SPAANSE SPORTMAN WORDT NA SPELEN VAN LONDEN SEMINARIST IN BRUSSEL

BRUSSEL (KerkNet/El Pais) – De Spaanse hockeyspeler Carlos Ballve (1985) reist na de Olympische Spelen van Londen meteen door naar Brussel. Hij gaat er zijn priesterstudies voltooien aan het seminarie van Redemptoris Mater. Daar worden priesterkandidaten van de Neocatechumenale weg, een nieuwe kerkelijke beweging die zich toelegt op de geloofsverkondiging, opgeleid. Dankzij het seminarie van Barcelona en zijn sportclub Atlético Terrassa kon hij zijn passie voor sport en zijn roeping als priester met elkaar verzoenen. Dat stelt hem nu ook in staat deze unieke ervaring van de Olympische Spelen beleven.

Carlos ‘Litus’ Ballve speelt sinds zijn vijfde hockey. Hij vertelde de Spaanse krant ‘El Pais’ dat hij ook al zijn hele leven gelovig is. “Maar pas in 2005 werd ik mij bewust van het belang van God in mijn leven.” Carlos Ballve nam tijdens die periode deel aan het wereldkampioenschap voor - 21-jarigen. Na een rampzalige start werd het kampioenschap toch nog succesvol afgesloten en won de Spaanse ploeg een medaille. Als dank reisde Carlos Ballve naar Medjugorje.

Maar ook daarna kregen meisjes voorrang op gebed en hij was nog steeds niet gelukkig. Nu, op het absolute hoogtepunt van zijn sportcarrière, kiest hij definitief voor het priesterschap: “Maar ik ben een seminarist, geen heilige. Deze Spelen zijn een ongelooflijke en kostbare ervaring. Maar ik wil niet enkel winnen. Ik wil ook groeien in het geloof en dat met mensen in alle delen van de wereld delen.”

(Kerknet)

