Gisterenavond nog een foto genomen van de straat waarin ons hotelletje was gelegen. Het was een fantastisch hotelletje. De familie had er 5 jaar aan gewerkt en het was echt heel verzorgd en prachtig. In dit kleine straatje straalde het nog meer uit en de mensen van het hotel waren er echt HEEL vriendelijk. Je werd er gediend en de mensen van de familie die er werkten waren echt tevreden dat ze dit voor ons konden doen. Terug zoiets dat je tegenkomt op je pelgrimstocht iets doen voor een ander zonder dat je een tegenprestatie moet leveren.Hotel Baran zal ons dan ook bijblijven.
Vandaag een rit die in de eerste fase van Sarria tot Portomarin leuk was,heel wat afwisseling. Van Portomarin naar Palas de Rei wat heerlijk Galicisch klimwerk, echt niet te onderschatten. Na Palas de Rei langs de N 547 wat dan ook minder interessant was. Vanaf dat moment voor de rest van de rit een nijdige zijwind die wat draaide en keerde maar je had het gevoel dat je altijd tegen wind reed.
Van Sarria naar Portomarin enkele prachtige zichten en het is moeilijk om een keuze te maken. Toch heb ik er eentje vastgezet op de lens. In Portomarin, voor zij die van geschiedenis houden, staat er een kerk die vroeger onder de zeespiegel heeft gelegen. De gehele kerk hebben ze terug heropgebouwd en dat kan je merken aan de stenen want die zijn allen genummerd.. Er staat ook een beeld van Sint Jacob en je gelooft het of niet maar hij wees me met zijn rechterhand de weg waar ik moest naar toe rijden. Dus verdwalen of verkeerd fietsen zat er zeker niet in.
Van Portomarin naar Palas de Rei had ik altijd het besef dat het lastig klimmen was. Veel viel er niet te zien, alleen de drukte van het verkeer was erg storend. Het enige aantrekkelijke was het stadhuis.
Dus... op naar Arzua. het blijft druk van het verkeer langs de N547. Mijn fiets GPS wilde me voortdurend afleiden naar andere wegen maar als ik wilde de camino volgen dan diende ik langs de drukke N 457 te blijven.
Het einde van de drukke weg is in zicht. Jammer als je bijna op het einde van je tocht bent dat je langs dergelijke wegen moet rijden. Dit zal ook wel bij de camino horen niet alleen euforie telt maar ook leren met ontgoochelingen of mindere momenten omgaan.
In Arzua toch een geschikt terrasje gevonden om samen te genieten. Ja, het is bijna het einde nog een kleine 50 km en we zijn in Compostela. Het begint nu al te kriebelen en de emoties laaien al wat op.Je krijgt dan 's avonds nog wat telefoontjes van je kinderen en dan, ja dan probeer je alles onder controle te houden maar makkelijk is het niet.
We zijn vanavond in Casa Assumpta gelegen buiten Arzua op het platte land. Het is een mooi, rustig gelegen huis waar je kan genieten van de absolute rust maar ook van het lekkere eten. Er is maar één woord voor FANTASTISCH. Dit is een mooie afsluiter om dan morgen nog eens de kuiten te spannen en op weg te gaan naar Compostela.
El Acebo - Villafranca del Bierzo - Triacastela 98,36 km
's Morgens in La Trucha del Arco Iris waar we verbleven kregen we een lekker ontbijt en hadden er een leuk gesprek met een Franse gast die daar ook had ingeboekt. Van in april was al op weg naar Santiago en hij stapte als hij er zin in had. Hij was een verstokt roker geweest en had nu heel veel last van zijn keel. Hij zou naar de dokter gaan. Als hij geen plaats vond sliep hij onder de blote hemel, volgens hem, niets dat gezelliger was. Dit was ook zijn eerste keer dat hij naar Compostela ging maar hij had de smaak te pakken en zou zeker en vast nog dergelijke trajecten doen.
Vandaag een rit met heel wat klimmeters. De hoogte, de felle zon maakten het allemaal niet gemakkelijk. Het was dan ook een intense klim dag. Het zweet parelde regelmatig van onder de helm maar de boodschap bleef: verder doen en veel drinken.
