Bij aankomst in Guilin stond de bus al klaar voor het station. De Groep-T studenten die ik begeleidde, zorgt er immers voor dat telkens het programma min of meer voorgekauwd is. Nu ook dus. De baliedame van het hotel van de plaatselijke universiteit spreekt geen enkel woord Engels.
Later zou blijken dat in een gesprek aan een kraam bijv het woord "chocolade" of "fruit" niet verstaan wordt. Bijna niemand kan ons verstaan. Gelukkig kennen we het tarief van de bus: 1 RMB, dwz ca 10 eurocent. We hebben ook al gratis gereden, omdat de chauffeur niet kon weergeven.
De stad (streek?) Guilin met zijn 670.000 inwoners heeft een eigen dialect, soort Mandarijn. Cantonees, zoals in Hong Kong verstaat men hier niet, maar de schrijfwijze is zeer gelijkend, bijna hetzelfde. Dan is er nog het Pinyin, voor zover ik begrijp een soort fonetisch chinees. Een woord correct uitspreken met al die hulpmiddelen, vertaalmachines, fonetisch schrift lukt nooit. Had dit al geprobeerd. De enige manier is dat fameuze briefje bovenhalen met het adres erop van uw bestemming. De hotelkaart is dus zeer belangrijk, evenals de iPhone. Die laatste geeft u trouwens ook de eventuele busroute - metroroute. Plaatsnamen worden in Engels en Chinees weergegeven.
Een SIM kaart kopen in de China Mobile winkel is een avontuur van minimum één uur. Alle bedienden doen verwoede pogingen om u te verstaan, waarbij telkens een hogere rang ingeschakeld wordt die aan de balie komt luisteren. Telkens eindigt het gesprek op gelach en neegeschud of gegiechel bij de dames. Laatste keer wou ik onbeperkt dataverkeer op mijn iPhone, en ging met het papiertje naar de China Mobile balie. Die keer heeft het "maar" drie kwartier geduurd. Uiteindelijk werd er getelefoneerd naar "iemand" die min of meer Engels spreekt en vertaalt.
Alle contacten met de chinezen zijn dus om die reden steeds tijdrovend. Niets is simpel. Een taxichauffeur die wij ons papiertje met het adres van het hotel toonden, bleef nee schudden tot wij uiteindelijk terug uitstapten.
De andere keer werden we afgezet aan het verkeerde restaurant, maar wel een in dezelfde straat. De naam van het restaurant stond er alleen in het Chinees op... Zouden wij eens moeten proberen!
Ik bespaar u nog de SMS boodschappen van de operator die ik regelmatig krijg op mijn scherm. Steeds spannend. vanavond bijvoorbeeld is mijn dataverkeer compleet uitgevallen. Waarom?
Bij onze avondwandeling stootten we op een westers aandoende winkel die taarten en koeken bleek te verkopen. Dit wordt ons ontbijt morgen! Op de deur staat: "merry christmas". We hadden al opgemerkt dat de kerstverlichting dikwijls nog in de straten hangt, bijv in de bomen. Op etalages staan regelmatig kerst- en nieuwjaarswensen... raar.
Meer dan 1500 km op de nachttrein! Dat was het lot dat ons te wachten stond. Van Shanghai naar het zuidelijke Guilin. Even op de tanden bijten dus. Geslapen, maar niet echt goed. Enig voordeel: de kost per kilometer is zéér laag. De 21u durende rit kost welgeteld 35 EURO.
Bij het ontwaken is het landschap totaal veranderd: heuvels met terrasbouw. Bij elke halte staan de verkopers met hun kraampjes ons op te wachten. Veel hebben ze niet te bieden: dumplings interesseren ons niet. In de gang nabij ons compartiment staan chinezen te roken. De hele nacht kwam een doordringende geur richting ons compartiment. Wat mij het meeste stoort is dat constant rochelen en spuwen van die mannen. Zelfs op de trein leren ze het niet af. Dat er in de gang een tapijt ligt schijnt hen niet te deren.