 Savelberg, Peter Joseph (kapelaan)
Monseigneur; 10 februari 1827 - 11 februari 1907
Peter Joseph Savelberg werd op 10 februari 1827 in
Heerlen geboren als zoon van Alexander Savelberg en Anna Elisabeth Mertens.
Vader Savelberg was eigenaar van een stadsherberg, waar de postiljon van paard
verwisselde en de reizigers konden overnachten.
Na de dood van zijn vrouw gaf hij de drukke herberg op en werd wijnhandelaar.
Hij behoorde tot de notabelen van Heerlen.
Hij was lid van de gemeenteraad en van het kerkbestuur.
Van 1830 - 1839 was hij ook lid van de jury bij de rechtbank in Tongeren.
We weten weinig over de kinderjaren van Peter Joseph.
Er wordt verteld dat hij als klein kind meetrok met de grote bronk,
de jaarlijkse processie met het Heilig Sacrament.
Hij speelde eerst herder en later koorknaap.
In beide rollen viel hij op door zijn kinderlijke ernst en eerbied.
Het is bekend dat hij als kind de mensen voor zich innam.
Aanvankelijk wist hij niet wat hij wilde worden.
Zijn vader stuurde hem daarom op vijftienjarige leeftijd
naar Rolduc om lessen aan de handelsschool te volgen.
Hij ging vervolgens naar Brussel waar hij werkte op het kantoor van
Zijn halfbroer Balthasar, die directeur van een glasfabriek was.
De stille dorpsjongen Joseph kon echter niet
wen­nen aan het werkmilieu en de gesprekken in de fabriek.
Hij keerde spoedig terug naar het landelijke dorp Heerlen.
Zijn toekomst stond nu vast: hij wilde priester worden.
Voor zijn studies ging hij opnieuw naar Rolduc.
Zijn godsdienstige aanleg kwam duidelijk tot uiting.
Iedere avond na het eten bracht hij veel tijd in de kerk door om te bidden.
Toen reeds bleek zijn bijzondere godsvrucht voor Christus in de Heilige Eucharistie.
Iedere zondag ging hij ter communie en de biecht op zaterdagavond als voorbereiding
op de zondag werd nooit overgeslagen.
Savelberg was een goed student met niet alleen aanleg voor talen,
maar ook voor wiskunde en filosofie. Tevens had hij gevoel voor
muziek. In de harmonie van Rolduc speelde hij klarinet.
In 1851 vertrok hij naar Roermond om zijn studie
theologie voort te zetten aan het grootseminarie.
Anderhalf jaar later, nog voordat hij zijn
priesterstudie had voltooid, werd hij al benoemd tot
leraar aan het bisschoppelijk college voor de vakken
geschiedenis, wiskunde en Duits.
Hij eiste veel van zijn leerlingen, maar nog meer van zichzelf.
Hij ging hartelijk met de leerlingen om, maar eiste
plichtsvervulling. Vanwege de nauwkeurigheid waarmee
zijn ogen alles opnamen, kreeg hij de bijnaam ‘de valk’.
Op 3 september 1854 werd hij door Mgr. Paredis, bisschop van Roermond,
tot priester gewijd. Anderhalf jaar later, in april 1856,
werd hij rector van het zustersklooster met meisjespensionaat
Nonnenwerth op het Liebfraueneiland in de Rijn bij Bonn.
De in zichzelf gekeerde asceet Savelberg, met zijn voor­liefde voor
stilte en gebed, bleek toch niet zo op zijn plaats te zijn
in een functie als leraar.
In Nonnenwerth kwam hij in nauw contact met het vrouwelijke kloosterleven
en tevens kon hij in de beslotenheid van het klooster zijn beschouwend leven
verdiepen door veel gebed. De kroniekschrijfster van het klooster
vermeldt dat hij onder hen leefde als een bescheiden en
eenvoudig man, die zich nooit opdrong of op zijn recht
stond, maar zijn plicht vervulde. Die zonder het te
zoeken grote in­vloed uitoefen­de en zonder het te
ver­moe­den voor allen een voorbeeld was.
De tijd in Nonnen­werth zou een blijvende invloed hebben op het
verdere leven van Savelberg. Hij had een beter inzicht gekregen
in de eisen, gewoonten en moeilijkheden van het kloosterleven.
Tevens had hij kennis gemaakt met de geest van Franciscus, die hij later
aan de zusters en broeders van zijn congregatie zou overdragen.
Op 6 december 1863 werd hij benoemd tot kapelaan in Schaesberg.
Vier maanden na zijn aankomst in deze plaats stierf de pastoor.
Kapelaan Savelberg moest een half jaar alleen de zielzorg verrichten.
Hij trof in Schaesberg sociale wantoestanden aan.
Vele gezinnen leidden een armoedig bestaan, niet door gebrek aan
voedsel, maar door een ondoelmatige huishouding van de
moeders die niet op hun taak waren voorbereid.
Bejaarden werden geestelijk en lichamelijk aan hun lot overgelaten.
De weeskinderen werden uitbesteed bij vreemden of bij een oom of
tante ondergebracht. Zij werden als goedkope arbeidskrachten uitgebuit.
De opvoeding en het onderwijs aan deze kinderen bleven achterwege.
Daarom richtte de kapelaan in Schaesberg een Vincentiusvereniging op.
Daarnaast kwam er een primitief huishoudschooltje waarover de Zusters
Franciscanessen uit Heerlen de leiding kregen.
Savelberg had ook plannen voor de stichting van een lagere school
voor meisjes en een tehuis voor bejaarden en weeskinderen.
De door de zusters gevraagde financiële garanties kon hij echter niet geven,
waardoor de plannen niet konden worden uitgevoerd.
In november 1865 werd Savelberg benoemd tot kapelaan aan de
St. Pancratiusparochie in Heerlen.
Dezelfde wantoestanden die hij in Schaesberg had proberen op
