Het leven achter het licht

Lezing uit het boek Genesis 37,3-4.12-13.17-28.
Psalmen 105(104),16-17.18-19.20-21.
Heilig Evangelie van Jezus Christus volgens Mattheus 21,33-43.45-46.

Lezing uit het boek Genesis 37,3-4.12-13.17-28.

Ook hield Israël meer van Josef dan van zijn andere zonen, omdat hij hem nog op zijn oude dag geboren was; daarom liet hij hem een kleurig gewaad maken.
Toen zijn broeders dus bemerkten, dat hun vader hem meer beminde dan al zijn broers, begonnen zij hem te haten, en gunden hem geen vriendelijk woord meer.
Nu gebeurde het eens, dat zijn broers naar Sikem waren gegaan, om de kudden van hun vader te weiden.
Toen sprak Israël tot Josef: De broers zijn in Sikem de kudden aan het weiden; ik wilde u er wel eens heen zenden. Hij antwoordde: Heel goed!
De man gaf ten antwoord: Zij zijn van hier weg; want ik heb ze horen zeggen, dat ze naar Dotan wilden gaan. Josef ging dus zijn broers achterna, en trof hen in Dotan.
Zij zagen hem al uit de verte. En eer hij hen nog had bereikt, hadden ze al het plan beraamd, hem te doden.
Ze zeiden tot elkander: Zie, daar komt de dromer aan!
Vooruit nu, laten we hem vermoorden, in een van de putten gooien, en zeggen, dat een wild beest hem heeft verslonden; dan zullen we eens zien, wat er van zijn dromen terecht komt.
Toen Ruben dit hoorde, wilde hij hem uit hun handen redden. Daarom zei hij: We moeten hem niet om het leven brengen.
En Ruben vervolgde: Ge moet geen bloed vergieten; werpt hem liever in die put daar, in de woestijn, maar raakt hem niet aan. Zo wilde hij hem aan hun handen onttrekken, om hem naar zijn vader terug te brengen.
Toen Josef dan bij zijn broers was gekomen, trokken zij hem het veelkleurig kleed uit, dat hij aanhad,
grepen hem vast, en wierpen hem in de put. De put was leeg, en er stond geen water in.
Terwijl ze daarna zaten te eten, keken ze op, en bemerkten een karavaan van Jisjmaëlieten, die van Gilad kwam; hun kamelen waren belast met gom, balsem en hars, en waren op weg naar Egypte.
Nu zei Juda tot zijn broers: Wat hebben we er aan, onzen broer te vermoorden en zijn bloed te bedekken?
Laten we hem liever aan de Jisjmaëlieten verkopen en niet onze handen aan hem slaan; want hij is toch onze broer en ons eigen vlees. Zijn broers stemden er in toe.
En toen de midjanietische kooplieden voorbijkwamen, trokken zij Josef uit de put omhoog, en verkochten hem voor twintig zilverstukken aan de Jisjmaëlieten, die Josef naar Egypte voerden.


Psalmen 105(104),16-17.18-19.20-21.

En toen Hij honger in het land had ontboden, Alle broodstokken stuk had geslagen,
Zond Hij een man voor hen uit, Werd Josef verkocht als een slaaf;
Men sloeg zijn voeten in boeien, In ijzeren ketens werd hij gekluisterd.
Maar toen eindelijk zijn voorzegging vervuld was, En Jahweh’s uitspraak hem in het gelijk had gesteld,
Beval de koning, hem te bevrijden, Liet de heerser der volken hem los;
Hij stelde hem aan tot heer van zijn huis, Tot bestuurder van heel zijn bezit.


Heilig Evangelie van Jezus Christus volgens Mattheus 21,33-43.45-46.

