Carrion de los Condes Palencia-Mansilla de las Mulas Léon 96 km
In het hotel waar we verbleven genoten van een lekker ontbijt. Fruitsap, twee spiegeleitjes met van die lekkere Spaanse ham enz..... (krijg je nog geen goesting)
Terug fietsen in het zonnetje en ja je wordt het stilaan gewoon en je gaat er zelfs naar verlangen. De zon geeft je meer energie en je kan nog zo gemakkelijk genieten van de dingen die je ziet. Blijven drinken is de boodschap.
Onze eerste afspraak is in Villambroz, maar Roos wist te zeggen dat er daar NIETS was. Dus doorrijden naar het volgend dorpje Cea.
Ook Cea is een klein onbeduidend dorpje, maar het heeft zijn eigen charme. Als pelgrim hanteer je dan ook de spreuk: " Wie het kleine niet eert is het grote niet weert."
Ondertussen heb ik al heel wat kleine dorpjes gepasseerd : Villambran de Cea, Sotillo de Cea, San Pedro ... Deze dorpjes zijn nauwelijks bewoond en af en toe merk je een boerderij op. Veel activiteit valt er niet waar te nemen. Dit stuk hoort eigenlijk niet bij de "echte" camino maar behoort bij de camino Agricole. Dit was van mij een bewuste keuze om een stukje groen te zien en eens een heel lange tijd te rijden door de open velden. Op het traject van de camino Agricole leer je ook wat luisteren naar je eigen lichaam. Je doet het misschien niet altijd bewust maar ook op het vlak van de fysische inspanning zoek je naar evenwicht. Voel ik me nog goed als ik bergop rij, is mijn ademhaling goed heb ik nog wat over als ik een duwtje moet bijgeven. Vragen die je in jezelf een antwoord geeft en die je ook gerust stellen. Hier leer je echt luisteren naar je lichaam. Op deze camino Agricole ben ik ook baantjes tegen gekomen die niet gemakkelijk zijn maar die hun charme geven aan het totale camino gebeuren.
In Calzadilla de los Hermanillos ben ik terug op de camino. We stoppen er aan de albergue Via Trajana. Een heel gezellige albergue. Op het terras zijn er een aantal mensen oefeningen aan het doen om hun ledematen soepel te houden. Ik veronderstel dat er ook een kinesist bij zat (minder hard dan Robert), die wat richtlijnen gaf . De eigenaar van de albergue was een heel vriendelijke vrouw. Ja, je wordt daar echt goed ontvangen en een hapje hoort er blijkbaar altijd bij. Na mijn vertrek heeft Roos nog een babbeltje geslagen met een Oost Duitse. Blijkbaar wilde ze haar levensverhaal eens kwijt. Ze gaf ook mee dat de film "The way" heel toepasselijk is voor de pelgrims die naar Compostela trekken.
Op naar Mansilla de las Mulas onze eindbestemming. Het traject van Calzadilla de los Hermanillos naar Mansilla de las Mulas loopt parallel met het traject van de voetgangers. je komt dus op dit stuk heel wat pelgrims te voet tegen. Bij de één lukt het al beter dan bij de andere maar die "Ola" kan er nog altijd van af. Ik kom ook twee fietsers tegen en als ik in Mansilla de las Mullas aankom zie ik ze daar ook aankomen. Eerst genietend van een lekker biertje om daarna hun tocht verder te zetten, maar voor mij zit het er op voor vandaag.
In Mansilla ook een mooi beeld gezien van Sint Jacob. Je komt hem wel overal tegen maar dit vond ik toch een mooie verschijning.
Voor morgen hebben we wat aanpassingen gedaan en ga ik twee "tracks" combineren.Het einddoel is Acebo maar vooraleer dit doel te bereiken moet ik eerst over de Cruz de Ferro.
Vandaag een rit met beperkte hoogtemeters. Bij de wielertoeristen zouden ze zeggen: "Een ritje met twee vingers in de neus, allé kom toch één vinger in de neus" en als pelgrim vele momenten van bezinning. Het was terug heel warm en de kuitjes regelmatig insmeren was dan ook hoogstnoodzakelijk. Veel drinken op de fiets is echt al een goede gewoonte geworden.
Na een klimmetje dat niet te onderschatten was, kom ik terecht in Cavia. Het wegdek ligt er bezaaid met allerlei kleine keuteltjes. Neen het waren niet de keuteltjes van een cavia maar van een grote groep geiten. Slalommen was niet mogelijk dus bleven er een paar van die kleinoden aan de wielen plakken.
Onze eerste pitstop in Iglesias heeft niet veel indruk na gelaten. Een heel rustig dorpje waar echt niets te zien viel buiten een werkman die mortel aan het maken was, maar dat was dan ook alles.
Heel wat pelgrims doen nog een stop in Hontanas maar dat heb ik aan mij laten voorbijgaan. Dus op naar Castrojeriz.
Bij het binnekomen in Castrojeriz roept er iemand: "Hey mussels from Brussels" (duidend op mijn armspieren). Ik ga een kort gesprek aan en beide meisjes zijn van Ierland ook op weg naar hetzelfde doel. Ik neem een foto van de inkombrug, die ik persoonlijk heel mooi vind.
