liefst heb: in de kast!
Ondertussen al bij de apotheker geweest en al beter. registratie is ook al een feit dus nu enkel nog eten en wachten.
De laatste loodjes wegen dus idd het zwaarst, vooral de laatste 3 weken, week van 260, 280 en 325km gefietst...
Vorige week was ik echt moe, echt gewoon moe, zo voelde ik me nog nooit!
De automatische piloot van trainingen doen was helemaal weg! Ook normaal, je begint je meer en meer te focussen op het
doel. Een paar leuke toertochten gedaan. Eentje waar ik niet kapot kon, en dan andere waar ik al van km 45 van de 90 zit te verlangen naar
de eindstreep maar dan toch kunnen blijven stampen en blijven afzien geeft me ook ergens een kik en dan weet je (ik) dat het goed zit. En ge komt er alleen maar sterker van!! Dat is wat den entreneur toch altijd zegt. En hij heeft wel ergens gelijk.
Met gemiddeld 3 a 4 trainingen per week, wat ik eigenlijk niet veel vind, staan waar ik nu sta, ik had het niet gedacht!
Ook geluk speelt een rol: geen enkele noemenswaardige kwetsuur, niet één dag ziek geweest, mooie zomer gehad...waardoor
ik alle weekschema's kon afwerken. Het was nu en dan puzzelen maar het is gelukt. Een training missen zou voor mij "erg" geweest zijn.
Ging ik er dan minder goed door geweest zijn? Waarschijnlijk niet, maar in mn kopke blijven zulke dingen (te lang) hangen...
Ik kan nog wel een tijdje verder schrijven over de trainingen maar dat zou voor de ene leuk zijn en de andere saai en aangezien ik ook maar
met twee vingers typ zal ik het maar zo laten!
Op één dag voor vertrek ben ik er, denk ik, wel klaar voor. Zeker ben ik niet want ik heb nog nooit 9 dagen na elkaar zulke afstanden
gedaan en ook de temperaturen niet te vergeten. Maar finishen is het enige dat telt en fysiek ben ik er wel klaar voor!
Rest me enkel nog enkele mensen te bedanken, namen noemen is gevaarlijk maar enkele wil ik jullie niet onthouden
Iedereen die met me meereed en die het niet erg vond dat ik in het wiel bleef hangen; Bram, Louis,Kurt, Tony, Soupapke
Stijn, Fred, Filip en ook Bert (maar die zijn achterwiel heb ik niet veel gezien hij het mijne daarentegen...maar toch bedankt) ! (Sorry Bert kon het niet laten!) Dikke merci mannen!!
De wielertoeristen van de waterhoek waar ik ook enkele weken als niet lid zonder probleem mocht meerijden, bedankt!
Dan Stijn voor de opbouw van mn conditie en nu en dan wat peptalk. En Fredse natuurlijk, door wie het avontuur plots in een stroomversnelling terechtkwam en die deze week kwam helpen om alles te overlopen van bagage tot parcours. Bedankt!
Lieselot van aussietours voor de service! Als je eens naar Australie wil een aanrader! www.aussietours.be
Iedereen die reeds via berichtjes, mails of me persoonlijk succes wensten: merci!!
En last but not least, geen puntje maar een punt die ook bij het geluk ,hier enkele regels terug, mag/ moet staan : het thuisfront!
6323km niet thuis geweest! En familiaal was het voor haar ook niet gemakkelijk. Ik had mijn focus en dacht niet altijd verder en toch bleef het huishouden draaiende! BEDANKT Suzy en Matthies!!! XXX
Yup, Het ticket is nu binnen, nu zou het pas echt beginnen. Hoe ik het fysiek zou aanpakken wist ik niet maar dat was ook niet erg daarvoor was Stijn Demeulemeester de man op zn plaats. Hij presteerde het in 2004 eerste niet prof en eerste Belg te zijn in DE ironman van Hawaii waar we toen ook met enkele vrienden bij waren om hem te steunen. Ook een belevenis om nooit te vergeten. Later werd hij ook nog vice europees kampioen. En met een leuze dat rusten de (of een van) de belangrijkste training is zou dat wel goed komen...
Het was lang, van februari tot nu aan maar 1 ding denken soms onbewust maar meestal goed bewust. Iedere training doen met een doel, nooit vertrekken met het gedacht een toerke te doen en zien waar je uitkomt of hoeveel je goesting je hebt. Maar het doel nu bekeken was het zeker de moeite! Ook de aard van trainingen waren leuk, veel afwisseling. Ik kon kiezen: interval, recuperatie of lange duurrit. Gewoon gevoel voor de training en kijken hoeveel tijd je hebt en go! Je moest ze wel allemaal in 1 week doen.
Van februari tot mei liep alles gesmeerd, motivatie in overvloed. Begin mei had ik voor mezelf een "test" ingelast. Met enkele vrienden deden we in de ardennen een 3daagse wedstrijd. Die viel voor mij wat tegen. De eerste twee dagen waren niet zoals ik gehoopt had. Niks lukte, iedere boom die ik tegenkwam raakte ik en in de ardennen staan er toch een heel hoopke! Precies of ik zat nog nooit op een mtb. Moest Filip niet bij mij gebleven zijn, ik was waarschijnlijk gestopt. Bij deze nogmaals thx Filip! De derde dag ging het beter maar toen reed ik lek... Die 2 dagen bleven me mentaal ergens wel parten spelen, hoe doe ik dat bij 9 dagen? De trainingen bleven echter komen en voelde me ook sterker worden en dankzij de companen ook telkens plezant om te doen! Eind juni deed ik mee aan de triatlon van Brugge in trio. Dat was wel een succes.