Luistert naar een andere gelijkenis: Er was een huisvader, die een wijngaard plantte; hij omringde hem met een muur, groef er een wijnpers in, en bouwde er een toren op. Daarna verpachtte hij hem aan landbouwers, en vertrok naar het buitenland.
Toen nu de tijd van de oogst was gekomen, zond hij zijn dienaars naar de landbouwers, om de hem verschuldigde vruchten in ontvangst te nemen.
Maar de landbouwers grepen zijn dienaars vast; den een sloegen ze, een ander doodden, een derde stenigden ze.
Weer zond hij andere dienaars, talrijker nog dan de vorige; en ze behandelden hen op dezelfde wijze.
Ten laatste zond hij zijn zoon tot hen; want hij sprak: Voor mijn zoon zullen ze wel ontzag hebben.
Maar toen de landbouwers den zoon zagen komen, zeiden ze onder elkaar: Dat is de erfgenaam; komt, laten we hem doden; dan zullen wij zijn erfenis krijgen.
Ze grepen hem vast, wierpen hem buiten de wijngaard, en doodden hem.
Wanneer nu de heer van de wijngaard terugkomt, wat zal hij dan met die landbouwers doen?
Ze zeiden: Hij zal de booswichten een schrikkelijke dood doen sterven, en zijn wijngaard aan andere landbouwers verpachten, die hem te rechter tijd de vruchten brengen.
Jesus sprak tot hen: Hebt gij niet in de Schriften gelezen: "De steen, die de bouwlieden hebben verworpen, Is de hoeksteen geworden; De Heer heeft het gedaan: Een wonder is het in onze ogen."
Daarom zeg Ik u: Het rijk Gods zal u ontnomen worden, en aan een volk worden gegeven, dat er de vruchten van opbrengt.
Toen de opperpriesters en de farizeën zijn gelijkenissen hoorden, begrepen ze, dat Hij hèn had bedoeld.
Ze zochten zich van Hem meester te maken, maar waren bang voor het volk; want men hield Hem voor een profeet.

Bron : Petrus Canisius bijbelvertaling

Afscheid nemen van die ene heuvel die me zo dierbaar is,
dit prachtige landschap achterlaten ...
Het kost me moeite terug te gaan naar de gewone wereld,
naar mijn thuis en mijn werk.
Zo moeten de apostelen zich gevoeld hebben
toen ze weer van de berg terug naar beneden gingen.
Konden we hier niet blijven ?
Het was hier zo goed, bij die innemende Jezus, in die ongelooflijke rust.
En toch, beneden is het te doen, te midden van de mensen.
Daar is het echte leven.
Maar kan, wat ik op de heuvel meegemaakt heb, me niet overeind blijven helpen ?
Die geweldige ervaring mag ik zomaar niet vergeten.

Soms, lieve God,
als ik naar je kijk
in de bomen en de bloemen,
in de mensen en de dingen,
in de bijbel of aan het kruis
ga ik plotseling uit de bol.
Ik weet niet hoe, ik weet niet wat,
maar binnen in me lijken er dan
duizend veertjes op te springen.
Het lijkt wel of jij daar zit, vanbinnen,
en leeft en lacht en speelt met mij!
Op zo'n dagen, lieve God,
kan ik alleen maar zeggen:
ik hou van jou !

Jezus,
wanneer ik in de kerk kom
zie ik een lichtje branden.
Het zegt mij dat Gij daar zijt
dat Gij naar mij wilt luisteren
dat ik U alles mag vertellen
wat mij blij maakt of verdriet doet.
Dank U, Jezus, dat Gij altijd
zo dicht bij ons zijt.

Wie zijn zij ?

AELRED DE RIEVAULX  (H.)  (1109-1166)  Geboren te Hexham in Engeland. Aelred kreeg een opvoeding in de klassieke letteren aan het hof van de Koning van Schotland, voor hij intrad in de Cisterciënserabdij van Rievaulx, in de omgeving van York. Na een verblijf in de stichting van Revesby in 1142, keerde hij als abt terug naar Rivaulx in 1146. Langdurig ziek, heeft hij een herinnering nagelaten van een monnik, voorbeeldig door zijn cultuur en de zachtheid van zijn bestuur. Met de H. Bernardus en Guillaume de St. Thierry vertegenwoordigt hij het beste van de Cisterciensermystiek van de eerste generatie.

