(eventjes vermelden gewoon: vrijdag is de laatste keer dat ik even op internet kan tot 16 maart. Antwoorden zal dus pas vanaf 16 maart mogelijk zijn voor me, maar ik kan vrijdag wel de laatste mails afhalen!)
Vorige week was het chaos !
Bijna elke dag kwam ik op school aan en stond me iets anders te wachten dan ik dacht. Of enkel klas 1 en 2 waren aanwezig op school, of ik moest plots in een andere klas staan, of mijn les viel weg, of we gingen wandelen in het dorp, of, of, of
Vrijdag werd ik om 8 uur wakker gebeld door Aleca. Verdorie! Ik hadt kunnen weten eh!! Ik hadt verkeerd begrepen, weeral. Dat theater was vandaag (maar ik had zondag begrepen).Heb Aleca wijsgemaakt dat ik me overslapen had ( ik heb haar nog nooit zo zot zien rijden), want ze had me nogn sms gestuurd de avond voordien, waarin ik het eigenlijk had moeten begrijpen Maar al wat ze schrijft is vaak zo dubbelzinnig, dusjah..
Soit! tTheater, gespeeld door de kinderen, was echt de fantastisch. Het stuk duurde meer dan één uur en ging over hoe de Grieken zich verzet hadden tegen de Turken. Ik heb er niet veel van begrepen, maar één scène herkende ik wel. Een groep Griekse vrouwen is in die tijd, onderdrukt door de Turken, beginnen dansen. Een Griekse rijdans. Elkeen heeft zich al dansend in een ravijn gestort, hun kinderen op de rug. Dat liever dan buigen voor de Turken. De kinderen kunnen hier teksten vanbuiten leren waartegen je U zegt! Werkelijk ongelooflijk!! Waarom zie ik dat niet vaker in de klas?
Het geheel werd afgesloten met elke klas die een paar typisch Griekse ronde- of rijdansen uitvoerde. Het is echt indrukwekkend om zien. Voor de mensen hier is het gewone kost, maar voor mij was het de eerste keer. Die traditionele, prachtige kleren, de muziek, dat samen dansen, De moeilijkste leerlingen fier en overtuigd zien dansen, met pomponnetjes aan hun schoenen en broekkousen aan. Buitengewoon! Ze hebben het geweldig gedaan. Bravo sas!
Nadat alle kinderen naar huis vertrokken waren, zijn we met de leerkrachten weerns chiporo gaan drinken (met de bijhorende maaltijd natuurlijk). De gezellige boel van gewoonlijk dus
Die dag ook nog naar Thessaloniki geweest met Aleca en Stella, naar the 300 gaan kijken. Natuurlijk een staande ovatie op het einde van de film, wat wil je
Na nog wat geshopt te hebben zijn wen ijsje gaan eten en teruggereden. Eenmaal thuis aangekomen ben ik pardoes in slaap gevallen op bed. Deze dag hield, zoals vaker, alles behalve wat ik had verwacht in. Maar het was een heerlijke dag.
Zondagochtend ben ik naar de mis gegaan. In België doe ik het bijna nooit, maar ik had er nood aan. Vraag me niet waarom. Ook hier is alles zo ongeorganiseerd. Om een stuk brood te gaan halen (geen hostie), doet een hele kerk er een half uur over. Gewoon omdat ze ongestructureerd naar voren stormen. De mis zelf is anders. Maar mooi. Bijna volledig al zingend gegeven. Meerstemmig.
Ook het kruisteken is hier anders. Het wordt met duim, wijs- en middenvinger gemaakt, en in een andere volgorde. De duim staat voor de Heer, de wijsvinger voor Jezus en de middenvinger voor iemand anders, maar dat heb ik niet goed begrepen.
Achteraf hebben de kinderen van ons schooltje (de enige lagere school ook in Afytos) geparadeerd. Op de foto zie je enkele jongens en meisjes in hun traditionele kledij. De jongens op de foto zijn die van klas 5 en 4, de meisjes van klas 6. (ook de kleintjes deden mee, maar ze staan van groot naar klein)
De parade wordt ook gehouden omwille van de herdenking aan alle mensen die omgekomen zijn ten tijde van het verzet tegen de Turken, waarna men eindelijk onafhankelijk werd.
Achteraf ben ik met Aleca naar Kassandría gesneld om ook Effi, Stella, Jeorgós en Nicoleta te zien paraderen. Het is hier een waar gebeuren.
Chroniá polá! Vele jaren. Dat wordt op feestdagen doorheen de straten geroepen.
