Vrijdagavond een chocolata gaan drinken in één van de mooiste plekjes te Afytos hier (vind ik). Het was de 3^de keer dat we er nu naartoe gingen&ik ben verliefd geworden op dit afgelegen cafeetje… Het gebouw is klein en tweehonderd jaar oud; binnen brandt steeds’n haardvuurtje waarvoor zich enkele stoelen bevinden, drie kleine tafeltjes zijn verspreid over de hele ruimte, een prachtige oude bar vult de rest van de ruimte en de muziek die er gedraaid wordt, maakt het plaatje eenvoudigweg volledig ‘af’. De eigenaar is een uiterst sympathieke man en geeft me af en toe wat dvd’s of muziek mee voor op m’n laptop.
 
Zaterdagochtend opgepikt door Aleca&dochters. Na de grootmoeder afgezet te hebben aan het busstation, een dagje Thessaloniki. O.a. naar de ciné geweest. Voor hen hier, is dit een uitstapje dat één keer per jaar plaatsvindt, ’n beetje feest dus  ‘sAvonds laat bij hen thuis terug aangekomen, pizza besteld en ginds overnacht, omdat Aleca&ik de volgende dag vroeg naar Petralona vertrokken.
De foto’s die je ziet, werden in de grot ginder getrokken (het was eigenlijk verboden foto’s te trekken, maar zoiets zeg je Aleca beter niet. Dan trekt ze er net extra veel! Vandaar dus ook de slechte kwaliteit.. Geen flits). In tegenstelling tot wat iedereen naar’t schijnt beweert, werd hier de oudste Neanderthaler gevonden. Ouder dan ons Lucy. Zoals voorspeld, heb ik slechts weinig van de rondleiding begrepen, maar de directeur en zijn vrouw hebben me na afloop een geschenk gegeven; een boek over de grotten van Petralona (ik was werkelijk ontroerd door dit gebaar (- o.a. omdat  ik sinds mijn aankomst hier buiten ‘Ja soe’ en op de dagelijkse vraag “Vous voulez du café Céline” , ‘Ochi, efcharistó’, nog niets meer tegen Simos heb kunnen zeggen, terwijl we vaak hopeloos naar een nieuw woord in onze woordenboeken zoeken. Hij kan geen Engels, ik geen Grieks..-). Wat voelde ik me dan weer machteloos en stom omdat de enige woorden die ik stamelen kon ‘efcharistó polí’ waren.)

Achteraf, gingen we met alle leerkrachten eten. Jeminee… Ik ben nog nooit zo onder de indruk geweest van voedsel. Het was een enorm sjieke zaak (visrestaurant) en het eten bleef maar komen. Er was geen plaats om je bestek naast je bord te leggen, zo vol was de tafel; van voorgerecht tot het nagerecht. Praktisch elke schotel dat tentoongesteld werd, was nieuw voor me. Van alles heb ik geproefd en m’n smaakpapillen hebben zich nog nooit zo vermaakt dan tijdens die enkele uren. Ook hier mocht ik na afloop weer niet betalen… (en het was werkelijk duur..) Een geschenk van alle leerkrachten samen…
Ze zijn hier zo vriendelijk voor me, maar het is werkelijk frustrerend dat je dan enkel met de blik in je ogen duidelijk kan maken hoe dankbaar je wel bent. Buiten met Aleca en Eugenia (die iets of wat Engels kunnen), komen de gesprekken met de leerkrachten, hoe oppervlakkig ook, ongelooflijk moeilijk - of niet - tot stand. We proberen wel, maar vaak eindigt het na een vijftal pogingen, langs beide partijen met een hopeloze, verontschuldigende blik en geven we op...

Donderdag gaan we met de school naar Thessaloniki, naar het theater. Ik zag het gebouw langs buiten al, en het is immens. Het stuk dat we gaan zien? ‘Carmen’   

Vandaag leerde ik een nieuw woordje: ‘jialia’. Bril. Maar ik spreek’t uit&onthoud het als ‘yaya’. Ze horen’t verschil niet, dusjah  En’t is nog leuk ook bovendien vind’k:p

’tGa jullie goed allemaal!
     Heel veel groetjes, het meisje met de yaya.

PS: Vandaag was’t een immense duizendpoot tussen mijn afwas!

26-02-2007 om 13:49 geschreven door clien  

Gewoon nog’ns een fotootje van Aleca en haar gezin, de mensen die me hier in eerste instantie hebben opgevangen en het nog steeds doen.
Links boven Stella dus. Een jongedame die maar al te goed weet wat ze wil. Uiterst intelligent ook. (Vorig jaar kreeg ze van de overheid computer en alle toebehoren (scanner,…) omdat ze bij de jongeren van haar jaar hoorde die over heel Griekenland de beste punten hadden gehaald. *Zou dat het trucje zijn dat de jeugd hier zo stimuleert op het vlak van studies?*)
Rechts boven haar zus, Effi. Het kalmere, ongelooflijk lieve en zachtaardige type.
Een betere foto van Vasilis had ik helaas niet. Hier zie je hem tijdens een van de ‘mannendansen’, die echt de moeite om zien zijn en waarin men zich helemaal laat gaan.

