Op reis in Zuid Amerika . Reisverslag van drie wereldreizigers .
13-02-2023
Bogota.
Terwijl U dit leest vliegen we reeds terug naar België. Zo ziet U nu nog de foto's van een zondag in de hoofdstad. Eindelijk hebben de auto's en bussen niet meer de absolute voorrang, fiets- en loopdag, hoera. Protest op de Plaza Bolívar is ook een vaste activiteit. We nemen dus afscheid met de muurschilderingen in de stad en danken U hartelijk voor Uw trouw volgen van ons blogje. Tot in het Antwerpse, 👍👍👍
Exact twee maanden geleden landden we in de hoofdstad, 11 december 2022, en vandaag 11 februari 2023 zijn we er terug. Dus de laatste busrit is gereden. De vorige keer was de kerstsfeer overheersend, nu was er een religieuze optocht die eindigde op een overvolle Plaza Bolívar. De spelende Colombiaan blijft aanwezig in het straatbeeld en het hoogste flatgebouw is getooid met de nationale vlag.
De terugkeer in Tunja, want we waren hier reeds in december. Maar voor dag en dauw nog even afscheid nemen van Barichara, de leerlingen zijn hier ook voor zeven uur reeds op leeruitstap. Vermits ons hotel nogal verborgen lag, bestelden we een taxi. Een grappig R-viertje met een toffe chauffeur, zelfs attent voor een fietser op de weg, een unicum hier. En dan weer een kanjer van een bergrit, 5 uur 30 voor 180 km. Tot 3600 meter hoog. En nu zijn we op 2800 meter en 15 graden frisser, effe wennen.
El Camino Real. De ideale activiteit in Colombia is de natuur ingaan, dus deden we deze zeer mooie afdaling van bijna 7 km. De wandeling loopt van Barichara naar Guane en je betreedt de Cañón del Chicamocha. Vogelpracht met alle heerlijke geluiden erbij, prachtige vergezichten. En je komt in een piepklein dorpje aan. Het dorpsschooltje had net de lessen beëindigd en een sympathiek meisje hield net vandaag haar spreekbeurt mi caballo en vertrok met haar lievelingsdier naar huis...
Men zegt op het internet dat dit dan wel het mooiste dorpje van Colombia is. Het internet is niet steeds betrouwbaar, maar deze keer zeer waarschijnlijk wel.
Menige films met Spaanse tongval worden/werden hier gedraaid. Terechte locatie, perfect gelegen in de bergen. Een oase van rust, van harte welkom.
De weg van B'manga naar San Gil leidde ons door de zeer spectaculaire Chicamocha-kloof (Google maar eens). Deze kloof is de tweede grootste ter wereld en heeft een diepte van 2000 meter. Door het zware vrachtvervoer vertraagt het verkeer ook hier en gebeuren er hier geregeld ongevallen. Maar onze chauffeur was ervaren, had de pensioenleeftijd al overschreden, maar belangrijker, het was de eerste buschauffeur in Colombia die niet met zijn GSM bezig was tijdens de rit. Oef. Dus veilig aangekomen in San Gil, wandelen naar het grote plein en een park aan de rivier, de Río Fonce.
En een pintje, 33 cl, voor omgerekend 60 eurocent mocht niet mankeren.
Één volgend wit koloniaal stadje, deze keer met bruine deuren en rode dakpannen daken. En veel bruggetjes. Terug in B'manga mocht natuurlijk het museum van Bolívar Simon niet ontbreken. En stilletjes aan inkopen doen, de cadeautjes, hé. En deze morgen las ik op Sporza, uitsluitend voor de wielerliefhebbers, hé, gister was het hier geen veldrit, maar nationaal kampioenschap van Colombia in deze stad . Meer dan 200 kilometer bergrit, winnaar Estebán Chávez (zag hem al winnen op het GSM-scherm van onze taxichauffeur zijn dashboard, Cha, Cha, Chavitooooo...), straks in de Giro tegenstander van onze Remco. Nairo Quintana werd trouwens derde.
De hoofdstad van de provincie Santander, de vijfde grootste stad van Colombia. Meer dan een miljoen inwoners, gelegen op 1100 meter. De temperatuur ging van 37 graden (Mompox) naar 29 (B'manga). Zondag, rust in de stad, dus de Colombianen tonen fier hun kleinkinderen of hun grootste vriend, de perro (hond). Fruit aten we hier reeds met de kilo, mango, ananas, watermeloen,... om ter lekkerst. De botanische tuin was een trage dagvulling, zeker als je de inwoners volgt.
350 km van Mompox vonden we Bucaramanga. Goed voor elf uur reisplezier van hoteldeur tot hoteldeur. 't Was dus al half zeven donker bij aankomst, dus krijgt U vogelplezier van onze tweede boottocht gister. En de iguana's en soortgenoot. Veel vis nodig om al deze vogels te voorzien, toch. Nooit zag ik zoveel Giant Kingfishers, Martín Pescadores, ofte reuzenijsvogels: geweldige vogel.