Vanuit El Alcebo vertrokken naar Ponferrada, een heel drukke, warrige stad. Ik had geluk dat ik mijn route zo had uitgestippeld dat ik langs de onderkant van Ponferrada kon wegrijden. Eens uit de stad werd ik aan mijn rechter zijde vergezeld van een spaarbekken en het klaterende water gaf een goed gevoel. Het was net alsof je met de stroming werd meegezogen waardoor je het gevoel had dat alles "vlotjes" ging.
Van Ponferrada op naar Villafranca del Bierzo, onze eerste stop. Een leuke stad met een prachtig museum van allerlei dieren maar je mocht er niet fotograferen. Naast het museum had je de kerk, tijd voor een stempel. Ik kreeg ook een stempel bij het toerisme bureau en net voor dit gebouw stond er een afbeelding van gepensioneerden (Ik zag er Roos en mezelf in)
We verlaten Villafranca del Bierzo en spreken af in Las Herreirios maar vooraleer deze stad te bereiken eten we een broodje in Vega de Valcarce. Dit broodje zal nodig zijn want straks zullen alle krachten moeten aangewend worden om te klimmen. Een musje naast onze tafel wil ook zijn "graantje" meepikken en geniet samen met ons van het lekkere broodje dat goed belegd was met Spaanse ham.
En dan, ja dan begon het serieuze werk.Eerst kwam de Alto do Porto Pedrafita aan de beurt, een klim van 1099 m. Een spanjaard bleef in het wiel hangen maar overpakken deed hij niet. Ik zou zelfs niet geweten hebben hoe ik dit zou uitleggen in het Spaans. Dus gebaren dat je niet afziet en verder doen tot aan de top. Na de Pedrafta kwam de Alto Do Cebreiro aan de beurt hoogte 1300 m. De spanjaard was ergens anders naar toe maar nu kreeg ik het gezelschap van een Pool (bovenaan de top een foto van hem genomen en een kort gesprek). Hij had zijn groep wat verlaten en wilde op zijn eigen ritme verder rijden. Hij was 45 jaar en het was ook zijn eerste keer dat hij een deel van de camino deed. Hij reed in de bolletjestrui maar ook hij vertikte het om even over te nemen.
In O Cebriero gestopt aan de albergue om iets te drinken. Wat smaakte dat,. mijn dorst was bijna niet te lessen maar ik had nog enkele kilometers voor de boeg. Dus verder doen en nog een zoen en geef maar katoen.
Parcours verkenning kan soms wonderen verrichten maar ja dat gaat niet altijd. Ik stelde me een afdaling voor maar ik kreeg nog twee kleppers voor de boeg: Alto de San Roque 1270 m en de Alto do Polo voor de boeg. Op de laatste berg staat er een afbeelding van Sint Jabob en ik moest hem vastleggen op de lens omdat ik fier was op mezelf dat ik er in geslaagd was om deze "kleppers" te overwinnen. Ik had ook de indruk dat hij wilde zeggen :"Hoedje af."
Na al dat beklim een swingende afdaling naar Triacastela en geloof het of niet ik was blij dat ik mocht dalen. Blij dat dit windje in mijn gezicht voor wat afkoeling zorgde.
Na deze rit kwam er wat rust en hadden we beide dezelfde woorden in de mond: nog twee dagen te gaan en ons avontuur is voorbij. Ja we hebben er een dagje kunnen afknibbelen en in plaats van zondag komen we op zaterdag toe in Santiago
Slaap lekker allemaal en nog eens een ferme bedankt van ons beiden voor al jullie positieve reacties..
Mansilla de las Mullas -Astorga -El Acebo 105,40 km
Het hotel Erdeland was tot op heden het minste wat we hebben gehad. De uitbaters waren zeer onwennig, ofwel waren ze nieuw of wat uitgeblust. In ieder geval hebben wij er het beste van gemaakt en zoals alle pelgrims wel doen veel geduld gehad en ons aangepast aan de situatie waarin we ons bevonden.