Rechts onder hebben we dan.. Aleca  Hoewel ik maar al te vaak zie dat ze werkelijk vermoeid is; omdat ze zich zo maar blijft geven, dag na dag, ze blijft alles voor me doen opdat ik hier geen moment ongelukkig zou zijn. Ik probeer me zo zelfstandig mogelijk op te stellen om haar ook wat ademruimte te geven (al maakt dat het moeilijker voor me), maar ze gunt het me niet. Ik moet en zal het hier kost wat kost goed hebben. Ik zou haar soms willen laten zien hoe dankbaar ik haar ben, maar ze maakt het me niet gemakkelijk. Als ik nog maar de eerste letters van ‘efcharistó’ uitspreek, bliksemt ze me dood.

26-02-2007 om 13:47 geschreven door clien  

Hier enkele sfeerbeelden van het schooltje. Zoals jullie zien, is het niet groot. De drie ramen die je ziet aan de linkerkant, vormen 2 klassen. In het totaal dus 6 kleine klasjes en het mini-lokaaltje voor de directeur en leerkrachten. Elke morgen bidden de kinderen gezamenlijk aan de ingang van de school alvorens naar binnen te gaan. En ja hoor, dat is inderdaad de kerk die je daar op de speelplaats ziet staan J

De mensen zijn hier erg gelovig, maar staan open voor zij die het niet/minder (of andersgelovig) zijn. En ik vind het eigenlijk wel iets hebben. Onlangs zat ik bijvoorbeeld te babbelen met Stella op de achterbank van de auto, en tijdens het praten door maakte ze plots een kruisteken. Ze zag me wat raar kijken, en legde uit dat we zonet voorbij een kerk waren gereden. Het is vreemd, maar ook mooi, om een 15-jarige meid zo toegewijd te zien. Ook wanneer je bij de mensen binnenkomt, vind je steeds wel plaatjes, kunstwerken, beeldjes, kaarsen,… die verwijzen naar hun geloof. Zo speelt een man met zijn paternoster terwijl hij stoere praat verkoopt, zijn kinderen bewust bezig met wat ze eten,…
Maar bon, ik ben aan het uitweiden! Het schooltje. Klein, maar ik voel me er goed.
Die dag heeft een hele horde kinderen me verplicht te dansen. Vele ouders zag ik net op dat moment voor het eerst (de ouders feestten mee&organiseerden; leerkrachten moesten enkel maar eten:p) en oh jee, ik wist niet waar kijken! Ik hoop dat ze de kwaliteit van mijn dansstijl niet relateren aan de kwaliteit van mijn lesgeven! :p

Het weekend duurde deze keer 3 dagen, omwille van het begin van de vaste. Zondagavond werd een groots feest georganiseerd, om Kassandra aan wat extra inkomsten te helpen. Een befaamde klarinettist trad met zijn groep op (en hij was echt wel goed), een kinderdansschool trad op en achteraf werd… Inderdaad! Gegeten en gedanst :p Ik heb voor het eerst één van de makkelijkere dansen proberen mee te dansen. ‘tWas lachen geblazen omda’k er niets van kon, maar  het applaus achteraf loonde de moeite J

‘sAvonds laat met een volle maag als een baksteen in slaap gevallen. De volgende ochtend stond Aleca weer aan de deur om me naar Kassandría te brengen. Ook hier vonden weer typische dansen plaats, met traditionele kledij, maar het was bovenal dé laatste dag dat er vlees e.d. gegeten mocht worden (het eten ligt er voor het grijpen, je betaalt niets, het was een ware vreetorgie) dus.. Eten geblazen Céline!
(jamaar Aleca, ik ben pas wakker – sNi erg, dan is dit je ontbijt! – Maar ik ga hier nog ziek worden! – sNi erg, nog 3 maand volhouden en dan mag je’t terug kalmer aandoen! – Maar ze gaan me niet meer herkennen als ik +10kg terugkom daar in België! – sNi erg, dan denk je nog heeeeeeeel lang aan ons wanneer je die extra kilootjes weer probeert kwijt te spelen! – Dankje Aleca, vanuit dat opzicht  had ik het nog niet bekeken!)
 