te lossen, trof hij ook in Heerlen aan.
Het lukte hem ook nu weer niet voldoende geld voor een tehuis
voor bejaarden en weeskinderen bijeen te brengen.
Uiteindelijk was zijn overbuurman bereid zijn eigen huis
als opvanghuisje ter beschikking te stellen.
Op de 4de oktober 1867 werd het godshuisje geopend.
Nu was het zaak zusters voor de verzorging te krijgen.
Binnen een jaar had hij zeven godsdienstig ingestelde vrouwen gevonden.
In 1870 betrokken de Franciscanessen een ander
pand en kon Savelberg het oude gebouw huren.
De kapelaan ging ook zelf in het pand wonen.
In het begin werd er bittere armoede geleden.
De zusters moesten bij de boeren in de omgeving om voedsel gaan bedelen.
Op 21 juni 1872 werden de eerste zes novicen ingekleed en was
de congregatie van de Kleine Zusters van de Heilige Joseph geboren.
De zusters leefden volgens de regel van de Derde Orde van Sint Franciscus.
De mannelijke tak van de congregatie, de Broeders van de
Heilige Joseph, kwam in 1878 tot stand. Op 16 juni van
dat jaar werden de eerste twee broeders ingekleed.
De bedoeling was een religieuze orde van broeders en
priesters te stichten. De Latijnse school, die in het
begin van de jaren tachtig werd opgericht, werd geen succes.
Het plan om eigen priesters op te leiden moest men toen laten varen.
In de huizen van de congregatie werden veel zenuwpatiënten verpleegd.
Toen de waterkuur van pastoor Kneipp uit Wörishofen in Beieren (D.) een goede
geneesmethode voor deze zieken bleek, werd broeder Aloysius naar
Beieren gestuurd om de Kneippmethode te leren.
De Kneippinrichting van broeder Aloysius in Heerlen werd later een groot succes.
In 1879 vierde kapelaan Savelberg zijn 25-jarig Priesterfeest.
In hetzelfde jaar werd hij op eigen verzoek ontslagen als kapelaan en
kon hij zich geheel aan zijn congregaties gaan wijden.
Er kwamen nu van alle kanten verzoeken voor nieuwe stichtingen binnen.
In 1876 werd een filiaal in Schaesberg ingericht.
De eerste grote stichting buiten Heerlen vond plaats in Heel bij Roermond.
Deze inrichting werd een toevluchtsoord voor imbeciele en idiote kinderen,
epileptici, gebrekkige en kindse bejaarden, voogdij- en weeskinderen en
maatschappelijk ongeschikten.
In 1889 werden er kloosters in Waubach en Buggenum geopend.
In beide dorpen begonnen de zusters een naai­ en bewaarschool
en verzorgden zij de wijkverpleging.
In 1890 namen de zusters de huishoudelijke zorg in colleges
en seminaries op zich.
Zij trokken ook de grens over naar
België: Lanaken, Rothem, Gellik en Stokkem.
In deze plaatsen verzorgden zij de bewaarschool, het lager
onderwijs, de wijkverpleging en de verzorging van
armen, wezen en ouden van dagen.
In het nieuwe St. Jozefziekenhuis van Heerlen, dat in 1904
zijn deuren opende, werden de zusters belast met de verpleging.
De laatste stichting tijdens het leven van Savelberg was
een doorgangshuis voor ongehuwde moeders en hun
kinderen in Den Haag.
Bij het 25-jarig bestaan van de congregatie kregen alle
broeders en zusters van Savelberg een exemplaar van de
litanie van de nederigheid. Dit was een typisch cadeau
van Savelberg. Eenvoud, bescheidenheid en nederigheid
waren het kenmerk van zijn leven en hij wilde dat zijn
zusters en broeders ook over deze eigenschappen zouden
beschikken. Zelf was Savelberg een stille, wat
schuchtere en bedeesde man. Hij was enigszins gesloten
van aard en leefde graag in teruggetrokkenheid en stilte.
Op 3 september 1904 vierde hij zijn 50-jarig Priesterfeest.
Heel Heerlen bracht hulde aan het "rectörke van het klösterke",
zoals hij in Limburg genoemd werd.
Bij deze gelegen­heid werd hij wegens zijn grote verdiensten door
paus Pius X tot erekamerheer verheven.
Voortaan mocht hij de titel
"monseigneur" voe­ren. De deken van Heerlen hing hem de
bij deze onderscheiding horende paarse sjerp om.
Nauwelijks was dit gebeurd, of de uiterst bescheiden man,
verlegen met zoveel eer, vroeg om zijn overjas, trok hem aan en knoopte
hem van boven tot onder helemaal dicht, zodat er geen snippertje
paars meer te zien was.
In 1905 werd Savelberg benoemd tot Ridder in de Orde van Oranje Nassau.
Begin 1907 werd hij ziek.
Op 16 januari droeg hij zijn laatste Heilige Mis op.
De bisschop had al rector Leonard Driessen als zijn
opvolger aangewezen. Op 10 februari vierde hij zijn
tachtigste verjaardag. Een dag later overleed hij,
omringd door zijn opvolger en zijn broeders en zusters.
De begrafenis werd een triomftocht.
Van alle kanten stroomden de mensen toe om deze man, die zoveel
voor armen en hulpbehoevenden gedaan had, de laatste
eer te bewijzen. Mgr. Savelberg werd in een grafkelder
op het kerkhof bij het klooster van de broeders in Heerlen begraven.
Op 8 september 1960 werd hij, in een speciaal voor hem
gebouwde ronde kapel naast het moederhuis van de zusters, herbegraven.
Het proces van zaligverklaring is in 1934 gestart.
In 1988 kreeg hij de titel Eerbiedwaardig Dienaar Gods.
Op 4 juli 1964 werd aan de Putgraaf een standbeeld van de monseigneur onthuld.
Het is vervaardigd door de bekende beeldhouwer Mari Andriessen.

