Afscheid nemen van die ene heuvel die me zo dierbaar is,
dit prachtige landschap achterlaten ...
Het kost me moeite terug te gaan naar de gewone wereld,
naar mijn thuis en mijn werk.
Zo moeten de apostelen zich gevoeld hebben
toen ze weer van de berg terug naar beneden gingen.
Konden we hier niet blijven ?
Het was hier zo goed, bij die innemende Jezus, in die ongelooflijke rust.
En toch, beneden is het te doen, te midden van de mensen.
Daar is het echte leven.
Maar kan, wat ik op de heuvel meegemaakt heb, me niet overeind blijven helpen ?
Die geweldige ervaring mag ik zomaar niet vergeten.

Soms, lieve God,
als ik naar je kijk
in de bomen en de bloemen,
in de mensen en de dingen,
in de bijbel of aan het kruis
ga ik plotseling uit de bol.
Ik weet niet hoe, ik weet niet wat,
maar binnen in me lijken er dan
duizend veertjes op te springen.
Het lijkt wel of jij daar zit, vanbinnen,
en leeft en lacht en speelt met mij!
Op zo'n dagen, lieve God,
kan ik alleen maar zeggen:
ik hou van jou !

Jezus,
wanneer ik in de kerk kom
zie ik een lichtje branden.
Het zegt mij dat Gij daar zijt
dat Gij naar mij wilt luisteren
dat ik U alles mag vertellen
wat mij blij maakt of verdriet doet.
Dank U, Jezus, dat Gij altijd
zo dicht bij ons zijt.

Wie zijn zij ?

AELRED DE RIEVAULX  (H.)  (1109-1166)  Geboren te Hexham in Engeland. Aelred kreeg een opvoeding in de klassieke letteren aan het hof van de Koning van Schotland, voor hij intrad in de Cisterciënserabdij van Rievaulx, in de omgeving van York. Na een verblijf in de stichting van Revesby in 1142, keerde hij als abt terug naar Rivaulx in 1146. Langdurig ziek, heeft hij een herinnering nagelaten van een monnik, voorbeeldig door zijn cultuur en de zachtheid van zijn bestuur. Met de H. Bernardus en Guillaume de St. Thierry vertegenwoordigt hij het beste van de Cisterciensermystiek van de eerste generatie.

AUGUSTINUS VAN HIPPO  (H.)  (354-430)   De H. Augustinus, zoon van een heidense vader en de vrome Heilige Monica, is de meest gekende, de meest gelezen en de meest becommentarieerde van de Latijnse kerkvaders. Hij was een Berber uit het huidige Algerije. Bekeerd door de prediking van de H. Ambrosius (in 386) na een stormachtige jeugd en een  uitmuntende opvoeding als redenaar in het zieltogende Romeinse Rijk, wordt hij bisschop van Hippo in 395. Zijn immens “œvre” luidt de Middeleeuwen in.  Geschreven op het moment dat de invallen van de Barbaren het einde betekenen van de Oudheid, domineren ze de Westerse theologie en spiritualiteit.

BELLARMINO  (Roberto)  (H.) (1542-1621)  Geboren in Toscanië. Roberto Bellarmino wordt Jezuët aan 18 jaar. Priester gewijd, onderscheid hij zich als leraar en predikant, vooral in de twist met de protestanten. Raadgever van de pauzen, stelt hij de catechismus samen, die door paus Clement VIII aan alle parochies zal opgelegd worden. Aartsbisschop van Capua en kardinaal zal Bellarmino  een even goede herder als een goede theoloog blijken.  Door het conclaaf aangewezen om Clemens VIII op te volgen, belet een veto van de koning van Spanje hem paus te worden. Uitzonderlijk begaafd op vele domeinen, bleef hij toch voor alles een man Gods en was onder andere de geestelijke leider van de H. Aloisius van Gonzaga.

BERNARDUS (H.)  (1090-1153)  Van nobele Bourgondische afkomst. Treedt in te Cîteaux  in 1112. Wordt abt in Clervaux  en ligt aan de oorsprong van de wonderbare kloosterhervorming in het Westen (van de Cisterciënzers), die gekenmerkt wordt door  gehechtheid aan de primitieve soberheid van de regel van de H. Benedictus. Bemiddelaar in de politieke, intellectuele en godsdienstige conflicten van zijn tijd, was de H. Bernardus vooral een immens mystieker, waarvan de invloed, samen met deze van Augustinus, voortaan de christelijke litteratuur zal beheersen.

