Iemand opperde het idee om een pruik te gaan dragen maar na enige overpeinzingen mijnentwege, belandde dit idee algauw in de vuilnisbak.

Mijn lieve, marrokaanse buurvrouw, zeer bedreven in het sjaaltjesknopen, kocht voor mij degelijke, kleurrijke en vooral makkelijke hoofddoekjes.

Nu toch wel benieuwd waar dit ongemak vandaan kwam, maakte ik een afspraak bij de plaatselijke dermatoloog. ' Ik kan u druppeltjes geven, 2 x daags aan te brengen, maar aangezien het vergevorderde stadium van de kaalheid, denk ik niet dat ze gaan helpen', zo dat wist ik dan ook weer!

De geneesheer weet de alopecia aan stress, kon k wel inkomen; k had (heb) een hond die mij gijzelt in m'n eigen huis door haar verlatingsangst en op het thuisfront liep ook niet alles op wieltjes.

Ondertussen al meer kaal als iets anders liet ik door een dikke vriendin er alles maar afscheren..... en ik had ne kop om kaal te zijn!

Wat ik niet wist was dat ik om de twee dagen het scheermesje ter hand moest nemen om de opkomende stoppels de kop in te drukken.

De blikken op straat 'ocharme, nu heeft die ook nog kanker' nam ik er ook wel bij!

MAAR sinds een paar weken raakt mijn scalpel terug gevuld met aarzelende haarsprietjes!!

Ze komen terug als witte haartjes en gaan daarna over naar mijn oorspronkelijke kleur.

Van een weelderige haardos is er nog lang geen sprake, maar Akela, ze doen hun best!