Geraadpleegde bronnen:
M. van Delft, Peter Joseph Savelberg: priester voor mensen in nood, Gulpen 1965
Persberichtencollectie, persoonsdossier Mgr. P.J. Savelberg
(laatst gewijzigd op 15 Augustus 2008)

Dinsdag 25-9-2012 - Medjugorje-gebedsavond in Wenen

Dinsdagavond 25 september organiseert Kardinaal Christoph Schönborn opnieuw een Medjugorje-gebedsavond in de Dom van Wenen.

De gebedsavond zal plaatsvinden in aanwezigheid van zuster Elvira  Petrozzi en ziener Ivan Dragicevic. Kardinaal Schönborn zal voorgaan in de  H. Eucharistie.
16.00 uur Diverse getuigenissen over Medjugorje        
17.00 uur Toespraak door Ivan Dragicevic        
18.00 uur Rozenkransgebed        
18.00 uur H. Mis met Kardinaal Christoph Schönborn        
Aansluitend: Eucharistische aanbidding        
21.00 uur Einde van de gebedsdag

Meer informatie op www.friedensgebet.at

Net als de voorbije jaren hopen (en verwachten) wij de gebedsavond live te kunnen weergeven op Bedevaart.net

Getuigenis van Mevrouw Pascale GRYSON – SELMECI

afgelegd te Medjugorje op zondag 5 augustus 2012

na haar spontane  genezing

tijdens de mis op 3 augustus na de communie…

P. d’U. : Pascale verkiest een vraaggesprek om aan ieders verwachtingen te kunnen voldoen. Vandaar mijn eerste vraag :

 « Pascale, had je om je genezing gevraagd ? »

Pascale : « Heel lang geleden heb ik om mijn genezing gevraagd. Je moet weten dat ik meer dan veertien jaar ziek was. Ik ben altijd gelovig geweest, diepgelovig en was gedurende gans mijn leven geëngageerd in de dienst van de Heer.  Toen gedurende die eerste jaren de eerste symptomen van mijn ziekte opdoken, heb ik om genezing gevraagd en gesmeekt. Andere mensen uit mijn familie hebben zich bij mijn gebed aangesloten. Het antwoord bleef echter uit, althans het antwoord dat ik verwachtte – al waren er wel andere antwoorden! – en op een gegeven ogenblik ben ik tot het besluit gekomen dat de Heer wat anders voorbereidde.

De eerste antwoorden die ik verkreeg waren de genades om die ziekte te dragen, genades van Kracht en van Vreugde. Geen voortdurende vreugde, maar wel in alle geval een diepe vreugde. Een vreugde in het diepste van mijn ziel; je zou kunnen zeggen dat het diepste puntje van mijn ziel zelfs op ogenblikken van grote nood,  door de Vreugde van de Heer bewoond bleef.

Ik geloof vast dat Gods hand altijd op mij gerust heeft. Ik heb nooit getwijfeld aan zijn liefde voor mij, ondanks deze ziekte die twijfels aan Zijn Liefde voor ons had kunnen doen ontstaan.

Enkele maanden geleden hebben mijn echtgenoot David en ikzelf een dringende oproep gevoeld om naar Medjugorje te gaan zonder dat we wisten wat Maria voor ons in petto had. Een absoluut onweerstaanbare aantrekkingskracht. Die oproep verraste me, vooral het feit dat we die allebei met dezelfde intensiteit voelden. Onze kinderen bleven daarentegen volkomen onverschillig, opstandig als ze waren tegen God omwille van mijn ziekte. Ze vroegen me indringend waarom God aan sommigen genezing schonk en niet aan anderen. Mijn dochter zei me: “Mama, waarom bid jij, die zoveel bidt, niet voor je eigen genezing?”. Maar ik had die ziekte na een jarenlange weg inmiddels aanvaard als een geschenk van God.

Ik zou u willen uitleggen wat die ziekte mij gebracht heeft. Ik denk niet dat ik de persoon zou zijn die ik vandaag ben, zonder de genade van die ziekte. Ik was een heel zelfzeker iemand; de Heer had mij menselijke talenten geschonken; ik was een briljante en fiere artieste; ik had woordkunst gestudeerd en mijn schoolcarrière was vlot en buitengewoon goed verlopen. Iedereen bewonderde me.

Om kort te gaan : ik denk dat die ziekte mijn hart geopend heeft en mijn blik verlicht . Het gaat immers om een ziekte die de ganse persoon raakt. Ik had echt alles verloren, ik ben zowel fysiek, geestelijk als psychologisch tot op de bodem gegaan, maar ik heb ook in mijn hart  kunnen ervaren en begrijpen wat andere mensen meemaken. De ziekte heeft mijn hart en mijn blik geopend. Ik geloof dat ik blind was en dat ik nu zie wat andere mensen kunnen mee maken, ik bemin hen, ik verlang hen te helpen, ik verlang er naar hen nabij te zijn.

Ik heb ook de rijkdom en de schoonheid van de relatie met de medemens kunnen ontdekken. Onze relatie als koppel werd verdiept ver boven iedere verwachting. Ik had mij nooit zo’n diepte kunnen voorstellen. In één woord, ik heb de Liefde ontdekt. De liefde van de Drie-ene God, van de Gospa (de moeder van God), maar ook die van de mensen uit mijn naaste omgeving, al die mensen die mij met zoveel tederheid omringd hebben.

