Bijlagen:
002.JPG (36.7 KB)   
003.JPG (199.8 KB)   
010.JPG (198 KB)   

sprookje voor Fata Morgana – juni-2008

Alexe verveelde zich te pletter, al was er veel te beleven in Turnhout.  Ze zou kunnen gaan spelen in het stadspark of eendjes gaan voederen aan het Kasteeltje, maar daar had ze helemaal geen zin in.

Opeens hoorde ze een zware, ietwat boze stem roepen: 'joehoe, koningin, boer, één,  twee, drie, vier, vijf, zes, zeven, acht, negen, tien, waar zijn jullie?'

In de hoek van de kamer zag Alexe een klein mannetje met een gouden kroontje op zijn hoofd.  Hij was niet groter dan één van de potloodjes die ze van oma kreeg voor haar verjaardag.

Voorzichtig ging ze naar hem toe.  Ze vond dit wel spannender dan eendjes voederen of van de schuifaf glijden.  Het mannetje met het gouden kroontje verstopte zich achter de poot van haar bed, maar kwam na een paar tellen toch voorzichtig eens piepen.

'Toe, je hoeft niet bang te zijn, ik wil je helpen', zei Alexe met een lief stemmetje en ze hield het mannetje een stukje van haar koek voor.

Aarzelend kwam het mannetje achter de poot vandaan, en nam het koekje aan dat hij gelijk in zijn mond propte. ‘Die zal wel grote honger hebben’ dacht Alexe en ze moest stiekem wel wat lachen om dat gulzige, kleine, boze mannetje.

'Dank u, ' zei het mannetje met bolle wangen vol koek, ' heb je misschien ook wat te drinken?'

Nadat het mannetje een vingerhoedje met melk had leeggedronken, begon hij te vertellen.

'Ik ben koning Hart, vandaar het hartje op mijn kleedje en ik heb twaalf onderdanen: de koningin,de boer, één, twee, drie, vier vijf, zes, zeven, acht, negen en tien'

'Waar zijn die dan?' vroeg Alexe, die toch wel nieuwsgierig was naar de rest van die grappige mannetjes.

'Wel,' vervolgde het mannetje, ' dat weet ik niet.  Ik denk dat ik ze kwijt ben.'

'Het zit zo, in het dorpje waar ik woon, leven er nog drie andere koningen met hun onderdanen. Normaal komen wij alle tweeënvijftig goed overeen.  Ik bedoel: de Harten, de Klaveren, de Schoppes en de Ruiten. Maar aan het rand van ons dorp wonen ook vier jokers, die het leuk vinden om ruzie te stoken tussen ons allemaal en grapjes te maken.

Zo hebben ze nu voor de grap tegen mijn onderdanen:  koningin, boer, één, twee, drie, vier, vijf, zes, zeven, acht,negen en tien gezegd dat hun koning, ik dus, erg ziek is en ze in de grote-mensen-wereld op zoek moeten gaan naar een pilletje om mij beter te maken.

( En die stomme jokers hadden me niets verteld) Toen ik vanmorgen door het dorp liep en ik  niemand zag, dacht ik meteen aan de zoveelste grap van de jokers. Ik dus naar de jokers, en ja hoor, ze hadden mijn koningin, boer, één, twee, drie, vier, vijf, zes, zeven, acht, negen en tien op pad gestuurd om voor mij een pilletje te halen, en dan nog wel naar de grote-mensen-wereld!'

Alexe, die met open mond had zitten luisteren, riep opgewonden: 'Maar dan ga ik je helpen!'

'Allemaal goed en wel' zei het mannetje, 'maar hoe en waar?'

'Gewoon,' antwoordde Alexe, 'we vragen aan de mensen of ze de twaalf kleine mannetjes gezien hebben.'

Dus zo gingen Alexe en koning Hart op pad.

‘Ik weet waar we kunnen beginnen’, riep Alexe opgewonden, ‘in het klooster van het Heilig Hart- instituut.’ Dit vond het mannetje een goed idee, dus ze startten hun zoektocht.

 Ze staken de koer van de school over, tot ze aan de grote ijzeren poort kwamen.  Alexe tilde het mannetje op om aan de grote bronzen bel te trekken, aangezien ze zelf nog net iets te klein was om de bel te roeren. Vanuit de verte weerklonk een schrille hese stem: ”zet de eieren maar in de gang. “Hè, eieren ? We komen voor een dozijn mannetjes, geen eieren. Heb je toevallig geen twaalf kleine mannetjes gezien,” Bent u ze toevallig tegengekomen?”