Over de schooluren hoor je me nog steeds niet klagen. Maar de communicatie verloopt nog steeds moeilijk met de kleinsten. Sommige leerlingen zijn echt onhandelbaar, speeltijden worden verlengd en leerkrachten overhandigen me hun klas vaak een half uur te laat, waardoor ik de leerstof niet gezien krijg (wat ik op zich helemaal niet erg vind, maar de hogeschool in België kan er niet mee lachen.. Dat is het probleem hier soms gewoon. Ik word belemmerd in wat ik hier doe, doordat ik met één voet nog in België sta).
Maar wanneer je die ene moeilijke leerling dan toch eens meekrijgt, wat ook maakt dat de rest meekan, en je bovendien nog ziet dat ze genieten van hun eigen ‘kunnen’, dan kan mijn dag niet meer stuk.

De leerkrachten zijn nog steeds fenomenaal prettig gestoord! Al begrijp ik i.p.v. 1 op de honderd, nu 2 op de honderd woorden, ze zijn fantastisch! Ze brengen eten voor me mee, nodigen me uit bij hun thuis, gaan met me winkelen, leren me dansen tijdens de pauzes, proberen me overal zoveel mogelijk bij te betrekken, zelfs al maken ze het zichzelf zo moeilijker,… Deze zondag gaan we met z’n allen naar één of andere plek een uurtje rijden hier vandaan, waar naar’t schijnt onlangs de oudste Neanderthaler werd ontdekt, om vervolgens gezamenlijk wat te gaan eten. Niet dat ik veel van de rondleiding zal begrijpen, maar het is net dat uitdagende in al die dingen dat het hier zo spannend houdt. Ik begrijp nooit goed waar we heen gaan, wat me te wachten staat,… Elke keer kom ik in contact met nieuwe dingen op de meest onverwachte momenten.

Talmend is de vooruitgang van m’n Grieks, maar er is wel degelijk vooruitgang!! Nu ik hier wat langer verblijf, merk ik dat de mensen wat meer loskomen in hun omgang t.o.v. me. In het begin dacht ik dat het me hier nooit zou lukken, met al dat Grieks, maar wanneer de mensen je al een paar keer gezien hebben en zien dat je moeite doet, beginnen ze spontaner in het Engels of Frans tegen je.

Het weer is de ene dag prachtig, de andere dag wat grijzig, maar als ik nieuws opvang over hoe het er in sommige andere delen van de wereld aan toe gaat, mag ik wel stellen dat ik hier heel goed zit! J

Voor vanavond, iets dat je dagelijks wel 20 keer gebruikt :

Ti kánis? (Ti kánete?) à Dan antwoord je braafjes: Kalá, efcharistó, esis?

‘tGa jullie goed allemaal, zie jullie graag,
      heel veel groe(n)tjes van Ceecee!

PS: Gisteren zat ik m’n tanden te poetsen en dacht iets te zien bewegen naast de kast. Aangezien ik na een minuutje staren niets zag, deed ik doodleuk verder. Plots zie ik daar toch wel geen tenenknijper (heet dat zo?) van wel 3 cm lang en 1,5 cm breed!!! Ik verschoot in eerste instantie zo, dat ik de badkamer naar buiten snelde alsof ik op hete kolen liep. Al een geluk heb ik stevige schoenen en ik ging meteen eentje halen. Tandenborstel nog steeds in m’n mond, blote voeten en schoen in de hand stond ik daar mooi schichtig rond te kijken. Maar… niets meer te bespeuren. Sindsdien ga ik niet meer naar binnen zonder m’n schoen! Niet dat ik dat beest zou durven pletten, maar dan laat ik m’n schoen er gewoon kei hard op vallen terwijl ik ondertussen snel m’n vingers naar m’n oren breng&begin te zingen om het ge-‘kkrrrrak’ niet te horen.

23-02-2007 om 11:51 geschreven door clien  

Vraag van Aleca aan jullie allen (diegene die juist raad krijgt van haar een persoonlijke foto met handtekening): Welk typisch Grieks gerecht ziet men op deze foto? (en neen, het zijn geen spirelli’s slimmeriken! )

Deze foto werd getrokken op een carnavalfeestje te Kallithea (het dorp naast Afytos). Carnaval wordt hier extreem uitgebreid, gezellig&een week lang gevierd. (Daarstraks liep ik trouwens voorbij’t dorpspleintje hier. Ik hoop er nog een picture van te kunnen trekken, want het is echt wel mooi!)
Na één of andere show van een waardeloze Griekse clown die de kinderen meer verveelde dan wat anders&waarvan de goocheltrucs zooooo doorzichtig waren, werd het eten geserveerd. Ondertussen kon er ook worden gedanst (dans = chorós, ’t Griekse woordje van vandaag:p) op typisch Griekse muziek, gespeeld door twee jongemannen; maar eerlijk? Die kerel had een afschuwelijke stem! *zelfs de mensen met wie ik aan tafel zat werden hoorndol van zijn getralalaa*. Toch heb ik het hele boeltje even gefilmd, omdat ik de bouzouki dan weer wel de moeite vond&het al bij al best gezellig was:p, maar filmpjes zullen voor later zijn, eh!;) 
(En oooh wat miste ik de Rocketeers wanneer ik hen bezig zag&hoorde! Gelukkig heb’k mijn mondharmonica, eh Nissie )