BINET  (Etienne)  (1569–1639).  Jezuïet, geboren in Dijon. Etienne Binet treedt aan 20 jaar binnen bij de Jezuïeten, die toen door Hendrik IV verbannen waren. Medeleerling en vriend van de H. Franciscus van Sales in Parijs, was hij, aan de zijde van Jeanne de Chantal, betrokken bij het begin van de Visitatie in de hoofdstad. Zoals hij ook betrokken was bij alle grote episodes van de Katholieke vernieuwing in de hoofdstad in die periode. Binet was een succesrijk predikant en schrijver. Zijn talrijke werken over geestelijke opvoeding, heel blijmoedig, zijn gans in de lijn van de Salesiaanse spiritualiteit van een voor ieder bereikbare heiligheid. Hij raakt alle onderwerpen aan, dedramatiseert gewetenskwesties, vermaakt zijn lezers, kortom, hij maakt het aantrekkelijk om christen te zijn. Een zo sympathieke schrijver als Binet kon niet behagen aan de Jansenisten, die van 1620 af steeds meer aanwezig waren op het Franse religieuze toneel. Pascal valt hem rechtstreeks aan in zijn “Provinciales”.  Zijn “Consolation er réjouissance pour les malades”  (Troost en vreugde voor de zieken), die de Salesiaanse overgave associeert met een geneeskunde, Rabelais waardig, zal een overweldigend succes kennen en maakt van Binet een van de meest invloedrijke geestelijke auteurs van zijn tijd.

D’ARGENTAN (Louis-François)   (1615-1680)  Trad op 15 jarige leeftijd in bij de Kapucijnen en werd geraakt door hun toewijding bij het verzorgen van de pestlijders. Louis-François is een goed voorbeeld van de religieuze vitaliteit in Normandië in de XVIIe eeuw.  Het is hij die het bekende “Chrétien intérieur”  van Jean de Bernières     (+ 1659) zal uitgeven, naast zijn eigen geestelijke conferenties, bedoeld voor een meer volks publiek, maar met dezelfde mystieke gevoeligheid als kenmerk.

FENELON  (François de la Mothe -)   (1651-1715). Uit een oude adellijke familie van de Périgord. Fenelon studeert bij de Jezuïeten, daarna bij de Sulpiciens. Priester in 1675, vertrouwd met de omgeving van Lodewijk XIV en Madame de Maintenon, wordt hij de leermeester van de troonopvolger Lodewijk XIV, hertog van Boergondië. Het is deze omgeving dat hij  Madame Guyon ontmoet, van wie hij een vurig leerling wordt en later een onvoorwaardelijk verdediger tegenover  Bossuet.  Aartsbisschop van Kamerrijk in 1695, in halve ongenade na de meer politieke dan leerstellige veroordelingen van zijn “Maximes des saints” in 1699, ontpopt hij zich als een man van God en voorbeeldig herder, laatste vertegenwoordiger van de Gouden Eeuw van de Franse spiritualiteit tegenover het opkomende Jansenisme en het Gallicanisme.  Fénélon was een groot geestelijk leider in de lijn van de H. Franciscus van Sales.

FRANCISCUS v. SALES. (H.) (1567-1622). Van adellijke afkomst uit de Savoye. Na een opleiding als edelman en jurist in Parijs en Padua treedt hij in en brengt het noorden van Savoye terug tot het Katholicisme. Bisschop van Geneve in 1602, verblijft hij in feite in Annecy en hervormt zijn bisdom naar de geest van het Concilie van Trente. In 1610 sticht hij een nieuwe vorm van gewijd leven door de Visitatie te stichten samen met Jeanne de Chantal. De uitputtende pastorale activiteit van Franciscus van Sales was gebaseerd op een zeer rijk innerlijk leven. Getuigen hiervan zijn zowel zijn onderrichtingen voor het grote publiek (Introduction à la Vie dévote, en correspon­den­tie) als in zijn Traktaat over de Liefde Gods, een meester­lijke analyse van het geheel van het innerlijk leven. Geestelijk leider, predikant, diplomaat, schrijver …, een van de absolute meesters van de Katholieke contra-reformatie.

GUERRIC D’IGNY  (+1157)   Geboren rond 1087 in Doornik. Verschijnt op het moment van de grote kloosterhervormingen van de XIIe eeuw.  Aangetrokken door het kluizenaarsleven kwam hij, na een ontmoeting met de H. Bernardus, definitief terecht in de Cisterciënserbeweging. Als voorbeeldig monnik wordt hij de tweede abt van de stichting in Igny, nabij Reims. Zijn 54 preken, bestemd voor het kapittel van het klooster, tonen in hem de opvoeder van zijn broeders.

ISAAC DE L’ETOILE  (1100-1178)  Uit een adellijke Engelse familie, wordt Isaac, na studies in Chartres en Parijs, abt van het Cistercienserklooster de L’Etoile in Poitou.  Hij ontvangt zijn vriend Thomas Becket, Aartsbisschop van Canterbury, die door Hendrik II Plantagenêt in ballingschap gezonden wordt. Op zijn beurt verbannen naar het Eiland Ré, eindigt hij daar zijn dagen in de soberheid van een nieuw klooster. Isaac is een van de grootste vertegenwoordigers van de monastieke Theologie van de XIIe eeuw, voor deze tot ontplooiing komt in de universiteiten van de volgende eeuw.