Gisteren kreeg ik nog een berichtje van André en Martine dat ze opa en oma geworden zijn. Vanuit het verre Spanje willen we hen dan ook feliciteren want wat is er mooier dan een kleintje die er bij komt in de familie. We willen ook van de gelegenheid gebruik maken om Brecht te feliciteren want ook daar zijn de eerste stappen gezet voor een "kroost"rijk gezin. Waarschijnlijk waren de ooievaars die we reeds op verschillende plaatsen hebben gezien de voorbode van het goede nieuws.
Vandaag was het begin van de rit vrij rustig. De dorpjes Bustillo del Paramo, Alcebes en Nistal hadden één ding gemeen : het ganse traject werd ik begeleid door kwakkende kikkers Ik had er dus nieuwe begeleiders, nieuwe vriendjes bij op mijn tocht. Het deed me ook denken aan Wim die op ieder familiefeestje het verhaal vertelde van de "Kikker". Met veel gebaren kon hij dat prachtig uitbeelden en kon hij iedereen in de ban van het verhaal houden tot het einde
Ik nader Astorga maar net voor het binnenkomen merk ik nog een kabbelend beekje op. Astorga is een prachtige stad en daar ontmoet ik drie fietsende Hollanders. Vijf jaar geleden hadden ze al eens het traject gedaan maar dan langs de oude wegen. Je staat er echt verstomd van als je voor de kathedraal staat, een imposant gebouw dat je niet onbetuigd laat. Naast de kathedraal heb je het museum van Gaudi, waarvan je onmiddellijk de stijl herkent. In Astorga nuttigen we onze picknick om nog wat krachten op te doen voor hetgeen nog komen moet.
Op weg naar de Cruz de Ferro kom ik een heel charmant en bevallig dorpje tegen: Castrillo de los Polvazares. Werkelijk de moeite om eens te stoppen.
Vanaf dat moment wordt je geconfronteerd met de Cruz de Ferro (1500m) over een lengte van een 20 tal km.. Na heel wat beklim kom ik aan in Foncebadon waar er een prachtige albergue ligt. Je geniet er echt van het middeleeuws karakter van deze albergue.Als ridder is de strijd echter nog niet geleverd en dus op naar de top. Op naar het mythische kruis.
Als je boven bent op de Cruz de Ferro en aan dat kruis staat dan krijg je toch wel een apart gevoel. Emoties die je niet direct kan beschrijven gaan door je lichaam. Altijd had ik in gedachte dat dit een doel voor mij was en heb ik dan ook als zovelen steentjes gelegd. Steentjes met de namen op van onze kinderen, hun partners , van onze kleinkinderen en ook een steentje voor de familie en onze vrienden. We hebben de stenen samen gelegd met als doel dat onze kinderen altijd elkaar verder zullen opzoeken wat er ook ooit moge gebeuren. Als je denkt aan je kinderen dan hoop je ook dat ze het leven dat ze opgezet hebben met hun partner hen heel veel geluk mag bieden. En dan... , ja dan denk je aan de kleinkinderen. Je ziet die twee schattige , kleine gezichtjes van Mathis en Louis en dan het lieve puber gezicht van Robbe. Als opa en oma ben je trots zo'n kleinkinderen te hebben en wens je hen dan ook het allerbeste toe. Hopelijk hebben ook zij ooit het geluk om hetzelfde te beleven als wij. Zonder familie en zonder goede vrienden zou het leven van een mens niet betekenisvol zijn en daarom hebben we ook een steentje gelegd.
Met alle emoties in je buik begin je aan de afdaling nadat je eerst nog een kleine klim hebt gedaan. Tijdens de afdaling moet je bij de pinken zijn want het gaat snel, heel snel. Af en toe eens remmen kan zeker en vast geen kwaad.
Na de lange afdaling kom ik terecht in El Acebo. Een echt oud dorpje dat rust uitstraalt en waar de mensen (pelgrims) heel vriendelijk zijn voor elkaar. Blijkbaar is er hier maar één persoon meer die hier geboren is en die hier nog altijd woont.Vanuit onze verblijfplaats kijken we uit op prachtige bergen en een schitterend landschap De rust is wel gekomen.
