Zaterdag, 4 september, was het dan zover. Ik zou mijn vuurdoop als dj op radio Parkies maken!!
Na een hele week downloaden, zenuwen en de micro op de juiste sterkte te zetten, zette ik zaterdagavond omstreeks 19u de computer aan. Gelukkig kwam de helpende hand ook online, waarna we aan een kleine test begonnen, in the air!!!
De vroege inloggers konden dus mijn geklungel meemaken en de uitzending viel bijna in het water daar ik de micro niet op de gewenste sterkte kreeg, maar uiteindelijk waren het gewenste geluid en het uur des oordeels daar!
Na de eerste twee nummers verdwenen mijn zenuwen als sneeuw voor de zon, en waar ik zo'n schrik voor had, de bindteksten, ze leken wel uit mijn mond te rollen!!
Ik kreeg er weliswaar leute in!! Die twee uren waren omgevlogen!
Dus volgende week zelfde tijd, zelfde plaats!
die tijd en plaats zijn: zaterdag van 20-22u op http://radioparkies2.listen2myradio.com/ !
De levensduur van mijn batterie liep ten einde en aangezien ik in november naar Curacoa vertrek, vond meneer de neuroloog het geen slecht idee om de oude batterij voor een nieuwe in te wisselen.
Zogezegd, zogedaan; 24 augustus was er een plekje gereserveerd op de operatie-tafel in het UZ ST.Lucas te Gent! De avond van tevoren kreeg ik een bedje naast een babbelzieke doch lieve medepatient.
Na een vrij goede nachtrust had ik gehoopt op een lekker ziekenhuisontbijtje maar daar dachten de heren doktoor anders over! Dan maar de nicotinevoorraad aangesproken! K had de peuk nog niet in m'n longen of er stond al een alleraardigst zustertje klaar met een niets- onthullend operatiehemdje dus bedje in, dossirke mee en naar de operatieafdeling.
Dankzij m'n kale hoofd werd me het haarnetje bespaart.
De anesthesiste kwam me vertellen dat ze me in slaap ging doen, daar ik gek ben op dat witte goedje was ik direkt voor haar idee gewonnen. Maar het werd maar een zeer licht, ambetant gevoel in de kop, en een paar venijnige prikken in het te opereren gebied!
Het scherpe mesje van de neurochirurg was nog duidelijk voelbaar, na enig protest mijnentwege werd er bijgespoten. Na een dik halfuur zeer ongemakkelijk liggen op de keiharde tafel werd ik dichtgenaaid en naar de recovery gereden.
Daar lag ik naast een pas-geopereerde madam die door de ( volledige) anesthesie buiten haar wil om zeer komisch was.
Nog een uurtje daar alles in t oog gehouden, mocht ik eindelijk weer naar mijn kamer. Ik hing nog steeds aan een baxter dus was zeer beperkt in de te gebruiken bewegingsruimte.
Na nog eens 3uren doezelen, tv-kijken en smsen, werd ik eindelijk verlost van de baxter en werd verwacht bij de neuroloog die heel de apparatuur ging afstellen.
De arme neuroloog deed zo z'n best enige reaktie uit te lokken via z'n afstelapperatuur doch tevergeefs Bij z'n laatste poging ging mijn hand dan toch tintelen en kon hij me op punt zetten!
Eind goed al goed!! Kan der weer tegen voor een jaar of 5 en vertrek naar Curacoa met t gedacht dat m'n batterie al nimeer plat kan gaan!
20 augustus! eindelijk was het zover, de god Leonard Cohen kwam en k had een ticket!!
Samen met een vrindin richting Gent gespoord, onderweg nog creatief geweest met het maken van een bordje, daar er geen trein terugreed na het concert.
Op de site stond te lezen dat mensen met een handicap, een plekje dicht bij het podium kregen.spek voor m'n bek, dus de organisatie gebeld, maar die was ni erg onder de indruk van de Parkinson!