LIGUORI  (Alfons van -)  (H.)   (1696-1787)  Napolitaan.  Alfons begint als advocaat. Priester aan 30 jaar, op latere leeftijd bisschop, ambt, waar hij vlug weer afstand van doet.  Predikant en opvoeder, sticht hij de Redemptoristen. Zijn overvloedig werk gaat vooral over moraal, wat hem bij de kerkleraars een plaats gegeven heeft.

MAXIMUS DE BELIJDER  (H.)   (580-662)  Van oorsprong uit Klein-Azië of Palestina was Maximus voor de enen secretaris van de Keizer van Konstatinopel voor hij monnik werd, voor de anderen eenvoudig monnik van in zijn jeugd.  In elk geval werd hij op latere leeftijd betrokken bij de twistvraag over de dubbele natuur, goddelijke en menselijke, van Christus. Hij werd vervolgd voor zijn trouw aan het ware geloof, wat hem de bijnaam “belijder” gegeven heeft.  Door zijn invloed, zowel in het Oosten als in het Westen, betekent zijn omvangrijk en moeilijk werk een brug tussen de Griekse en de Latijnse traditie van de christelijke theologie.

MILLEY  (François-Claude)  (1668-1720)  Geboren in Franche-Comté. Treedt in 1665 in bij de Jezuïeten van Avignon. Pater Milley oefent zijn apostolaat van predikant en geestelijke leiding uit in Zuid-Frankrijk, vooral bij de Visitandinen. De overste van het klooster van Apt, Madeleine de Siry, is zijn bevoorrechte correspondente. Beiden vertegenwoordigen ze de grote geestelijke vitaliteit in de Provence van het einde van de XVIIe eeuw, steunend op de H. Franciscus van Sales, tegen het Jansenisme, dat toen de kerk van Frankrijk binnendrong.

Onvermoeibaar in de naastenliefde, sterft hij bij het verzorgen van de pestlijders van Marseille tijdens de epidemie van 1720. Er zijn ons een honderdtal brieven van hem overgebleven.

OLIER (Jean-Jacques)   (1608-1657)  Geboren in Parijs in een familie van magistraten. Studeerde in Lyon bij de Jezuïeten, later in de Sorbonne. Geestelijke zoon van de H. Vincentius a Paulo en van Charles de Condren, wordt hij missionaris in verschillende bisdommen en later pastoor van Saint-Sulpice in Parijs.  Terwijl hij zijn parochie grondig hervormt, sticht hij een seminarie dat aan de oorsprong ligt van de Compagnie van de priesters van Saint-Sulpice, die gedurende drie eeuwen de belangrijke vormers zullen zijn van de Franse clerus.

THERESE VAN HET KIND JEZUS  (H.) (1873-1897)  Geboren te Alençon. Stralende ster in de rationalistische nacht van haar eeuw. Thérèse Martin is nog maar een overgevoelig meisje, gebroken door de dood van haar moeder, als ze ter gelegenheid van een kinderverdriet tijdens de kerstnacht 1886 gans de ellende ervaart van de mens zonder God.  Steunend echter op deze zwakheid zelf, stort ze zich in het hart van de Barmhartige Liefde en verwekt zo de Copernicaanse revolutie, die het kenmerk is van haar “kleine weg” en waarin de hedendaagse spiritualiteit zich zal storten. “In deze nacht, waarin Hij zich zwak en lijdend maakte voor mijn liefde, maakte Hij me sterk en moedig. Hij bekleedde me met zijn wapens”.  Enkele maanden later  treedt Thérèse op jeugdige leeftijd binnen in de Carmel van Lisieux. Ze zal van deze onmacht de veerkracht maken voor haar eenheid met God, gaande van vreugde naar vreugde in de zwaarste lichamelijke en geestelijke beproevingen. Tot aan haar dood aan 26 jaar, ten volle beleefd als uitbarsting van leven : “Het is in de armen van de Goede God dat ik val !”

ZONDAG, 21.3.10.             5e zondag van de Vasten.

God verwacht enkel onze liefde.

  Het is niet omdat ik behoed werd voor de doodzonde, dat ik mij tot God verhef door het vertrouwen en de liefde. Ah, ik voel het, indien ik op mijn geweten al de misdaden van de wereld zou hebben, zou ik niets van mijn vertrouwen verliezen.  Ik zou, het hart gebroken van spijt, mij gaan werpen in de armen van mijn Heer. Ik weet dat Hij de verloren zoon, de fliere­fluiter bemint, ik heb zijn woorden tot Magdalena gehoord, aan de overspelige vrouw, aan de Samaritaanse. Neen, niemand kan mij bang maken, want ik weet waaraan mij te houden, wat zijn liefde aangaat en zijn barmhartigheid. Ik weet dat heel die menigte beledigingen in één oogwenk zou verzwinden, als een druppel water, geworpen in een vuurpoel.