Van Castrojeriz naar Boadilla del Camino kwam er zo'n moment dat je gaat nadenken. Als mens probeer je voortdurend het evenwicht te vinden en dat dit niet altijd even gemakkelijk is zullen de meesten onder ons ook wel weten.Soms ben je bezig op een slappe koord en andere momenten is de koord wat strakker en loopt het wat vlotter. Eigenlijk mogen we het leven niet onderschatten en ook niet overschatten. Dit maakt het allemaal zo boeiend en misschien is dit ook één van de redenen waarom ik de tocht naar Compostela wilde aangaan.
In Boadilla del Camino aangekomen bezoeken we een albergue. Ja, ja sommige pelgrims weten goed te kiezen, een albergue met een fantastisch mooi zwembad. Geen tijd om even te plonzen, wel tijd voor een lekkere frisdrank om dan weer verder te doen.
De weg naar Fromista is een weg van hobbel de hobbel. Kilometers aan een stuk wordt je achterwerk geteisterd door de vele oneffenheden in het wegdek maar aan alles komt een einde want Fromista is in zicht.
In Fromista aangekomen nuttigen we wat tapas op een pleintje. Ik kijk om me heen en wat zie ik: ook hier zitten er ooievaars op het dak van de kerk. Het zal toch geen waar zijn zeker of is het eerder toeval?
Van Fromista naar Carrion de los Condes. Alle laatste kilometers (meer dan 20 km) afgelegd tegen de wind in of een serieuze zijwind maakte het me niet gemakkelijk. Aangekomen in Carrion de los Condes, nog een bezoekje aan de kerk : Santa Maria del Camino. Een prachtige kerk en bij het binnekomen speelde er muziek. De muziek en de stem deed me denken aan Geert, die er jammer genoeg niet meer is. Op zo'n moment ga je er toch even bij zitten en denk je aan al die mensen die je heb gekend en die er niet meer zijn.
's Avonds nog een bezoek aan het pittoreske stadje waar heel wat pelgrims rondlopen. Overal op de grond merk je de bekende Jacobsschelp. Op een eenvoudig pleintje genoten van een pelgrimsmenu zodanig dat we morgen terug fit en monter zijn en de rit kunnen aanvangen naar Mansilla de las Mulas.
Gisterenavond hadden we een hotelletje geboekt in Castanares de Rioja, een klein lieftallig dorpje. De mensen zaten er allen buiten ofwel op een terrasje of net voor hun huisje. Kleine kinderen waren op het pleintje aan het spelen, een mijnheer was aan het GSM en midden op de straat.Blijkbaar was dit allemaal mogelijk. Op een bepaald moment was de H. Mis gedaan. Heel wat volk kwam naar buiten en allen bleven ze nog wat napraten op het pleintje. Een prachtig tafereel om als pelgrim te aanschouwen. Op het dak van de kerk hadden een aantal ooievaars hun nest gemaakt. Neen, dat is niet meer voor ons, maar misschien is dit een blijde boodschap voor één van onze kinderen. Tijdens het avondeten begon het plotseling te regenen, een hevige bui van een 10 tal minuten en dan was het over.
Bij de start van de rit was het wat mistig maar al vlug kwam de zon er doorheen en was het terug "bakken". Veel drinken was terug de boodschap. ik denk dat als het zo verder blijft ik een abonnement neem op "plat" water.
Tijdens de rit heel wat Spaanse wielertoeristen tegen gekomen. Hun bruine kuitjes peddelden flink op en neer aan een mooi tempo. Bij nader inzien hoeven we echter als Belgische toeristen geen schrik te hebben want het tempo was zeker en vast haalbaar voor WTC GEROWI PITTEM.
De afspraak in Belorado hebben we om de één of andere reden elkaar niet gevonden. Ondertussen had ik er al een heel stevige klim opzitten (1200m). Dus op naar de volgende afspraak maar vooraleer deze te bereiken had ik er al een tweede klim op zitten van ook ongeveer 1100m.
De gemiste afspraak in Belorado verdween totaal in het niets want in Villasur De Herreros was het echt top. In een klein cafeetje kon je er allerhande lekkere tapas eten voor een zeer goedkope prijs. Dat was echt genieten en wie van ons mag er nu geen lekkere tapas.
Met al deze lekkere tapas in de maag op weg naar San Milan de Juarros om vandaar door te rijden naar het einddoel Burgos.
Net bij het binnekomen van Burgos (5 tal km) moest ik door een groot park rijden. Een massa volk was daar aanwezig en wie ooit al eens in Spanje is geweest weet dat de Spanjaarden op zondag samen zitten in de parken om daar samen iets te eten te BBQen. Een echte familiale sfeer en dat zag er allemaal heel leuk uit.
