Joepie! Ik ben weer veilig
thuis en heb weer een heel avontuur achter de rug. Alles verliep zoals ik had
gehoopt, op een paar kleine probleempjes na Na het inchecken moest ik door
die metaaldetectoren, tot groot ongenoegen begon dat ding toch wel te piepen
zeker. De knappe security fouilleerde mij van kop tot teen, maar ze vonden
helemaal niets en toch ging dat stomme alarm steeds af wanneer ik er door liep.
Omdat ze mij er verdacht uitzien vonden mocht ik mee naar een kamertje
achteraan en moest me daar helemaal uitkleden. Daar stond ik in mijn string
voor die knappe security. Om een lang verhaal kort te maken was eigenlijk al
die heisa de schuld van mijn nieuwe tepelpiercing. Eens in het vliegtuig was ik
de trotse bezitter van stoel 69. Naast mij zat natuurlijk weer zon vervelend
kereltje op zijn gameboy te spelen, gelukkig had ik eraan gedacht om mijn
nieuwe roze Ipod mee te nemen.
Eens opgestegen had het
vliegtuig wat last van turbulentie, en ik wat van mijn maag door die
turbulentie .. Wel, misschien had ik beter die zeven Big Macs voor na de vlucht
gehouden. Hoe dan ook, van dat kereltje was ik nu tenminste vanaf. Ik had nog
een hele lange vlucht te gaan dus had ik mij voorzien op enkele joepies en
Girlz Magazines. Wanneer plots de stewardesse via de intercom vermelde dat de
passagier op stoel nummer 69 zich naar de andere kant van het viegtuig moest
begeven. Dit omdat het vliegtuig uit balans geraakte en zo blijkbaar een
verkeerde koers aannam. Na een klein uurtje moesten we onverwachts een
tussenstop maken omdat het vliegtuig vanbinnen moest gereinigd worden, woops
misschien moet ik het de volgende keer maar bij vier hamburgers houden. Wanneer
we eindelijk waren aangekomen in het sprookjesachtige Hollywood bracht dokter
Frank Stijnen, die ik ondertussen Frank mocht noemen, me naar de hotelkamer. Ik
maaktte mij helemaal op voor de veel belovende film waar ik, Cindy Slaegers,
mocht in mee spelen. Niet te geloven toch?! Om stipt 11 uur in de ochtend
kwamen ze mij oppikken aan het hotel. Ik had alvast mijn tijger-latex pakje
aangetrokken met mijn torenhoge pumps. Ik ben er zeker van moest Argo mij zo
zien dat hij me meteen zou willen. Zoals afgesproken stond de taxi er stipt op
tijd en ik stapte zoals een echte filmster in de auto.
Eindelijk zou ik gelanceerd
worden als filmster, ik wist gewoon dat ik talent had. De filmset zag er net iets
anders uit dan ik verwacht had. Frank kwam meteen naar me toe om te zeggen dat
ik de hoofdrol kreeg in de nieuwe film: Free Willy The Return. Zucht, nu had ik
mijn mooie outfit voor niets aangedaan en moest ik zon lelijk, nat
walvissenpak aantrekken. Hoe dan ook, het was mij toch een unieke ervaring. Nu
ben ik ondertussen weer terug in België en heb ik hier ook al enkele
aanbiedingen gekregen voor nieuwe films.
Ohnee ik kom bijna te laat
op mijn afspraak voor mijn nieuwe piercing!
Het was deze week nogal een hectische dus ik heb nu pas tijd kunnen maken om jullie te schrijven. Vorige week schreef ik jullie dat ik bij een dokter ben langsgegaan voor mijn "verslaving", en dat hij mij pas zou helpen als ik hem een dienst had bewezen. Wel, bleek dat onze brave dokter in zijn vrije tijd veel met films bezig is en dat hij zelfs verschillende connecties heeft in Hollywood waar ze momenteel bezig zijn met een nieuwe film. Maar ze missen nog een hoofdpersonage en dus kun ik mijn morfine krijgen op voorwaarde dat ik meeging naar Hollywood.
Vanaf het moment dat ik "Hollywood" hoorde was ik verkocht. na mijn "Ja"-woord pleegde hij een aantal telefoontjes en gaf hij mij een dosis morfine, waarna een lekker gevoel zich van me meester maakte. Gelukkig was het deze keer een juiste dosis, waardoor ik niet terug tilt sloeg. Maar mijn gedachten kregen wel de vrije loop en draaiden en keerden bij mijn gedachten aan Hollywood... Aah Hollywood, in de voormiddag opnames maken voor de film waarbij die trutten Keira Knighley en Angelina Jolie verbleekten bij mijn acteertalent.
In de namiddag zou ik me dan even laten bijwerken bij één van de plaatselijke chirurgen. En s'avonds zou ik me laten inpalmen door die charmante dokter waarna we samen dolle pret beleefden. En daartussen kon ik mijn favoriete bezigheid uitvoeren: Eten! Eten zoveel ik wilde. Een buffet zou me overal volgen met allerlei lekkernijen die je maar kan bedenken... Maar voor ik daar was moest ik mijn mama toch wel even op de hoogte brengen van de laatste ontwikkelingen in het leven van haar dochter. Maar wat had je gedacht... Thuis dikke ruzie met gebonk op de muren en trappen, dichtslaande deuren en één grote scheldpartij. (Papa was indertijd ook naar Amerika vertrokken waarna we hem nooit meer hebben teruggezien.)
Maar ik zou me niet laten laten tegenhouden door dat mens. Eigenlijk kon niets me meer tegenhouden. Van de klas trok ik me allerminst iets van aan, ik was na ongeveer een trimester nog steeds niet geaccepteerd. En aan mij kan het toch niet liggen? Heel even dacht ik nog aan Argo. Maar het was een vluchtigge gedachte die snel weer verdween nog voor ik er echt bij stil had gestaan. Dus ben ik vertrokken. Momenteel sta ik hier op de luchthaven van zaventem te wachten op het vliegtuig met die charmante dokter aan mijn zij en m'n GSM in de hand. Het zou best kunne dat ik de komende weken niet schrijf. (Dus mam, maak je geen zorgen!)
O ja, voor ik vertrek vertel ik jullie nog even de naam van die charmante dokter. Hij heet Frank Steinen... Een beetje een rare naam, als je de letters een klein beetje verschuift krijg je de naam van een bekend personage, namelijk...