Na thuis gegeten te hebben, stelde Vasilis voor me Kassandra te laten ontdekken. Met de auto zijn we naar een heleboel leuke plekjes gereden, uiteindelijk de hele omtrek van Kassandra volgend. Doorheen de bossen, dorpjes, havens, De bovenste foto en die van Vasilis die langs het water stapt, zijn gisteren getrokken.
Het is hier mooi. Steeds opnieuw blijft de natuur, het uitzicht, me verrassen.
Mijn favoriete beeld tot nu?
De herder en zijn langharige, bruine geiten, een heuvel begroeid door olijfbomen beklimmend.
Eventjes wat stiller geweest, maar hier ben ik weer! Eigenlijk niet extreem veel nieuws, maar dat wil niet zeggen dat ik mn boeiende (ahum:p) momenten niet met jullie mag delen, hé
Eerst en vooral: Shana&Kim vroegen naar kleurenfotos van me, om o.a. mijn kleurtje te zien. Helaas, ik heb er denk ik niet echt veel, maar wie zoekt die vindt! I.v.m. dat kleurtje; het woord Griekenland roept inderdaad misschien wel het idee op dat de zon de hele tijd schijnt, maar dat is niet helemaal juist zal ik voorzichtig plegen te zeggen. De zonnige dagen beginnen nu pas regelmatiger de kop op te steken, maar s morgens vertrek ik nog steeds met een winterjas die ik van Effi kreeg naar school, om elke avond de verwarming nog steeds à fond la caisse te laten draaien, dus
Wanneer het daarentegen zonnig is, is het werkelijk fantastisch. Het is warm, maar niet drukkend. Een frisse bries is steeds aanwezig en streelt je huid, koelt je verhitte lichaam af.
Nu, bij de foto in bijlage hoort het filmpje van de eeuw (ik lig nog steeds strike wanneer ikt zie), maar dat zien jullie nog wel!! (laten we zeggen dat het iets typisch Céline is dat me overkwam) Het gaat doodgewoon over Céline&Aleca die tijdens een avondwandeling een prachtige olijfboom boven op een erg steile helling tegenkwamen en elkaar uitmaakten voor woessie omdat het gevaarlijk was om er in te klimmen, ze niet zouden durven. Natuurlijk moesten ze allebei het tegendeel bewijzen, stoer als ze zijn
Volgende leuke nieuws: Ik hebn vergiet!!!!!!!!!!
Onlangs kookte ik mijn laatste spaghetti die ik in huis had. Zoals gewoonlijk, liet ik ze uitlopen in de gootsteen met behulp van het deksel. Nu schoof dat deksel toch wel niet uit mijn handen, wat tot gevolg had dat ik al mn spaghetti in de gootsteen mocht bewonderen Ik had honger en het was mijn laatste spaghetti, dus hebkm uit de gootsteen gevist, zo goed mogelijk gespoeld, en vervolgens opgegeten. Een dik pak saus zorgde ervoor dat het in enige mate smakelijk bleef, maar hey! Ik ben niet ziek geworden hé?! ;)
Leve het vergiet!!!!
De post is traag, tergend traag, maar Hij doet zn werk! Carolien, je vroeg me iets te laten weten: ik heb je kaartje dus ontvangen!! Bedankt
En dan niet te vergeten om het even te hebben over mijn huisdieren! Ik heb nog steeds regelmatig gezelschap. Gisteren ging ik mijn luiken openen toen er plots iets ruw en vrij groot tegen me aanvloog. Ik schrok me weer rot en sprong naar binnen. De sprinkhanen zijn hier echt groot t.o.v. diegenen die ik in mijn kindertijd ving Toen ik de fotos trok, bevond de sprinkhaan zich naast een tegel. Ik heb deze nagemeten. 18 cm. Op een andere foto kan je zien dat de sprinkhaan netn halve tegel groot is, wat dus wil zeggen dat het beest zon 9 cm lang was. Niet mis zouk zo zeggen Niet veel later vloog ie weg. Gelukkig heb ik dan nog de wespen, lieveheersbeestjes, de vliegen en de reuzekatten die me trouw blijven (die katten kHeb het lawaai dat ze maken opgenomen. Eenmaal terug in België laat ik wel horen waarvan ik de eerste nachten steeds wakker werd )
Voor de rest gaat alles hier zijn normale gangetje. De lessen zijn vrij zwaar, na school vergezellen de kinderen me tot aan mn deur, de rest van de dag werk ik voor GroepT/neem wat tijd voor mezelf, op zondag zit ik meestal bij Aleca thuis, in de week gaan wens iets drinken,
(Trouwens. Voor mij was het nieuw, misschien voor jullie niet, maar bon We gebruikent woordje OK echt wel heel vaak eh. weet je ook van waar het komt? Vrij logisch, wetende dakt nu, hier, vraag.. I know, I know Eens zien wie dit keer Een dikke smakkerd van mij verdient!)
