Net het voor het ontbijt merken we dat ons fietsrek een "moertje" te kort heeft. ik vraag aan de uitbaatster of ze er soms ééntje heeft. Onmiddellijk schiet ze in actie en ja in haar doosje vindt ze een passend "moertje" Het deed me denken aan het spreekwoord :"Op ieder potje past een dekseltje wel "Op ieder vijsje past een moertje" Oef we zijn gereed en ons fietsrek is terug hersteld.
De rit begint heel slapjes; Ik heb het voorgevoel dat er iets niet klopt en ik voel ook aan de windrichting dat ik waarschijnlijk verkeerd zit. Reeds wat kilometers gedaan en ik stel plotseling vast dat ik aan een bepaalde plaats reeds ben gepasseerd. Normaal gezien zou je eens serieus vloeken maar als voorbeeldige pelgrim heb je geduld en bekijk je berustend waar het fout is gelopen. Het dorpje Saint Sever zal ik dan ook niet vlug meer vergeten. Om alle opgekropte frustratie kwijt te geraken doe ik een bezoek aan het stadhuis. Ik wordt er heel vriendelijk ontvangen en ik ben terug een stempel rijker en terug "in the mood" om verder te gaan.
Doazit, onze eerste korte afspraak, wat drinken, een klein hapje en terug verder.
Het is vandaag niet zo warm en tamelijk bewolkt. Het is goed om te fietsen. Er is meer te zien dan gisteren en de dorpjes stralen iets uit. Het valt ook op dat de boeren het druk hebben om hun gewassen te bevochtigen. Af en toe kan ik een straaltje van het water meepikken en ook al is het minder warm het doet deugd.
Het rijden gaat gezwind en al vlug ben ik aan onze picknick plaats Berenx. We zitten er terug op een gezellig pleintje dichtbij een kerk. Vooraleer ik de plaats had kunnen bereiken heb ik toch eerst een hocus pocus truc moeten uithalen om bij Roos te geraken. Ik vertel later wel eens wat de truc is geweest (Whauw spannend)
Na eer heerlijk etentje terug de fiets op richting Béhasque-Lapiste (dan ongeveer 92 km afgelegd). Ik ben het voorbij zonder dat ik het weet en breng Roos op de hoogte. We spreken af in het volgende dorpje Larribar-Sorhapuru. Ja de naam van het stadje klinkt vreemd maar blijkbaar is er hier al een Baskische beïnvloeding.
Nu is het niet meer ver van Saint-Jean-Pied-de-Port. Voor ik Saint Jean binnen rij wordt ik afgeleid om het kleine deeltje van de camino te volgen. Op dit korte stukje dat de Madeleine noemt kom ik een prachtig kerkje tegen en ja ik wordt nu echt euforisch want ik ontmoet mijn eerste twee pelgrim fietsers. Je gelooft het of niet maar het gaf me een vreemd gevoel. Het gevoel als pelgrim niet alleen te zijn maar ook het gevoel dat nu de tweede stap komt. Het deel Frankrijk is voorbij en nu op naar Spanje, de camino.
Morgen gaan we naar Puente la Reina en hopelijk bevalt Spanje ons evenzeer.
Blijkbaar is het gelukt om een foto door te sturen. Er klopte iets niet met aantal pixels en de grootte. We zullen proberen om de opgeslagen foto's vanaf morgen allemaal door te sturen. Zoals elke pelgrim het nodige geduld moet opbrengen om zijn einddoel te bereiken hopen we ook dat al onze "volgers" dit ook zullen doen. We bedanken jullie in ieder geval voor de vele reacties.
Tijdens het ontbijt vertelde de eigenaar van de B&B zijn jeugdverhaal. Blijkbaar was hij een goede sportman. Hij had dus nog gekoerst als "Cadet", had ook nog marathons gelopen en was nu nog altijd actief om te fietsen.
