Na jaren zwoegen in België hebben we in 2008 besloten om een een nieuwe uitdaging aan te gaan, de sleur van het dagelijkse leven te doorbreken en die lang gekoesterde droom te realiseren. Deze droom vonden we in het Zuid Westen van Frankrijk in Cinq Sols - Courbiac op een half uurtje van Cahors in het Toscane van Frankrijk
13-02-2009
Moeizame werken
De griep en snotvalling heeft best wel parten gespeeld. Alles ging veel te traag vooruit. Uiteindelijk hebben we nog alleen maar de schuur leeg gemaakt waar volgende maand het 2e zwembad wordt geinstalleerd. Ik heb dan maar besloten de dakpannen en het klein gebinte te laten staan tot begin maart. Op die manier kan de chappe goed uitdrogen. Lang leve de Belgische producten. Rijnzand en lommelzand kennen ze hier toch niet hoor en ramp boven ramp had het vorige nacht gevrozen. Alle alweer een paar uur verloren hierdoor. Enfin
Je bent nog maar 2 dagen weg maar het lijken al weer 2 weken. Wat is het leven hectisch als alleenstaande "paardenmama"! Om 6h30 vroeg uit de veren, douchke pakken, vloeken dat de ruiten van de Vito alweer aangevrozen zijn, zo natuurlijk een kwartier van mijn zorgvuldig opgestelde planning kwijtgespeeld, paardjes eten geven, daarna snel zelf iets achter mijn kiezen steken, Shouby "pieke" laten doen, tandjes poetsen en hup naar het werk. En dit is nog maar het begin van de dag hé! Wat zal het Fortisverhaal vandaag alweer brengen ? Niks nieuws waarschijnlijk buiten gigantisch verontruste klanten. Langs de ene kant blij dat ik om 12 u weer richting beestjes kan rijden, langs de andere kant toch ook weer niet. Al die drukte is niet zo goed voor mijn stressfactor. De "peujkes" missen hun baasje toch wel hoor. Shadow vertoont weer "apekuren". 't Zal goed zijn als ge weer terug in het land bent. Allez hup, een goed half uurtje later alweer de ander richting uit. Nog even al het gezucht en geklaag van de klanten trotseren en ik kan mij op het stallen uitmesten gooien. Joepie, het regent alweer. Er zijn fijnere dingen dan de stallen te doen in een hagelbui. maar ja, de plicht roept hé. Op zo'n momenten vooral besef ik hoeveel jij wel voor onze beestekes doet! We missen je!!
Gisterenmorgen dan uiteindelijk vertrokken. Mijn vader vond het zo erg dat ik alleen moest gaan dat hij zich meteen geroepen voelde om mee te gaan. Niettegenstaande voorspelde stormweer in Frankrijk (noorden en westkust) viel het uiteindelijk nog redelijk mee. We zijn zwaar geladen vetrokken om 6h45 en waren, na een vlotte reis, ter plaatse om 17h30. Ik heb uiteindelijk heel de weg gereden. Niettegenstaande mijn verschrikkelijke snotvalling en mijn opkomende griep is dat al bij al heel goed meegevallen. Deze nacht heel slecht geslapen. Waarschijnlijk de vermoeidheid. Uiteindelijk vandaag eerst de schotelantenne geinstalleerd (TV Vlaanderen). Kwestie van toch nog een beetje voeling met het huisfront te houden he. 's middags was mijn pijp(je) uit en ben in noodgedwongen een uurtje in mijn bed moeten kruipen. Eerst twee sederginnes en hopla. Papa was ondertussen al begonnen met het schuurgedeelte waar het 2e zwembad komt verder leeg te maken zodat ik morgen kan beginnen met de fundering en de zijmuren. Komt allemaal wel in orde hoor maar de tijd he ! Enfin vanavond spaghetti klaargemaakt en ga nu onder de wol kruipen.
Een ongeluk komt dus nooit alleen. Gisteren stond alles klaar voor vertrek deze morgen. Nog even alles nakijken, lichten aanhanger etc. Alles klaar. Plots blijkt de Vito terug door zijn achterpootjes te zakken. De zekering van de compressor voor de luchtvering is alweer stuk. Mijn vertrouwen in de Vito slinkt zienderogen. Ik heb al niet veel zin meer om met de Vito te vertrekken. Ik bel nog rap met de garage om te vragen of ze de compressor maandag kunnen vervangen. Als die op stock is zou dat gaan. Maar wat als deze niet op stock is ? Nog eens 2 dagen kwijt. Gisterenavond dan maar besloten niet met de Vito naar Frankrijk te gaan maar met de Volvo. Daar gaat wel minder in maar jah..... Vandaag voor de 2e keer alles terug uit de Vito laden. Het vertrek nog eens uitstellen zou ons echt in tijdsnood brengen om alles tijdig klaar te krijgen. Temeer daar Eric, onze buurman in Frankrijk, nu pas 23 februari terug naar Courbiac komt. Met andere woorden moet ik alles alleen doen. Ja ja Christel kan uiteindelijk toch niet nakomen om mij een weekje te helpen. Och na regen komt immers altijd zonneschijn !