  In het leven der Woestijnvaders wordt vermeld dat één van hen een publieke zondares bekeerde, wier wanordelijkheden de hele streek overhoop zetten.  Door de genade geraakt, volgde die zondares de heilige in de woestijn, om er strenge boete te gaan doen. Tot, in de eerste nacht van de reis, nog voordat zij aangekomen was aan het oord van haar retraite, haar sterfelij­ke boeien gebroken werden door het geweld van haar liefdevol berouw en de kluizenaar zag hoe op hetzelfde ogenblik haar ziel door de engelen werd opgenomen in Gods schoot.

  Ziedaar een slaand voorbeeld van wat ik wou zeggen, maar men kan die dingen niet verwoorden.

       H. Theresia van het Kind Jezus (1873-1897), Geschiedenis van een Ziel, hfdst. XI

OVERWEGEN.

  De daden, goede of slechte, geven niet de maat van de hei­lig­heid.  De werken van Lucifer waren uitstekend, en hij is verdoemd.  De werken van de goede moordenaar waren slecht, hij is gered. Waar ligt het verschil ?  In de hoogmoed van de ene, in het vertrouwen van de andere.

  Jezus laten voor wat Hij is, dat is de hel.  Zich aan Jezus overgeven, dat is het paradijs. Het geloof voert ons letterlijk in de andere, en daarin zelf is het geloof liefde, en daarin redt het ons, want het geluk ligt in het liefhebben.

  Zeker, het geloof is een praktische houding, en het brengt daarmede samengaande daden mee, zoals Jezus het ons vraagt in het Evangelie van vandaag. Laten we ons echter niet vergissen van strijd in deze vasten : Het gaat er om te groeien in de liefde en niet in prestaties, zelfs wanneer de liefde ons grote dingen laat doen, zoals het voorbeeld van de "kleine" Thérèse ons toont.

BESLISSEN.

  Bestaat mijn christelijk leven vooreerst uit "plicht", of uit "liefde", zelfs als de liefde plichten meebrengt ?  Ik neem de tijd voor het volgend onderzoek : Wat zou ik gedaan, of anders gelaten hebben, sedert gisteren morgen,  was ik niet bang ge­weest om gestraft te worden, hetzij door de goede God, hetzij door iemand anders ? 

ZATERDAG, 20.3.10.                                                                          Van de feria.

Ik heb enkel mijn miserie om te geven.

  De zieke: Heer God, als ik gezond was, zou ik veel kunnen doen, maar nu ben ik nutteloos, begraven tussen twee lakens !

  De trooster: Gij verlangt meer van dit beetje ziekte af te komen, dan om God te dienen, ik zie het wel !  Wees er maar zeker van dat God meer uw geduld aanvaardt dan al de mirakelen die gij zoudt kunnen doen. God zal de rest wel doen zonder u !  Maar Hij kan uw geduld niet bekronen zonder u...

  Nu gij met uw hoofd in de peluw gedrukt ligt, vertelt gij ons dat gij wonderen doen zoudt doen, als gij goed te been zoudt zijn. Uw verleden garandeert dat geenszins !  Velen, die harder door ziekte waren getroffen, zijn bijzonder goede mensen geworden, hoewel ze toen ze gezond waren, halve goddelozen waren. Al wat gij in gezondheid zoudt kunnen doen, heeft niet de waarde van een uur geduld. Als gij zozeer verlangt God te dienen, begin dan daarmee, en betuig dat gij geen ander verlangen hebt dan ziek te zijn, zolang het Hem behaagt. Als gij zegt dat gij daarbui­ten al de rest goed zoudt doen, wel, dan zijt ge een vleier...

  Weet gij waarom de goede mensen zo dikwijls geslagen zijn door ziekte ?  Als ze gezond zouden zijn, zouden ze geen heiligen zijn !   Gezondheid en heiligheid verbroederen moeilijk.

  Etienne Binet(1569-1639), Troost en verblijden...,hs2

OVERWEGEN.

  Etienne Binet vreest de confrontatie niet !  Het is echter niet minder waar dat het de liefde is die de waarde geeft aan onze daden.  Wij zullen het honderd maal gezegd hebben tijdens deze vasten. Nu is er meer liefde in het laten afnemen van zijn bezit, dan in het geven ervan.

  Wanneer God mij alles ontneemt, mijn bezit, mijn genegenhe­den, mijn gezondheid... dan ben ik veroordeeld tot de pure, on­zichtbare liefde zonder tegenpartij. Ik kan opstandig zijn, ik kan ook die uitkleding beleven als die van Jezus op het kruis.

  "Ja, maar dat hangt niet van mij af, dit is geen gave !"  Wel integendeel, geven is juist aanvaarden dat wat ik geef niet meer van mij afhangt. Of anders is het niet echt een gave.

  Er zit meer te geven in een hospitaalbed dan in een dikke portefeuille.

BESLISSEN.

VRIJDAG, 19.3.10.                                                           H. Jozef   (Vleesderven) 

De Liefde van Jozef voor Jezus en Maria.