Deze morgen om 8u was het al 25 graden. dus het zag er naar uit dat het heel warm zou worden. De eerste kilometers had ik zeker en vast niet het gevoel dat het zo warm was als gisteren. Een "fris" windje blies me in het gezicht en gaf wat aanleiding om iets vlugger te fietsen.
In Gisciors hadden Roos en ik onze eerste afspraak. Tijdens onze korte stop aan een klein kerkje kwam er plotseling een dame aangereden. Ik vroeg haar of er soms een stempel was van de kerk maar daarvoor was zij niet verantwoordelijk. Zij moest alleen de kerkdeuren openen, de klokken eens laten luiden en gedaan. De verantwoordelijke voor de stempel woonde een heel eind verderop en de dame in spe wilde dit kost wat kost uitleggen. Vol begrip voor haar overgave legde ik haar uit dat ik op mijn weg nog heel wat kerkjes zou tegenkomen en dat ik dan wel van de gelegenheid zou gebruik maken om een stempel te krijgen.
Ik rij vandaag kilometers en nog eens kilometers aan en stuk zonder iets of iemand te zien. Alleen de krekels vergezellen me op mijn rit.Na een tijdje echter ben je dat "gekrekel" ook wel moe maar het verstoord toch de absolute stilte. De eenzaamheid slaat wat toe en misschien is dit ook wel wat kenmerkend voor een tocht van een pelgrim. Een mens gaat wat nadenken , kijkt eens terug in het verleden,........ gelukkig gaan de kilometers ook op deze manier voorbij.
Oef daar staat Roos in de verte, tijd voor de picknick, weg de eenzaamheid.We zijn in Retjons, een heel klein stadje. We bevinden ons op een leuke parking met een tafeltje en dichtbij een schooltje waar de kinderen door de mama's worden opgehaald. Roos krijgt bijna heimwee naar haar schoolverleden.
Van Retjons naar Mont-de-Marsan een gelijkaardig scenario. Weinig huizen , vele kilometers waar je niets of niemand ziet. Je poogt dan zoveel als mogelijk iets op te vangen van het stukje natuur dat ook heel erg mooi is.
Ik nader Mont-de-Marsan, een prachtig stadje met een mooie kerk en erg vriendelijk mensen in het stadhuis.
Het einde van de tocht, dus genieten van een welverdiend drankje (Pelforth bruin) op een gezellig pleintje; Het is er wel druk want binnenkort zijn er feesten. Voor ons is het zeker niet storend want in een goed zittend zeteltje genieten wij van ons drankje.
Bij het ontbijt vertelde de eigenaar ons waar we geslapen hadden dat er op 5m van ons een brand was geweest. De pompiers waren er bij geweest maar wij hebben NIETS gehoord en verder doorgeslapen.
Vandaag rit buiten categorie en dit vanwege de extreme hitte.(40-41 graden) Bij sommige momneten was het zwaar, heel zwaar maar het kopje hield het verstand er bij. Dus ook vandaag heel wat water verslonden en andere frisdrankjes.
Tijdens de rit heb ik terug twee ambetante jack russels tegen gekomen. Het grote verschil met de vorige keer was dat ze de achtervolging in zetten. Een sprintje van jewelste en dit in zo'n hitte was niet vanzelfsprekend.
In Juilliaget is de "Marie" open. Een klein maar gezellig stadhuisje . Blijkbaar zijn de financiën hier nog goed want er werken twee bedienden.
In Sevanches zien Roos en ik elkaar voor het eerst. De uitzichten van de huizen tonen hier en daar al wat spaanse trekjes en dat doet mij al verlangen naar de camino en dit ondanks de enorme hitte.
In Carsac de Gurson staat er een prachtig kerkje, heel modern want het moment dat ik binnenkom gaat de muziek. Blijkbaar hebben ze er meer oog voor de techniek dan het geven van een stempel want die was er gewoon niet.