Deze morgen met de paardenvan het badkamermeubeltje gaan halen. Even thuis afzetten en dan terug begonnen met alles in te laden in de Vito voor het nieuwe vertrek aanstaande zondag. Alles wat anders gestapeld en toch maar een en ander thuisgelaten. De nieuwe poorten voor de paardenwei heb ik ook maar van de aanhangwagen gehaald, kwestie van het overgewicht wat te beperken he. Nog even een reservewiel halen voor de aanhangwagen en alles is klaar. Begint dat lichtje van die luchtvering toch niet weer te branden zeker. Dan toch maar eerst langs de garage. Terug de zekering. . . en dat wil zeggen dat de compressor toch zal moeten vervangen worden. Misschien toch maar enkele reserve zekeringetjes meenemen want het vertrek nog eens uitstellen zou alles echt wel in de war sturen. Nu maar hopen dat onze buurman Eric tijdig terug is in Frankrijk om mij toch een handje toe te steken bij al het werk nu Filip niet mee kan.
Met een klein hartje om 8h naar de garage. Om 9h30 eindelijk het verdikt.....een defecte zekering die blijkbaar in een 2e zekeringkast zat die ik niet wist zitten. Alles blijkt terug te werken en in orde. Dus een meevaller want in de garage spraken ze al van 1.500 Euro inclusief werkuren als het de compressor zou zijn. In de namiddag naar de winkel gereden om nog eens naar een badkamermeubeltje te gaan kijken dat we er enige tijd terug gezien hadden. Dit bleek uiteindelijk niet meer in het assortiment te zitten natuurlijk. Dus ik dan maar gaan voor het toonzaalmodel aan 50 % en aangezien er op het bovenblad wat krasjes waren heeft Christel er nog een extra 10 % afgekregen. Wat een koopje ! Gisterenavond ook nog leuk nieuws gekregen van Willy Franck. Ook een fervent paardenliefhebber en mijn stagemeester geweest op het einde van mijn opleiding vloerder betegelaar. Nadat ik hem vorige week vertelde dat we naar Frankrijk zouden emigreren was hij erg benieuwd naar hoe alles daar zou zijn. Vooral ook met betrekking tot de paarden natuurlijk. Hij stelde voor om met zijn vrachtwagen naar Frankrijk te rijden en al zoveel mogelijk materiaal van onze paardenwei mee te nemen (weidepalen, hooikeerder, weidesleep....., en misschien kan onze Ford tractor ook wel op zijn laadbak. We hoeven alleen de brandstof te betalen.
Vandaag naar Selfmatic gegaan om de offerte die ze gemaakt hadden voor de electriciteit en het sanitair te overlopen. Nog enkele zaken er aan toegevoegd en alles lijkt klaar. Als ik terug ben van Frankrijk rond 22 februari kan ik alles komen ophalen. Nu ik dan toch niet vertrokken ben kan ik vanavond naar de initiatieopleiding van Selfmatic voor de electriciteit. Nu nog even iets afgeven in Mechelen en dan hop naar huis. Plots gaat het lichtje van mijn luchtvering branden. Blijkbaar werkt de pomp niet meer. Aangezien ik alles van de reis in de Vito had laten zitten was deze inderdaad wel zwaar geladen. Bij het uitladen leek er geen einde aan te komen. Misschien toch echt te zwaar geladen . . . ? De eerste garage waarmee ik belde had deze week al geen tijd om aan de wagen te beginnen. Dan maar een andere garage proberen. De kostprijs zou ook niet meevallen. 1.000 euro zou geen uitzondering zijn. Enfin we zien wel. Morgenvroeg om 8 uur in de andere garage om te zien wat er juist aan scheelt. Hoop doet leven !
Morgen zou ik voor 2 weken vertrekken naar Cinq Sols om ons voorlopig appartementje te gaan inrichten (zeg maar bouwen). Het betreft hier een deel van de schuur die voorheen dienst deed als garage. Normaal zou Filip meegaan, maar ik verneem net dat hij onverwacht geen vakantie kan nemen..... Alles net geladen in de Vito en de aanhanger was ook al volgepropt met stellingen, ladders, metsbalken etc. Gezien het slechte weer in België en Frankrijk hebben we dan maar besloten het vertrek met 1 week uit te stellen. Ondertussen ook even kijken of Christel eventueel een week kan overkomen. Kwestie van geen 14 dagen kompleet alleen te zitten. Nu ja, door dit uitgestelde vertrek zullen de kinderen blij zijn dat ze donderdag dan toch naar ons kunnen komen. Door dit latere vertrek heb ik gelukkig wat meer tijd om alles met betrekking tot de elctriciteit en het sanitair in ons appartementje nog eens grondig op een rijtje te zetten. Kwestie van niets over het hoofd te zien he.