Korte tijd voor ons vertrek op deze bedevaart, hebben wij besloten onze twee kinderen mee te nemen. Mijn dochter heeft me toen – hoe zal ik het zeggen – de inwendige opdracht gegeven voor mijn genezing te bidden, niet omdat ik die verlangde, maar omdat zij dat wou.

In de autocar op weg naar hier, naar Medjugorje, kreeg zij een briefje met een Woord dat zei dat als zij voldoende geloof had – ik herinner me de woorden niet exact – zij zieken zou kunnen genezen door hen de handen op te leggen. Ik heb haar, en ook mijn zoon, aangemoedigd om zelf die genade te vragen voor hun mama en zij hebben dat gedaan waarbij ze hun moeilijkheden om te geloven en hun opstandigheid overwonnen hebben.

Van onze kant was deze reis voor mijn man en mij een onvoorstelbare uitdaging. We moesten vertrekken met twee platte rolstoelen; ik kon niet in zithouding blijven. Ik moest een zetel hebben die zo plat mogelijk kon gelegd worden; we hebben er één gehuurd. Onze autocar was niet aangepast; vele armen hebben zich opnieuw en opnieuw aangeboden, gedurende de ganse dag, om me te dragen, om me uit de autocar te brengen, er weer in…

Die solidariteit zal ik nooit, nooit vergeten. Ze is voor mij het grootste teken dat God bestaat. Voor al die mensen die me geholpen hebben, terwijl ik niet eens kon praten, voor het onthaal dat de organisatoren mij voorbehouden hebben, voor ieder mens die al was het slechts één gebaar voor mij gesteld heeft, heb ik de Gospa gesmeekt hen Haar bijzondere en moederlijke zegen te schenken en hen het honderdvoudige terug te schenken van wat zij mij gegeven hadden.

Het was mijn grootste verlangen de verschijning van Maria aan Mirjana te kunnen meemaken. Onze begeleider was bereid mijn man en mijzelf ernaar toe te brengen. Opnieuw mocht ik een genade beleven die ik niet wil vergeten: meerdere mensen hebben de wetten van het onmogelijke getart door mij in mijn brancardiersstoel dwars doorheen een compacte menigte te brengen tot op de plek zelf, een klein altaartje waar de verschijning van Maria plaats vindt.

Verschillende uren van gebed in afwachting van de verschijning, uren die me één enkel ogenblik toeschenen, een ogenblik van de eeuwigheid… Ik kan u zeggen dat al op dat ogenblik al onze verwachtingen van onze Medjugorjereis al volkomen vervuld waren. 

Een missionaris-religieuze sprak mijn man en mij aan en herhaalde ons de boodschap die Maria speciaal bestemd had voor de zieken. Zij herinnerde ons eraan dat de Gospa genades belooft aan de zieken op één enkele voorwaarde, namelijk dat we de wil moeten hebben om als uitdrukking van ons geloof, ons lijden aan te bieden tot op het punt waarop we God danken voor wat we te verduren krijgen. Drie genades biedt Ze ons dan: Licht, Kracht en Genezing. De eerste twee genades begrijpen jullie makkelijk. Wat genezing betreft, had ik de zekerheid dat ik inwendige genezing kreeg. Wat ik bedoel is die volkomen inwendige Vreugde vergezeld van vrede. Geen enkele opstandigheid meer! Waar ik nu ook zeker van ben is dat de Heer ons allemaal geneest, maar dat die genezing progressief van aard is, sneller of minder snel in functie van de plannen van de Heer voor ons grootste welzijn.

Het staat vast dat op de dag dat we de Hemel binnen treden, niemand van ons zich in een rolbed zal bevinden en ik dankte God voor die genezing die me te beurt zou vallen… ooit…

’s Anderendaags, vrijdag 3 augustus vertrok mijn man ’s morgens om de kruisweg te doen. Het was heel erg heet en het was mijn grootste droom hem te kunnen vergezellen. Er was echter geen drager beschikbaar en mijn toestand was werkelijk heel moeilijk te verdragen op dat ogenblik. Het was beter voor mij in mijn bed te blijven…

Ik zal me die dag herinneren als één van de pijnlijkste dagen van mijn hele ziekte…Ik moest werkelijk iedere ademhaling zoeken ondanks het ademhalingstoestel, de bipap die mijn vaste metgezel was tot dan.

Ik was ermee akkoord gegaan dat mijn man vertrok – nooit zou ik gewild hebben dat hij zijn plan zou opgeven – maar ik kon niet eten of drinken, geen medicijnen nemen. Ik was vastgenageld op mijn bed… Ik had zelfs de kracht niet meer om te bidden, ik bevond me eenvoudig weg in een face-to-face met de Heer…

Mijn man was heel gelukkig toen hij terug kwam, diep geraakt door wat hij op die kruisweg beleefd had. Hij werd vervuld van medelijden met mij, want zelfs zonder dat ik hem wat dan ook uitgelegd had, begreep hij dat ik mijn kruisweg beleefd had, in mijn bed.

