Het is duidelijk geen zondag meer vandaag, dat voel je letterlijk en figuurlijk , als je buiten kijkt hangt er een grijze sluier die de zon verbergt, en de vrachtwagens verraden  dat het weekend voorbij is, toch vertrek ik vol goede moed naar Tours, al heeft mijn gps weer kuren, ik weet dat de afstand tussen Blois en Tours 54 km vogelvlucht is en voor Anita met de wagen betekent dat een afgelegde weg van 63 km, voor mij per fiets rekent mijn garmin uit dat ik 102 km moet fietsen, nu ik ben wel ingesteld om af een toe een toeristische uitstap te maken maar geef toe het dubbele van de kilometers dat is iets te veel van het goede. Ik stel de gps in op Amboise zowat ergens het midden tussen Blois en Tours en met de 33 km die hij voor mij uitrekent ben ik tevreden.

Al volg ik lange tijd de Loire toch is dit geen vlakke rit, af en toe geeft mijn toerist aan van de rechte baan af te wijken, schiet de hoogte in en laat mij genieten van een ritje tussen  de wijngaarden langs onverharde paden, het valt wel op dat deze onverharde paden met de wit rode tekens van de” lange af stands routes”.De vierkantshoeves hebben plaats gemaakt voor heuse kastelen die boven ons uit prijken, door  communicatie fout tussen mij en de garmin draai ik spontaan één van de kastelen op, waarop ik algauw mijn fout zag en dan maar een straatje verder ben ingedraaid. Op mijn weg kom ik voorbij tientallen wijnkelders uitgehouwen in de mergel , die allemaal uitnodigen om te degusteren .

In Amboise krijg ik een smsje van Anita dat zij een parking heeft niet ver van de bank waar wij verwacht worden, ik moet hier nog mijn “ carte bleu” halen, waarbij ik mijn gps opnieuw instel en rechtstreeks naar het gevraagde adres rij.

Terwijl Raf  vertrekt, maak ik de gps klaar om te rijden, Staf en Erna zijn reeds vertrokken. Ik kies vandaag voor de autosnelweg ik wil zo snel mogelijk een plaatsje vinden dicht bij de bank, waar ik moet zijn.

Eens Tours binnengereden is het heel druk verkeer, ik wil de tunnel niet inrijden dus krijg ik alle rode lichten  en er zijn er veel. Vrij vlot bereik ik de Boulevard Heurteloupe waar de bank zich bevind er is maar één ding, ik heb geen huisnummer van de bank, dat wordt dus zoeken en het is een hele lange Boulevard. Stapsgewijs geraken we maar verder en aan het eerste licht zie ik waarom , er is een betoging aan de gang. Ik kan er niet mee lachen we worden van de politie allemaal omgeleid en ja , waar naartoe? Na een drie kwartier rondrijden in een drukke stad had ik er genoeg van , de parkings die ik vond waren telkens te kort voor de moterhome en als ik een plakkaat “P” zag was het een ondergrondse, dat zou pas koud worden in de moterhome moest ik daar in rijden.

Ik probeer me te situeren en blijf zo dicht mogelijk in de buurt, iets verder buiten de stad zet ik me langs de appartementsblokken niet een te beste plaats maar we kunnen er met twee moterhomes staan en dat is in dit geval al een luxe. Ik kijk mijn gps na hoever ik van de bank verwijdert ben en met 3,4km vind ik dat het goed gelukt is.

Staf en Erna komen eraan gereden,ze wisten me te vertellen dat dit het verste punt was voor hun, ja met 60 à 70 km per dag, schiet het toch ook op hoor. Zij keren deze namiddag terug huiswaarts, maar wachten op Raf. Het wordt een gewoonte maar Raf is daar weer vrij snel, we maken ons klaar om samen per fiets naar de bank te gaan. Daar aangekomen bleek die  op maandag gesloten dus die inlichtingen hadden ze ons ook in Roncq kunnen geven. Terug bij de moterhomes nemen we afscheid van onze vrienden, zwaaien nog eens . En zien morgen wel verder……