  Beschouw vooreerst de liefde van de H.Jozef voor zijn heilige bruid. Zij was de mooiste vrouw die er ooit geweest is.  Ze was tegelijk de nederigste, de zachtste, de zuiverste, de meest gehoorzame, en de verste vooruit in de liefde tot God, bij alle mensen en engelen.  Zo verdiende zij al de liefde van Jozef, die zo hield van de deugdzaamheid. Voeg daarbij dat Jozef zag hoezeer hij door Maria bemind was, die in haar hart hem zeker verkoos boven alle schepselen. Hij beschouwde haar trouwens als Gods lieveling, uitverkoren om de moeder te zijn van zijn enige Zoon. Beschouw dan, in alle opzichten, welke  genegenheid de rechtvaardige en dankbare Jozef in zijn hart koesterde voor een zo beminnelijke bruid.

  Bekijk in de tweede plaats de liefde van Jozef voor Jezus. Wanneer God deze heilige kiest om Jezus tot vader te zijn, moest Hij zeker in zijn hart de liefde graveren die paste bij een vader, de vader van zulk een beminnelijke zoon, de vader van een God-Zoon. Welke genegen gevoelens moesten in zijn hart ontwaken, terwijl hij Hem op de arm droeg, Hem streelde, en de strelingen terugkreeg van dit aanbiddelijke Kind !  Terwijl hij van zijn mond de woorden van eeuwig leven plukte, die als zovele pijlen van liefde werden waarmede zijn hart werd door­boord, en bijzonder wanneer hij de heilige voorbeelden zag van al de deugden die dat goddelijke Kind hem schonk !

 H. Alfonsius van Liguori (1696-1787), Over de Liefde van Jozef voor Maria en Jezus.

OVERWEGEN.

  Wij hebben dikwijls schrik om aan Jezus, Maria en Jozef ook onze gevoelens toe te schrijven, alsof het verkeerd was een hart te hebben, te lachen, te wenen, en te omhelzen. Wel, de grootste heiligen zijn zij, die de meeste gevoelens hadden, en dat toont de gevoelens die Maria, Jozef en Jezus, gevoeld hebben in hun wederkerige liefde.

  De gevoelens maken niet heel de liefde uit, zelfs indien zij eruit ontstaan, en die voeden. Maar hoe levendiger de gevoe­lens zijn, des te meer valt er aan God op te dragen. Maria en Jozef hadden dus enorm veel op te dragen.

  Laten we niet bang zijn om teveel te beminnen. Laten we bang zijn om te weinig te beminnen, om gewoon te worden aan de liefde, en daarin zelf de liefde  te doen sterven.

BESLISSEN.

  Ik zal vandaag mijn best doen om bijzonder beminnelijk te zijn voor de mensen, die bijzonder weinig beminnelijk zijn.

DONDERDAG, 18.3.10.                                                  H. Cyrillus van Jerusalem

"Waarom wordt mijn gebed niet verhoord ?"

  “Wie voor de anderen bidt, ziet zijn gebeden voor zichzelf sneller verhoord." Soms vragen wij tijdelijke gunsten, en God verhoort ons niet. Waarom ?  Omdat Hij ons liefheeft, en met erbarmen behandelt. Indien iemand God loyaal aanroept voor de noodzakelijkheden van dit leven, verleent God ze nu eens uit erbarming, dan weer weigert Hij ze uit erbarming. En echt, de dokter weet beter wat goed is voor de zieke dan de zieke zelf.    Dikwijls vragen wij God ons te bevrijden van een of andere gevaarlijke bekoring, en God verhoort ons evenmin. Hij laat toe dat de bekoring ons blijft lastig vallen. Weet maar dat God dit doet voor ons grootste goed.     Het zijn niet de bekoringen noch de slechte gedachten die ons van God verwijderen, maar de schuldige instemming. Wanneer de ziel zich aan God aanbeveelt, in de bekoring, en met Gods genade die overwint, gaat zij vooruit in volmaking, en komt tot een grotere eenheid met God !  Ziedaar waarom God hem niet verhoort.

  H. Alfons van Liguori (1696-1787), Het grote middel: het Gebed

OVERWEGEN.

  Nogmaals : De H. Augustinus heeft ons alles gezegd op 22.02 : Onze vragen in het gebed zijn er om onze wil op die van God te richten, om binnen te treden in het geloof in Hem, die beter dan wijzelf weet wat liefhebben betekent.

  Gods wil is niet altijd aangenaam, maar altijd gelukkig. Laten wij het geluk niet afwegen aan het plezier, het geluk ligt altijd in het beminnen, wat in de grond wil zeggen : Zich laten beminnen. Gods wil aanvaarden, wat die ook zij, is de weg opgaan van 't echte geluk, zelfs indien, sedert de erfzon­de, men alles averechts ziet. Vandaar zijn er maanden en jaren nodig om iets zo simpels te leren als : God laten doen.

BESLISSEN.

  Ik zal vandaag rechtstreeks aan God zaken vragen waarvan ik weet dat zij er aan komen, maar mij helemaal niet zinnen : Die afspraak die mij vergiftigt, dat lastig werk, dat vervelend bezoek... En omdat zij uit liefde gevraagd zijn, zullen zij in liefde beleefd worden. En als die liefde oprecht is, zullen wij vaststellen dat in plaats van ons te wegen, zij ons vleu­gels zullen geven !