Een 45 tal km later is het tijd voor onze tweede ontmoeting : Pessac-sur-Dordogne . We zien de rivier de Dordogne langzaam voorbij schuiven en een brullende kikker wil ook een beetje aandacht. Een gezellig terrasje maar jammer genoeg kunnen we daar niet picknicken. Dus wat verder op een plaatsje gezocht.
Het wordt nu wel echt heel warm en op sommige plaatsen is de geur van smeltende asfalt sterk waar te nemen.
Ik blijf op mijn hoede voor de warmte en mijn trouwe bondgenoot Roos houdt me in het vizier: "Als het echt te warm wordt moet je stoppen hé!"
In Enter deux Mers begin ik wat de dromen en zie ik mij met Roos aan een tafeltje zitten met een lekker, koel flesje witte wijn Enter deux mers. Het zal echter bij een droom blijven.
Vandaag is het de eerste keer dat er een auto achter mijn "gat" claxonneert.. Wanneer hij me oversteekt zie ik dat het een kleine camion is waarop staat"Horses"; Blijkbaar is hij niet vertrouwt met de pelgrims.
Het wordt lastig en het is niet meer mogelijk om in de schaduw te rijden. Een reep"barre" geeft me terug wat energie om het einddoel La Réole te halen.
Op het pleintje aan het stadhuis dat vol met kleine kiezelsteentjes ligt doe ik mijn eerste valpartijtje (niet tijdig genoeg uit de pedalen), gelukkig zonder al te veel erg.
In de gastplaats waar we slapen is er een zwembad. Nog wat lekker genieten van het koele water en een wijntje (dus komt de droom toch nog uit). Slaapwel.
Vooraleer het verhaal mee te geven van vandaag wilde ik ook nog eens onze avondervaring van gisteren meegeven. op aanraden van de eigenaar werden we naar een cafeetje gestuurd in Champniers. We zaten er op een gezellig pleintje "Place des Tilleuils" De voertaal op het pleintje was engels. Dus een omschakeling van het frans naar het engels. Het eten was er lekker en goedkoop. Dus wat moet je meer hebben. De patron was een vriendelijke kerel, die heel wat vragen stelde over onze reis naar Compostela..Hij vertelde ook dat zijn vrouw afkomstig was van Saint Jean Pied de Port (moeten we nog naar toe) .Bij ons vertrek zwaaide hij ons nog eens uit en wij hadden genoten van een leuk avondmoment.
Vandaag was het een stralende blauwe hemel en er was geen enkel wolkje aan de lucht. De wind blies meer warme dan koude lucht dus "drinken,drinken,drinken tot dat we..." Neen ik ben niet onder gegaan zoals in het liedje maar ik heb goed voort gedaan met de fiets.
Tijdens mijn rit zie ik dat de boeren het heel druk hebben. Ik kom dus heel wat tractors en pikdorsers tegen.
Ik zie ook dat de eerste zonnebloemen opengaan. Prachtig, dat geeft weer wat kleur om er tegen aan te gaan.
Op een bepaald moment volg ik een baantje dat loopt langs een klein riviertje "De Sonnette" Het was er rustig rijden en door het bos. De koelte had ik graag meegenomen voor de rest van de rit maar dat wilde niet lukken.
In Valence op een 63 tal km was onze picknick afspraak, gelegen dicht bij een café restaurant. Het was er druk maar gezellig. Onze picknick hebben we dan buiten genuttigd op een ruime parking met heel wat tafeltjes.
Op km 46 had ik toch wat geluk; Een kleine berm die de weg dwarste had ik bijna te laat gezien. Een "jump" die meeviel, oef ...zonder al teveel averij kon ik verder rijden alleen de hartslag was wat hoger dan gewoonlijk.
In Gond-Pontouvre was er eindelijk eens een "Hotel de Ville" open dus stoppen voor een stempel.
Laatste stop Angoulême; Vermits we er tamelijk vroeg waren konden we de stad verkennen en eens genieten van een terrasje. Het "Hotel de Ville"was vroeger een oud kasteel geweest en de inrichting was zeer mooi. Maar nog mooier is de kathedraal van Saint-Pierre. Prachtig gerestaureerd en men is nog altijd bezig. Het is blijkbaar een romaanse stijl in tegenstelling tot de meeste andere kathedralen die een gothische inslag hebben.