Gedurende die kruisweg had men verschillende episodes uit het leven van Pater Slavko toegelicht; je moet weten dat mijn man die buitengewone pater pas had leren kennen via een film tijdens de autocarreis naar Medjugorje.

Ik had verwacht dat mijn man zou willen rusten na die bergtocht, maar tot mijn grote verbazing had hij slechts één plan en dat was mij zo snel mogelijk op het graf van pater Slavko te brengen. Ik liet me er dus naartoe brengen in het begin van de namiddag onder een verzengende zon. Opnieuw beleefden we daar een onvergetelijk ogenblik van verdieping en kregen we inwendige genades van Kracht, van Zachtheid, van Vrede en van Gemeenschap… Zonder onderling te overleggen spraken mijn man en ik hetzelfde gebed uit: “Heer, als het uw wil is dat ik zou genezen, niet half, niet een klein beetje, maar helemaal:, - niet voor onszelf, want wij werden al zo vervuld door uw Liefde – maar voor onze kinderen”. We hebben intens voor hen gebeden, opdat God hen onder zijn bescherming zou nemen en hen bij voorrang het beste zou schenken.

Mijn laatste krachten aansprekend, besloten we na het avondmaal deel te nemen aan de eucharistie.

Ik ben zonder ademhalingstoestel vertrokken, want het gewicht van dat meerdere kilo’s wegende toestel op mijn knieën, kon ik niet langer verdragen.

We waren te laat… ik durf het nauwelijks te zeggen… maar we kwamen pas aan tijdens het evangelie…

We staken onze oortjes al in terwijl we nog onderweg waren om toch al iets op te vangen van wat er tijdens onze afwezigheid gezegd werd.

Van bij onze aankomst begon ik de tot de Heilige Geest te smeken in een vreugde die ik niet kan verwoorden. Ik vroeg Hem bezit te nemen van gans mijn wezen. Ik heb Hem mijn hernieuwd verlangen uitgedrukt Hem toe te behoren naar lichaam,ziel en geest.

Van toen af aan voelde ik me niet meer op aarde…

De viering ging verder tot aan de Consecratie en vervolgens tot het ogenblik van de communie waar ik intens op wachtte. Mijn man heeft me in de aanschuifrij gebracht achter de kerk. Een priester stak het pad over met het Lichaam van Christus. Hij kwam onmiddellijk naar mijn man en mij toe en passeerde al de andere mensen in de wachtrij.

We hebben allebei gecommuniceerd, alleen wij op dat ogenblik in die wachtrij. Wij zijn vervolgens aan de kant gegaan om plaats te maken voor de andere mensen die te communie gingen en om onze dankgebeden te beginnen.

Ik rook een krachtige en heel zachte geur, een hemels parfum. Ik had al ooit eerder een dergelijk parfum mogen ruiken en wel in de nabijheid van iconen die een naar rozen geurende olie afscheiden. Mijn ogen zochten om me heen om na te gaan van waar die geur wel kon komen… maar we waren alleen.

Mijn inwendige blik heeft zich vervolgens op God de Vader gericht en in mijn geest zag ik mezelf  in witte kledij, ik had het sacrament van de verzoening gekregen, dansen voor onze Vader…Met een kleine glimlach zei ik hem: “ enfin… je weet wel dat ik dat niet kan doen… enfin… wel met mijn ziel! Ik kan u loven en voor u dansen en zingen op een heel spirituele wijze”.  Vervolgens voelde ik een kracht door me heen gaan van links naar rechts, geen warmte, maar een kracht.  Mijn ongebruikte beenspieren werden doorstroomd met een stroom van leven. Ik zei toen tot God: “Vader, Zoon, Heilige Geest, als u aan het doen bent wat ik geloof,  dit ondenkbare mirakel aan het realiseren bent, dan vraag ik u een teken en een genade: laat mij toe met mijn man te communiceren”.

Ik heb mij tot mijn man gewend en probeerde hem te zeggen: “ruik je die geur?”.  Op de meest natuurlijke wijze antwoordde hij me: “neen,mijn neus is wat verstopt”!... Ik  zeg “natuurlijke” wijze omdat hij mijn stem sedert een jaar niet meer gehoord had! Om hem tot de realiteit te wekken, zei ik: “hei! Ik praat, hoor je me?!”…

En toen wist ik dat God Zijn daad had gesteld en in een handeling van geloof, heb ik mijn benen uit de zetel gelicht en ben ik recht gaan staan…Al de mensen om ons heen beseften wat er op dat ogenblik gebeurde. Eén persoon zei me dat ik er ongelooflijk jong uit zag. Voor mij was het alsof ik op de berg Tabor was, de berg van de gedaanteverwisseling...

