|
Lang geleden, maar hier ben ik weer eens ! :-)
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
De paasvakantie is voorbijgevlogen. Echt wel! Over wat we allemaal gedaan hebben, zal ik eenmaal terug in België wel verslag uitbrengen aangezien het veel was :-). Maar kort kan ik wel het volgende zeggen; het was heerlijk om terug te kunnen praten in mn eigen taal, de zenuwen op de luchthaven samen met Mirafora na een weekendje bij haar gelogeerd te hebben waren zelfs prettig, mn ouders terugzien (die voor geen cent zijn veranderd), zoveel nieuws ontdekt over het land waar ik verblijf, samen Pasen vieren, hen voorstellen aan Aleca,
Het vloog voorbij.
Maar zoals ik ook zei, ik ga er bewust niet teveel over uitweiden. Dat is voor later allemaal. Anders zijn jullie morgen nog aan het lezen!
De lessen worden moeilijker en moeilijker. Wat er allemaal gebeurt/gebeurd is, daar probeer ik niet te veel aan te denken. Je week eindigen met die ene, toch nog fijne les waarin de kinderen iets geleerd hebben, maakt het voor mij goed.
De naschoolse ogenblikken daarentegen, daar geniet ik, nu het einde nadert nog meer van. Mijn eigen ding doen hier, de wandelingen aan zee, het ontbijt op mijn balkon,
Zo bvb. ook mijn weekenden.
Vrijdag viel mijn laatste lesuur weg doordat we op weekend gingen. Aleca had het bewust verzwegen voor de andere leerkrachten, omdat de hele horde ons anders achtervolgd zou hebben :wink:. Samen met Varvara (wiens ouders te Trikala leven), vertrokken we dus voor de 4 uur lange autotocht.
Hoewel vier uur lang kan zijn: het vloog voorbij (net zoals Aleca over de snelweg heen vloog :-P)
Vrijdagavond hebben we nog tijd gehad om iets te gaan drinken en pizza te gaan eten. We logeerden bij familie van Vasilis. Fantastische mensen. Vooral de tante heeft me doen lachen. Toen we geit aten deed ze een geit na, om te vragen of ik chocolademelk wou de koe, om uit te leggen dat de kaas die ik zo lekker vond van de melk van het schaap kwam, het schaap. Ze kent het verschil wel degelijk:p Voor de rest begreep ik geen snars van wat ze zeiden. (zo werd ik zondagochtend bvb. wakker en vond Aleca nergens. Ik vroeg de 28 jaar oude dochter waar ze heen was. Ik begreep de woorden Aleca, aftokinito, jatros en proie. Ik moest slikken. Aleca, auto, dokter en ochtend. Had ze weer een allergie-aanval gekregen en waren ze vanmorgen met de auto naar de dokter gereden?! Ik hield me dus een uur lang zo bezig mogelijk, tot ik de deur hoorde opengaan! Ze zag er nog springlevend uit!!! Lieve god, wat was ik opgelucht. Ik legde haar uit wat ik dacht dat er gebeurd was en dat ik een uur lang op mn nagels had zitten bijten. De typische reactie; i.p.v. me gerust te stellen barstte ze in lachen uit en begon me nog wat extra te tarren. Uiteindelijk was ze gewoon naar het nieuwe kantoor van Elini (nicht van Vasilis en eveneens dokter) gaan kijken).
Maar hey! Wat hebben we dit weekend gedaan? Hoofdzakelijk: Meteora!! Wauw! Echt wel! Ik ben verliefd op die plek. Ik heb heel wat fotos getrokken, maar het geeft helemaal niet weer wat je er echt ziet. Op de fotos bovenaan zie je wat ik bedoel. Vroeger zou er zich naar het schijnt een enorm meer bevonden hebben. Toen later twee bergen uit elkaar zijn geschoven, is het water weggesijpeld en hebben de rotsen er deze vormen aan overgehouden (ofzoiets toch. Ik zoek het op wanneer ik terugben).
Wat is er nu zo typisch aan Meteora buiten het natuurlandschap? De kleine kloosters die bovenaan op de rotsen gebouwd zijn. Het moet werkelijk zottenwerk geweest zijn om zoiets waar te maken destijds. (zelfs de mensen werden naar boven gehesen met behulp van een katrol. Wat moest het dan wel niet zijn om er een heel klooster te bouwen!?)
We gingen 2 kloosters bezoeken. In één ervan bevond zich een oude leerkracht -nu non- van Aleca. Het was voor hen een emotioneel weerzien. Terwijl zij aan het praten waren trok ik een van de vele rokken voor toeristen klaargelegd, aan (zie foto). Ze gaan er in de kloosters daar nog steeds van uit dat vrouwen geen broeken horen te dragen.
Achteraf hebben we met de timer aan, een paar scheve fotos van ons samen proberen te trekken. Eerlijk gezegd had ik fameus wat kriebels want achter ons bevond zich een ware afgrond. Ik moest snel lopen om binnen de tijd terug naast Aleca te zitten en elke keer opnieuw kroop ik drie meter voor ik haar bereikte op handen en voeten tot bij haar. Bang om omver te vallen en de afgrond in te donderen. Eén ding heb ik dit weekend in elk geval ontdekt; ik heb een vreselijke hoogtevrees ontwikkeld!
In de late namiddag zijn we met Jeorgos (oom van Vasilis) de bergen nog even ingetrokken. De foto onderaan geeft ongeveer weer hoe het er uitzag; net als Zwitserland. Het is waar dat je door enkele uren te rijden, in Griekenland alles kan zien: bergen, valleien, de zee, droge vlaktes,
Op de weg zijn we enorm veel koeien tegengekomen. Het had wat weg van een Indische trip:p Echt fijn om te zien. Midden op straat, geen herder of wat dan ook. Enkel een horde koeien en een hond die hen de weg wijst.
sNachts ben ik voor het eersten in maanden nogns écht de bewoonde wereld ingedoken en lieve hemel, wat deed dat deugd :-D Onder de mensen komen, andere jongeren zien, dansmuziek i.p.v. folklore,
Samen met de meiden heb ik enorm fijne nacht beleefd.
De volgende ochtend (eigenlijk middag), het Aleca-naar-de-dokter-voorval, erna zijn we aan een kasteel gaan ontbijten (na een bezoekje eraan natuurlijk) en het was al weer tijd om te vertrekken.
Op de terugweg, stopte Aleca plots haar wagen langs de kant van de autostrade. Come on, we change places, you drive now, she said. Ik moest effe slikken. Ik heb mn rijbewijs nog maar enkele maanden, Het wordt goed 3 maanden geleden dat ik nog gereden had, en dan nog in Griekenland waar ze als gekken rijden en je een heel andere stijl moet aannemen. Maar hey!!! Ik zit dit hier nu te typen, Aleca, Varvara en kinderen zijn thuis gezellig aan het eten dus
Jawel! We hebben het overleefd. In de buurt van Thessaloniki heeft Aleca terug overgenomen.
Het was nog maarn half uurtje rijden of ik kreeg plots telefoon. Ons Anaïs aan de lijn. Helemaal onverwacht en de eerste keer dat ik haar terug hoorde sinds mijn vertrek
Ik wou haar zoveel meer vertellen/vragen, maar was overdonderd
Dat was de kers op de taart voor me. Het weekend was af :-)
|