AUGUSTINUS VAN HIPPO  (H.)  (354-430)   De H. Augustinus, zoon van een heidense vader en de vrome Heilige Monica, is de meest gekende, de meest gelezen en de meest becommentarieerde van de Latijnse kerkvaders. Hij was een Berber uit het huidige Algerije. Bekeerd door de prediking van de H. Ambrosius (in 386) na een stormachtige jeugd en een  uitmuntende opvoeding als redenaar in het zieltogende Romeinse Rijk, wordt hij bisschop van Hippo in 395. Zijn immens “œvre” luidt de Middeleeuwen in.  Geschreven op het moment dat de invallen van de Barbaren het einde betekenen van de Oudheid, domineren ze de Westerse theologie en spiritualiteit.

BELLARMINO  (Roberto)  (H.) (1542-1621)  Geboren in Toscanië. Roberto Bellarmino wordt Jezuët aan 18 jaar. Priester gewijd, onderscheid hij zich als leraar en predikant, vooral in de twist met de protestanten. Raadgever van de pauzen, stelt hij de catechismus samen, die door paus Clement VIII aan alle parochies zal opgelegd worden. Aartsbisschop van Capua en kardinaal zal Bellarmino  een even goede herder als een goede theoloog blijken.  Door het conclaaf aangewezen om Clemens VIII op te volgen, belet een veto van de koning van Spanje hem paus te worden. Uitzonderlijk begaafd op vele domeinen, bleef hij toch voor alles een man Gods en was onder andere de geestelijke leider van de H. Aloisius van Gonzaga.

BERNARDUS (H.)  (1090-1153)  Van nobele Bourgondische afkomst. Treedt in te Cîteaux  in 1112. Wordt abt in Clervaux  en ligt aan de oorsprong van de wonderbare kloosterhervorming in het Westen (van de Cisterciënzers), die gekenmerkt wordt door  gehechtheid aan de primitieve soberheid van de regel van de H. Benedictus. Bemiddelaar in de politieke, intellectuele en godsdienstige conflicten van zijn tijd, was de H. Bernardus vooral een immens mystieker, waarvan de invloed, samen met deze van Augustinus, voortaan de christelijke litteratuur zal beheersen.

BINET  (Etienne)  (1569–1639).  Jezuïet, geboren in Dijon. Etienne Binet treedt aan 20 jaar binnen bij de Jezuïeten, die toen door Hendrik IV verbannen waren. Medeleerling en vriend van de H. Franciscus van Sales in Parijs, was hij, aan de zijde van Jeanne de Chantal, betrokken bij het begin van de Visitatie in de hoofdstad. Zoals hij ook betrokken was bij alle grote episodes van de Katholieke vernieuwing in de hoofdstad in die periode. Binet was een succesrijk predikant en schrijver. Zijn talrijke werken over geestelijke opvoeding, heel blijmoedig, zijn gans in de lijn van de Salesiaanse spiritualiteit van een voor ieder bereikbare heiligheid. Hij raakt alle onderwerpen aan, dedramatiseert gewetenskwesties, vermaakt zijn lezers, kortom, hij maakt het aantrekkelijk om christen te zijn. Een zo sympathieke schrijver als Binet kon niet behagen aan de Jansenisten, die van 1620 af steeds meer aanwezig waren op het Franse religieuze toneel. Pascal valt hem rechtstreeks aan in zijn “Provinciales”.  Zijn “Consolation er réjouissance pour les malades”  (Troost en vreugde voor de zieken), die de Salesiaanse overgave associeert met een geneeskunde, Rabelais waardig, zal een overweldigend succes kennen en maakt van Binet een van de meest invloedrijke geestelijke auteurs van zijn tijd.