Aangekomen aan de Río Magdalena, onze warmste dag vandaag, vlotjes over de 35 graden. We volgen Simon Bolívar, want hier was hij ook al. Een stadje waar de tijd is blijven stilstaan. En speciaal voor Maria Lichtmis, een processie en overvolle kerken. Twee februari, hé.
Nog één keer dan. In de Ciudad had Uw schrijver (mogelijk wegens te moe) zijn camera vergeten tijdens een rustpauze. Bijna een weekje later mocht ik hem ophalen op het reisbureau. Dus nieuwe foto's nu, en ook Cecilia in actie. En de inheemse bevolking, natuurlijk. Eind goed, al goed.
Terug in Santa Marta voor morgen de laatste dag strand. De villa waar Simon Bolívar stierf is hier een trekpleister. Het is een heel domein geworden, een park met beelden en iguanas. En natuurlijk zijn sterfbed. De held van Colombia, Venezuela, Ecuador, Peru, Bolivia, Panama en Costa Rica.
De ideale "bird-watching trip" vandaag. Zes uur in de ochtend vertrek, een gids met bakken kennis en ervaring. Vogels in allerlei kleuren en toonaarden. Zelfs toekans kunnen spotten en zien vliegen, zij het in de verte. Onze ornithologische gevoelens zijn weer op peil.
Van de kust naar de bergen. 90 kilometer van Palomina en 4 uur verder met tuktuk, 2 bussen en een pick-up vind je Minca. Eigenlijk vertrok de tocht naar de Ciudad Perdida vroeger hier, zeven dagen wandelen, maar de weg is niet meer toegankelijk. Het is hier een vogelparadijs, foto-gewijs te zien.
Maar de reis staat niet stil, dus zijn we reeds verder getrokken. Palomino is de naam van onze nieuwe plaats. Kust, strand, palmbomen, zwembad, hangmat, exotische vogels, de eeuwige sneeuw van de Sierra Nevada op de achtergrond. Overdag enige RUST, zodra de avond valt mag de muziekknop nog eens tot op het uiterste zodat je denkt dat je in een bed in een discotheek in Ibiza ligt. En dat in een nationaal park, maar dat kan blijkbaar in Colombia. Eeuwig zonde.
Dag 4, de terugkeer. Vermits Uw schrijver, wegens situationele gegevens, zijn camera verdwenen was, moest er even controle van de rugzakken gebeuren. Dit euvel zou opgelost worden en de gevonden camera met ook meer foto's van Cecilia zou op me wachten in Santa Marta. Dag 4 is dus gewoon de terugkeer naar El Mamey.
Dag 3. De Tayrona-indianen hebben in 660 na Christus deze stad gesticht. Ooit woonden hier 2000 tot 4000 mensen. Met de komst van de Spaanse conquistadores werd er een oorlog uitgevochten aan de zeekant, zeg maar Santa Marta. Geen één Spanjaard raakte ooit in de Ciudad Perdida, maar de indianen verloren wel de oorlog aan de kust en zo was er tussen 1550 en 1650 niemand meer over. De Tayrona waren uitgemoord en de verlaten stad werd vergeten. De quaqueros (grafrovers) vonden in 1970 deze ruïnes terug, en een nieuwe oorlog begon, de zoektocht naar goud. De Ciudad Perdida werd toen de Infierno Verde (Groene Hel).
De mystieke Ciudad Perdida op 1300 meter bestaat uit honderden ronde terrassen in steen, een fundering voor de houten huizen waar de Tayrona leefden. De verschillende delen van de stad zijn met voetpaden en stenen stapstenen verbonden.
Naar de orde van de dag, dan. Vijf uur op, ontbijt, je geraakt het gewoon. Een kamp is enkele maanden geleden door de hevige regen weggespoeld, we kwamen dus even met 200 toeristen samen, ook bij het oversteken van de rivier, en bij de laatste klim was er filevorming, maar de stad is zo groot dat dit maar een tijdelijke flessenhals was. Even een mysterieuze mist, maar toen kwam de zon. Een heerlijk bezoek, waard om 75 kilometer te stappen, heen en weer, op en neer.
Dag 2, vijf uur in de ochtend gaan enkele lichten branden, half zes ontbijt. Een groep bestaat uit 10 toeristen, 3 gidsen en een kok. Onze groep was (letterlijk en figuurlijk) een wereldgroep : Zwitsers en Portugees koppel, 3 Canadezen, 1 Amerikaan, 1 Hongaarse inwoner van Wenen, 1 Colombiaan en 2 Belgen. Na een stevige tocht van 3 uur bereik je een dorp van de indianen. We werden er ingewijd in de inheemse cultuur en toegesproken door het stamhoofd. Er zijn nog 4 stammen die geheel vreedzaam in het gebied rond de archeologische site wonen, zij zijn eigenlijk de bewakers. Niemand mag zonder gids het gebied betreden, elke toerist draagt ook bij voor deze stammen.
Na een zwembeurt en lunch gaat de wandeling door rivieren en kloven op en neer verder tot het bijna donker is. Er wordt wel eens halt gehouden voor een fruitmoment: watermeloen, ananas en sinaasappel zijn in overvloed aanwezig. Bij aankomst nog een heerlijke maaltijd en bed in. Want dag 3 zal je op het einddoel brengen: de Verloren stad.