Er was gelukkig drinkbaar warm water op de trein zodat iedereen zijn potjes met noedels kon klaarmaken. Een restaurantwagen ontbrak namelijk, evenals de champagnebar.
Als we frisjes gewassen zijn, komt het karretje met lekkernijen langs: zakjes met (weeral) ondefinieerbare zaken, en leuke kleine flesjes met een amberkleurige vloeistof. Natuurlijk wou ik wel weten wat dit was. Onze chinese vrienden zeiden: wijn. Het enige dat ik op het etiket kon lezen was: 32°. Straffe wijn! Toen ze het flesje van naderbij bekeken, bleek het mierenwijn te zijn (no joke). Ze brouwen dit mengsel en voegen er zwarte mieren aan toe, alsook extracten van enkele slangensoorten. Blijkbaar is het een drank die heel goed is voor de gezondheid. Santé!
Ik heb het flesje aan mij laten voorbijgaan...
Ondertussen reed de trein tegen amper 80 km/u op honderden kilometers single track. Maar hij was wel op tijd. Laat ons dat als het enige positieve beschouwen van deze reis.
In de Shanghai metro vond ik heerlijke taarten in de etalage van een schitterende zaak, die mij deed denken aan Wittamer qua kwaliteit. Even gestopt voor een degustatie dus.
Wat zagen we verder: de French Concession, de tuin van Wuyuan, het europees uitziend huis waar de eerste zitting van de Communistische Partij van China heeft plaatsgevonden, een markt van kevers, krekels, kikkers, schildpadden, een mega-Apple winkel, en..namaakklederen. De handelaars in hun kraampjes lokken u alsof hun leven ervan afhangt. Als ge er dan op ingaat, brengen ze u in hun pietluttig kleine winkeltje, waarbij ze u tussen de klederen door naar een achterkamertje brengen, ongeveer 1 op 2m. Daar draait dan een geheime kast open in echte spionagestijl, en daar achter staan hun valse merken.
China probeert dus te voldoen aan de wetten op namaak, zo bleek bij het buitengaan van deze galerij. Winkeliers waren in hoog tempo zakken aan het versleuren van links naar rechts; Beneden zagen we de politie een winkel controleren... Boven zullen ze zeker bot vangen...
Gelukkig zijn er overal Japanse restaurants die wat afwisseling brengen op de menus van elke dag, met name noedels 's morgens, 's middags en 's avonds.
Deze stad van bijna 25 Mio inwoners verdiend een andere aanpak. Over het verleden wordt hier weinig gesproken, des te meer over de toekomst. Wij begonnen dus met het museum van architectuur en urbanisme op Peoples Square; dit geeft een inzicht over de stormachtige groei die er geweest is de laatste 20 jaar. Er hangt een grote koperen kunstwerk tegen de muur met de voorvechters van het proletariaat.
Ik bedenk dat de realiteit er heden ten dager wel anders uirziet: schitterende showrooms va Maserarti, Aston Martin, Mercedes, enz. Een gewone bediende / arbeider echter verdient nog steeds ca 200 - 300 EURO/md.
De goed ontwikkelde metro bracht ons vlot van het ene stadsdeel naar het andere; één keer bovengronds vervoer heeft ons dit bijgebracht. Het verkeer is chaotisch, bijna afrikaanse toestanden. Voetgangers zijn duidelijk aangeschoten wild, zebrapaden geven geen garantie om veilig aan de overkant te geraken: autos rijden gewoon door, voetgangers springen opzij en lopen voor hun leven. Verkeersichten zijn louter indicatief en een beetje links rijden mag soms ook. De vele agenten die overal staan te blinken in hun kostuums stonden erop te kijken.
De stad beschikt over leuke adresjes: winkels, fijne hotels, massa's souvenirwinkels, en zeker: de Bund, de dijk die , net zoals in Hong Kong een adembenemend uitzicht geeft naar de andere oever. Daar staat trouwens een van de hoogste gebouwen van Azië: World Financial Center Shanghai. Via een kleurrijk verlichte tunnel reden we van west naar oostoever. Het WFCS met zijn 470m hoogte gaf ons een panorama over de stad dat alleen beperkt werd door de smog die blijkbaar over elke Chinese stad hangt. De lift deed 10m/sec.