Van half juli tot half september verliepen alle trainingen een beetje op "automatische piloot": kijken welke training ik moest doen, kledij aan en hop weg. Die periode was ook iedereen bezig met zijn eigen schema, en het was ook volop wedstrijdseizoen. Op zich was dit nu ook weer niet erg, tijdens de croc zal ik mss ook veel alleen rijden want met iemand (die je niet kent) gemiddeld 100km per dag gaan fietsen is niet evident en 1km/h sneller rijden om niet alleen te moeten rijden kan je wel zuur opbreken op 9 dagen denk ik?
Nu op 2 weken van vertrek wegen de laatste loodjes wel symbolisch wat zwaar maar met de vooruitzichten kan/ mag ik niet klagen. De stress die er is, is er één van onwetendheid dus die zal vlug weg zijn als ik er ben en de eerste dag in de benen heb.
Alé veel leesplezier en ik ga nog een trainingske gaan doen!
Langs deze weg zal ik proberen jullie wat op de hoogte te houden tijdens mijn avontuur in de crocodile trophy. Misschien eerst eens een woordje uitleg over wat, hoe, waarom....
Mijn eerste kennismaking met de crocodile trophy dateert al van een 20 tal jaar geleden. Boudewijn Engels van het triatlonteam (no-limit), waar ik toen ook actief in was, had zich ingeschreven voor deze wedstrijd. Voor zijn deelname te vieren hield hij een "klein" feestje ergens in een kasteeltje in Izegem.
Eén van de legendarische feestjes van de club.
Vanaf toen heeft het me eigenlijk nooit echt meer losgelaten. Ik volgde het niet ieder jaar op de voet maar als er ergens een reportage werd getoond wilde ik ze wel zien en al vlug werd het stilaan een droom om deze eens mee te doen. Na wat knieproblemen moest ik het triatlon laten varen en kwam het mountenbiken meer en meer tot een passie.
Een paar vrienden hadden door de jaren heen ook al laten vallen daar ooit eens werk van te maken en daar had ik natuurlijk ook wel oren naar, met een aantal is natuurlijk plezanter dan alleen. Toen Marc Herremans zich 2 jaar geleden ook aan dit avontuur waagde en ik de reportage zag was ik pas helemaal "verkocht" en zou er zeker werk van maken, alleen: wanneer moest ik dit nu doen, dit jaar, binnen 2 jaar, 5 jaar wachten, wachten tot ik 50 ben??? Het werd weer even in de kast gelegd. Tot in november vorig jaar, toen Freddy Cassier terug was van zijn crocodily trophy en hij een klein stukje van zijn verhaal deed bij coach Stijn Demeulemeester thuis. Toen zei "Fredse" (zoals we hem noemen): Bartie vent: lijk da gij ne mountenbike- liefhebber zijt, vent Bartie gij moet da gedaan hebben!! en ge moet u geen zorgen maken, ik heb alles genoteerd voor u, parcour, welke banden, hotels, noem maar op, hij was haast meer aan het dromen dan ik! Heel leuke avond waarna ik toch stil en echt met een gevoel naar huis ben gereden van: ale ik "moet" dat toch ooit eens gedaan hebben.
Een volledige triatlon volbrengen stond sinds het begin van mijn "triatloncarriere" bovenaan. Mijn knie besliste er anders over. Dat bleef lange tijd zowat steken dat ik dit niet gedaan heb ondanks ik er niks kon aan doen. Dus werd mijn doel de crocodile trophy.
Begin januari kreeg ik plots mail van fred: Bart, er is eind deze maand een info avond over de croc en ze verloten een gratis ticket onder de aanwezigen. We zullen gaan en het is altijd voor iemand! Het kan even goed voor jou als voor mij zijn.... Hmm daar kwam dat gevoel weer. Ik wilde nu ook wel weten wat het effectief kon kosten, op internet staan nl prijzen van alle categorieen. Ik wilde dit niet onbelangrijk euvel ook wel geklaard zien vooraleer ik nog verder ging dromen.
25 januari. Ik op weg naar die info avond. Eerst werd wat uitleg gegeven over de wedstrijd en werden allerlei zaken uiteengedaan. Dan kwam het moment waarvoor iedereen daar eigenlijk zat, de trekking van "het" ticket.
En de winnaar van het ticket voor de crocodile trophy (er werd nog een ander ticket van een wedstrijd verloot) is: Bart Couckuyt! Man man wat er dan door je heengaat!!! hartslag van 88 naar 38 naar 188 in 3sec!! Dan flitst er vanalles door je hoofd die nog veel te vroeg waren om eraan te denken maar toch onbeschrijfelijk! Die nacht heb ik echt geen oog dicht gedaan, echt geen 5 minuten geslapen! Men zegt soms dat er geen dag voorbij gaat zonder dat je aan iets denkt, wel sinds 25 januari heb ik er meermaals per dag mee bezig geweest!
Nu zijn we 8 maanden verder, nog 1 maand voor vertrek en start wedstrijd. Al veel op de fiets gezeten met maar één doel: de wedstrijd zo goed mogelijk uitdoen zonder ook maar één meter hem als wedstrijd te rijden. Want wat heb ik daar te winnen? Als ik nu de 40ste of de 120ste zou eindigen, ik krijg er geen euro meer voor! Genieten en aankomen zal mijn doel zijn.
Voila dat is al een eerste deel, ik zal proberen jullie nog wat te laten meeproeven van mijn laatste weken van trainingen en dan tijdens de wedstrijd zeker proberen nu en dan wat te posten. Ik weet wel nog niet in hoeverre dit zal mogelijk zijn.