Bijlagen:
map_erna_260.JPG (23.4 KB)   
map_erna_283.JPG (40.9 KB)   
map_erna_286.JPG (33.9 KB)   
map_erna_355.JPG (34.5 KB)   
map_erna_399.JPG (38.3 KB)   
map_erna_405.JPG (35.3 KB)   
map_erna_410.JPG (18.7 KB)   

Tien uur: ik vertrek voor een zonnige voormiddagtrip van 60 km, mijn gps kan het niet laten , voor ik mij op weg begeef laat hij mij eerst nog eens Orleans zien op zondagmorgen, ik rij straatjes in , straatjes uit en kom ten slotte op de weg waar ik van dacht “ het zal wel die richting uit zijn”. Gisteren avond trouwens, is het mij ook niet zo goed bekomen met een gps in je zak kan je niet verloren lopen, ik  nam mijn hondje mee kris kras door de straatjes van Orleans, ik  liep mezelf opzettelijk verloren en deed dan beroep op mijn gps. Mijn oren gaan gloeiden als ik zag wat dat rotding mij  voorschotelde “ nog 60 km te gaan” ik was verdorie vergeten dat ik de weg van vandaag reeds had ingetikt, ik moest dus het goede adres ingeven, maar verdorie waar stond ik nu weer, ik keerde dan maar op mijn stappen terug de hond achter mij aan slepend , want van die moest ik ook al niet veel hulp verwachten, en een plasje dat zal voor later zijn, uiteindelijk kwam ik toch op de grote boulevard en was al blij de moterhomes daar samen te zien staan.

Ik vond dat Raf en Hera toch wel erg lang wegbleven, Staf en Erna zijn er al voor een gezellige avond samen, we wachtten op Raf die uiteindelijk binnen viel . Het feit dat hij zei: “ godverdomme dat ding wou mij 60 km doen lopen” is onthaald op een daverend lachsalvo. Het moet gezegd dat heeft de stemming van  gisteravond gezet, we hebben gewoon een héél gezellige avond gehad.

15-02-2009, 00:00 geschreven door compostella  

Gisteravond hebben we bezoek gekregen van Staf en Erna. Ondanks we dicht bij  elkaar wonen is het heel fijn om elkaar hier in Malesherbes te ontmoeten. Staf had heel wat goede raad voor het smeren van mijn ketting en zadel, maar ik liet hem direct de smeerbussen zien, die hier in het rekje aan de deur hangen.

Erna gaf ons de raad eens te kijken naar de  “hots spots” (moterhome parkings)ze raadde ons aan om de volgende halte in Orleans te maken.

Na mijn dagelijkse taak, het kuisen van de badkamer nadat we ons gedoucht hebben, vertrek ik om tien uur met het zonnetje als compagnon.

En ik had het nooit gedacht maar ik krijg een mooie meewind in de rug, er zijn hier geen echte hellingen meer maar eerder kleine glooiingen , zodat ik zonder dat ik het weet mijn km afhaspel in geen tijd

Terwijl   Raf aan het fietsen is, ga ik onderweg boodschappen doen, de inwendige mens moet ook wat hebben. In de winkel denkt de visverkoopster dat ik van Portugese afkomst ben, dat kan ze horen aan mijn tongval, ik dacht  nochtans dat mijn Frans nog niet zo slecht niet is.

Eens Orleans binnengereden vind ik de parking vrij vlug,  ik geef de gegevens  dooraan Raf en Erna en  begin de niet verderfelijke waren in de kasten te steken. De boel is nog maar aan de kant of Staf en Erna komen er ook aan. We maken even een praatje , zij gaan de stad gaan verkennen en ik ga zalig borduren. Niet dus, ik krijg geen kans om te borduren want ook Raf staat aan de deur, ik kan mijn ogen niet geloven want ik verwachtte hem maar rond 18 u en het is nu net 14u. Goed gereden dus.