Carrion de los Condes Palencia-Mansilla de las Mulas Léon 96 km
In het hotel waar we verbleven genoten van een lekker ontbijt. Fruitsap, twee spiegeleitjes met van die lekkere Spaanse ham enz..... (krijg je nog geen goesting)
Terug fietsen in het zonnetje en ja je wordt het stilaan gewoon en je gaat er zelfs naar verlangen. De zon geeft je meer energie en je kan nog zo gemakkelijk genieten van de dingen die je ziet. Blijven drinken is de boodschap.
Onze eerste afspraak is in Villambroz, maar Roos wist te zeggen dat er daar NIETS was. Dus doorrijden naar het volgend dorpje Cea.
Ook Cea is een klein onbeduidend dorpje, maar het heeft zijn eigen charme. Als pelgrim hanteer je dan ook de spreuk: " Wie het kleine niet eert is het grote niet weert."
Ondertussen heb ik al heel wat kleine dorpjes gepasseerd : Villambran de Cea, Sotillo de Cea, San Pedro ... Deze dorpjes zijn nauwelijks bewoond en af en toe merk je een boerderij op. Veel activiteit valt er niet waar te nemen. Dit stuk hoort eigenlijk niet bij de "echte" camino maar behoort bij de camino Agricole. Dit was van mij een bewuste keuze om een stukje groen te zien en eens een heel lange tijd te rijden door de open velden. Op het traject van de camino Agricole leer je ook wat luisteren naar je eigen lichaam. Je doet het misschien niet altijd bewust maar ook op het vlak van de fysische inspanning zoek je naar evenwicht. Voel ik me nog goed als ik bergop rij, is mijn ademhaling goed heb ik nog wat over als ik een duwtje moet bijgeven. Vragen die je in jezelf een antwoord geeft en die je ook gerust stellen. Hier leer je echt luisteren naar je lichaam. Op deze camino Agricole ben ik ook baantjes tegen gekomen die niet gemakkelijk zijn maar die hun charme geven aan het totale camino gebeuren.
In Calzadilla de los Hermanillos ben ik terug op de camino. We stoppen er aan de albergue Via Trajana. Een heel gezellige albergue. Op het terras zijn er een aantal mensen oefeningen aan het doen om hun ledematen soepel te houden. Ik veronderstel dat er ook een kinesist bij zat (minder hard dan Robert), die wat richtlijnen gaf . De eigenaar van de albergue was een heel vriendelijke vrouw. Ja, je wordt daar echt goed ontvangen en een hapje hoort er blijkbaar altijd bij. Na mijn vertrek heeft Roos nog een babbeltje geslagen met een Oost Duitse. Blijkbaar wilde ze haar levensverhaal eens kwijt. Ze gaf ook mee dat de film "The way" heel toepasselijk is voor de pelgrims die naar Compostela trekken.
Op naar Mansilla de las Mulas onze eindbestemming. Het traject van Calzadilla de los Hermanillos naar Mansilla de las Mulas loopt parallel met het traject van de voetgangers. je komt dus op dit stuk heel wat pelgrims te voet tegen. Bij de één lukt het al beter dan bij de andere maar die "Ola" kan er nog altijd van af. Ik kom ook twee fietsers tegen en als ik in Mansilla de las Mullas aankom zie ik ze daar ook aankomen. Eerst genietend van een lekker biertje om daarna hun tocht verder te zetten, maar voor mij zit het er op voor vandaag.
In Mansilla ook een mooi beeld gezien van Sint Jacob. Je komt hem wel overal tegen maar dit vond ik toch een mooie verschijning.
Voor morgen hebben we wat aanpassingen gedaan en ga ik twee "tracks" combineren.Het einddoel is Acebo maar vooraleer dit doel te bereiken moet ik eerst over de Cruz de Ferro.
Vandaag een rit met beperkte hoogtemeters. Bij de wielertoeristen zouden ze zeggen: "Een ritje met twee vingers in de neus, allé kom toch één vinger in de neus" en als pelgrim vele momenten van bezinning. Het was terug heel warm en de kuitjes regelmatig insmeren was dan ook hoogstnoodzakelijk. Veel drinken op de fiets is echt al een goede gewoonte geworden.