Ik was heel wat vroeger dan gepland in Burgos en dus konden we wat extra tijd vrijmaken om de stad te bezoeken. Burgos is enorm groot en heeft een prachtige kathedraal. In de stad vind je heel wat kleine straatjes bezaaid met allerlei terrasjes. Dus keuze genoeg om iets te drinken. Vandaag waren er ook heel grote feesten in Burgos en we hebben dit ook kunnen volgen op TV. Een schril contrast alle pracht en praal en wetende dat Spanje het zo moeilijk heeft.
Morgen vertrekken vanuit Burgos richting Carrion de los Condes. Hopelijk blijft het weer goed .
Puente la Reina - Santo Domingo de la Calzada 135 km
Het was me terug het temperatuurtje vandaag, 36 graden maar de wind zat niet zo slecht, dus minder duw werk. Wel vandaag heel wat hoogte meters en dat was soms eens wat serieus zweten.
In het begin gedacht aan Robbe, want die is nu op kamp in Italië. Als je natuurlijk begint te denken aan de kleinkinderen dan passeren ook Louistje en Mathis de revue. Via de vele telefoontjes horen we dat het allemaal goed met ze gaat dus dat geeft nog eens extra "courrage" bij het fietsen..
Op weg naar Estella probeert een bij(bietje) me te vergezellen. Het kleine diertje probeert tussen mijn helm te geraken en slaagt daar ook in. Heel wat gebrom onder de helm, alle remmen dicht en vlug die helm weg. gelukkig het viel mee. Geen al te groot gezwel, wel voor de rest van de dag een stekend puntje tussen de ogen.
In Azqueta een eerste korte bevoorrading. Roos speelt voor waterdrager en het watertje doet echt veel deugd. Op naar Los Arcos, een tussenstationnetje extra, omdat Roos op onze ander plaatsje niet tijdig geraakte; De zorg voor bevoorrading en voor de picknick kost dus ook wat tijd.
In Moreda Araba vinden we terug een klein pleintje waar wat oudjes zitten te keuvelen. Op een gezellig terrasje mogen we onze picknick nuttigen en zoals altijd gaat dit er heel gemakkelijk in.
In Viana kom ik heel wat wandelaars tegen. "Ola!" Ola!" dit is geen merk van frisco maar een Spaanse begroeting (grapje). Die wandelaars dwingen toch heel wat respect af. Sommige zijn al aan het strompelen maar niet opgeven is de boodschap. Blijkbaar is er toch ook bij hen iets aanwezig dat hen verder drijft.
De weg naar Eltziego kan je goed vergelijken met een schilderspalet. De weg is bezaaid met stukjes asfalt. Een plekje hier een plekje daar . Het grote nadeel is dat het voortdurend van : "hobbel de hobbel" is, maar de "hiep hoi" is er niet meer bij. Ook dat trajectje zullen we wel overleven. De kont moet wat meer verduren maar dat zal ook wel het lot van de pelgrim zijn.
Vermits de hitte blijft stralen, mijn kuiten (of kuitjes) zijn echt verschroeid van de warmte, lassen we nog een stop in te Huércanos. Een leuk klein stadje met een jongen die bewonderd komt kijken naar mijn fiets. Het frisdrankje gaat er heel gemakkelijk in. Op weg naar de laatste kilometers.
Ik zoef voorbij Cardenas, Villar de Torre , Galllinero de Rioja richting Santo Domingo de la Calzada. Ook hier ligt het wegdek er heel hobbelig bij maar het is te doen.
Santo Domingo de la Calzada, voor zij die de geschiedenis willen weten over de kip en de haan, dan moet je dit eens opzoeken. (leuk verhaal) Nog een bezoekje gebracht aan de dienst toerisme en een bezoek aan de kathedraal. Het is een prachtige kathedraal met een fantastisch mooie toren. Een terrasje brengt wat soelaas en een drankje doet de dorst vergeten.
We kijken al uit naar morgen want dan gaan we, rijden, fietsen naar Burgos.
Ik wil jullie allemaal nog eens bedanken namens Roos en ik voor de vele reacties.Dit is voor ons telkens een "ferme" opkikker om verder te doen.
Op je nuchtere maag (spreekwoordelijk) een klim aanvatten van 25 km naar Roncevalles is nog niet alles. Daarbij komt nog dat ik op een bepaald moment werd afgeleid naar een andere route en gelukkig was er iemand die mij terug op het goede pad bracht richting Valcarlos. Het gedeelte dat ik afgelegd heb naar Valcarlos was echt niet te doen maar met heel wat puffen en zweten ben ik toch terug op het rechte pad geraakt. Tijdens de klim ben ik heel wat pelgrims tegen gekomen met heel wat kilo's bagage. Ik had er echt bewondering voor want in vergelijking met mijn rugzakje was dit heel wat zwaarder.
In Roncevalles zijn we wat langer gebleven dan vooropgesteld. Onze GPS van de auto (wij zijn ook een stukje moderne pelgrims) had het wat moeilijk met het Spaans en het Baskisch. Dus even van naderbij bekijken. In een albergue in Roncevalles kreeg ik een stempel nadat ik wat info over mezelf had gegeven. We maken een andere afspraak voor onze volgende stop zodanig dat we 100% zeker zijn dat we beiden op dezelfde plaats zijn . We spreken af in Urroz Villa.