Voor iedereen die dit leest , “ een prettige Valentijn gewenst”

14-02-2009, 00:00 geschreven door compostella  

Ik wordt wakker van een auto die voorbijrijdt en een gerammel tegen de moterhome, dit moet een strooiwagen zijn, het moet weer gevroren hebben, ik wip mijn bed uit en kijk door het venster en zie dat  alles ondergesneeuwd is, het kasteel hiernaast ziet er prachtig uit, maar toch was het dat niet wat  ik me van  mijn Compostella reis had verwacht. Ik zal mijn rit weer moeten inkorten om niet onderkoeld te raken zoals eergisteren.

Voor de eerste maal komt onze schuifladder uit de berging, want met sneeuw op de zonnepanelen hebben we weinig opbrengst.

Van zodra Raf de fiets gepakt heeft, vertrek ik richting Malesherbes, ik ben nog geen drie km ver of zie een shoppingcenter, ik moet brood hebben. Het is zo groot, dat ik even naar de ingang moet zoeken, Er ligt zelfs een rond punt binnen dat shoppingcenter, kies maar uit wat je wil. Ik wil vlug om brood lopen en kom in een winkel terecht waar ik met tegenzin buiten ga, gelukkig voor Raf heb ik geen franse bankkaart.

Even naar de decatelon om handschoenen voor mijn ventje zodat hij geen kou meer heeft en dan terug op weg.

De weg was voor mij niet lang , maar dertig km, maar ik heb er meer gereden hoor,de gps is dikwijls mis geweest, met veel moeite en “” vloeken”” ben ik in Malesherbes geraakt.

Terwijl ik tussen de velden fiets stel ik me voor dat deze heuvels in de zomer vol moeten staan met goud geel koren, nu echter is het een wit besneeuwd tapijt. Hier en daar zie ik verweesde dieren, een reiger, die zeker geen kikkers zal vangen in dit sneeuwlandschap en ginds in de verte zie ik zelfs een vos of nee nu hij dichter komt lijkt het wel een wolf. Het blijkt een Duitse herder te zijn, die blaffend op mij afkomt, en van de enige boerderij die hier in het landschap te zien is komt nog een tweede hond op mij af, eentje van onbekend ras maar goed doorvoed samen draaien ze rond mijn fiets terwijl ik rij, als ik nu gebeten word weet ik niet waar naartoe, uiteindelijk nadat ik hen vriendelijk  heb toegesproken , en al een heel eind verder gereden ben ,lijken ze toch terug te keren naar de boerderij. De pekel op de wegen doet goed zijn werk, zeker om mijn voeten fris te houden. Uiteindelijk vind ik de moterhome terug op de parking in Malesherbes.

13-02-2009, 00:00 geschreven door compostella  

Ik heb een probleem deze morgen, de route die ik wil volgen van Argenteuil naar Pringy is volgens de computer (Garmin programma) 50 km lang, de auto gps geeft 70 km aan en de fiets gps geeft 277 km aan. Na verschillende herberekeningen komt de fiets gps niet dichter dan 277 km, ik heb geen kaart bij en moet mij volledig op mijn gps vertrouwen, ik heb ook geen zin om 277 km om te rijden, dus wordt er besloten om een afdruk te maken van de computer berekening. De printer die we mee hebben werkt enkel op 220v, en dus zijn we verplicht om onze  stroomgroep aan te zetten. Het is de eerste keer dat wij onze stroomgroep echt nodig hebben , want de zonnepanelen doen het perfect, tv kijken, computeren het is allemaal mogelijk. En wat blijkt nu, onze verlengkabel en zelf alle verloopstukken die we voor de ganse wereld mee hebben passen niet in elkaar , het kost dan ook heel wat tijd om met een aardappelmesje één van de stopcontacten aan te passen.