Na een klimmetje dat niet te onderschatten was, kom ik terecht in Cavia. Het wegdek ligt er bezaaid met allerlei kleine keuteltjes. Neen het waren niet de keuteltjes van een cavia maar van een grote groep geiten. Slalommen was niet mogelijk dus bleven er een paar van die kleinoden aan de wielen plakken.
Onze eerste pitstop in Iglesias heeft niet veel indruk na gelaten. Een heel rustig dorpje waar echt niets te zien viel buiten een werkman die mortel aan het maken was, maar dat was dan ook alles.
Heel wat pelgrims doen nog een stop in Hontanas maar dat heb ik aan mij laten voorbijgaan. Dus op naar Castrojeriz.
Bij het binnekomen in Castrojeriz roept er iemand: "Hey mussels from Brussels" (duidend op mijn armspieren). Ik ga een kort gesprek aan en beide meisjes zijn van Ierland ook op weg naar hetzelfde doel. Ik neem een foto van de inkombrug, die ik persoonlijk heel mooi vind.
Van Castrojeriz naar Boadilla del Camino kwam er zo'n moment dat je gaat nadenken. Als mens probeer je voortdurend het evenwicht te vinden en dat dit niet altijd even gemakkelijk is zullen de meesten onder ons ook wel weten.Soms ben je bezig op een slappe koord en andere momenten is de koord wat strakker en loopt het wat vlotter. Eigenlijk mogen we het leven niet onderschatten en ook niet overschatten. Dit maakt het allemaal zo boeiend en misschien is dit ook één van de redenen waarom ik de tocht naar Compostela wilde aangaan.
In Boadilla del Camino aangekomen bezoeken we een albergue. Ja, ja sommige pelgrims weten goed te kiezen, een albergue met een fantastisch mooi zwembad. Geen tijd om even te plonzen, wel tijd voor een lekkere frisdrank om dan weer verder te doen.
De weg naar Fromista is een weg van hobbel de hobbel. Kilometers aan een stuk wordt je achterwerk geteisterd door de vele oneffenheden in het wegdek maar aan alles komt een einde want Fromista is in zicht.
In Fromista aangekomen nuttigen we wat tapas op een pleintje. Ik kijk om me heen en wat zie ik: ook hier zitten er ooievaars op het dak van de kerk. Het zal toch geen waar zijn zeker of is het eerder toeval?
Van Fromista naar Carrion de los Condes. Alle laatste kilometers (meer dan 20 km) afgelegd tegen de wind in of een serieuze zijwind maakte het me niet gemakkelijk. Aangekomen in Carrion de los Condes, nog een bezoekje aan de kerk : Santa Maria del Camino. Een prachtige kerk en bij het binnekomen speelde er muziek. De muziek en de stem deed me denken aan Geert, die er jammer genoeg niet meer is. Op zo'n moment ga je er toch even bij zitten en denk je aan al die mensen die je heb gekend en die er niet meer zijn.
's Avonds nog een bezoek aan het pittoreske stadje waar heel wat pelgrims rondlopen. Overal op de grond merk je de bekende Jacobsschelp. Op een eenvoudig pleintje genoten van een pelgrimsmenu zodanig dat we morgen terug fit en monter zijn en de rit kunnen aanvangen naar Mansilla de las Mulas.
Gisterenavond hadden we een hotelletje geboekt in Castanares de Rioja, een klein lieftallig dorpje. De mensen zaten er allen buiten ofwel op een terrasje of net voor hun huisje. Kleine kinderen waren op het pleintje aan het spelen, een mijnheer was aan het GSM en midden op de straat.Blijkbaar was dit allemaal mogelijk. Op een bepaald moment was de H. Mis gedaan. Heel wat volk kwam naar buiten en allen bleven ze nog wat napraten op het pleintje. Een prachtig tafereel om als pelgrim te aanschouwen. Op het dak van de kerk hadden een aantal ooievaars hun nest gemaakt. Neen, dat is niet meer voor ons, maar misschien is dit een blijde boodschap voor één van onze kinderen. Tijdens het avondeten begon het plotseling te regenen, een hevige bui van een 10 tal minuten en dan was het over.
