De nieuwe concerthall (National Center for the Performing Arts) van Beijing is een "flagship performance space" die model staat voor heel China. Over dit ontwerp werd nagedacht, zover is duidelijk. Bij de inkom passeert ge een strook van ca 100m lengte onder een waterspiegel. Spijtig dat we niet langer blijven, anders konden we nog van Tosca of La Bohème kunnen genieten...
Vloeren uit zeldzaam marmer, titanium, veel glas, keurig en ruim bekeken: dit is een architecturaal meesterwerk!
Het olympisch dorp lijkt niet op een dorp. Het is een winderige vlakte, waarop het beroemde vogelnest en de watercube staan. In die laatste zijn we ook binnen gaan kijken, maar dat viel tegen: leegstaande winkelruimtes, slechte afwerking die het nu al aan het begeven is... Van buiten mooier dan binnen.
Blijkbaar is het een geliefkoosde daguitstap voor chinese onderdanen, we zien ze in groepjes defileren.
Tijd voor een exclusief ommetje: aan de overkant van de boulevard (gescheiden door hoge hekken, want in het hele gebied wordt uw rugzak, handtas, enz gescand) staat, jawel en 7 sterrenhotel. De caviaar shop aan de inkom gaf ons direct een indruk van luxe. Terwijl onze voeten wegzonken in het dikke vasttapijt, bedacht ik bij mezelf: gelukkig mag ik erin zonder das en met een korte broek! Met ons aperitiefje in de hand en met uitzicht op de cube bedachten we bij onszelf welke heerlijke momenten de dictatuur van het proletariaat soms in petto heeft. Dit is de plaats voor de uitverkorenen van het regime; we zagen inderdaad enkele opgeklede chinees uitziende dames. Toch was er weinig beweging in het hotel. De residenties ernaast -soort service luxe appartementen complex- stond leeg. Nog even wachten op de toekomst?
Ik wist niet goed wat ik ervan moest verwachten, maar het spektakel was de moeite: met relatief weinig middelen hebben de Chinese topacrobaten hier een show neergepoot die zich kan meten met Cirque du Soleil. Alleen was het allemaal wat eenvoudiger, maar de artiesten zelf waren wereldklasse en gaven onder luid geschal van de luidsprekers een wervelende show. De begeleidende muziek zelf was helemaal het type Cirque du Soleil.
Nadien gaan eten in het TiangXiang restaurant, bekend om zijn heerlijke Peking Duck. Er zijn 41 zalen met in totaal 15.000m2 restaurantruimte. Lekker!
7 april Beijing Food street, Verboden Stad, Tien an Men
Food street: een smalle straat vol met toeristen die hun ogen uitkijken naar al dat "lekkers": gegrilde schorpioenen, vliegende eekhoorns, zeepaardjes, zeesterren, wormen, slangen, mosselen, krabben, oesters De geuren zijn speciaal te noemen. We kunnen niet geloven dat chinezen dit alles eten, en toch. Sommige toeristen en leden van onze groep kochten dergelijk oervoedsel, met diarree als resultaat 's anderendaags. iemand had één oester gegeten en was doodziek geworden.
Niemand was echt vergiftigd. Detail: de schorpioenen waren gespiesd als een brochette en leefden nog.
Verboden Stad en Tien an Men plein
Het grootste plein ter wereld is zeer onoverzichtelijk. Daarom wemelt het er van de politiewagens, de geheime diensten hebben honderden cameras aan de lantaarnpalen, er is een scanning van rugzakken en tassen aan elke ingang van het plein. De controle is hier optimaal, en dat voelt men ook. Voor buitenlanders geen probleem. paradetroepen paraderen kriskras over het plein, de geheime diensten zijn goed vertegenwoordigd. Dit is het heiligdom van wat er nog rest aan communisme in dit land. Voor het mausoleum van Mao, waarin de brave man gebalsemd ligt, staan honderden meters rijen wachtenden in de zon, er zijn nog duizend wachtenden voor u Er zijn geen buitenlanders bij op 't eerste gezicht. Het partijhoofdkwartier staat te blinken in de zon. Het 440.000m2 grote plein is zò gevuld van mensen dat er soms drummen is!
Naast het Tien an Men plein is de verboden stad: 24 generaties keizers hadden er hun residenties en hofhouding gedurende 490 jaar in wat de grootste paleis ter wereld is. Er staan 980 (!) gebouwen in dit 720.000m2 groot complex; 1 miljoen arbeiders hebben 14 jaar gewerkt, samen met 100.000 kunstenaars. Het machtige bestaat erin dat een heel reeks paleizen elkaar opvolgen, verbonden door een weg die alleen de keizer mocht betreden. Duizenden mensen verdingen zich om een glimp van de troon te kunnen zien.
Sommige chinezen komen blijkbaar van rurale gebieden, want wijzelf en zeker enkele blanke spelende kinderen trekken hordes chinezen aan, worden bekeken en gefotografeerd. mensen willen samen op de foto enz.
Tianqiao Acrobatoc Theatre Beijing
Ik wist niet goed wat ik ervan moest verwachten, maar het spektakel was de moeite: met relatief weinig middelen hebben de Chinese topacrobaten hier een show neergepoot die zich kan meten met Cirque du Soleil. Alleen was het allemaal wat eenvoudiger, maar de artiesten zelf waren wereldklasse en gaven onder luid geschal van de luidsprekers een wervelende show. De begeleidende muziek zelf was helemaal het type Cirque du Soleil.