Met een papieren beschrijving trek ik richting Parijs, het is nooit onze bedoeling geweest om door Parijs te rijden, wij hebben daarvoor speciaal Amiens aangeduid omdat de gps ons lang Parijs heen zou brengen, maar blijkbaar is deze gps onvoorspelbaar en rij ik nu in de drukke voorsteden van Parijs. Algauw verschijnt Grand-Palais en Petit-Palais aan mijn zijde, de Seine ligt voor me en in de verte komt de Eifeltoren piepen. Aan de Dôme des Invalides  zet ik mijn fietsgps terug in deze maal geeft hij mij 40 km en wil ik hem volgen, hij leid mij langs de universiteitsstad en daarna ook onder het vliegveld van Orly, als ik zie hoe ik hier over die twee maal twee of twee maal drie weegse rij, zonder dat een fietspad te bespeuren is begrijp ik best waarom mijn gps mij graag wou rondsturen.

Nadat Raf vertrokken is ruim ik de moterhome nog wat op en zet me ook vertrekkers klaar. Ons hondje staat achteraan op de bank te kijken waar het baasje heen is en  ik roep haar vooraan om bij mij te zitten, zo zie ik wat ze doet. Ik vertrek dezelfde richting als Raf , wat niet altijd het geval is, en wordt direct naar een brug gestuurd waar ik niet onder kan, gelukkig zijn er in Frankrijk veel ronde punten zodat ik zonder moeite de andere kant op kan. Ik kom in het zeer drukke verkeer terecht en ga tegen een tamelijke snelheid de tunnels in, ik moet goed opletten want de gps zegt wel welke route ik moet volgen, maar het is niet moeilijk om me te misrijden . Ik geraak Parijs door zonder al te veel problemen, ga op de eerste parking van de autostrade gas tanken, want de grote fles zou wel eens leeg kunnen geraken, met een volle gastank voel ik me geruster, ik heb niet graag kou. Ze stuurt me door kleine veldwegels en zo bereik ik Pringy een mooi dorpje , ik ga een wandelingetje maken met Hera en zet me dan te handwerken, zo wachten we op Raf.

Zodra Raf binnen is heb ik geen prettige mededeling, “ de wc is vol” ik heb hem niet kunnen legen. Waarop Raf me attent maak dat bijna ieder Frans dorp een openbaar toilet heeft. We gaan samen op zoek en duiken het park in waar we aan staan .Achter in het grote park vinden we een informatiebord waarop ook het symbool staat van wc. Die is blijkbaar gelegen op de plaats waar we het park binnengekomen zijn. In de kelderverdieping van het gemeentehuis “kasteel” vinden we inderdaad het toilet. Het kost ons niet veel moeite om tot daar te geraken met ons chemisch toilet. We nemen altijd propere doeken mee , in geval we het bevuilen om op te kuisen, die doeken gaan uiteraard direct de vuilbak in. Afwachten of we goed zullen slapen want we staan toch een beetje scheef.

Slaapwel.

12-02-2009, 00:00 geschreven door compostella  

Raf is reeds vertrokken, ik laat het hondje nog eens uit, en dan zetten we ook aan. De gps zet me op het verkeerde been en ik kan al voor de eerste km mij draaien. Een beetje verder zie ik Raf rijden , maak Hera er attent op en die laat het duidelijk blijken dat ze het niet fijn vind niet bij het baasje te zijn.

Eens gezwaaid, en ik steek hem voorbij na de eerste lichten zie ik een warenhuis, rij op de parking en zie Raf passeren ik toeter me te pletter om hem duidelijk te maken dat ik hem bij mij wou.

Eens samen, gaan we de winkel in om boodschappen te doen, ze hebben veel gerief, met een volgeladen kar (vooral water) keren we terug naar de auto, ondertussen is het middag en eten we samen onze boterhammen op.

Mijn gps is een echte toerist, daar hij ingesteld staat op fiets, houd hij mij zoveel mogelijk van de grote banen af, ik rij dan ook van het ene pittoreske dorpje in het andere. Wat mij vooral opvalt zijn de grote vierkant hoeves die hier nog staan, sommige met een heuse donjon die duidelijk in onbruik zijn geraakt, of een echt kasteel ervoor, de vierkant hoeves staan soms recht over elkaar alsof ze elkaar uitdagen. Door het slechte weer en het feit dat mijn fiets hele dagen buiten staat beginnen alle ijzeren delen te roesten, mijn gps is ook al niet veel van zeggen, hij kent alleen”  piep “ of “piep piep “ al naar gelang of ik een afslag nader of er een moet nemen. Mijn zadel daar en tegen kent het zelfde geluid en telkens ik een putje raak en mijn geveerd zadel de diepte ingaat hoor ik “piep of piep   piep  ” waar door ik mijn remmen dichtsla en kijk waar ik moet inslaan. Ik zie dan dat mijn gps niet verlicht is en dat ik dus weer een vals signaal gekregen heb.