D’ARGENTAN (Louis-François)   (1615-1680)  Trad op 15 jarige leeftijd in bij de Kapucijnen en werd geraakt door hun toewijding bij het verzorgen van de pestlijders. Louis-François is een goed voorbeeld van de religieuze vitaliteit in Normandië in de XVIIe eeuw.  Het is hij die het bekende “Chrétien intérieur”  van Jean de Bernières     (+ 1659) zal uitgeven, naast zijn eigen geestelijke conferenties, bedoeld voor een meer volks publiek, maar met dezelfde mystieke gevoeligheid als kenmerk.

FENELON  (François de la Mothe -)   (1651-1715). Uit een oude adellijke familie van de Périgord. Fenelon studeert bij de Jezuïeten, daarna bij de Sulpiciens. Priester in 1675, vertrouwd met de omgeving van Lodewijk XIV en Madame de Maintenon, wordt hij de leermeester van de troonopvolger Lodewijk XIV, hertog van Boergondië. Het is deze omgeving dat hij  Madame Guyon ontmoet, van wie hij een vurig leerling wordt en later een onvoorwaardelijk verdediger tegenover  Bossuet.  Aartsbisschop van Kamerrijk in 1695, in halve ongenade na de meer politieke dan leerstellige veroordelingen van zijn “Maximes des saints” in 1699, ontpopt hij zich als een man van God en voorbeeldig herder, laatste vertegenwoordiger van de Gouden Eeuw van de Franse spiritualiteit tegenover het opkomende Jansenisme en het Gallicanisme.  Fénélon was een groot geestelijk leider in de lijn van de H. Franciscus van Sales.

FRANCISCUS v. SALES. (H.) (1567-1622). Van adellijke afkomst uit de Savoye. Na een opleiding als edelman en jurist in Parijs en Padua treedt hij in en brengt het noorden van Savoye terug tot het Katholicisme. Bisschop van Geneve in 1602, verblijft hij in feite in Annecy en hervormt zijn bisdom naar de geest van het Concilie van Trente. In 1610 sticht hij een nieuwe vorm van gewijd leven door de Visitatie te stichten samen met Jeanne de Chantal. De uitputtende pastorale activiteit van Franciscus van Sales was gebaseerd op een zeer rijk innerlijk leven. Getuigen hiervan zijn zowel zijn onderrichtingen voor het grote publiek (Introduction à la Vie dévote, en correspon­den­tie) als in zijn Traktaat over de Liefde Gods, een meester­lijke analyse van het geheel van het innerlijk leven. Geestelijk leider, predikant, diplomaat, schrijver …, een van de absolute meesters van de Katholieke contra-reformatie.

GUERRIC D’IGNY  (+1157)   Geboren rond 1087 in Doornik. Verschijnt op het moment van de grote kloosterhervormingen van de XIIe eeuw.  Aangetrokken door het kluizenaarsleven kwam hij, na een ontmoeting met de H. Bernardus, definitief terecht in de Cisterciënserbeweging. Als voorbeeldig monnik wordt hij de tweede abt van de stichting in Igny, nabij Reims. Zijn 54 preken, bestemd voor het kapittel van het klooster, tonen in hem de opvoeder van zijn broeders.

ISAAC DE L’ETOILE  (1100-1178)  Uit een adellijke Engelse familie, wordt Isaac, na studies in Chartres en Parijs, abt van het Cistercienserklooster de L’Etoile in Poitou.  Hij ontvangt zijn vriend Thomas Becket, Aartsbisschop van Canterbury, die door Hendrik II Plantagenêt in ballingschap gezonden wordt. Op zijn beurt verbannen naar het Eiland Ré, eindigt hij daar zijn dagen in de soberheid van een nieuw klooster. Isaac is een van de grootste vertegenwoordigers van de monastieke Theologie van de XIIe eeuw, voor deze tot ontplooiing komt in de universiteiten van de volgende eeuw.