Op het pleintje in Urroz villa nuttigen we onze picknick. Spelende kinderen genieten van de zon en zijn een matchke aan het voetballen. (geen school meer, joepie)
Vanaf nu is het pal tegen wind. Eigenlijk zijn het windstoten. Het ene moment heb je nog een tamelijk tempo en opeens sta je praktisch stil. Dit is toch even wennen. Op de NA 2330 kom ik nauwelijks iets of iemand tegen. Opvallend is wel dat het riviertje Erro voortdurend terugkeert. Het is een rustig riviertje met heel helder water maar het ligt een beetje te diep om me eens te verfrissen. Komaan "stoempen !, stoempen ! en nog eens stoempen !' want daar is er terug een kleine"ruk"wind.
In Tiebas hou ik even halt want ik merk daar een bord op dat het nog 690 km is naar Santiago. Allé dat is hoopvol en dat betekent ook dat ik al heel wat kilometers heb afgelegd.
Nu gaat het goed vooruit de vervelende wind zit nu pal op mijn achterwerk. Dus goed uitkijken en verder doen want het is het moment om veel kilometers af te leggen en weinig af te zien.
In de verte zie ik Puente la Reina liggen. Als een voldane pelgrim geniet ik van het uitzicht. Samen wandelen we nog wat in het stadje en staan we beide wat te mijmeren op het romantische brugje. Van romantiek kan je ook dorst krijgen dus.. nog eens gezellig genieten op een terrasje met een lekker fris"biertje" Santé.
Morgen trekken we verder nar Santo Domingo de la Calzada.Hopelijk is het terug een zomers temperatuurtje.
Net het voor het ontbijt merken we dat ons fietsrek een "moertje" te kort heeft. ik vraag aan de uitbaatster of ze er soms ééntje heeft. Onmiddellijk schiet ze in actie en ja in haar doosje vindt ze een passend "moertje" Het deed me denken aan het spreekwoord :"Op ieder potje past een dekseltje wel "Op ieder vijsje past een moertje" Oef we zijn gereed en ons fietsrek is terug hersteld.
De rit begint heel slapjes; Ik heb het voorgevoel dat er iets niet klopt en ik voel ook aan de windrichting dat ik waarschijnlijk verkeerd zit. Reeds wat kilometers gedaan en ik stel plotseling vast dat ik aan een bepaalde plaats reeds ben gepasseerd. Normaal gezien zou je eens serieus vloeken maar als voorbeeldige pelgrim heb je geduld en bekijk je berustend waar het fout is gelopen. Het dorpje Saint Sever zal ik dan ook niet vlug meer vergeten. Om alle opgekropte frustratie kwijt te geraken doe ik een bezoek aan het stadhuis. Ik wordt er heel vriendelijk ontvangen en ik ben terug een stempel rijker en terug "in the mood" om verder te gaan.
Doazit, onze eerste korte afspraak, wat drinken, een klein hapje en terug verder.
Het is vandaag niet zo warm en tamelijk bewolkt. Het is goed om te fietsen. Er is meer te zien dan gisteren en de dorpjes stralen iets uit. Het valt ook op dat de boeren het druk hebben om hun gewassen te bevochtigen. Af en toe kan ik een straaltje van het water meepikken en ook al is het minder warm het doet deugd.
Het rijden gaat gezwind en al vlug ben ik aan onze picknick plaats Berenx. We zitten er terug op een gezellig pleintje dichtbij een kerk. Vooraleer ik de plaats had kunnen bereiken heb ik toch eerst een hocus pocus truc moeten uithalen om bij Roos te geraken. Ik vertel later wel eens wat de truc is geweest (Whauw spannend)
Na eer heerlijk etentje terug de fiets op richting Béhasque-Lapiste (dan ongeveer 92 km afgelegd). Ik ben het voorbij zonder dat ik het weet en breng Roos op de hoogte. We spreken af in het volgende dorpje Larribar-Sorhapuru. Ja de naam van het stadje klinkt vreemd maar blijkbaar is er hier al een Baskische beïnvloeding.
Nu is het niet meer ver van Saint-Jean-Pied-de-Port. Voor ik Saint Jean binnen rij wordt ik afgeleid om het kleine deeltje van de camino te volgen. Op dit korte stukje dat de Madeleine noemt kom ik een prachtig kerkje tegen en ja ik wordt nu echt euforisch want ik ontmoet mijn eerste twee pelgrim fietsers. Je gelooft het of niet maar het gaf me een vreemd gevoel. Het gevoel als pelgrim niet alleen te zijn maar ook het gevoel dat nu de tweede stap komt. Het deel Frankrijk is voorbij en nu op naar Spanje, de camino.
Morgen gaan we naar Puente la Reina en hopelijk bevalt Spanje ons evenzeer.
Blijkbaar is het gelukt om een foto door te sturen. Er klopte iets niet met aantal pixels en de grootte. We zullen proberen om de opgeslagen foto's vanaf morgen allemaal door te sturen. Zoals elke pelgrim het nodige geduld moet opbrengen om zijn einddoel te bereiken hopen we ook dat al onze "volgers" dit ook zullen doen. We bedanken jullie in ieder geval voor de vele reacties.