In Argenteuil aan het parc des cerisies vind ik de moterhome terug, hij staat op een dubbele parking geparkeerd aan een verkeersbord “ verboden voor caravans en campingcars”. Ik rij nog even verder om te zien of er geen betere parking is en vind een eindje verder een parking met enkele wrakken op en andere geparkeerde auto’s . Het lijkt hier wel een verkoopshal, verscheidene mannen die duidelijk geen Frans spreken onderhandelen luidruchtig over auto-onderdelen.

We zitten gezellig koffie te drinken, Raf de ene kant ik de andere zo zien we beiden verschillende  taferelen en geven er   commentaar, met twee zijn ze aan het discussiëren over een hoedenplank en algauw komt er een derde  en een vierde erbij om de plank goed te keuren, één van de mannen neemt ze aan, steekt ze in zijn auto en rijd er mee weg.

De auto op de parking naast ons heeft in zijn achteruit een gat, laat eens kijken, van een twintig cm op 30cm, achter onze auto ligt een ijzeren staaf en we maken ons de bedenking zouden we ze wegnemen of niet, ondertussen er jongeren met een ijzeren ketting in hun handen, en we besluiten dus maar om de ijzeren staaf te laten liggen, tenslotte kunnen ze toch binnen als ze dat willen.

Slaapwel  tot morgen   

11-02-2009, 00:00 geschreven door compostella  

Door het slechte weer van gisteren, de doornatte kleding,en het feit dat wij de reserve kleding (handschoenen,regenoverschoenen) niet vinden, moeten wij vandaag noodgedwongen een halve dag rust nemen . Ik moet het rode zakje met al deze spullen in onderweg verloren zijn, of ergens hebben laten liggen.

Tegen de middag aan vertrek ik voor een ritje door Beauvais richting Corbeil-Cerf, een ritje van amper 25 km. Wat ik gisteren moest ontberen zit mij vandaag heel goed mee, het zonnetje schijnt en de wind blaast mij de helling op. Ik heb nu al spijt dat ik voor zo een korte rit gekozen heb vandaag.

Voor mij, Anita ziet het er heel anders uit, de zon kan dan wel schijnen maar mij willen ze perse de autostrade op krijgen, wat voor gevolg heeft dat ik terug een deel van Beauvais te zien krijg, wat uiteindelijk niet de bedoeling was, na een 15 min. Rij ik de goede richting in, verboden voor vrachtwagens, maar gelukkig weegt de moterhome geen 3 ton.

Het is voor mij enigszins een korte rit, wat niet wil zeggen dat ik minder aandachtig moet zijn, zo moet ik op een zeker moment helemaal naar rechts, een halve draai nemen om dan uiteindelijk links af te slaan. Dit had ik nog nooit gezien, enfin ik zit op de goede weg, juist gepast op met twee te passeren. Eens in het dorpje, waar geen levende ziel te bespeuren is, rij ik op aanwijzing van de gps een heel klein straatje in, “u bevind zich in door u gekozen straat” kan wel zijn, maar waar geraak ik de auto kwijt. De enige auto die er staat, staat met zijn rechterwielen op het voetpad, dat zie ik mij niet doen, zie je mij al zitten met een borduurwerkje in de hand, half hangend. Toch maar iets verder gereden, enkele meters, wat mij voor het probleem zorgt, “ ik kan mij hier niet keren” verder rijden kon ook niet ik moest op Raf wachten. Aan mijn rechter kant zie ik een oprit van een rapenveld, ik heb geen andere keus dan te proberen er achteruit op te geraken zonder de aarde te raken, ik zoek mij niet vast te rijden, het lukt uiteindelijk in drie keer, stap uit om te kijken of de landbouwvoertuigen doorkunnen volgens mij is het goed en anders moeten ze maar toeteren. Tenslotte is Raf niet zo heel lang weg. Ik kies voor het gemakkelijke en lees een boek dat ik mag lenen van Marijke, een leuk boek. En nu maar hopen dat Raf mij hier vind.