LIGUORI  (Alfons van -)  (H.)   (1696-1787)  Napolitaan.  Alfons begint als advocaat. Priester aan 30 jaar, op latere leeftijd bisschop, ambt, waar hij vlug weer afstand van doet.  Predikant en opvoeder, sticht hij de Redemptoristen. Zijn overvloedig werk gaat vooral over moraal, wat hem bij de kerkleraars een plaats gegeven heeft.

MAXIMUS DE BELIJDER  (H.)   (580-662)  Van oorsprong uit Klein-Azië of Palestina was Maximus voor de enen secretaris van de Keizer van Konstatinopel voor hij monnik werd, voor de anderen eenvoudig monnik van in zijn jeugd.  In elk geval werd hij op latere leeftijd betrokken bij de twistvraag over de dubbele natuur, goddelijke en menselijke, van Christus. Hij werd vervolgd voor zijn trouw aan het ware geloof, wat hem de bijnaam “belijder” gegeven heeft.  Door zijn invloed, zowel in het Oosten als in het Westen, betekent zijn omvangrijk en moeilijk werk een brug tussen de Griekse en de Latijnse traditie van de christelijke theologie.

MILLEY  (François-Claude)  (1668-1720)  Geboren in Franche-Comté. Treedt in 1665 in bij de Jezuïeten van Avignon. Pater Milley oefent zijn apostolaat van predikant en geestelijke leiding uit in Zuid-Frankrijk, vooral bij de Visitandinen. De overste van het klooster van Apt, Madeleine de Siry, is zijn bevoorrechte correspondente. Beiden vertegenwoordigen ze de grote geestelijke vitaliteit in de Provence van het einde van de XVIIe eeuw, steunend op de H. Franciscus van Sales, tegen het Jansenisme, dat toen de kerk van Frankrijk binnendrong.

Onvermoeibaar in de naastenliefde, sterft hij bij het verzorgen van de pestlijders van Marseille tijdens de epidemie van 1720. Er zijn ons een honderdtal brieven van hem overgebleven.

OLIER (Jean-Jacques)   (1608-1657)  Geboren in Parijs in een familie van magistraten. Studeerde in Lyon bij de Jezuïeten, later in de Sorbonne. Geestelijke zoon van de H. Vincentius a Paulo en van Charles de Condren, wordt hij missionaris in verschillende bisdommen en later pastoor van Saint-Sulpice in Parijs.  Terwijl hij zijn parochie grondig hervormt, sticht hij een seminarie dat aan de oorsprong ligt van de Compagnie van de priesters van Saint-Sulpice, die gedurende drie eeuwen de belangrijke vormers zullen zijn van de Franse clerus.

THERESE VAN HET KIND JEZUS  (H.) (1873-1897)  Geboren te Alençon. Stralende ster in de rationalistische nacht van haar eeuw. Thérèse Martin is nog maar een overgevoelig meisje, gebroken door de dood van haar moeder, als ze ter gelegenheid van een kinderverdriet tijdens de kerstnacht 1886 gans de ellende ervaart van de mens zonder God.  Steunend echter op deze zwakheid zelf, stort ze zich in het hart van de Barmhartige Liefde en verwekt zo de Copernicaanse revolutie, die het kenmerk is van haar “kleine weg” en waarin de hedendaagse spiritualiteit zich zal storten. “In deze nacht, waarin Hij zich zwak en lijdend maakte voor mijn liefde, maakte Hij me sterk en moedig. Hij bekleedde me met zijn wapens”.  Enkele maanden later  treedt Thérèse op jeugdige leeftijd binnen in de Carmel van Lisieux. Ze zal van deze onmacht de veerkracht maken voor haar eenheid met God, gaande van vreugde naar vreugde in de zwaarste lichamelijke en geestelijke beproevingen. Tot aan haar dood aan 26 jaar, ten volle beleefd als uitbarsting van leven : “Het is in de armen van de Goede God dat ik val !”