Tijdens het ontbijt vertelde de eigenaar van de B&B zijn jeugdverhaal. Blijkbaar was hij een goede sportman. Hij had dus nog gekoerst als "Cadet", had ook nog marathons gelopen en was nu nog altijd actief om te fietsen.
Deze morgen om 8u was het al 25 graden. dus het zag er naar uit dat het heel warm zou worden. De eerste kilometers had ik zeker en vast niet het gevoel dat het zo warm was als gisteren. Een "fris" windje blies me in het gezicht en gaf wat aanleiding om iets vlugger te fietsen.
In Gisciors hadden Roos en ik onze eerste afspraak. Tijdens onze korte stop aan een klein kerkje kwam er plotseling een dame aangereden. Ik vroeg haar of er soms een stempel was van de kerk maar daarvoor was zij niet verantwoordelijk. Zij moest alleen de kerkdeuren openen, de klokken eens laten luiden en gedaan. De verantwoordelijke voor de stempel woonde een heel eind verderop en de dame in spe wilde dit kost wat kost uitleggen. Vol begrip voor haar overgave legde ik haar uit dat ik op mijn weg nog heel wat kerkjes zou tegenkomen en dat ik dan wel van de gelegenheid zou gebruik maken om een stempel te krijgen.
Ik rij vandaag kilometers en nog eens kilometers aan en stuk zonder iets of iemand te zien. Alleen de krekels vergezellen me op mijn rit.Na een tijdje echter ben je dat "gekrekel" ook wel moe maar het verstoord toch de absolute stilte. De eenzaamheid slaat wat toe en misschien is dit ook wel wat kenmerkend voor een tocht van een pelgrim. Een mens gaat wat nadenken , kijkt eens terug in het verleden,........ gelukkig gaan de kilometers ook op deze manier voorbij.
Oef daar staat Roos in de verte, tijd voor de picknick, weg de eenzaamheid.We zijn in Retjons, een heel klein stadje. We bevinden ons op een leuke parking met een tafeltje en dichtbij een schooltje waar de kinderen door de mama's worden opgehaald. Roos krijgt bijna heimwee naar haar schoolverleden.
Van Retjons naar Mont-de-Marsan een gelijkaardig scenario. Weinig huizen , vele kilometers waar je niets of niemand ziet. Je poogt dan zoveel als mogelijk iets op te vangen van het stukje natuur dat ook heel erg mooi is.
Ik nader Mont-de-Marsan, een prachtig stadje met een mooie kerk en erg vriendelijk mensen in het stadhuis.
Het einde van de tocht, dus genieten van een welverdiend drankje (Pelforth bruin) op een gezellig pleintje; Het is er wel druk want binnenkort zijn er feesten. Voor ons is het zeker niet storend want in een goed zittend zeteltje genieten wij van ons drankje.
Bij het ontbijt vertelde de eigenaar ons waar we geslapen hadden dat er op 5m van ons een brand was geweest. De pompiers waren er bij geweest maar wij hebben NIETS gehoord en verder doorgeslapen.
Vandaag rit buiten categorie en dit vanwege de extreme hitte.(40-41 graden) Bij sommige momneten was het zwaar, heel zwaar maar het kopje hield het verstand er bij. Dus ook vandaag heel wat water verslonden en andere frisdrankjes.
Tijdens de rit heb ik terug twee ambetante jack russels tegen gekomen. Het grote verschil met de vorige keer was dat ze de achtervolging in zetten. Een sprintje van jewelste en dit in zo'n hitte was niet vanzelfsprekend.
In Juilliaget is de "Marie" open. Een klein maar gezellig stadhuisje . Blijkbaar zijn de financiën hier nog goed want er werken twee bedienden.
In Sevanches zien Roos en ik elkaar voor het eerst. De uitzichten van de huizen tonen hier en daar al wat spaanse trekjes en dat doet mij al verlangen naar de camino en dit ondanks de enorme hitte.
In Carsac de Gurson staat er een prachtig kerkje, heel modern want het moment dat ik binnenkom gaat de muziek. Blijkbaar hebben ze er meer oog voor de techniek dan het geven van een stempel want die was er gewoon niet.
Een 45 tal km later is het tijd voor onze tweede ontmoeting : Pessac-sur-Dordogne . We zien de rivier de Dordogne langzaam voorbij schuiven en een brullende kikker wil ook een beetje aandacht. Een gezellig terrasje maar jammer genoeg kunnen we daar niet picknicken. Dus wat verder op een plaatsje gezocht.
Het wordt nu wel echt heel warm en op sommige plaatsen is de geur van smeltende asfalt sterk waar te nemen.
Ik blijf op mijn hoede voor de warmte en mijn trouwe bondgenoot Roos houdt me in het vizier: "Als het echt te warm wordt moet je stoppen hé!"
