Op reis in Zuid Amerika . Reisverslag van drie wereldreizigers .
29-01-2023
Palomino.
Maar de reis staat niet stil, dus zijn we reeds verder getrokken. Palomino is de naam van onze nieuwe plaats. Kust, strand, palmbomen, zwembad, hangmat, exotische vogels, de eeuwige sneeuw van de Sierra Nevada op de achtergrond. Overdag enige RUST, zodra de avond valt mag de muziekknop nog eens tot op het uiterste zodat je denkt dat je in een bed in een discotheek in Ibiza ligt. En dat in een nationaal park, maar dat kan blijkbaar in Colombia. Eeuwig zonde.
Dag 4, de terugkeer. Vermits Uw schrijver, wegens situationele gegevens, zijn camera verdwenen was, moest er even controle van de rugzakken gebeuren. Dit euvel zou opgelost worden en de gevonden camera met ook meer foto's van Cecilia zou op me wachten in Santa Marta. Dag 4 is dus gewoon de terugkeer naar El Mamey.
Dag 3. De Tayrona-indianen hebben in 660 na Christus deze stad gesticht. Ooit woonden hier 2000 tot 4000 mensen. Met de komst van de Spaanse conquistadores werd er een oorlog uitgevochten aan de zeekant, zeg maar Santa Marta. Geen één Spanjaard raakte ooit in de Ciudad Perdida, maar de indianen verloren wel de oorlog aan de kust en zo was er tussen 1550 en 1650 niemand meer over. De Tayrona waren uitgemoord en de verlaten stad werd vergeten. De quaqueros (grafrovers) vonden in 1970 deze ruïnes terug, en een nieuwe oorlog begon, de zoektocht naar goud. De Ciudad Perdida werd toen de Infierno Verde (Groene Hel).
De mystieke Ciudad Perdida op 1300 meter bestaat uit honderden ronde terrassen in steen, een fundering voor de houten huizen waar de Tayrona leefden. De verschillende delen van de stad zijn met voetpaden en stenen stapstenen verbonden.
Naar de orde van de dag, dan. Vijf uur op, ontbijt, je geraakt het gewoon. Een kamp is enkele maanden geleden door de hevige regen weggespoeld, we kwamen dus even met 200 toeristen samen, ook bij het oversteken van de rivier, en bij de laatste klim was er filevorming, maar de stad is zo groot dat dit maar een tijdelijke flessenhals was. Even een mysterieuze mist, maar toen kwam de zon. Een heerlijk bezoek, waard om 75 kilometer te stappen, heen en weer, op en neer.
Dag 2, vijf uur in de ochtend gaan enkele lichten branden, half zes ontbijt. Een groep bestaat uit 10 toeristen, 3 gidsen en een kok. Onze groep was (letterlijk en figuurlijk) een wereldgroep : Zwitsers en Portugees koppel, 3 Canadezen, 1 Amerikaan, 1 Hongaarse inwoner van Wenen, 1 Colombiaan en 2 Belgen. Na een stevige tocht van 3 uur bereik je een dorp van de indianen. We werden er ingewijd in de inheemse cultuur en toegesproken door het stamhoofd. Er zijn nog 4 stammen die geheel vreedzaam in het gebied rond de archeologische site wonen, zij zijn eigenlijk de bewakers. Niemand mag zonder gids het gebied betreden, elke toerist draagt ook bij voor deze stammen.
Na een zwembeurt en lunch gaat de wandeling door rivieren en kloven op en neer verder tot het bijna donker is. Er wordt wel eens halt gehouden voor een fruitmoment: watermeloen, ananas en sinaasappel zijn in overvloed aanwezig. Bij aankomst nog een heerlijke maaltijd en bed in. Want dag 3 zal je op het einddoel brengen: de Verloren stad.
Dag 1 van de trekking. Een 4 x 4 brengt de trekkers van Sant Marta naar El Mamey, de startplaats. Er wordt een eerste lunch aangeboden en op een muurschildering wordt heel de tocht toegelicht. Daarna start de tocht van 4 uur naar het eerste kamp, Adán. Muilezels (mulas) vergezellen je op de tocht met alle eten en drank. In het kamp slaap je onder muskietennet, want het woud is vlak naast je bed en daar is de habitat van spinnen, schorpioenen, slangen en andere leuke beesten. Je rugzak moet aan het stapelbed aan de buitenkant, afgesloten nooit geopend. Schoenen mogen onder je bed, maar controleer steeds of er niets is ingekropen.
Zo, we zijn terug verenigd. Georges ging reeds op
verkenning voor de volgende dagen. Voor Cecilia en mezelf werd het een
geweldige trekking in de Sierra Nevada. Een karrevracht aan foto's komt de volgende dagen op U af, we geven reeds een aperitiefje. De inwoners van de Ciudad Perdida, de plek, de omgeving, een kamp, een slaapplaats en een maaltijd.
Dag 3: vroeg ontbijt en vertrek uit kamp 3. Wandeling van 1 uur tot de Ciudad Perdida. Twee uur bezoek van deze archeologische site, vrije tijd om te genieten van The Lost City. Terugkeer naar kamp 3 en lunch en relax. Later wandelen naar kamp 2 en avondeten en slapen in hangmat of bed.
Dag twee: ontbijt en vroeg vertrek. Wandelen van kamp 1 naar een indianendorp (Mutanzi), ongeveer 2 uur. Verder wandelen naar kamp 2 voor de lunch. Daarna 4 uur wandelen naar Mamo Romualdo's kamp (kamp 3) voor het avondeten en overnachting in een hangmat of bed.