WOENSDAG, 17.3.10.                                                                         H. Patrick

Kan men rijk zijn en Christen ?

  Niemand zal ooit biechten dat hij gierig is, iedereen keurt die gemeenheid af, die laagheid van geest. Men schuift het op de kinderlast, op de wijsheid die vereist dat men zich midde­len verschaft, nooit heeft men er teveel. Altijd is er nood­zaak om nog meer te hebben, en zelf de gierigsten biechten niet dat zij het zijn, maar zij denken zelfs niet in geweten dat zij het zijn. Neen, want de gierigheid is een wondere koorts, die zich des te ongevoeliger maakt naarmate zij gewel­diger en heftiger is. Mozes zag het heilig vuur dat in een braamstruik brandde,  maar helemaal niet verteerde, maar het profane vuur van de gierigheid integendeel verteert en verslindt de gierig­aard, en verbrandt hem geenszins.

  Zo lang gij langdurig, hevig en met onrust goederen begeert, die ge niet hebt, hebt ge goed zeggen dat ge ze niet onrechtmatig wilt krijgen, het belet u niet echt gierig te zijn.  Wacht om het goed van de naaste te begeren, tot hij begint te verlangen om zich ervan te ontdoen. Dan zal immers zijn verlan­gen het uwe niet alleen rechtvaardig maken, maar edelmoedig. Ja, want ik wil wel dat gij ervoor zorgt uw middelen en mogelijkhe­den te vermeerderen, als het niet alleen rechtmatig, maar ook zachtjesaan en edelmoedig gaat.

  H. Franciscus van Sales (1567-1622), Inleiding tot het devote Leven, III,Hs14

OVERWEGEN.

  Wij hebben duizend goede redenen om niet te geven. En met gerust geweten toont men aan dat de armen dat zijn door hun schuld, en dat zij maar even handig moesten zijn als de rij­ken.

  De christen stelt de vraag omgekeerd.  Niet : "Ben ik verplicht om te geven ?", maar : "Ben ik verplicht om te behouden ?"  Nee ? Dan geef ik ! "Maar dan blijft er niets meer over !" Gij zult over houden wat gij moet bewaren, en ondertussen zult gij volop vrienden gemaakt hebben, een echte rijkdom !

  Aalmoezen geven en delen valt binnen een fundamenteel chris­telijke keuze, die van de geestelijke armoede. Welke ook de hoeveelheid goederen is, die de Voorzienigheid mij ter beschikking gesteld heeft, zij zijn er om te geven, om te beminnen.

BESLISSEN.

  Ik maak de inventaris van mijn bezit, klein of groot; Welk deel kan aan de armen gegeven worden, zonder dat het evenwicht van mijn gezin of mijn onderneming geschaad wordt ?

DINSDAG, 16.3.10.                                                                                Van de feria.

Zoete verstervingen !

  Hoe verliepen die drie maanden, zo vol genaden voor mijn ziel ?... Eerst kwam het in mij op om mij niet te generen om een even goed geregeld leven te leiden als gewoonlijk,  maar ik begreep snel de prijs, de waarde van de tijd die mij gege­ven was, en ik besloot om mij meer dan ooit te geven aan een ernstig en verstorven leven.

  Als ik zeg verstorven, is het niet om te doen geloven dat ik verstervingen deed, helaas !  Ik heb er nooit geen enkele gedaan.  Verre van te gelijken op de mooie zielen die van kindsbeen af alle soorten verstervingen beoefenden, die trokken mij geenszins aan.  Ongetwijfeld was dat vanwege mijn lafheid, want ik had kunnen, zoals Céline, duizend kleine vondsten bedenken om mij te laten afzien. In plaats daarvan heb ik mij steeds laten in de watten leggen, en laten voederen als een vogeltje, dat geen nood heeft aan boetedoening... Mijn verstervingen bestonden in het breken van mijn wil, die zich steeds wilde opdringen, in het weerhouden van een scherp antwoord, in het bewijzen van kleine diensten, zonder die te willen laten gelden, in het niet naar achter leunen als ik zat, enz... Het was door het oefenen van die kleinigheden dat ik mij voorbereidde om de bruid van Christus te worden, en ik kan niet zeggen hoeveel zoete herinneringen dit mij bezorgd heeft...

     H. Theresia van het Kind Jezus (1873-1897), Autobiografisch Manuscript A,68,V°

OVERWEGEN.

  Het Heilig Treesje spreekt ons over de drie maanden die zullen verlopen tot aan haar intrede in de Carmel, een uitstel dat zij zeer lang vond, zij, die zo gehaast was om zich geheel aan God te wijden. "Mij niet generen?" Dikwijls verschuiven wij het naar later om God te beminnen. Is dat nog liefde ? Wedden dat, indien Thérèse zich had laten gaan in een gemakke­lijk, alhoe­wel onschuldig, leven­tje, haar leven in de Carmel middel­matig zou geweest zijn.  Beminnen, dat is altijd hier en nu, of nooit.