Nu woensdag werd ik uitgenodigd door twee leerkrachten -een koppel- die geen woord Grieks spreken. Ik dacht het verkeerd begrepen te hebben, maar zoals vaak begrijp ik niet goed wat me overkomt. Dat was ook nu weer het geval. Die dag zette Aleca me af voor een huis dat veel weg had van een kasteeltje. Ze reed weg en daar stond ik dan, in the middle of nowhere. Ik hadt toch goed begrepen! Om 22 uur s avonds werd ik terug afgezet door Jeórgos, en geloof het of niet, hoewel ik geen snars heb begrepen van wat Varvara me die dag probeerde uit te leggen over de 12 Griekse goden, haar geboortegebied of hun zomerhuisje, ik had een fantastische dag achter de rug. Niet alleen had ik twee keer lekker gegeten, ook ben ik rotverwend geweest, zijn we naar prachtige plaatsen gereden (zie zonsondergangfoto), s avonds in Moudaniá nog weggeweest omdat Jeórgos naar de dokter moest,
~ Vaak ben ik hier meer met kinderen bezig dan met volwassenen. De communicatie is gewoon te moeilijk en het loopt steeds stroef. Het leven van een kind bestaat uit erg eenvoudige zaken, en sinds ik hier ben, heb ik het gevoel mijn kindertijd voorn groot deel te herbeleven. Ik speel terug op regelmatige basis creftó (=verstoppertje), schommel met hen, we spelen mimespelletjes, gezelschapsspelen, we fietsen of spelen voetbal, terwijl de volwassenen aan tafel napraten. Het is misschien allemaal heel kinds, maar ik vind het echt heerlijk. ~
Die avond bij Várvara en Jeórgos hield ik Panajótis in het oog, hun vijf jaar oude zoon. Een schat van een kind! We waren gaan winkelen en hij wou het karretje mee helpen uitladen. Met zn voeten op de ijzeren staaf onderaan het karretje, spande hij zich volledig in om naar de suiker te grijpen zonder in de kar zelf te vallen. Ik kon het gewoon niet meer houden en barstte in schaterlachen uit. Jeórgos, Várvara en Maria die het ook gezien hadden hielden het ook niet meer. Panajótis ontzette gezicht was goud waard! Met een verlegen glimlach zette hij de suiker naast de andere aankopen en verstopte zich achter zn vader, die gelukkig en fier naar me keek.
Alles is wat onsamenhangend, ik weet het. En waarom deze anekdote? Gewoon. Om jullie te tonen dat dit de momenten zijn waaraan ik hier veel heb, die voor mij veel betekenen. Wat ik hier beleef is niet groots. Zeker niet. Het is een klein dorp, ik ben vaak alleen, ik maak geen indrukwekkende uitstappen, het is vaak zwaar en alles is erg simpel; maar net die kleine zaken, de weinige maar des te waardevollere menselijke warmte, de eenvoud hier, brengt me terug naar de essentie van wat leven&lachen voor me is; iets dat (in deze mate althans) soms werd verdoezeld of ik wel eens durfde te vergeten door stress, werk, zorgen, andere zaken, die me vaak te fel bezig hielden.
Vorige week was een moeilijke lesweek. Al drie dagen voor we naar Thessaloniki vertrokken, waren de leerlingen volop bezig met de uitstap. De dag zelf hadden de meisjes hun mooiste kleren aangetrokken, zich opgetut, jongens waren helemaal uitgelaten.
Ik zeg niet alle kinderen, maar voor heel wat onder hen betekende deze uitstap veel. Volgens mij zijn er kinderen die het dorp hier bijna nooit verlaten.