We splitsen even op. Georges maakt daguitstapjes vanuit Santa Marta. Cecilia en ikzelf maken een vierdaagse trekking in de Sierra Nevada naar de Ciudad Perdida (op 1200 meter). Dag 1: vertrekken vanuit Santa Marta naar Mamey, 3 uur met een 4x4. Lunch in Mamey. Later 4 uur wandelen naar kamp 1 en avondeten en slapen in hangmat of bed met muskietennet. Foto's volgen later.
De Simon is hier overleden en begraven in de kathedraal. In elke stad van Venezuela, Ecuador of Colombia heeft Bolívar een plein of standbeeld, maar hier is zijn graf. Dus bezochten we ook deze plek en stad. De namiddag was dan weer gereserveerd voor de zee. Een zondag in Colombia, dan vloeit het bier rijkelijk tot overdreven, stopjes genoeg.
Aangekomen bij mijn tweede voornaam. Cartagena - Santa Marta is 225 km, of 5 uur bus. Ook aan zee gelegen, weer mooie zonsondergang, daar drinken we een pintje op (anderhalve liter bier, 1 euro). Tamales is het gerecht in een blad, gestoomde rijst met vlees en groenten. Foto 6, 7 en 8 is één almuerzo, een lunch. Drank (kersensap), soep (vissoep) en hoofdgerecht (vis, rijst, gebakken banaan, bruine bonen, sla) samen net geen 4 euro. Verder nog wat culinaire genoegens.
Wie op het internet zoekt wat de topbelevenissen van Colombia zijn, krijgt steevast deze stad op nummer één in de toptien. Het koloniale verleden, de historische gebouwen, de vele standbeelden, het grootste verdedigingsfort van Zuid-Amerika, de huizenhoge muurschilderingen, de moderne stad en haven, het kleurrijke avondleven en de ontelbare straatartiesten: helemaal niet makkelijk om uit een veelvoud aan foto's de juiste te kiezen. In elk geval kan de Michael op een Belgisch uurwerk de tijd in het oog houden (laatste foto).
Één echte vulkaan bezocht vandaag, een moddervulkaan van ongeveer 1500 diepte. 50 heelkundige krachten werken vanaf nu volop aan onze lichamelijke gezondheid en verwijderen elke negatieve energie, als die al aanwezig was. Zelfs een sympathieke Antwerpse televisiemaker ging ons voor tijdens zijn reisprogramma in Colombia, we zullen dus vanaf nu in een "waas verder reizen". Drie nieuwe mensen...
Grootste havenstad van Zuid-Amerika. Onze volgende miljoenenstad. Cartahena, het mag op z'n Gents uitgesproken, heeft natuurlijk zijn naam ontleend aan de Spaanse stad, hé Miguel.
Een stad met vele gezichten. Het ommuurde koloniale gedeelte is werelderfgoed.
De moderne stad grossiert weer in flatgebouwen.
Kleurrijke fruitverkoopsters, toeristen overal.
Voor het eerst horen we ook veel Europese talen.
Onze wijk waar we verblijven, Getsemani, is nu een hippe trendy buurt, ooit, niet zo lang geleden, een drugsbuurt die totaal verloederd was.
Één boottochtje vandaag op de zonnigste dag van onze reis. Met de fietstaxi naar de boot. En dan op weg naar een archipel van piepkleine eilandjes. Wij bezochten Isla de Tintipán. Colombianen poseren graag, leuk voor ons (en jullie). Één eilandje is het dichtstbevolkte ter wereld (je ziet alleen maar daken, zelfs geen boom). En elke goede boottocht eindigt toch met het laatste stuk zelf door zee te gaan, zeker in de Golf van Morrosquillo. Zonsondergang met karakter, dachten we.
Een dagje aan zee. Zon, plus dertig graden, sfeer, en kei-luide muziek van overal. Zo hoort het in Colombia, dus. Eten is hier ook een feest, van ontbijt over een almuerzo tot avondmaal. Het ontbijt is meestal een eitje, een lekkere arepa, fijne kaas en fruit. De almuerzo of lunch staat steeds klaar. De abuela (grootmoe) heeft steeds een heerlijke soep klaar en daarna het hoofdgerecht met kip, varken of rund als keuze. En daarbij heerlijke rijst, gebakken banaan en sla. Het avondmaal zie je op de foto's. De zalmforel op allerlei manieren bereid is hier mijn topgerecht.
Na 32 dagen met veel oefenen was het vandaag de koninginnenrit in de Tour van Colombia. Een busritje van 12 uur. Eerst een bergketen, vijf uur op het tempo van de meest overladen trucker, tot je er toch nog voorbij raakt. Daarna door een vlakker stuk, een tweevaksbaan heen en weer, snelheden tot 110 kilometer, en natuurlijk ook nog inhalen. Maar vooraan de bus was er een Christus met krans vol doornen en de tekst: Jesús En Vos Confío, dus zijn we aangekomen. En met de fietstaxi tot de juiste plek.
Tweede passage in deze grootstad. Vertrokken met mooi weer in Guatapé, (foto 2 toont wat je als eerste ziet op je terras) en dan terug naar Medellín. "Den botanikken hof" was, na een stevig onweer, de eerste plek waar je in deze stad nu eens rust kon vinden. En natuurlijk fauna en flora.