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen) Tags:Beijing Food street, Verboden Stad, Tien an Men
06-04-2012
Doctrine
Rode vlaggen en doctrine
De rode vlag met gele sterren is alom tegenwoordig. Ook de officiële doctrine wordt in ere gehouden. Universiteitsstudenten moeten als verplicht eerstejaarsvak het marxisme instuderen, één uur, om het daarna zo rap mogelijk te vergeten. Niet slagen = niet verder studeren. Het interesseert hen niet. De ambitie van de chinezen is grenzeloos. ze zijn vinnig, snel, pienter, gewiekste zakenlui. Daarbij is ondernemen, zakendoen, netwerken voor hun het belangrijkste, niet de doctrine. Ze hebben een natuurlijke gezonde nieuwsgierigheid. In Shanghai struikelde ik (figuurlijk) over de Bentleys, Ferraris, Maseratis, Mercedes 600 van succesvolle ondernemers. En dat allemaal in het land van de dictatuur van het proletariaat.
Het lijkt me dat er een klasse is van superrijken die zich zeker niet willen mengen met de "plebs", de werkende klasse. Zij ontmoeten elkaar in private clubs, onder gelijkgestelde vrienden, de golfclub, de luxe-fitness Ik zocht tevergeefs naar een middenklasse. De wijze waarop ze zich distantiëren van de werkende klasse, deed me denken aan feodale heren in de middeleeuwen. Op vele plaatsen is er ook een balie VIP, zelfs in de telefoonwinkel. VIP betekent hier niet een all-in abonnement, maar wel de "apparatschiks" die de file niet moeten doen. Er is een enorm contrast tussen de gewone bediende/arbeider en happy few die aan de "bronnen" zitten. In de grote steden durven ze dit ook laten zien door bijv met dure wagens te rijden en riante woningen te bouwen.
Communiceren blijft een teer punt, vooral als het over politiek gaat. Wel heb ik begrepen dat een lidmaatschap van de partij nodig is voor bepaalde officiële functies te bekleden. De meeste jongeren weten amper dat er "iets" gebeurd is met studentenprotest in 1989 op het Tien an Menplein waarbij 3000 doden vielen, bijna allemaal jonge mensen. Soms zijn ze verbaasd dat wij, als westerlingen dit veromen hebben via de media! Sommige chinezen weten hier totaal niets over. Het is niet voor niets dat google.be, google.com, youtube en facebook hier geblokkeerd zijn. Iets opzoeken kan via .cn of .com.hk (Hong Kong).
Ook op de één-kind politiek wordt streng toegekeken; als een koppel een tweede kind krijgt, kan de vader zijn job verliezen + een zware boete.
Opnieuw een minder leuke belevenis: treinreis van Guilin naar Beijing, 23u trein
Weinig nieuws, zij het dat we een heuse restaurantwagen ontdekt hebben. Ze verkochten er noedels, fruit, pakketten met slang, vliegende eekhoorns, zeepaard (beschermde diersoort dacht ik), zeester, en nog wat kleinoden (wandelende stok?); Kwestie van zelf een soepje te kunnen brouwen. Geen brood, geen muesli, geen koffie.
We hebben dus ons eigen potje Nescafe en koekjes meegebracht. Ikzelf heb noedels gegeten om toch iets te kunnen bestellen, buiten warm water.
Het personeel was zéér vriendelijk, zoals alle Chinezen die we gezien hebben, alleen een GSM opladen gaat helemaal niet: het stopcontact staat in het kamertje van de wagonwachter, maar ze mag het absoluut niet toelaten! Ook de treinchef zei botweg neen. Nergens een stopcontact dus.
Guilin is de hoofdstad van de provincie Guanxi. Chinezen gebruiken dikwijls een verwijzing naar hun provincie, dus het is soms nuttig te weten wat waar gelegen is.
De oude hoofdstad heeft ook een imposant keizerlijk paleis, waar we op de trappen gelopen hebben die vroeger alleen door de keizer himself mochten belopen worden.
De omgeving heeft meerdere grotten, maar die hebben we niet bezocht. Guilin is een uitvalsbasis om natuurparken, watervallen, groene valleien en prachtige rotsformaties te bezoeken. Vandaag bezochten we de stad zelf, met een park, een rotsbekliming natuurlijk (karsteenformaties) en een wandeling naast de Li rivier.
De bus reed gelijk een razende door het drukke verkeer. Scooters, auto's driewielers, alles kruist zich en mist elkaar op het laatste nippertje. Vandaag heb ik ook gezien dat er op de parkeerstrook regelmatig voorbijgestoken wordt, soms terwijl de bus ook langs links voorgestoken wordt. Na 1,5u rijden kwamen we aan een idyllische plek aan de Li rivier, bekend om zijn landschappen. De bekende mist liet de zon niet door. Het is mij nog altijd niet duidelijk of dit mist of vervuiling is. Land van de rijzende zon, maar zonder zon.
Per 4 personen mochten we in een bamboe-bootje stappen. De rivier met tientallen dergelijke bootjes was een adembenemend schouwspel. De karstbergen zijn 100 tot 1000m hoog en staan gewoon in een relatief vlak landschap met landbouw. Het fun gehalte was hoog: studenten spoten elkaar nat met bamboe-pistolen... Wijzelf zijn er wonderwel aan ontsnapt.
Bij aankomst zat een agent de bootjes op te wachten; een andere hield de nummers vast die per boot toegekend waren, en een derde keek ernaar. Fraudebestrijding? Ze hadden in alle geval een prachtig bureel, in open lucht en met een enig uitzicht!
's Avonds heb ik een "Duits" restaurantje gevonden: Sharon's Place. Sharon was een plaatselijke Chinese ondernemende dame, die getrouwd is met een Duitser. Op het menu: Biefsteak-frites!!!! YES, eindelijk...