ZONDAG, 21.3.10.             5e zondag van de Vasten.

God verwacht enkel onze liefde.

  Het is niet omdat ik behoed werd voor de doodzonde, dat ik mij tot God verhef door het vertrouwen en de liefde. Ah, ik voel het, indien ik op mijn geweten al de misdaden van de wereld zou hebben, zou ik niets van mijn vertrouwen verliezen.  Ik zou, het hart gebroken van spijt, mij gaan werpen in de armen van mijn Heer. Ik weet dat Hij de verloren zoon, de fliere­fluiter bemint, ik heb zijn woorden tot Magdalena gehoord, aan de overspelige vrouw, aan de Samaritaanse. Neen, niemand kan mij bang maken, want ik weet waaraan mij te houden, wat zijn liefde aangaat en zijn barmhartigheid. Ik weet dat heel die menigte beledigingen in één oogwenk zou verzwinden, als een druppel water, geworpen in een vuurpoel.

  In het leven der Woestijnvaders wordt vermeld dat één van hen een publieke zondares bekeerde, wier wanordelijkheden de hele streek overhoop zetten.  Door de genade geraakt, volgde die zondares de heilige in de woestijn, om er strenge boete te gaan doen. Tot, in de eerste nacht van de reis, nog voordat zij aangekomen was aan het oord van haar retraite, haar sterfelij­ke boeien gebroken werden door het geweld van haar liefdevol berouw en de kluizenaar zag hoe op hetzelfde ogenblik haar ziel door de engelen werd opgenomen in Gods schoot.

  Ziedaar een slaand voorbeeld van wat ik wou zeggen, maar men kan die dingen niet verwoorden.

       H. Theresia van het Kind Jezus (1873-1897), Geschiedenis van een Ziel, hfdst. XI

OVERWEGEN.

  De daden, goede of slechte, geven niet de maat van de hei­lig­heid.  De werken van Lucifer waren uitstekend, en hij is verdoemd.  De werken van de goede moordenaar waren slecht, hij is gered. Waar ligt het verschil ?  In de hoogmoed van de ene, in het vertrouwen van de andere.

  Jezus laten voor wat Hij is, dat is de hel.  Zich aan Jezus overgeven, dat is het paradijs. Het geloof voert ons letterlijk in de andere, en daarin zelf is het geloof liefde, en daarin redt het ons, want het geluk ligt in het liefhebben.

  Zeker, het geloof is een praktische houding, en het brengt daarmede samengaande daden mee, zoals Jezus het ons vraagt in het Evangelie van vandaag. Laten we ons echter niet vergissen van strijd in deze vasten : Het gaat er om te groeien in de liefde en niet in prestaties, zelfs wanneer de liefde ons grote dingen laat doen, zoals het voorbeeld van de "kleine" Thérèse ons toont.

BESLISSEN.

  Bestaat mijn christelijk leven vooreerst uit "plicht", of uit "liefde", zelfs als de liefde plichten meebrengt ?  Ik neem de tijd voor het volgend onderzoek : Wat zou ik gedaan, of anders gelaten hebben, sedert gisteren morgen,  was ik niet bang ge­weest om gestraft te worden, hetzij door de goede God, hetzij door iemand anders ? 

ZATERDAG, 20.3.10.                                                                          Van de feria.

Ik heb enkel mijn miserie om te geven.

  De zieke: Heer God, als ik gezond was, zou ik veel kunnen doen, maar nu ben ik nutteloos, begraven tussen twee lakens !