Bij de start van de rit was het wat mistig maar al vlug kwam de zon er doorheen en was het terug "bakken". Veel drinken was terug de boodschap. ik denk dat als het zo verder blijft ik een abonnement neem op "plat" water.
Tijdens de rit heel wat Spaanse wielertoeristen tegen gekomen. Hun bruine kuitjes peddelden flink op en neer aan een mooi tempo. Bij nader inzien hoeven we echter als Belgische toeristen geen schrik te hebben want het tempo was zeker en vast haalbaar voor WTC GEROWI PITTEM.
De afspraak in Belorado hebben we om de één of andere reden elkaar niet gevonden. Ondertussen had ik er al een heel stevige klim opzitten (1200m). Dus op naar de volgende afspraak maar vooraleer deze te bereiken had ik er al een tweede klim op zitten van ook ongeveer 1100m.
De gemiste afspraak in Belorado verdween totaal in het niets want in Villasur De Herreros was het echt top. In een klein cafeetje kon je er allerhande lekkere tapas eten voor een zeer goedkope prijs. Dat was echt genieten en wie van ons mag er nu geen lekkere tapas.
Met al deze lekkere tapas in de maag op weg naar San Milan de Juarros om vandaar door te rijden naar het einddoel Burgos.
Net bij het binnekomen van Burgos (5 tal km) moest ik door een groot park rijden. Een massa volk was daar aanwezig en wie ooit al eens in Spanje is geweest weet dat de Spanjaarden op zondag samen zitten in de parken om daar samen iets te eten te BBQen. Een echte familiale sfeer en dat zag er allemaal heel leuk uit.
Ik was heel wat vroeger dan gepland in Burgos en dus konden we wat extra tijd vrijmaken om de stad te bezoeken. Burgos is enorm groot en heeft een prachtige kathedraal. In de stad vind je heel wat kleine straatjes bezaaid met allerlei terrasjes. Dus keuze genoeg om iets te drinken. Vandaag waren er ook heel grote feesten in Burgos en we hebben dit ook kunnen volgen op TV. Een schril contrast alle pracht en praal en wetende dat Spanje het zo moeilijk heeft.
Morgen vertrekken vanuit Burgos richting Carrion de los Condes. Hopelijk blijft het weer goed .
Puente la Reina - Santo Domingo de la Calzada 135 km
Het was me terug het temperatuurtje vandaag, 36 graden maar de wind zat niet zo slecht, dus minder duw werk. Wel vandaag heel wat hoogte meters en dat was soms eens wat serieus zweten.
In het begin gedacht aan Robbe, want die is nu op kamp in Italië. Als je natuurlijk begint te denken aan de kleinkinderen dan passeren ook Louistje en Mathis de revue. Via de vele telefoontjes horen we dat het allemaal goed met ze gaat dus dat geeft nog eens extra "courrage" bij het fietsen..
Op weg naar Estella probeert een bij(bietje) me te vergezellen. Het kleine diertje probeert tussen mijn helm te geraken en slaagt daar ook in. Heel wat gebrom onder de helm, alle remmen dicht en vlug die helm weg. gelukkig het viel mee. Geen al te groot gezwel, wel voor de rest van de dag een stekend puntje tussen de ogen.
In Azqueta een eerste korte bevoorrading. Roos speelt voor waterdrager en het watertje doet echt veel deugd. Op naar Los Arcos, een tussenstationnetje extra, omdat Roos op onze ander plaatsje niet tijdig geraakte; De zorg voor bevoorrading en voor de picknick kost dus ook wat tijd.
In Moreda Araba vinden we terug een klein pleintje waar wat oudjes zitten te keuvelen. Op een gezellig terrasje mogen we onze picknick nuttigen en zoals altijd gaat dit er heel gemakkelijk in.
In Viana kom ik heel wat wandelaars tegen. "Ola!" Ola!" dit is geen merk van frisco maar een Spaanse begroeting (grapje). Die wandelaars dwingen toch heel wat respect af. Sommige zijn al aan het strompelen maar niet opgeven is de boodschap. Blijkbaar is er toch ook bij hen iets aanwezig dat hen verder drijft.