Een douchke en wat avondeten en dan lekker naar bed om morgen fit en gezond onze volgend rit te doen.
Vandaag was de zon terug van de partij ...en wat voor een zon! Snikheet en de warme tegenwind maakte het er niet gemakkelijker op. Dus vandaag heel wat drinken...;ik heb eigenlijk nog nooit zoveel drinkbussen geledigd op de fiets.
Zondag !!! Blijkbaar is dit hier ook de dag voor de wielertoeristen. Hele grote groepen maken zich klaar voor hun ritten, ik hoop stilletjes dat ik zo'n groepje zal tegenkomen maar......helaas. Als pelgrim dien je dus alleen verder te trekken.
Met een beetje heimwee denk ik aan onze zondagsritten en dan denk ik vooral aan de periode na de rit. Ik zit te dromen op mijn fiets van een lekkere, koude rodenbach. Ik zie hem zelfs in de verte staan maar telkens is het een fata morgana. Dus blijkbaar zijn dromen toch af en toe bedrog. Hopelijk hebben jullie na de rit van een lekker pintje kunnen genieten.
Onze eerste stop is in La Celle Saint Avant. Tijd om wat te drinken want het is zweten geblazen. Gelukkig heb ik een shirtje zonder mouwen aan wat het iets draaglijker maakt voor de warmte.
In Bonneueuil-Matours genieten we van onze picknick op het pleintje. Terwijl wij aan het picknicken zijn is er een brocante markt.
Ondertussen is Roos op zoek naar een slaapgelegenheid. Vermits het zondag is zijn er heel wat zaken bezet maar we hebben geluk en vallen met ons "gat" in de boter.
In Romagne zijn er twee mensen die nog maar net een chambre d'hotes openhouden. Ze zijn afkomstig vanuit Engeland. De zaak noemt La Roseraie. Een prachtige boerderij helemaal afgelegen, met allerlei dieren, een zwembad en heel belangrijk twee zeer gastvrije mensen. (John en Helen); De kamers zijn zeer authentiek en doen denken aan de boerenstiel van vroeger. Hopelijk zijn de bedden ook goed maar dat weet ik morgen wel te vertellen.
Robbe als vurige supporter wil ik je meegeven dat ik nog altijd en gelukkig nog geen platte banden heb meegemaakt. Hopelijk blijft het zo.
Voila terug een dag die erop zit. Tot op heden een kleine 700km afgelegd dus ...1/3 van het totale traject. Super ...!!!!!
We hebben de rit wat ingekort omdat het bijna onmogelijk was om op een veilige manier Chartres te verlaten. Dus net buiten Chartres gestart.
Vandaag was de wind mijn bondgenoot, af en toe een zijwindje en ook weinig hoogtemeters. Dat zou echt een ritje voor jou geweest zijn Etienne.
Ons eerste contact was in Villers-sur-Loir. Het was een vluchtig contactje want als de wind meezit dan moet ge er van profiteren.
Tijdens deze rit viel het op hoe uitgestrekt de weilanden of velden hier zijn. Het deed me denken aan Ivan Heylen en zijn "wilde boerendochter". Ik heb eens goed gekeken en nog eens gekeken maar ik heb die "wilde" boerendochter niet gezien blijkbaar is ze toch in de "vlaaandres" gebleven.
In Authon in rue de la Creuse hebben we onze picknick gnomen. Authon is een heel klein pittoresk dorpje maar we hadden het geluk dat er een "auberge" was. Dus samen genieten van het lekkere eten, voor Roos een wijntje en voor mij ....een colaatje.