In Thessaloniki zelf heb ikn kwartiertje naart theater gekeken, maar ik begreep er echt niets van. Iána en Fotis hebben me toen mee uitgenomen. Ik wist niet wat we gingen doen, dus bestelde ik in het cafeetje waar we even gingen zitten, een warme chocolademelk. Na even een bezoekje gebracht te hebben aan hun dochter die daar studeert, namen ze me mee naar een soort ontbijtpaleis. Mijn God, wat zijn ze hier met eten bezig Aangezien noch Fotis, nog Iána echt Engels spreken en de vrouw aan onze tafel stond te wachten om de bestelling op te nemen, waar we maar niet uit geraakten, maakte ik Iána duidelijk dat ik haar vertrouwde en dat ze mocht bestellen wat ze wou voor me. Een croissant met chocolade werd het. Mmmz, dat zal weln soort chocoladebroodje worden dacht ik Had ik me even mooi vergist! Een immens gebak met een soort amandelpuree in, overdekt met een mega-laag chocolade Na 15 minuten hadk em pas op. Achteraf bezochten we nog een prachtige kerk (vreemd als je de meest gestoorde leerkracht dan plots een schilderij ziet kussen en doodserieus zinnetjes ziet mompelen terwijl hij kruistekentjes maakt), gingen een vriend van hen bezoeken en deden wat winkeltjes. Hoezeer ik ook tegenpruttelde, Iána moest iets en zou iets voor me kopen. Het werd een spaarpot. Een varkentje met vleugeltjes&witte stippen, op een wolkje. Wanneer je eraan draait, maakt het muziek. (Waarom net dat? Het varken vertegenwoordigt de leerkracht Engels uit het schooltje volgens Fotis:p Ze is wat corpulent en heeft net zon snoet). Toen ik het s avonds op mn tafeltje zag staan en er even aan draaide, keek ik er van op afstand naar Eerlijk gezegd ontroerde het me. In België zou ik niet meteen geweten hebben wat ik ervan moest vinden, maar hier heefttn betekenis.. Achteraf stelde Simos voor, omwille van het mooie weer, shikorino ofzo (vergeet de naam altijd) te gaan drinken.. Ben er nog niet uit of het hetzelfde als ouzo is, maar jeeeee, wat is het straf!! Je giet er een beetje van in je glas en voegt er een stapel ijsblokjes aan toe. Aangezien ik de dag ervoor al genoeg van die drank had geproefd, hield ik het bij retsina, een soort witte wijn met een apart smaakje (wordt in vaten met hars bereid). Enjah.. Natuurlijk moest er ook weer bij gegeten worden.
De dag erop 2 maart.. To jenéthlia moe, mijn verjaardag. Bij de bakker wat patisserie gaan halen (ze kon geen Engels.. Helphelp), over de schoolpoort gekropen (tegenwoordig doen zem op slot omwille van voorgaande problemen met een ouder die zn zoon heeft ontvoerd), iedereen die opt straat liep dacht waarschijnlijk weer dat ik de school ging overvallen aan hun blik te zien, en naar binnen gestapt. Gelukkige verjaardag van de leerkrachten, 2 kussen van de vrouwen, een hand van de mannen, oooh, gebakjes! Had echt niet gemoeten Céline!, Aleca die vroeg of ik even mee naar buiten wou, Toen de bel ging, gingen we terug naar binnen. Er waren wat kinderen in de gang aan het spelen en omdat ze wisten dat het mijn verjaardag was, begonnen ze in het Engels te zingen. Plots kwamen alle kinderen, beetje bij beetje de gang in gelopen. Het zingen werd luider en luider en ik werd door hen naar het leerkrachtenlokaal geleid. Daar stonden alle leerkrachten rond het tafeltje, met in het midden.. Een chocoladetaart. (Hoewel ik hiern lichte verslaving heb opgelopen aan chocolade, dit was teveel.. Ik heb hier nog steeds één vierde staan) Voor me, in het kleine kamertje alle leerkrachten en Simos die me met een blik vol oprechte sympathie toeknikten, achter me 90 zingende kinderen die me door 1 kleine deur, vol opwinding aanstaarden en riepen dat ik moest blazen. Het was lichtjes overweldigend.
Het lesgeven achteraf was chaotisch De kinderen van klas C, wachtten me in de gang op. Ik moest mijn ogen sluiten en ze leidden me naar binnen. Toen ik mijn ogen opende, zag ik de constructie die één of andere constructie die ze ter gelegenheid van mijn verjaardag gemaakt hadden. Op het papiertje ervoor (niet echt duidelijk op foto) stond: ezy berday Selina. Toen ik zei dat ik er een foto van trekken zou, wisten ze niet waar zet hadden
sAvonds laat kwam Aleca me nog onverwacht een geschenk brengen, nadat ze met haar dochter naar de tandarts te Thessaloniki was geweest. Een bruine trui met kap.
Ik probeerde ook pannenkoeken te maken en om jullie te laten zien wat de kwaliteit van mijn pan hier is trok ik de volgende foto Zie pannenkoek (ahum ) op foto linkerkant. Achteraf dus gewoon maar in mijn kookpot geprobeerd, met als resultaat (aln geluk), de rechterfoto (het koken is echt moeilijk! Eén plaat, geen weegschaal of ander referentiemateriaal, geen spatel (enkeln vork, mes, grote en kleine lepel), Maar hey, ze waren toch maar mooi lekker (&mooi), die pannenkoeken!
)