Om 15 u komt Raf al lachend aangefietst en verteld dat hier één km verder aan het kerkhof ,waar hij voorbij gereden is, een goede parking is. De fiets wordt opgeladen en rijden er samen heen.

10-02-2009, 00:00 geschreven door compostella  

We kijken door het vensterraam en zien de kleutertjes naar school gaan, ze wuiven naar de hond die geïnteresseerd voor de venster staat. Een ouder steekt zijn duim naar ons uit, gewoon uit sympathie .

Raf maakt zich klaar om te vertrekken nog een afscheidszoen  “En voorzichtig zijn “klinkt het voor allebei. Terwijl Raf zijn eerste km maalt laat ik ons hondje nog eens uit, controleer of alles rijvaardig is en vertrek dan ook. Eerste verrassing : ik word de autosnelweg opgestuurd, blijkbaar heb ik de peàge niet uitgezet op de gps.  Na 65 km bereik ik Beauvais, en kan ik op zoek naar de afgesproken plaats, dat valt niet mee, overal druk geparkeerde auto’s ,hier kan ik niet tussen , ik beslis om zelf een plaats te zoeken en zodra ik een parking zie, schiet ik er me tussen. Nu wat handwerken en rustig wachten op Raf, het zal hem niet meevallen het regent en waait erg .

Ik Raf van mijn kant vertrek met volle moed voor een tocht , tien km korter dan gisteren, Na vlot door Amiens gereden te zijn krijg ik enkele beklimmingen .Op zeker moment hoor ik achter mij een tractor met volle snelheid aankomen ik zit in een bocht en zie aan de andere kant een auto afkomen in mijn richting, ik kies eieren voor mijn geld en rij het veld in, de tractor vertraagd wat nadat hij met volle vaart voorbij gestoken is maar ziet blijkbaar dat ik niet gevallen ben en trekt terug op.                                   

 Op de middag terwijl ik in een bushokje zit te eten krijg ik bericht dat Anita op een andere plaats staat, ik probeer deze nieuwe gegevens in mijn gps in te sturen maar zie dat er verschillende Beauvais zijn en weet niet meer welke ik moet ingeven, ik stel het ingeven uit tot ik aan de stadsgrenzen van Beauvais kom.

Na een tijdje fietsen begint het te regenen, geen malse warme druppels maar harde koude bollen slaan in mijn gezicht, het is ook ontzettend beginnen waaien in een afzink zie ik het water naast mij vooruit lopen en ik moet op mijn trappers staan om in de bergaf nog 11km per uur te halen, ik waai zowaar achteruit terug de berg op. Het begint nu ook te sneeuwen de sneeuwvlokken vliegen mij dwars voorbij en snijden in mijn linker wang, mijn handschoenen en mijn kousen zijn doornat en de sneeuw blijft op mijn natte handschoenen liggen, ik zoek terug een bushalte op om er te schuilen, ik heb van Marijke die warmteplakkers mee gekregen en gebruik ze voor de eerste keer. Na een tijdje zijn ze uitgewerkt en mijn handschoenen hangen zwaar van het water aan mijn handen te bengelen.

Aan de stadsgrens van Beauvais ben ik zo aan het beven dat ik de joystick van mijn gps niet meer kan bedienen, er zit niets anders op dan Anita op te bellen, daarvoor heb ik slechts twee toetsen nodig.

Ongeveer rond vier uur krijg ik telefoon van Raf, “ kan je mij komen halen ,ik schud helemaal van de kou” Hij geeft mij een straatnaam door en ik kan beginnen stressen.