In Enter deux Mers begin ik wat de dromen en zie ik mij met Roos aan een tafeltje zitten met een lekker, koel flesje witte wijn Enter deux mers. Het zal echter bij een droom blijven.
Vandaag is het de eerste keer dat er een auto achter mijn "gat" claxonneert.. Wanneer hij me oversteekt zie ik dat het een kleine camion is waarop staat"Horses"; Blijkbaar is hij niet vertrouwt met de pelgrims.
Het wordt lastig en het is niet meer mogelijk om in de schaduw te rijden. Een reep"barre" geeft me terug wat energie om het einddoel La Réole te halen.
Op het pleintje aan het stadhuis dat vol met kleine kiezelsteentjes ligt doe ik mijn eerste valpartijtje (niet tijdig genoeg uit de pedalen), gelukkig zonder al te veel erg.
In de gastplaats waar we slapen is er een zwembad. Nog wat lekker genieten van het koele water en een wijntje (dus komt de droom toch nog uit). Slaapwel.
Vooraleer het verhaal mee te geven van vandaag wilde ik ook nog eens onze avondervaring van gisteren meegeven. op aanraden van de eigenaar werden we naar een cafeetje gestuurd in Champniers. We zaten er op een gezellig pleintje "Place des Tilleuils" De voertaal op het pleintje was engels. Dus een omschakeling van het frans naar het engels. Het eten was er lekker en goedkoop. Dus wat moet je meer hebben. De patron was een vriendelijke kerel, die heel wat vragen stelde over onze reis naar Compostela..Hij vertelde ook dat zijn vrouw afkomstig was van Saint Jean Pied de Port (moeten we nog naar toe) .Bij ons vertrek zwaaide hij ons nog eens uit en wij hadden genoten van een leuk avondmoment.
Vandaag was het een stralende blauwe hemel en er was geen enkel wolkje aan de lucht. De wind blies meer warme dan koude lucht dus "drinken,drinken,drinken tot dat we..." Neen ik ben niet onder gegaan zoals in het liedje maar ik heb goed voort gedaan met de fiets.
Tijdens mijn rit zie ik dat de boeren het heel druk hebben. Ik kom dus heel wat tractors en pikdorsers tegen.
Ik zie ook dat de eerste zonnebloemen opengaan. Prachtig, dat geeft weer wat kleur om er tegen aan te gaan.
Op een bepaald moment volg ik een baantje dat loopt langs een klein riviertje "De Sonnette" Het was er rustig rijden en door het bos. De koelte had ik graag meegenomen voor de rest van de rit maar dat wilde niet lukken.
In Valence op een 63 tal km was onze picknick afspraak, gelegen dicht bij een café restaurant. Het was er druk maar gezellig. Onze picknick hebben we dan buiten genuttigd op een ruime parking met heel wat tafeltjes.
Op km 46 had ik toch wat geluk; Een kleine berm die de weg dwarste had ik bijna te laat gezien. Een "jump" die meeviel, oef ...zonder al teveel averij kon ik verder rijden alleen de hartslag was wat hoger dan gewoonlijk.
In Gond-Pontouvre was er eindelijk eens een "Hotel de Ville" open dus stoppen voor een stempel.
Laatste stop Angoulême; Vermits we er tamelijk vroeg waren konden we de stad verkennen en eens genieten van een terrasje. Het "Hotel de Ville"was vroeger een oud kasteel geweest en de inrichting was zeer mooi. Maar nog mooier is de kathedraal van Saint-Pierre. Prachtig gerestaureerd en men is nog altijd bezig. Het is blijkbaar een romaanse stijl in tegenstelling tot de meeste andere kathedralen die een gothische inslag hebben.
Een douchke en wat avondeten en dan lekker naar bed om morgen fit en gezond onze volgend rit te doen.
Vandaag was de zon terug van de partij ...en wat voor een zon! Snikheet en de warme tegenwind maakte het er niet gemakkelijker op. Dus vandaag heel wat drinken...;ik heb eigenlijk nog nooit zoveel drinkbussen geledigd op de fiets.
Zondag !!! Blijkbaar is dit hier ook de dag voor de wielertoeristen. Hele grote groepen maken zich klaar voor hun ritten, ik hoop stilletjes dat ik zo'n groepje zal tegenkomen maar......helaas. Als pelgrim dien je dus alleen verder te trekken.
Met een beetje heimwee denk ik aan onze zondagsritten en dan denk ik vooral aan de periode na de rit. Ik zit te dromen op mijn fiets van een lekkere, koude rodenbach. Ik zie hem zelfs in de verte staan maar telkens is het een fata morgana. Dus blijkbaar zijn dromen toch af en toe bedrog. Hopelijk hebben jullie na de rit van een lekker pintje kunnen genieten.
Onze eerste stop is in La Celle Saint Avant. Tijd om wat te drinken want het is zweten geblazen. Gelukkig heb ik een shirtje zonder mouwen aan wat het iets draaglijker maakt voor de warmte.
In Bonneueuil-Matours genieten we van onze picknick op het pleintje. Terwijl wij aan het picknicken zijn is er een brocante markt.