De volgende dagen is mijn toestand van uur tot uur verbeterd. Ik heb er geen behoefte meer aan voortdurend te slapen en de pijnen die mijn ziekte veroorzaakte hebben plaats geruimd voor spierpijnen veroorzaakt door fysieke inspanningen die me sedert zeven jaar onmogelijk waren…

Dat is dus de geschiedenis die ik jullie wou vertellen. Als jullie vragen hebben, aarzel niet..”

Op de vraag “Hoe hebben uw kinderen op dit nieuws gereageerd?” het volgende antwoord:

Ik denk dat de kinderen heel, heel gelukkig zijn, maar we moeten er rekening mee houden dat zij mij bijna constant als zieke gekend hebben en dat deze verandering een aanpassingstijd van hen zal vergen.

Op de vraag “wat is de naam van uw ziekte? » het volgende antwoord:

De naam van de ziekte is leuco-encéphalopathie. Het gaat om een zeldzame en ongeneeslijke ziekte waarvan de symptomen lijken op die van multiple sclerose.

Op de vraag wat Pascale nu met haar leven wil gaan doen…

Dat is een moeilijke vraag, want als God een genade aanbiedt,is het echt een enorme genade. Daar gaat een verantwoordelijkheid mee samen. Mijn grootste wens, en dat is een wens die ook mijn man deelt, is van trouw te blijven aan de Heer, aan zijn genade en voor zo ver het in onze mogelijkheden ligt, van hem niet teleur te stellen. Om dus heel concreet te zijn, wat me nu duidelijk is, is dat ik nu eindelijk mijn verantwoordelijkheid en mijn leven als mama en echtgenoot kan nemen. Dat heeft  voorrang.  Mijn diepe verwachting is ook van een gebedsleven te  kunnen gaan leiden, parallel met dit aardse, geïncarneerde leven; een leven van contemplatie. Ik zou ook graag in staat zijn hulp te bieden aan al de mensen die me erom vragen, welke hulp dat ook moge zijn. En verder wil ik getuigen van de Liefde van God in ons leven. Het is mogelijk dat andere activiteiten nu overwogen kunnen worden, maar ik wil geen enkele beslissing nemen zonder eerst diep onderscheid en inzicht te verwerven via het advies van een geestelijke begeleider, onder toezicht van God.

Vanwege  Mia  Stassen.

Bij  verdriet  en  eenzaamheid.

Om  het  moedig  te  dragen.

Heer,  onze  God,  Gij  kent  beter  ons  verdriet  dan  wij  onszelf  kennen.  Gij  weet  hoe  ons  hart  gemakkelijk  wordt  benomen  door  nodeloze  zorgen.  Wij  vragen  U  dat  we  duidelijk  mogen  inzien  hoe  die  bekommernis  onverantwoord  is  en  geef  ons  een  fier  hart  om  ze  van  ons  af  te  werpen.  Geef  ons  vooral  de  nodige  eenvoud  om  het  ware  verdriet  te  aanvaarden  en  schenk  ons  de  kracht  om  het  moedig  te  dragen.

Once He was brought into this world, and it seems that her apparitions in the past five centuries prepare the way for His re-arrival, Medjugorje’s parish priest concludes.

Lieber Jos!

Den ganzen sehr wertvollen Artikel findest du unter:
 http://www.medjugorjetoday.tv/6572/pastor-mary-may-prepare-christs-return/

Alles Liebe

Daniela.

H. Maagd Maria: De nalatigheid om de waarheid over de Leer van Mijn Zoon te verkondigen, heeft tot gevolg dat God vergeten wordt.

Dinsdag 31 juli 2012   18.10u

Mijn kind, de vervolging die je doorstaat, komt door de publicatie van het Boek der Waarheid.

De Boze plaatst obstakels op jouw weg en zal nergens voor terugdeinzen om je uit te putten.

Het is belangrijk om de voortdurende gemene leugens, waarmee je geconfronteerd wordt door diegenen die beweren een grote kennis over het woord van God te bezitten, te negeren.

Hun afwijzing van deze boodschappen is niet belangrijk. Jij moet enkel reageren op het woord van Mijn Zoon en op niets anders.

Jij moet op Mijn Zoon vertrouwen en zwijgen wanneer diegenen, die verblind zijn door leugens, jou proberen aan te klampen om je erin te luizen. Luister niet! Reageer niet! Verkondig in plaats daarvan gewoon het woord van God.

Mijn kind, zoveel volgelingen van Christus lijden in deze tijd. Hun stemmen zijn slechts gefluister in een wereld die jubelt over de luister van aardse wonderen.

Het waarachtig woord van God wordt niet langer openlijk verkondigd, zelfs niet in de Kerk door de dienaren van God.