Vlug de boel aan de kant en achter het stuur, het lukt om de straat in te geven en zie dat ik 5,5km van hem verwijdert ben. Bij het vertrek zijn de ruiten nog niet helemaal klaar, wat een eerste hindernis is, tweede hindernis ik mag niet naar links en ben verplicht de stad een hele eind door te rijden om uiteindelijk naar links te geraken, eens op de goede baan zegt de gps mij dat ik naar links moet wat onmogelijk was, het was verdorie een rond punt, ik gegokt welke straat ik zou nemen afgaand op de afstand dat ik van Raf was, en wat denkt ge, ik kom op een restaurant uit, de naam ontsnapt mij, volgende stap, terug keren, ik moest dichter bij Raf geraken , je raad het nooit een volgend rond punt waar mijn gps niet van af weet, ik sla de straat ik die ik denk de juiste te zijn en bevind mij in een industriepark geen enkel baantje die toegaan gaf om aan de andere kant te geraken, terug de rechte baan op en pak nu de tweede straat ik nader tot op 900 m en zie dan een splitsing, de gps geeft geen baan aan en ik moet het maar uitzoeken, ondertussen kreeg ik al telefoon van Raf dat hij in shock ging, om te ontploffen van de zenuwen zo dichtbij en er niet bij geraken, ik stop op een oprit want de baantjes zijn heel klein, en ik hielt in gedachten dat ik mij moest kunnen keren, ik wil autobestuurders doen stoppen door met mijn hand te wuiven gewoon om naar de straatnaam te vragen maar neen geen enkele stopt. Ik beslis om rechtomkeer te maken en rij naar recht ik nader tot op 200 m , terug een twee sprong, nog een straatje waar ik me keerde, ik heb reeds heel wat verkeersovertredingen op mijn naam, maar Raf gaat voor. Ik zwiep de moterhome om gelijk het een tweepeekaatje is en rij de juiste straat in, alleen ik wist dat toen nog niet. Ik bel zelf naar Raf waar hij voor de drommel staat, omdat ik het niet kan vinden, wordt er niet wijzer van en besluit om naar beneden te rijden ik moet er tenslotte heel dicht bij zijn. En ja, ik vind hem op de hoek van de straat, ik zie hem van ver beven, sta bijna aan het rode licht , zie dat ik me niet direct kan keren, schat mijn kansen in zie dat het rood is voor de andere en zwiep me weer om, zodat ik direct bij Raf was, één keer achteruit en daar staat hij dan, moeilijk verstaanbaar , schudden niet voor mogelijk, ik probeer de gps van zijn fiets te doen maar schud van de zenuwen even erg, gelukkig heeft Raf het eraf gekregen, want ik zou  de schaar genomen hebben. Samen hebben we de fiets erop gezet , ben ik honderd meter verder gereden en me op een parkeerplaats gezet, daar had ik tijd om Raf te helpen zijn natte kleren uit te doen en warme kleding aan te doen, hem in twee dekbedden gedraaid met een hete tas koffie, het heeft toch wel een uurtje geduurd voor hij bekwam, ik was toen wel blij dat ik hem gevonden heb, alles spookt door je hoofd , van hoe ga ik hem vinden, Raf is niet de persoon die zomaar belt dus ik wist als die belt is het dringend. Ik ben  wel teleurgesteld in de mensen van Beauvais, mensen in nood niet helpen dat kan er bij mij niet in.

Tegen dat we samen van dit avontuur bekomen waren kregen we telefoon van Marijke, die kon niet beter vallen, ik kon nog niet spreken van de spanning dus Raf moest maar bellen met onze dochter. Blijkt dat onze twee kleinzonen prachtig staan in hun piet piraat kostuums, leuk dat te horen het was fijn om die te maken. Na enkele uurtjes gezellig bij elkaar te zijn, hebben we nog gekookt en zijn daarna lekker in ons bedje gekropen, in slaap gewiegd door de wind.

09-02-2009, 00:00 geschreven door compostella