Het blijft een leuke fietsrit en de zon is om van te genieten. Heel wat dorpjes passeren de revue en net voor Tours hebben we afgesproken in Rochecorbon, rue de la Valinière. Voor ik Rochecorbon had bereikt viel het op dat ik de eerste wijnranken zag.Een wijnhoeve straalde echt iets fenomenaals uit en geloof het of niet maar de zin in een wijntje kwam naar boven.
Op naar Tours voor een stempel.in de basiliek S.S.Jean Paul II, die veel bezocht wordt door pelgrims. Een nonnetje stond me te woord en gaf me een lijstje die ik moest invullen. Blijkbaar moesten alle pelgrims dit doen. met veel plezier kreeg ik de stempel. Na een kort gesprekje drong ze er op aan om de kerk eens te bezichtigen.Prachtig, echt waar en ik dacht waarom zou ik ook eens geen kaarsje aansteken.
Weeral een dag voorbij en als je optimistisch denkt dan zijn er reeds 1/5 van de dagen gepasseerd. het geeft een goed gevoel.
De ganse dag erg warm (31°). Bij het rijden heb je wel wat wind maar het is een warme tegenwind. Dus... afkoelen was heel moeilijk. De zon is zodanig fel dat de stralen worden weerkaatst op het asfalt.
Tijdens de ganse rit wordt ik vergezeld van heel wat kleine zwarte beestjes op mijn benen. Zij vinden het blijkbaar heel gezellig. Ik stel me de vraag zijn dit de gekende "donder"beestjes van bij ons of niet? In ieder geval ze blijven me gezelschap houden tot het einde van de rit.
Bij het begin van de rit merk ik dat een eekhoorntje niet aan de overkant is geraakt. (jammer)
Ik volg een tijdje de D 43, een drukke weg maar heel goed "lopend" met de fiets.
Whauw eindelijk kom ik mijn eerste tegenligger tegen met de fiets. Blij dat er ook nog andere mensen hier fietsen. De man begroet me vriendelijk maar hij laat een enorme zweetgeur na waardoor de begroeting ietsje minder is.
Vandaag valt het erg op dat je bij de inkom van de dorpjes extra attent moet zijn. Eerst en vooral een enorme verkeersdrempel gemaakt uit kasseien en daar tussenin ligt er nog een gootje om het water te laten wegvloeien. Als je dus hier in volle snelheid zou doorgaan dan heb je zeker en vast dikke pech.
In een klein dorpje vergezellen twee tortelduifjes mijn route. Blijkbaar willen ze tonen dat ze me, ons gunstig gezind zijn in Compostela.of is dit de voorbode van ....
De picknick is terug heel goed voorbereid door Roos en je mag er zeker van zijn het gaat er allemaal gemakkelijk in. (Boutigny-Prouais)
Nog een 50 km en we zijn bij het einddoel Chartres.
Chartres is een prachtige "oude" stad waar heel wat kleine straatjes worden gerenoveerd.
Nog een stempel halen bij de kathedraal van Notre Dame. Een man komt me vragen vanwaar ik afkomstig ben en wenst me verder een goede reis.
We hebben er voor gekozen om te eten in Chartres. We zitten op een heel leuk binnenpleintje en met een aperitiefje genieten we wat na van een gezellige dag.
Vooraleer te starten met het relaas van vandaag, wilde ik nog iets toevoegen aan de blog van gisteren (vertrek). Ik was blij dat Christiane erbij was, maar een kleine krop in de keel weerhield er me van om haar eens speciaal te bedanken. Ik ben er zeker van, indien Geert nog had geleefd, hij heel fier zou zijn geweest, maar spijtig genoeg, kan hij dit nu niet meer meemaken.
Vandaag is de start niet zo goed verlopen. Onmiddellijk "route barrière" over tal van kilometers. Dus zat er niets anders op dan een heel stuk omrijden.
Het blijft bewonderenswaardig hoeveel mooie dorpjes je tegenkomt. Eigenlijk zou je telkens moeten stoppen en een foto nemen, maar dat is onbegonnen werk. Dus...alles opnemen in het geheugen en bewaren als mooie herinneringen.