De weg naar Eltziego kan je goed vergelijken met een schilderspalet. De weg is bezaaid met stukjes asfalt. Een plekje hier een plekje daar . Het grote nadeel is dat het voortdurend van : "hobbel de hobbel" is, maar de "hiep hoi" is er niet meer bij. Ook dat trajectje zullen we wel overleven. De kont moet wat meer verduren maar dat zal ook wel het lot van de pelgrim zijn.
Vermits de hitte blijft stralen, mijn kuiten (of kuitjes) zijn echt verschroeid van de warmte, lassen we nog een stop in te Huércanos. Een leuk klein stadje met een jongen die bewonderd komt kijken naar mijn fiets. Het frisdrankje gaat er heel gemakkelijk in. Op weg naar de laatste kilometers.
Ik zoef voorbij Cardenas, Villar de Torre , Galllinero de Rioja richting Santo Domingo de la Calzada. Ook hier ligt het wegdek er heel hobbelig bij maar het is te doen.
Santo Domingo de la Calzada, voor zij die de geschiedenis willen weten over de kip en de haan, dan moet je dit eens opzoeken. (leuk verhaal) Nog een bezoekje gebracht aan de dienst toerisme en een bezoek aan de kathedraal. Het is een prachtige kathedraal met een fantastisch mooie toren. Een terrasje brengt wat soelaas en een drankje doet de dorst vergeten.
We kijken al uit naar morgen want dan gaan we, rijden, fietsen naar Burgos.
Ik wil jullie allemaal nog eens bedanken namens Roos en ik voor de vele reacties.Dit is voor ons telkens een "ferme" opkikker om verder te doen.
Op je nuchtere maag (spreekwoordelijk) een klim aanvatten van 25 km naar Roncevalles is nog niet alles. Daarbij komt nog dat ik op een bepaald moment werd afgeleid naar een andere route en gelukkig was er iemand die mij terug op het goede pad bracht richting Valcarlos. Het gedeelte dat ik afgelegd heb naar Valcarlos was echt niet te doen maar met heel wat puffen en zweten ben ik toch terug op het rechte pad geraakt. Tijdens de klim ben ik heel wat pelgrims tegen gekomen met heel wat kilo's bagage. Ik had er echt bewondering voor want in vergelijking met mijn rugzakje was dit heel wat zwaarder.
In Roncevalles zijn we wat langer gebleven dan vooropgesteld. Onze GPS van de auto (wij zijn ook een stukje moderne pelgrims) had het wat moeilijk met het Spaans en het Baskisch. Dus even van naderbij bekijken. In een albergue in Roncevalles kreeg ik een stempel nadat ik wat info over mezelf had gegeven. We maken een andere afspraak voor onze volgende stop zodanig dat we 100% zeker zijn dat we beiden op dezelfde plaats zijn . We spreken af in Urroz Villa.
Op het pleintje in Urroz villa nuttigen we onze picknick. Spelende kinderen genieten van de zon en zijn een matchke aan het voetballen. (geen school meer, joepie)
Vanaf nu is het pal tegen wind. Eigenlijk zijn het windstoten. Het ene moment heb je nog een tamelijk tempo en opeens sta je praktisch stil. Dit is toch even wennen. Op de NA 2330 kom ik nauwelijks iets of iemand tegen. Opvallend is wel dat het riviertje Erro voortdurend terugkeert. Het is een rustig riviertje met heel helder water maar het ligt een beetje te diep om me eens te verfrissen. Komaan "stoempen !, stoempen ! en nog eens stoempen !' want daar is er terug een kleine"ruk"wind.
In Tiebas hou ik even halt want ik merk daar een bord op dat het nog 690 km is naar Santiago. Allé dat is hoopvol en dat betekent ook dat ik al heel wat kilometers heb afgelegd.
Nu gaat het goed vooruit de vervelende wind zit nu pal op mijn achterwerk. Dus goed uitkijken en verder doen want het is het moment om veel kilometers af te leggen en weinig af te zien.