  De trooster: Gij verlangt meer van dit beetje ziekte af te komen, dan om God te dienen, ik zie het wel !  Wees er maar zeker van dat God meer uw geduld aanvaardt dan al de mirakelen die gij zoudt kunnen doen. God zal de rest wel doen zonder u !  Maar Hij kan uw geduld niet bekronen zonder u...

  Nu gij met uw hoofd in de peluw gedrukt ligt, vertelt gij ons dat gij wonderen doen zoudt doen, als gij goed te been zoudt zijn. Uw verleden garandeert dat geenszins !  Velen, die harder door ziekte waren getroffen, zijn bijzonder goede mensen geworden, hoewel ze toen ze gezond waren, halve goddelozen waren. Al wat gij in gezondheid zoudt kunnen doen, heeft niet de waarde van een uur geduld. Als gij zozeer verlangt God te dienen, begin dan daarmee, en betuig dat gij geen ander verlangen hebt dan ziek te zijn, zolang het Hem behaagt. Als gij zegt dat gij daarbui­ten al de rest goed zoudt doen, wel, dan zijt ge een vleier...

  Weet gij waarom de goede mensen zo dikwijls geslagen zijn door ziekte ?  Als ze gezond zouden zijn, zouden ze geen heiligen zijn !   Gezondheid en heiligheid verbroederen moeilijk.

  Etienne Binet(1569-1639), Troost en verblijden...,hs2

OVERWEGEN.

  Etienne Binet vreest de confrontatie niet !  Het is echter niet minder waar dat het de liefde is die de waarde geeft aan onze daden.  Wij zullen het honderd maal gezegd hebben tijdens deze vasten. Nu is er meer liefde in het laten afnemen van zijn bezit, dan in het geven ervan.

  Wanneer God mij alles ontneemt, mijn bezit, mijn genegenhe­den, mijn gezondheid... dan ben ik veroordeeld tot de pure, on­zichtbare liefde zonder tegenpartij. Ik kan opstandig zijn, ik kan ook die uitkleding beleven als die van Jezus op het kruis.

  "Ja, maar dat hangt niet van mij af, dit is geen gave !"  Wel integendeel, geven is juist aanvaarden dat wat ik geef niet meer van mij afhangt. Of anders is het niet echt een gave.

  Er zit meer te geven in een hospitaalbed dan in een dikke portefeuille.

BESLISSEN.

VRIJDAG, 19.3.10.                                                           H. Jozef   (Vleesderven) 

De Liefde van Jozef voor Jezus en Maria.

  Beschouw vooreerst de liefde van de H.Jozef voor zijn heilige bruid. Zij was de mooiste vrouw die er ooit geweest is.  Ze was tegelijk de nederigste, de zachtste, de zuiverste, de meest gehoorzame, en de verste vooruit in de liefde tot God, bij alle mensen en engelen.  Zo verdiende zij al de liefde van Jozef, die zo hield van de deugdzaamheid. Voeg daarbij dat Jozef zag hoezeer hij door Maria bemind was, die in haar hart hem zeker verkoos boven alle schepselen. Hij beschouwde haar trouwens als Gods lieveling, uitverkoren om de moeder te zijn van zijn enige Zoon. Beschouw dan, in alle opzichten, welke  genegenheid de rechtvaardige en dankbare Jozef in zijn hart koesterde voor een zo beminnelijke bruid.

  Bekijk in de tweede plaats de liefde van Jozef voor Jezus. Wanneer God deze heilige kiest om Jezus tot vader te zijn, moest Hij zeker in zijn hart de liefde graveren die paste bij een vader, de vader van zulk een beminnelijke zoon, de vader van een God-Zoon. Welke genegen gevoelens moesten in zijn hart ontwaken, terwijl hij Hem op de arm droeg, Hem streelde, en de strelingen terugkreeg van dit aanbiddelijke Kind !  Terwijl hij van zijn mond de woorden van eeuwig leven plukte, die als zovele pijlen van liefde werden waarmede zijn hart werd door­boord, en bijzonder wanneer hij de heilige voorbeelden zag van al de deugden die dat goddelijke Kind hem schonk !