Tijdens een avondwandeling merkte ik in het bijna-donker een groepje mensen turnoefeningen doen, een soort Tai Chi. Ik dacht dat ze dat alleen 's morgen deden, maar neen, om 22u ook nog! Zonder muziek op aanwijzingen van de groepsleider(ster) gaat dit minutenlang door op de stoep.
We hebben nogmaals fijn gegeten, deze keer verse zoetwatervis. Lekker sausje, mooie versiering.
Een hoogte punt van Hangzhou is blijkbaar een oude apotheek, die een van de belangrijkste van China moet geweest zijn. Eerst een tentoonstelling overhet geschiedkundige, van De laatste 2000 jaar tot nu. We begrijpen er niet veel van. De geneeskunde wordt -werd- hier heel anders bedreven dan bij ons. Is het homeopathie? Kruidengeneekunde? Ik denk beide. Zeldzame dieren en zwammen waren en zijn nog steeds belangrijk. We zagen ook ginseng en andere wortels. De apotheker was een gewiekst zakenman want aan zijn woning te zien moet hij biezonder goed geboerd hebben. Vandaag de dag is er een kleine farmaceutische fabriek die nog steeds producten maakt, maar dan zonder de bedreigde diersoorten.
We gruwen van de op formol gezette kikkers, penissen en andere soms niet definieerbare zaken. Bij de uitgang is er geen traditionele souvenirwinkel, maar een heuse artisanale apotheek, met tientallen personeelsleden die schaaltjes manipuleren met vruchten, zaden, poeders, ... We ontwaren gigantische zwammen, zwart en vies als drollen. In glazen bokalen staan hele rijen gedroogde vruchten.
Alle opschriften zijn chinees en niemand spreekt natuurlijk Engels. Apothekeressen binden worteltjes samen. Ginseng?
Door even te kuchen geven we aan dat we iets tegen de schorre keel zouden willen. We krijgen een siroopje, een mengeling tussen ahorn en vlierbes.
De namiddag was volledig gewijdt aan het ... klooster en dito tempel. Weeral een Buddha beeld, en weeral krijgers. Alleen: hier waren 3 tempels trapsgewijs na elkaar gebouwd tegen een berg aan. Talloze bijgebouwen zorgden voor onderkomen voor de monniken en administratieve gebouwen voor de monniken. En er waren er nog! Het was hier het Zen Buddha geloof. Vele chinezen zijn echter totaal ongelovig, buiten natuurlijk hun bijgeloof ttz die kleine altaren die men overal vindt, tot zelfs in de straten.
Biddende gelovigen hielden hun handen samen en offerden rookstokken. Zoals ze overal doen. Boven op de berg (jawel, dank u trappen) nog een tempel met nog meer beelden. Deze hadden mooie kleedjes aan in zijde.
Het hele klooster was omgeven door een bosrijk gebied, kabbelende riviertjes vloeiden nabij de kloostermuren. Het geheel straalde veel rust en sereniteit uit. Een andere wereld, op amper een uurtje bus van het drukke Hangzhou (6,4 Mio inwoners). 's Avonds voelde ik mijn benen niet meer...
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen) Tags:Lingying klooster tempel van Lingyin
26 maart theeplantage
De groep T studenten bleken toffe gasten. Er waren ook enkele Chinese studenten bij van de Zhejiang University. Kwestie van voor wat real-time vertaling te zorgen en de onderlinge contacten te verbeteren.
Ons eerste bezoek was een theeplantage nabij Hangzhou. Gelegen in een heuvelrijk landschap groeien de struiken er op terrassen. Dertig jaar lang produceren ze lekkere blaadjes die tot thee verwerkt worden. Hier komt de betere thee dus vandaan. De wandeling voerde ons via een leuk aangelegd pad de heuvels in, wat trouwens een flinke klim inhield. Een mooi uitzicht was onze beloning.