In de verte zie ik Puente la Reina liggen. Als een voldane pelgrim geniet ik van het uitzicht. Samen wandelen we nog wat in het stadje en staan we beide wat te mijmeren op het romantische brugje. Van romantiek kan je ook dorst krijgen dus.. nog eens gezellig genieten op een terrasje met een lekker fris"biertje" Santé.
Morgen trekken we verder nar Santo Domingo de la Calzada.Hopelijk is het terug een zomers temperatuurtje.
Net het voor het ontbijt merken we dat ons fietsrek een "moertje" te kort heeft. ik vraag aan de uitbaatster of ze er soms ééntje heeft. Onmiddellijk schiet ze in actie en ja in haar doosje vindt ze een passend "moertje" Het deed me denken aan het spreekwoord :"Op ieder potje past een dekseltje wel "Op ieder vijsje past een moertje" Oef we zijn gereed en ons fietsrek is terug hersteld.
De rit begint heel slapjes; Ik heb het voorgevoel dat er iets niet klopt en ik voel ook aan de windrichting dat ik waarschijnlijk verkeerd zit. Reeds wat kilometers gedaan en ik stel plotseling vast dat ik aan een bepaalde plaats reeds ben gepasseerd. Normaal gezien zou je eens serieus vloeken maar als voorbeeldige pelgrim heb je geduld en bekijk je berustend waar het fout is gelopen. Het dorpje Saint Sever zal ik dan ook niet vlug meer vergeten. Om alle opgekropte frustratie kwijt te geraken doe ik een bezoek aan het stadhuis. Ik wordt er heel vriendelijk ontvangen en ik ben terug een stempel rijker en terug "in the mood" om verder te gaan.
Doazit, onze eerste korte afspraak, wat drinken, een klein hapje en terug verder.
Het is vandaag niet zo warm en tamelijk bewolkt. Het is goed om te fietsen. Er is meer te zien dan gisteren en de dorpjes stralen iets uit. Het valt ook op dat de boeren het druk hebben om hun gewassen te bevochtigen. Af en toe kan ik een straaltje van het water meepikken en ook al is het minder warm het doet deugd.
Het rijden gaat gezwind en al vlug ben ik aan onze picknick plaats Berenx. We zitten er terug op een gezellig pleintje dichtbij een kerk. Vooraleer ik de plaats had kunnen bereiken heb ik toch eerst een hocus pocus truc moeten uithalen om bij Roos te geraken. Ik vertel later wel eens wat de truc is geweest (Whauw spannend)
Na eer heerlijk etentje terug de fiets op richting Béhasque-Lapiste (dan ongeveer 92 km afgelegd). Ik ben het voorbij zonder dat ik het weet en breng Roos op de hoogte. We spreken af in het volgende dorpje Larribar-Sorhapuru. Ja de naam van het stadje klinkt vreemd maar blijkbaar is er hier al een Baskische beïnvloeding.
Nu is het niet meer ver van Saint-Jean-Pied-de-Port. Voor ik Saint Jean binnen rij wordt ik afgeleid om het kleine deeltje van de camino te volgen. Op dit korte stukje dat de Madeleine noemt kom ik een prachtig kerkje tegen en ja ik wordt nu echt euforisch want ik ontmoet mijn eerste twee pelgrim fietsers. Je gelooft het of niet maar het gaf me een vreemd gevoel. Het gevoel als pelgrim niet alleen te zijn maar ook het gevoel dat nu de tweede stap komt. Het deel Frankrijk is voorbij en nu op naar Spanje, de camino.
Morgen gaan we naar Puente la Reina en hopelijk bevalt Spanje ons evenzeer.
Blijkbaar is het gelukt om een foto door te sturen. Er klopte iets niet met aantal pixels en de grootte. We zullen proberen om de opgeslagen foto's vanaf morgen allemaal door te sturen. Zoals elke pelgrim het nodige geduld moet opbrengen om zijn einddoel te bereiken hopen we ook dat al onze "volgers" dit ook zullen doen. We bedanken jullie in ieder geval voor de vele reacties.