‘ Ik weet niet waarover jullie het hebben, maar kom verder en doe jullie verhaal. ’ Pas toen zagen Alexe en het mannetje met wie ze al die tijd aan het praten waren. Koning Hart schrok zich een hoedje bij het aanschouwen van dat in zwart gehulde vrouwtje, aangezien hij nog in contact was gekomen afgezien van Alexe. Zijn kleine vriendin stelde hem gerust, het bleek simpelweg een oud, aardig zustertje te zijn.

Nadat Koning Hart zijn trieste verhaal aan het nonnetje gedaan had, stelde het nonnetje voor om eens te gaan zoeken in het Begijnhof. Alexe en het mannetje gingen meteen op pad.

Om bij het begijnhof te komen, moesten ze eerst over de Grote markt, waar ze even halt hielden om een gelukkig bruidspaar te feliciteren. 

Opgekrikt door dit vrolijke tafereel, wandelden ze het Zegeplein over richting Begijnhof.

Daar aangekomen, besloten ze te bellen aan elk huisje, maar tevergeefs. Niemand had iets opgevangen van de kleine wezentjes. Bij het laatste huisje hadden ze meer geluk, achter een met vrouwentongen gehuld raampje, zat een oud mannetje .

Het oude mannetje zag door zijn raam Alexe en het mannetje aankomen en ergens wist hij wat ze zochten. Het oude mannetje kwam naar buiten gesloft en vertelde hen dat hij een uurtje geleden kleine voetstapjes hoorde. Hij wist het niet zeker maar dacht dat die voetstapjes richting Warande hoorde gaan.

Ze bedankten het vriendelijke oude mannetje voor de informatie en gingen op weg naar de Warande. ‘Cool’, zei Alexe, ‘dan kunnen we nog even naar de eendjes gaan kijken op de grootse kasteelvijver.’

Na afscheid te hebben genomen van hun kwakende vriendjes, gingen ze het alom bekende  cultureel centrum De Warande, waar net het stripfestival aan de gang was.  Op het dak van De Warande zagen ze een man  met een megafoon iets onverstaanbaars roepen. Naarmate ze de inkom naderden konden ze slechts  enkele woorden ontcijferen. TWAALF, HARTJES, en ver weg, of zoiets, en TERUG. Bij het woord TERUG hoorden ze ‘pssst’, ze keken verbijsterd rond en zagen de bronzen Adhemar wenken naar hen, schijnbaar onzichtbaar voor de mensen om hen heen. Adhemar fluisterde hen toe: ‘ Hier moeten jullie niet zijn en meer kan ik jullie niet vertellen, ga naar de bron!’

Alexe en koning Hart gingen even zitten om even na te denken en besloten dan maar richting Carta Mundi te wandelen. Deze tocht bleek avontuurlijker dan ze dachten.  Plots zag Alexe een touw hangen, schijnbaar uit het niets. Alexe zag er geen graten in en nam het touw instinctief vast met beide handen, koning Hart  vastklampend in haar door de wind in de war gebrachte haren.

Met een klap zette het touw hen af bij Carta Mundi,  en tot hun verbazing hoorden zij geploeter in de Visbeek. Alexe en koning Hart  konden hun nieuwsgierigheid niet bedwingen en gingen kijken.

Ze zagen een glinsterende flikkering in de ondergaande zon en  bedachten dat die flikkering wel eens van de kroon van de koningin kon zijn. ‘ Koning Hart!’ hoorden zij roepen. ‘

Alexe en koning Hart keken nog eens goed en ja, hoor, de  glinstering kwam van de kroon van de koningin, ze konden hun geluk niet op.

Maar waar was de rest? De koningin vertelde Alexe en koning Hart dat ze de rest om hout had gestuurd zodat ze zich wat konden verwarmen tijdens de nacht, en dat ze er zou wel zouden aankomen.

De koningin vertelde hen ook dat ze in de gracht was gevallen omdat de opzij moest springen voor een voorbijrijdende auto. Terwijl het drietal wachtte op de rest vertelden Alexe en koning Hart over hun avanturen in Turnhout.

Na een poos hoorden ze :’Toch wel een leuk park, dat Raadsherenpark.’ Het was het stemmetje van één. Het weerzien van koning Hart met zijn onderdanen was hartelijk en ze waren allen zeer blij mekaar terug te zien.

Als dank gaven de kaartenmannetjes Alexe een stok kaarten.

En telkens als Alexe geen zin heeft om eendjes te voeren of te glijden van de schuif af, speelt ze een spelletje kaart en bij de kaart van koning Hart aangekomen, krijgt ze een lieve knipoog.

20-10-2010 om 12:11 geschreven door cocinelle