Ondertussen is Roos op zoek naar een slaapgelegenheid. Vermits het zondag is zijn er heel wat zaken bezet maar we hebben geluk en vallen met ons "gat" in de boter.
In Romagne zijn er twee mensen die nog maar net een chambre d'hotes openhouden. Ze zijn afkomstig vanuit Engeland. De zaak noemt La Roseraie. Een prachtige boerderij helemaal afgelegen, met allerlei dieren, een zwembad en heel belangrijk twee zeer gastvrije mensen. (John en Helen); De kamers zijn zeer authentiek en doen denken aan de boerenstiel van vroeger. Hopelijk zijn de bedden ook goed maar dat weet ik morgen wel te vertellen.
Robbe als vurige supporter wil ik je meegeven dat ik nog altijd en gelukkig nog geen platte banden heb meegemaakt. Hopelijk blijft het zo.
Voila terug een dag die erop zit. Tot op heden een kleine 700km afgelegd dus ...1/3 van het totale traject. Super ...!!!!!
We hebben de rit wat ingekort omdat het bijna onmogelijk was om op een veilige manier Chartres te verlaten. Dus net buiten Chartres gestart.
Vandaag was de wind mijn bondgenoot, af en toe een zijwindje en ook weinig hoogtemeters. Dat zou echt een ritje voor jou geweest zijn Etienne.
Ons eerste contact was in Villers-sur-Loir. Het was een vluchtig contactje want als de wind meezit dan moet ge er van profiteren.
Tijdens deze rit viel het op hoe uitgestrekt de weilanden of velden hier zijn. Het deed me denken aan Ivan Heylen en zijn "wilde boerendochter". Ik heb eens goed gekeken en nog eens gekeken maar ik heb die "wilde" boerendochter niet gezien blijkbaar is ze toch in de "vlaaandres" gebleven.
In Authon in rue de la Creuse hebben we onze picknick gnomen. Authon is een heel klein pittoresk dorpje maar we hadden het geluk dat er een "auberge" was. Dus samen genieten van het lekkere eten, voor Roos een wijntje en voor mij ....een colaatje.
Het blijft een leuke fietsrit en de zon is om van te genieten. Heel wat dorpjes passeren de revue en net voor Tours hebben we afgesproken in Rochecorbon, rue de la Valinière. Voor ik Rochecorbon had bereikt viel het op dat ik de eerste wijnranken zag.Een wijnhoeve straalde echt iets fenomenaals uit en geloof het of niet maar de zin in een wijntje kwam naar boven.
Op naar Tours voor een stempel.in de basiliek S.S.Jean Paul II, die veel bezocht wordt door pelgrims. Een nonnetje stond me te woord en gaf me een lijstje die ik moest invullen. Blijkbaar moesten alle pelgrims dit doen. met veel plezier kreeg ik de stempel. Na een kort gesprekje drong ze er op aan om de kerk eens te bezichtigen.Prachtig, echt waar en ik dacht waarom zou ik ook eens geen kaarsje aansteken.
Weeral een dag voorbij en als je optimistisch denkt dan zijn er reeds 1/5 van de dagen gepasseerd. het geeft een goed gevoel.
De ganse dag erg warm (31°). Bij het rijden heb je wel wat wind maar het is een warme tegenwind. Dus... afkoelen was heel moeilijk. De zon is zodanig fel dat de stralen worden weerkaatst op het asfalt.
Tijdens de ganse rit wordt ik vergezeld van heel wat kleine zwarte beestjes op mijn benen. Zij vinden het blijkbaar heel gezellig. Ik stel me de vraag zijn dit de gekende "donder"beestjes van bij ons of niet? In ieder geval ze blijven me gezelschap houden tot het einde van de rit.
Bij het begin van de rit merk ik dat een eekhoorntje niet aan de overkant is geraakt. (jammer)
Ik volg een tijdje de D 43, een drukke weg maar heel goed "lopend" met de fiets.
Whauw eindelijk kom ik mijn eerste tegenligger tegen met de fiets. Blij dat er ook nog andere mensen hier fietsen. De man begroet me vriendelijk maar hij laat een enorme zweetgeur na waardoor de begroeting ietsje minder is.
Vandaag valt het erg op dat je bij de inkom van de dorpjes extra attent moet zijn. Eerst en vooral een enorme verkeersdrempel gemaakt uit kasseien en daar tussenin ligt er nog een gootje om het water te laten wegvloeien. Als je dus hier in volle snelheid zou doorgaan dan heb je zeker en vast dikke pech.
In een klein dorpje vergezellen twee tortelduifjes mijn route. Blijkbaar willen ze tonen dat ze me, ons gunstig gezind zijn in Compostela.of is dit de voorbode van ....
De picknick is terug heel goed voorbereid door Roos en je mag er zeker van zijn het gaat er allemaal gemakkelijk in. (Boutigny-Prouais)
Nog een 50 km en we zijn bij het einddoel Chartres.
Chartres is een prachtige "oude" stad waar heel wat kleine straatjes worden gerenoveerd.