 H. Alfonsius van Liguori (1696-1787), Over de Liefde van Jozef voor Maria en Jezus.

OVERWEGEN.

  Wij hebben dikwijls schrik om aan Jezus, Maria en Jozef ook onze gevoelens toe te schrijven, alsof het verkeerd was een hart te hebben, te lachen, te wenen, en te omhelzen. Wel, de grootste heiligen zijn zij, die de meeste gevoelens hadden, en dat toont de gevoelens die Maria, Jozef en Jezus, gevoeld hebben in hun wederkerige liefde.

  De gevoelens maken niet heel de liefde uit, zelfs indien zij eruit ontstaan, en die voeden. Maar hoe levendiger de gevoe­lens zijn, des te meer valt er aan God op te dragen. Maria en Jozef hadden dus enorm veel op te dragen.

  Laten we niet bang zijn om teveel te beminnen. Laten we bang zijn om te weinig te beminnen, om gewoon te worden aan de liefde, en daarin zelf de liefde  te doen sterven.

BESLISSEN.

  Ik zal vandaag mijn best doen om bijzonder beminnelijk te zijn voor de mensen, die bijzonder weinig beminnelijk zijn.

DONDERDAG, 18.3.10.                                                  H. Cyrillus van Jerusalem

"Waarom wordt mijn gebed niet verhoord ?"

  “Wie voor de anderen bidt, ziet zijn gebeden voor zichzelf sneller verhoord." Soms vragen wij tijdelijke gunsten, en God verhoort ons niet. Waarom ?  Omdat Hij ons liefheeft, en met erbarmen behandelt. Indien iemand God loyaal aanroept voor de noodzakelijkheden van dit leven, verleent God ze nu eens uit erbarming, dan weer weigert Hij ze uit erbarming. En echt, de dokter weet beter wat goed is voor de zieke dan de zieke zelf.    Dikwijls vragen wij God ons te bevrijden van een of andere gevaarlijke bekoring, en God verhoort ons evenmin. Hij laat toe dat de bekoring ons blijft lastig vallen. Weet maar dat God dit doet voor ons grootste goed.     Het zijn niet de bekoringen noch de slechte gedachten die ons van God verwijderen, maar de schuldige instemming. Wanneer de ziel zich aan God aanbeveelt, in de bekoring, en met Gods genade die overwint, gaat zij vooruit in volmaking, en komt tot een grotere eenheid met God !  Ziedaar waarom God hem niet verhoort.

  H. Alfons van Liguori (1696-1787), Het grote middel: het Gebed

OVERWEGEN.

  Nogmaals : De H. Augustinus heeft ons alles gezegd op 22.02 : Onze vragen in het gebed zijn er om onze wil op die van God te richten, om binnen te treden in het geloof in Hem, die beter dan wijzelf weet wat liefhebben betekent.

  Gods wil is niet altijd aangenaam, maar altijd gelukkig. Laten wij het geluk niet afwegen aan het plezier, het geluk ligt altijd in het beminnen, wat in de grond wil zeggen : Zich laten beminnen. Gods wil aanvaarden, wat die ook zij, is de weg opgaan van 't echte geluk, zelfs indien, sedert de erfzon­de, men alles averechts ziet. Vandaar zijn er maanden en jaren nodig om iets zo simpels te leren als : God laten doen.

BESLISSEN.

  Ik zal vandaag rechtstreeks aan God zaken vragen waarvan ik weet dat zij er aan komen, maar mij helemaal niet zinnen : Die afspraak die mij vergiftigt, dat lastig werk, dat vervelend bezoek... En omdat zij uit liefde gevraagd zijn, zullen zij in liefde beleefd worden. En als die liefde oprecht is, zullen wij vaststellen dat in plaats van ons te wegen, zij ons vleu­gels zullen geven !