Oom Robert is altijd al een buitenbeentje geweest in de familie Aendenboom. Hij was de speelvogel thuis. Ook de stiefmoeder zag in hem niet veel positiefs. Om hem zoet te houden gaf ze hem op z'n verjaardag steevast een speeldoos Mecano. En ja, hij werd er rustig van.
Dus profileerde Robert zich mettertijd als stoere arbeider, een man zonder hoge intellectuele capaciteiten maar eentje die goed kon werken met zijn handen.
Zo ging hij op zijn dertiende naar het beroepsonderwijs waar hij zich ten volle kon uitleven. Hij behaalde daar vele knappe schoolresultaten. Maar toch werd hij nog niet ernstig genomen door zijn familie. Vooral oom Luc keek schamper op hem neer. Maar oom Robert dacht stilletjes: wie het laatst lacht...
Op zijn zeventiende tekende hij voor het leger en ook daar kwam zijn handigheid van pas.
Hij ging zelfs in de weekends werken en verdiende dus goed zijn brood. Hij spaarde voor later.Na zijn legerdienst trouwde hij met Fanny die hem vijf mooie kinderen schonk.
Maar iedereen verklaarde hem gek toen hij op een dag zei dat hij besloten had om een heel groot huis te bouwen op eigen houtje ! Men begon thuis echt te twijfelen aan zijn gezond verstand.
Toch speelde Robert het klaar om in een paar jaar tijd zijn eigen huis recht te zetten. Zonder hulp van buitenaf voorzag hij zijn woonst van elektriciteit, waterleiding enz..Er was echter een jaloerse broer die even kwam loeren en hem slordigheid in de afwerking verweet.
Maar toen mijn vader al het werk kwam bewonderen tijdens het inwijdingsfeestje kon hij oom Robert geruststellen: zijn bouwcreatie was gelukt tot in de fijnste details. Missie geslaagd !
In de zomer van 1967 ging de familie Aendenboom op vakantie aan zee. Mijn ooms en tantes waren toen nog tieners en bruisten van energie. Mijn grootvader had er een villa gehuurd om zijn acht kinderen te huizen.Tante Berna, de oudste van de familie droomde volop van de grote liefde maar had nooit veel succes met de Vlaamse jongens. Mijn moeder die vijf jaar jonger was trok altijd de aandacht als ze beiden uitgingen.
Maar op een avond was er een Afrikaans officierenbal van piloten aan de gang net toen Berna en haar zusje voorbij de betreffende feestzaal wandelden. Zonder aarzelen gingen ze binnen want dat vonden ze wel spannend. Berna die meestal als een muurbloempje haar glaasje wijn dronk trok nu haar stoute schoenen aan om de knapste piloot van het bal ten dans te vragen.Zijn naam was Arthur en ze waren de hele avond niet meer van elkaar weg te slaan. Het was liefde op het eerste gezicht van beide kanten.
De volgende ochtend toen iedereen al aan het ontbijten was in de villa vroeg grootvader aan zijn kinderen waar Berna was. Mijn moeder zei dat haar zus iemand had leren kennen op het officierenbal en dat ze haar roes nog aan het uitslapen was. Grootvader glunderde omdat zijn oogappel een 'officier ' had leren kennen. 'Het is een Afrikaan' flapte oom Marc eruit.Het was het begin van vele ruzies ten huize Aendenboom.
Het enige wat ik als neef weet van het geheimzinnige leven van tante Berna is dat zij begin jaren '70 Franse les was gaan geven in Kongo Brazzaville om dichter bij haar piloot te zijn. Arthur was echter reeds lang getrouwd, Berna was dus zijn minnares.De situatie werd onhoudbaar en ze zocht troost in de armen van de Kongolese ingenieur Raymond die een blanke vrouw aan zijn zijde vooral als een statussymbool beschouwde.
Het grote probleem was echter dat Arthur en Raymond tot twee verschillende stammen behoorden die op gespannen voet met elkaar leefden. Raymond bedreigde Berna met allerlei wrede straffen als zij haar piloot stiekem zou opzoeken.
0Het gevolg van dit alles was dat Berna volledig ontredderd terugkwam naar Belgie en kort daarna opgenomen werd in een kliniek want ze leed plots aan hardnekkige achtervolgingswaanzin.
Ze verbleef er tot aan het eind van haar dagen. De brieven van Arthur bewaarde ze in haar nachtkastje want hij bleef schrijven tot haar zelfdoding in 1997.