'Ni me mij'dacht k zo, onderweg naar de , overigens zeer mooie concertplaats, geoefend in het been stijf houden. Maar zoals jullie ook wel weten, een parkibeen commandeer je niet zomaar, dus m'n ander been in de strijd gegooid!
Aangekomen op het St.Pietersplein, de organisatie aangeklampt dat ik een stijve knie had en er geen mogelijkheid bestond dat ik die tribune opkon.Direct kwamen er van overal bezorgde medewerkers aangelopen met stoelen en kussens! Moocht nu niet uit mene rol vallen, dus 4 uren het been stijf gehouden!!!
Tijdens de pauze kon k dan effe het been strekken, maar ook weer niet te veel, anders liepen we (vrindin zat mee op die goei plek)het risico toch de tribune te worden opgestuurd. De vriendin, zeer goed in de rol van begeleider, ging op pad om een bestuurder te scoren, die ze na 15 min ook vond! De goede ziel wou ons wel afzetten in Antwerpen.
Konden we nog met een gerust hart en het vooruitzicht in het eigen bed te slapen, intens genieten van deel 2.
Toen het concert z'n einde naderde, kwam Cohen met z'n beste nummers op de proppen en dwingde een aantal staande ovaties af.... Gepakt door t moment sprong ik ook mee uit m'n stoel, wat verbaasde blikken van de kussen-en stoelenbezorgers met zich meebracht!
Schitterende avond in een prachtige setting en een nog mooiere mens/ zanger meegemaakt...en die stijve knie( nu nog) neem k er met liefde en plezier bij!!!
Teneinde de visjes te voorzien van genoeg zuurstof had ik op e-bay een nieuwe fontein gekocht.Mijn ander fonteintje is ten prooi gevallen aan de drie pluizebollen, u ondertussen wel bekend.
Na het aangeboden object dagen in het oog gehouden te hebben, en regelmatig een bod gedaan te hebben, kon ik de fontein de mijne noemen.
De postman always rings twice en had het fontein bij!
Het vakkundig ingetapet pak losgepeuterd en geinstalleerd in de vijver, and than le moment supreme!!!
een straal die 2 m omhoogspoot; ik en Fien ( die weer stond te moeien) kletsnat!!!
Wat bleek; het fontein heeft een debiet van 80liter per minuut, en dat is te veel voor een vijver van 3000liter blijkt.
Nu wordt het knutselen geblazen tot het gewenste resultaat er is, maar komen zal het!
Mijn beestenboel houdt mij bezig, nu hebben de nijnen weer huidschurft! Dus naar de plaatselijke pharmacie getrokken met een beschrijving van de nijnensymptomen en weer thuisgekomen met belachlijk dure druppels!
Witte schort en kapje aangetrokken en op verzorgingstocht vertrokken, ging verrassend vlot, binnen het halfuur waren de drie huppeltjes voorzien van druppels! (ze zijn net binnen komen huppelen)
doch, een Vlaamse reus weegt veel om hem bij z'n nekvel op te pakken!
En dan is er Fien,mijn lieve, dikke engelse cocker met een overschot aan verlatingsangst. Nu is mijn werkgebied verplaatst van het graf van Solange naar de deur en Fien.
Het blaffen heb ik haar al uit de kop kunnen praten, maar ze blijft speekselen en de deur afbreken!!
Zaterdag zat ik in den hof wa te niksen toen mijn oog op het kippenhok viel; door de extreme hitte van die dag zaten de drie dames lekker koel onder hun huisje wat te babbelen. Ik zag dat Solange er wat verveeld bijlag, 'zo slapen kippen toch niet' dacht ik bijmezelve.
Na een paar reactieloze porren mijnentwege: Solange is dood! Wat nu?
Dan maar een graf gedolven, en de overledene erin gelegd en vakkundig dichtgegooid. Mooi graf en dat voor een eerste keer als grafdelver!
Het was of de nijntjes het roken, maar de rakkers bezigden juist op die plek hun favoriete bezigheid!
Dus nu bestaan mijn dagen uit het weghouden van grafschenners!