Amiens is een mooie, maar drukke stad. Ook daar heel wat omleidingen, maar uiteindelijk komt een pelgrim altijd wel weer op het juiste pad.
In La Neuville sur Odeuil word ik opgewacht door Roos Een lekkere picknick gaat er heel goed in en ik voel de krachten weer opkomen.
Vandaag merk ik dat de wind iets minder is dan gisteren, maar nog altijd vervelend net op "kop" zit.
De temperatuur is heerlijk, 32°. De zon brandt op de benen en de armen, maar het geeft een heerlijk gevoel. (Krista hier kan je echt zonnebaden allé toch op de fiets)
Na de stop terug heel wat pitoreske dorpjes. Achy is zeker te bewonderen. Daar kom je een kasteel tegen "Les Petits frères des pauvres", echt magnifiek.
Als 'arme', 'eenzame' fietser vervolg ik mijn weg en na wat hoogtemeters, maar ook afdalingen, bereik ik mijn doel : Chaumont-en-Vexin.
Eerst naar het stadhuis voor een stempel, daarna onze logies bewonderen, en dan een wijntje op de geslaagde dag.
's Avonds hebben we gegeten in een restaurantje waar Frederick altijd zou willen naar toe gaan. Het ganse interieur in het paars. Ik heb wel niet gevraagd of ze fan waren van Anderlecht.
Nog wat kleine voorbereidingen voor morgen en dan ...naar bedje.
Deze morgen om 7u opgestaan. Robbe was als eerste om mij te verrassen met een leuk cadeautje, een fiets in marsepein (een lievelingssnoep van mij), toch heel lief en attent van hem. Mieke maakte mij er onmiddellijk attent op dat Eddy (buurman) iets gemaakt had. Een wegwijzer naar Compostela met aantal km erbij. Prachtig!!!
Het gaf me al een goed gevoel om te vertrekken, als je weet dat je buren er ook mee bezig zijn. Bij Monique en Jacques wapperde de Pittemse vlag. Een symbolische waarde, want binnen een uur zou ik vertrekken.
Meer en meer mensen kwamen nog eens afscheid nemen. Dat had ik eigenlijk niet meegerekend. Het gevoel om te vertrekken werd er alleen maar beter op. Zoveel supporters, ja dat deed echt deugd. Na een klein woordje voor mijn supporters en afscheid genomen te hebben van de kinderen, was de tijd rijp om te vertrekken.
Eenmaal op de fiets, zit je toch met een dubbel gevoel : blij dat je vertrekt, anders een beetje zenuwachtig, want het blijft nog altijd het onbekende. Een eerste stop aan het gemeentehuis van Pittem voor een stempel. Ondertussen bleven mijn 2 begeleiders Joan en Robert op me wachten.
Vooraf had ik van Joan de 'schelp' gekregen om me zodoende kenbaar te maken op weg naar Compostela als pelgrim en Robert gaf me nog wat wijze raad mee. Mijn beide begeleiders verlieten me in Izegem en dan was de tijd gekomen om alleen op weg te gaan.
Het was de ganse tijd een pittig ritje, want er was veel wind (wind op kop). In Armentière werd ik geconfronteerd met de eerste wegversperring. Ietsje later kwam er al de tweede in Bois Grenier. Blijkbaar zijn er dus niet alleen werken in België.
De afspraken van onze stops met Roos verliepen vlot. Je bent wel blij als je elkaar ziet en een woordje kunt wisselen.
Onderweg werd ik ook nog eens 'geambeteerd' door een loslopende hond, maar de rechtervoet die ik uitstak bracht hem of haar op andere ideeën.
Ha..., daar is Doullens in zicht, en je mag zeggen wat je wilt : het is een eerste openbaring, rit geslaagd, wat meer kilometers dan voorspeld, maar ook dat nemen we erbij.
Ondertussen heeft Roos Doullens al grondig verkend en kunnen we op een terrasje zitten om lekker na te genieten.
