Mijn (kook)vrienden hadden mij gewaarschuwd: Chinezen zijn een vuil en onbeleefd volkje. Spuwen zoals de marrokanen dat alleen kunnen, rochelen, boeren en vuile Franse WC's. Daarbij zouden ze neerkijken op elke westerling en spreken ze in heel China alleen wat Engels in Hong Kong. Dat belooft! Het eten is er echt chinees: gefrituurde ondefinieerbare gerechten, enz. Soms wordt het menu aangevuld met een levend gefrituurde vis, die net zo lang in het vet blijft zodat hij nog levend en ademend op uw bord komt, met een bruingebrand korstje. Ik zie mij al oogcontact met die knaap hebben Strafste verhaal: slakken die levend worden geserveerd. Snel zijn is de boodschap: anders ontsnapt uw gerecht uit uw bord terwijl ge er op kijkt!
Maar: het blijven verhaaltjes, ik laat het allemaal over mij komen. En, na deze week in het beschaafde Hong Kong komt Karin mij vervoegen in Hangzhou, nabij Shanghai. Dan vervoeg ik de groep van de KUL. Die zullen wel weten welk restaurant ze reserveren -hoop ik-.
Waarom ga ik zover en wat ga ik er zoeken? Avontuur, eindeloze vlaktes, bergen, overvolle steden, smog?
Misschien ga ik voor indrukken op te doen vanuit de onderbuik van een politiek systeem zoals ik dat eerder tijdens mijn twee reizen in Cuba deed. Een land dat ik alleen vanuit de kranten en van de televisie kende. Ik had -dank zij een basiskennis Spaans- er interessante gesprekken, niet met politieke dissidenten puur sang, maar met de gewone Cubaan die meedraaide in het systeem, gewoon omdat er geen alternatief was voor hem. Ik sprak met studenten, leraars, dokters en overheidsambtenaren. Ik sprak met communisten puur sang die geloofden in hun revolutie zoals het eerste uur, en met mensen die hopeloos waren omdat ze "opgesloten" waren in "La Isla Bonita". Hun dagelijkse situatie aldaar dreef hen bijna tot wanhoop, wat soms tot dramatische situaties leidt: Ik herinner me de familie die tranen met tuiten huilde aan de border control op de vlieghaven in Havana, omdat ze hun dochter vaarwel zegden toen die terug met haar Amerikaanse man vertrok naar de USA, maar meer nog omdat ze in het huidig systeem nooit mee zullen kunnen gaan. Ik constateerde dat in dat land het communistische systeem niet heiligmakend is of was. Net zoals het kapitalistisch systeem hiaten heeft, glippen sommige visjes ook hier uit het sociale vangnet en belanden dan aan de rand van de maatschappij in schreindende armoede.
Maar: nu ga ik naar een land dat de wereldeconomie uitdaagt, en reizen (beperkt en onder voorwaarden) toelaat aan zijn burgers. Meer nog: het is het land van de toekomst.
Nieuwe vlieghaven (of lijkt toch zo), nieuwe airport express, nette metro, en naarmate we Kowloon naderen, alles netjes volgebouwd. Gelukkig heb ik een hotel gekozen midden de winkelbuurt van zuid-Kowloon, vlakbij de metro ook nog. Het plannetje van de metro lijkt zo weggeplukt te zijn van de Londense metro, en dus is het poepsimpel om de weg te vinden.
Vanavond eerste culinaire ervaring met de Chinese keuken, in een gewoon restaurant om de hoek van het hotel. Ik voelde me precies in een Chinees restaurant in de Van Wezembeekstraat in Antwerpen. Het smaakte ook zo. Niet slecht dus, en ook niet duur.
HK chinezen spreken bijna allen Engels, maar toch had ik er moeite mee om ze te verstaan. Ik was nl op zoek naar een nieuw fototoestel. Blijkbaar liggen de prijzen fors uit elkaar. Een camera die in België 575 EURO kost, komt hier tussen de 220 en 600 (!) EURO. Vanwaar dat verschil? Er blijkt een bloeiende handel te bestaan met rechtstreekse import uit China, met beperkte garantie. Dat verklaart een en ander. Morgen beslissing!