  Therèse zegt ons hier dat onze prestaties altijd minder tellen dan de liefde. Beminnen is niet moeilijke dingen doen om zich te laten bewonderen door degene die men bemint, het is zich radicaal onder zijn afhankelijkheid stellen, niets plaat­sen tussen Hem en ons, "een scherp antwoord inhouden, kleine dien­sten bewijzen zonder die te laten gelden..."   

BESLISSEN.

  Ik vind drie kleine dingen, die vandaag de Heer zullen zeggen dat ik alleen van Hem wil afhangen.

MAANDAG, 15.3.10.                                                                          Van de feria

Waarom te biechten gaan ?

  Er zijn twee dingen die God alleen toebehoren : De eer om de belijdenis van de zonden te ontvangen, en de macht om de zonden te vergeven. Aan ons om Hem die belijdenis te geven, en om van Hem die vergiffenis te verwachten.

  Het komt waarlijk God alleen toe de zonden te vergeven. We moeten die dus voor Hem belijden. Maar daar de Almachtige en Allerhoogste een zwakke en nederige bruid genomen heeft, heeft Hij van zijn dienares een koningin gemaakt, de Kerk. En zoals alles wat van de Vader is, ook aan de Zoon behoort, en wat van de  Zoon is, ook van de Vader is, door hun eenheid van natuur,  zo heeft de Bruidegom aan de bruid alles gegeven wat van Hem is, en  heeft Hij alles wat van haar is op zich genomen, en zo eenheid gemaakt tussen haar, Hemzelf en zijn Vader.

  De Kerk kan bijgevolg niets vergeven zonder Christus, maar Christus wil niets vergeven zonder de Kerk. De Kerk kan alleen vergeven aan wie boet, dat is aan hem, wie Christus eerst geraakt heeft, maar Christus wil niets vergeven aan wie de Kerk misprijst.  "Wat God verbonden heeft, zal de mens niet scheiden !"

  Scheid dus het lichaam niet van het hoofd, wat Christus zou beletten geheel te bestaan.  Christus is immers nooit geheel  zonder zijn Kerk, noch de Kerk zonder Christus. De hele en complete Christus, dat is het hoofd en het lichaam : Het is alleen die Mens, die de zonden vergeeft.

                    Isaac de l'Etoile (1100-1178), Sermoen XII

OVERWEGEN.

  Verleden maandag hebben wij gezien hoe de vasten ons leidde naar de viering van Gods vergiffenis in het boetesacrament, en gisteren zagen we de noodzaak van de belijdenis voor de vergiffenis. Wij zijn dikwijls op ons ongemak bij die eis, die de Kerk elk jaar op hetzelfde tijdstip herhaalt. Heeft God een mens, de priester, nodig, om ons te vergeven ?

  En daarbij hebben wij soms een slechte ervaring met dat sacrament.  Het gebeurt dat de priester zich neemt voor de psychiater, of ons krenkt door zijn moralisme, of zaken, die ons diep beroeren, licht opneemt…

  Welke ook die moeilijkheden zijn, de reden voor dit beroep op de priester is even fundamenteel als simpel : God is mens geworden. Elk sacrament is een daad van een mens, maar door God zelf vervuld, en het zal altijd de ontgoochelende zijde van Christus "de Mensenzoon" tonen, zoals Hij zichzelf graag noemt, en tegelijk de stralende kant van Jezus, de Zoon Gods. Het is op die twee flanken van het mysterie van de Incarnatie dat wij Jezus zullen volgen in zijn Passie, tegelijk de "scho­onste van de mensenkinderen" en "lijdende en vernederde die­naar".

BESLISSEN.

   Ik vat mijn paasbiecht aan in geloof, en indien het nog niet is gebeurd, informeer ik mij over de mogelijkheden om die in mijn parochie of in de christelijke communiteit die ik bezoek zo best mogelijk te beleven. 

ZONDAG, 14.3.10.                     4e zondag v.d. Vasten

De  verloren  zoon.

  Die verkwister, zo zwaar schuldig, had nog zijn fout niet beleden, hij dacht er alleen over na. Hij had nog zijn fout niet uitgeboet, maar hij dacht eraan, en die ene nederige gedachte die hij vormde, verkreeg hem een onmiddellijk vergeving, die vergiffenis, waar men gewoonlijk zo lang op wacht en waar men zo om moet smeken, onder veel tranen en waar men met aandrang om verzoekt.  Wel, de belijdenis van de gekruisigde dief volstond  en voor de verloren zoon alleen de wil om zijn fout te belij­den.