Beschaamd om gezien te worden bij het openlijk verkondigen van de waarheid, wijken zij af, wanhopig proberend hun weg te vinden te midden van de verwarring die door de secularisatie veroorzaakt wordt.

De ergernis, die teweeggebracht wordt wanneer God of Mijn geliefde Zoon, Jezus Christus, vernoemd worden, is wijdverspreid. Zeer weinig zielen zijn dapper genoeg om op te staan en zich tot soldaten van Christus uit te roepen.

Zelfs heilige zielen zijn bang om dat te doen, uit vrees om bij de heidenen verontwaardiging te veroorzaken.

De nalatigheid om de waarheid over de Leer van Mijn Zoon te verkondigen, heeft tot gevolg dat God vergeten wordt.

Hoezeer ween Ik wanneer Ik arme, kleine kinderen zie die bij de ontwikkeling van hun ziel door hun behoeders veronachtzaamd worden.

Zij ontberen het voedsel van de Heilige Geest omdat hen niet geleerd wordt hoe zij God hun liefde kunnen betuigen. Velen geloven niet in God de Vader. Dat bedroeft Hem.

Jij, Mijn kind, hebt een moeilijke taak gekregen. Wanneer jij de inhoud van deze boodschappen uit de Hemel aan de wereld bekendmaakt, wordt jij vanuit drie kanten aangevallen:

Diegenen die in God geloven, maar die weigeren te luisteren naar het woord van God zoals het nu aan de wereld gegeven wordt.

Diegenen die beweren leiders van Mijn Zoons Kerk op aarde te zijn, maar die weigeren te luisteren omdat zij profetieën niet aannemen.

En dan diegenen die helemaal niet in God geloven.

Jouw stem zal in dovemansoren blijven vallen, maar jij mag je daardoor niet laten ontmoedigen.

Al wat jij moet doen, is Mijn Zoon in alles te gehoorzamen en alles aan Zijn heilige handen overlaten.

Na verloop van tijd zullen zij luisteren. Zodra zij dat doen, zullen veel zielen zich tot Mijn Zoon wenden met liefde en vreugde in hun hart.

Jij mag nooit aarzelen of talmen met jouw antwoord op het verzoek van Mijn Zoon om ervoor te zorgen dat in deze tijd aan iedereen in de wereld het woord van God gegeven wordt.

Ik vraag al Gods kinderen om gehoor te geven aan Mijn oproep om nu het heilig woord van Mijn Zoon aan te hangen. Hij houdt van al Gods kinderen en wenst elke ziel voor te bereiden op Zijn langverwachte Tweede Komst.

Verloochen Hem niet! Aanvaard Zijn hand van barmhartigheid voordat het te laat is!

Jullie liefhebbende Moeder
Koningin van de aarde
Moeder van de Verlossing

Kruistocht van gebed (70) ‘Gebed voor de geestelijken om stand te houden en trouw te blijven aan het heilig woord van God’

Maandag 30 juli 2012   1.00u

O lieve Jezus, help Uw gewijde dienaren
om het schisma binnen Uw Kerk te herkennen wanneer dit zich ontvouwt.

Help Uw gewijde dienaren om stand te houden en trouw te blijven aan Uw heilig woord.
Laat nooit wereldse ambities hun zuivere liefde voor U vertroebelen.

Schenk hen de genaden om in Uw bijzijn zuiver en nederig te blijven
en in de Eucharistie Uw allerheiligste Tegenwoordigheid te vereren.

Help en geleid al die gewijde dienaren, die in hun liefde voor U misschien lauw zijn,
en wakker het vuur van de Heilige Geest in hun ziel weer aan.

Help hen de bekoringen, die hun voorgelegd worden om hen af te leiden, te herkennen.
Open hun ogen zodat zij te allen tijde de waarheid kunnen zien.

Zegen hen in deze tijd, lieve Jezus, en bedek hen met Uw Kostbaar Bloed
om hen buiten het bereik van kwaad te houden.

Geef hen de kracht om te weerstaan aan de verleiding van Satan als zij, door de bekoring om het bestaan van de zonde te ontkennen, afgeleid worden.

Amen.

Mijn gewijde dienaren zijn de ruggengraat van Mijn Kerk.

Zij zijn de eersten in lijn die in deze tijd geconfronteerd gaan worden met een verschrikkelijke overrompeling van aanvallen van Satan.

Help Mij hen op pad te sturen om de overblijvers van Mijn Kerk te bewaren, aangezien deze afstevent op een schisma dat binnenkort door de Valse Profeet teweeggebracht zal worden.

Kom samen en bid om de vereniging van Mijn gewijde dienaren die nodig zijn om Mijn Kerk sterk te houden voor de dagen die in het verschiet liggen.

Jullie Jezus