Nog een stempel halen bij de kathedraal van Notre Dame. Een man komt me vragen vanwaar ik afkomstig ben en wenst me verder een goede reis.
We hebben er voor gekozen om te eten in Chartres. We zitten op een heel leuk binnenpleintje en met een aperitiefje genieten we wat na van een gezellige dag.
Vooraleer te starten met het relaas van vandaag, wilde ik nog iets toevoegen aan de blog van gisteren (vertrek). Ik was blij dat Christiane erbij was, maar een kleine krop in de keel weerhield er me van om haar eens speciaal te bedanken. Ik ben er zeker van, indien Geert nog had geleefd, hij heel fier zou zijn geweest, maar spijtig genoeg, kan hij dit nu niet meer meemaken.
Vandaag is de start niet zo goed verlopen. Onmiddellijk "route barrière" over tal van kilometers. Dus zat er niets anders op dan een heel stuk omrijden.
Het blijft bewonderenswaardig hoeveel mooie dorpjes je tegenkomt. Eigenlijk zou je telkens moeten stoppen en een foto nemen, maar dat is onbegonnen werk. Dus...alles opnemen in het geheugen en bewaren als mooie herinneringen.
Amiens is een mooie, maar drukke stad. Ook daar heel wat omleidingen, maar uiteindelijk komt een pelgrim altijd wel weer op het juiste pad.
In La Neuville sur Odeuil word ik opgewacht door Roos Een lekkere picknick gaat er heel goed in en ik voel de krachten weer opkomen.
Vandaag merk ik dat de wind iets minder is dan gisteren, maar nog altijd vervelend net op "kop" zit.
De temperatuur is heerlijk, 32°. De zon brandt op de benen en de armen, maar het geeft een heerlijk gevoel. (Krista hier kan je echt zonnebaden allé toch op de fiets)
Na de stop terug heel wat pitoreske dorpjes. Achy is zeker te bewonderen. Daar kom je een kasteel tegen "Les Petits frères des pauvres", echt magnifiek.
Als 'arme', 'eenzame' fietser vervolg ik mijn weg en na wat hoogtemeters, maar ook afdalingen, bereik ik mijn doel : Chaumont-en-Vexin.
Eerst naar het stadhuis voor een stempel, daarna onze logies bewonderen, en dan een wijntje op de geslaagde dag.
's Avonds hebben we gegeten in een restaurantje waar Frederick altijd zou willen naar toe gaan. Het ganse interieur in het paars. Ik heb wel niet gevraagd of ze fan waren van Anderlecht.
Nog wat kleine voorbereidingen voor morgen en dan ...naar bedje.
Deze morgen om 7u opgestaan. Robbe was als eerste om mij te verrassen met een leuk cadeautje, een fiets in marsepein (een lievelingssnoep van mij), toch heel lief en attent van hem. Mieke maakte mij er onmiddellijk attent op dat Eddy (buurman) iets gemaakt had. Een wegwijzer naar Compostela met aantal km erbij. Prachtig!!!
Het gaf me al een goed gevoel om te vertrekken, als je weet dat je buren er ook mee bezig zijn. Bij Monique en Jacques wapperde de Pittemse vlag. Een symbolische waarde, want binnen een uur zou ik vertrekken.
Meer en meer mensen kwamen nog eens afscheid nemen. Dat had ik eigenlijk niet meegerekend. Het gevoel om te vertrekken werd er alleen maar beter op. Zoveel supporters, ja dat deed echt deugd. Na een klein woordje voor mijn supporters en afscheid genomen te hebben van de kinderen, was de tijd rijp om te vertrekken.
Eenmaal op de fiets, zit je toch met een dubbel gevoel : blij dat je vertrekt, anders een beetje zenuwachtig, want het blijft nog altijd het onbekende. Een eerste stop aan het gemeentehuis van Pittem voor een stempel. Ondertussen bleven mijn 2 begeleiders Joan en Robert op me wachten.
Vooraf had ik van Joan de 'schelp' gekregen om me zodoende kenbaar te maken op weg naar Compostela als pelgrim en Robert gaf me nog wat wijze raad mee. Mijn beide begeleiders verlieten me in Izegem en dan was de tijd gekomen om alleen op weg te gaan.
Het was de ganse tijd een pittig ritje, want er was veel wind (wind op kop). In Armentière werd ik geconfronteerd met de eerste wegversperring. Ietsje later kwam er al de tweede in Bois Grenier. Blijkbaar zijn er dus niet alleen werken in België.
De afspraken van onze stops met Roos verliepen vlot. Je bent wel blij als je elkaar ziet en een woordje kunt wisselen.
Onderweg werd ik ook nog eens 'geambeteerd' door een loslopende hond, maar de rechtervoet die ik uitstak bracht hem of haar op andere ideeën.
Ha..., daar is Doullens in zicht, en je mag zeggen wat je wilt : het is een eerste openbaring, rit geslaagd, wat meer kilometers dan voorspeld, maar ook dat nemen we erbij.
Ondertussen heeft Roos Doullens al grondig verkend en kunnen we op een terrasje zitten om lekker na te genieten.