  Gods barmhartigheid komt ons overal tegemoet.  Zij heeft de wil geïnspireerd voor de belijdenis en van de belijdenis ontheven,  wie er toe bereid was.  "Zijn vader zag hem al in de verte aankomen en werd door medelijden bewogen. Hij snelde op hem toe, viel hem om de hals en kuste hem hartelijk”. (Lc. 15,20)  Dit wijst erop dat de vader meer haast had om zijn zoon te vergeven, dan de zoon om die te ontvangen. De vader haastte zich om de schuldige te verlossen van het knagen van zijn geweten, het scheen dat het barmhartig medelijden de vader meer deed lijden, dan de ellen­dige zoon ondervond van zijn geweten.

  Het gaat er niet om onze menselijke gevoelens toe te schrij­ven aan Hem, wiens natuur onveranderlijk is, maar om onze gevoelens te leren verzachten door de liefde van zijn hoogste goedheid, vermits die ons meer bemint dan wijzelf doen.

           Guerric d'Igny (+1157), Sermoen II voor de Vasten

OVERWEGEN.

  Verleden maandag hebben wij het gehad over de biecht, het sacrament van de boete, dat deel uitmaakt van de praktijk van de Vasten.  De biecht veronderstelt de erkenning van de begane fou­ten. De parabel van de verloren zoon toont dat dit noodza­kelijk en voldoen­de is om vergiffenis te krijgen.

  Noodzakelijk : Men kan aan een onverantwoordelijke niet vergeven. De belijdenis is de noodzakelijke aanvaarding van de verantwoordelijkheid voor de begane fout.  De belijdenis herstelt ons in onze vrijheid en dus ons vermogen om te bemin­nen en dus vergeven te worden.

  Voldoende : God wil ons veel liever vergiffenis schenken, dan wij die willen krijgen !  Het volstaat daartoe dat Hij ons hart open vindt, door de belijdenis. Zo niet, dan zal Hij tevergeefs aan onze deur aankloppen en zijn vergeving zal daarom niet ontvangen worden.

BESLISSEN.

  Ons hart heeft slechts één deur (zie 27.02).  Men kan geen vergiffenis krijgen zonder zelf te vergeven. Dan vind ik een gebaar van verzoening met iemand die mij benadeeld heeft.

ZATERDAG, 13.3.10.                                                                               Van de feria.

Gierigheid is een dwaasheid.

  O menselijk ongeloof !  Een leugenaar ontleent een kapi­taal tegen de belofte van tien percent interest. Men gelooft hem. God, die niet kan liegen, belooft aan wie Hem aalmoezen geeft, een schat in de hemel, honderd tegen één, plus het eeuwig leven. En de gierige mens aarzelt, hij kan niet besluiten dat hij God krediet zal geven, hij verkiest zijn schat te verbergen daar waar de motten hem opvreten en de dieven hem roven, eerder dan hem te beleggen in de hemel, veilig voor motten en dieven.

  Maar veronderstel dat de dieven niet meer stelen, de roest en de motten niet meer knagen. Die moeizaam verworven goederen, ongelukkige !  Aan wie zullen zij toekomen ?  Eén ding is zeker : Zij zullen u niet meer toebehoren !  Zij hadden u kunnen toebehoren, indien gij, door de handen der armen, ze had overgeboekt in de hemelse schatten. De ondervinding leert, dat schatten, vergaderd door de gierigaards, overgaan op kwistige erfgena­men, die ze verspillen in minder tijd dan nodig om ze te op te stapelen. En niettegenstaande die ondervinding, woedt de gierigheid voort, zij zal tot in eeuwigheid woeden en de worm van het geweten zal niet sterven, en het vuur van de hel zal niet doven !  (Mc. 9,47)

  O mijn ziel !  Laat u beleren door andermans dwaasheid!   "Zelfs in de overvloed hangt het leven van de mens niet af van zijn bezit." (Lc. 12,15)

  H. Roberto Bellarmino (1542-1621), De Opgang van de Ziel naar God, 3e graad,4

OVERWEGEN.

  Gierigheid is een slechte berekening.  Slapend geld dient tot niets. De beste plaatsing is de liefdadig­heid. Door anderen te laten leven, vermenigvuldigt zij de rijkdommen. "Ja, maar het zal niet voor mij zijn !"  Ziedaar wel de dwaasheid !  Wij verkiezen te bezitten "voor ons" iets dat tot niets dient, eerder dan het te laten renderen door het mee te delen.

  Geven is niet verliezen, maar investeren.  Het is een band scheppen, en door het feit zelf liefhebben. En daarom zegt het Evangelie ons: "Wie zijn leven geeft, vindt en behoudt het in eeuwig leven."  De liefde vergaat niet, al het andere wel.  De liefde meet heel juist de toegevoegde waarde.

  Wij weten dat alles, maar doen alsof wij het niet wisten.  De vasten moet de gelegenheid zijn om na te denken over het christelijke beheer van onze rijkdommen. Volgt het een logica van liefde, of van egoïsme ?

BESLISSEN.

Ik neem mijn bankuittreksels van verleden maand. Welke verrichtingen wijzen op het zoeken naar het algemeen welzijn, en welke op de wil om een "goede zaak" te doen ?

  En waar zit ik met mijn besluit van 20 februari ?