12-02-2007 om 14:28 geschreven door clien  

Terwijl ik zaterdagavond dansend op de weinige muziek die ik op m’n laptop heb staan, mijn afwas stond te doen, belde er ineens iemand aan. Ik deed open en zag vier van mijn F-klassertjes staan (de jongen achteraan is trouwens de ‘vous-avez-un-beau-sourire-boy’ ). Ze kwamen me even groeten

De hond van het meisje links op de foto kwam ook even hallo zeggen&kroop tussen hen door het appartement binnen. Het beest stonk uren in de wind jeeminee en we hebben stoten mogen uithalen alvorens hem buiten te krijgen! ‘tEerste da’k gedaan heb toen ze weer weg waren? Mijn handen gewassen!!

12-02-2007 om 14:27 geschreven door clien  

Om jullie beeld over Afytos wat verder te verduidelijken, neem ik jullie mee op wandeling. Het was vandaag -zaterdag- minder goed weer, maar ik had zin om een frisse neus te halen, voordat ik met mijn werk voor school (want buiten de lesvoorbereidingen hebben ze ons toch wel weer’n pak opdrachten meegegeven) en eten begon (ik heb hier maar één kookplaat, dus het is steeds een waar gepuzzel, rest dat koud wordt,…)!
Ik dus, huphup naar beneden, even naar het ruisen van de zee gaan luisteren, neerzitten&gewoon niets doen (foto 1). Wanneer ik me 180° draai, zie ik Afytos boven me liggen (foto 2). Het is dus degelijk zo dat wanneer je daar beneden aan zee staat, het gevoel krijgt dat het hele dorp je aanstaart. En als je dan nog een foto gaat trekken, voel je je écht wel bekeken! Maar so what? Laat ze die nieuwe dhaskála galieká, leerkracht Frans, maar vreemd vinden 
Telkens als ik naar de zee hier trek, wordt mijn eetlust ongelooflijk aangewakkerd. Dus na de kustlijn zo’n kwartiertje gevolgd te hebben, wandel ik terug naar de cactussen (mijn referentiepunt!). Wanneer je dan terug naar boven stapt, kom je na 5 minuten aan een kleine boomgaard (foto 3). In deze boomgaard bevindt zich een kleine witte kerk. Ik denk dat het één van m’n favoriete plekjes is, omdat het er afgeschermd is, je omringd wordt door olijfbomen, riet, grassen,… Kortom, je kan even alleen zijn in een rustig stukje natuur.
Hierna begint een korte, maar steile klim naar boven. Na 2 minuutjes kom je dan op een grotere weg terecht, 2 meter ofzo , die je moet oversteken. Eenmaal zover resteren er nog enkele trappen (foto 4, rechts in de hoek beneden) voordat je terug in het dorp bent. Bovenaan kan je dan weer de zee zien (foto 5) en kom je uit aan het typische cafeetje waar ik het laatst over had. Bij zonnig weer zie je hier altijd wel een paar oude mannen op de stoeltjes zitten, pijp in de mond, petje op.

12-02-2007 om 14:22 geschreven door clien  

05-02-2007 om 14:18 geschreven door clien  

05-02-2007 om 14:10 geschreven door clien  

05-02-2007 om 14:08 geschreven door clien  

Aan iedereen : ik zie jullie graag ! Een mens beseft pas volop wat het aan zijn omgeving, vrienden, familie,… heeft wanneer’t allemaal buiten z’n bereik ligt. Dus bij deze.. ;)

Potvolconfituur!! Wat zijn de mensen hier fantastisch!! Hartelijk, steeds goedlachs, ontvankelijk,… En ze hebben de gave je thuis te laten voelen, hoezeer het ook strookt met je analfabetisme, de rare snoeten die je trekt omdat je er geen knijt van begrijpt, je constante verwondering,…

De kinderen daarentegen.. :p Neen hoor, ze zien er fantastisch uit, maar wat zijn het kastaars! ’t Zal niet gemakkelijk worden, laten we het zo zeggen

En het dorpje, is echt wel ‘Grieks’. Het beeld van een bankje met zicht op zee, de zon die je huid doet tintelen, drie oude mannen voor een cafeetje, de oude kerk,.. klopt volledig! Ik moet er nog aan wennen allemaal, het is werkelijk mooi.

Om de taal wat te leren papegaai ik wat na (wat hen fel doet lachen:p), maar er valt werkelijk niets in te herkennen uit enige taal die ik iets of wat beheers.. ‘tWordt een hele klus, zover was ik al, maar ben gemotiveerd! ;) Ik red me momenteel met m’n povere Engels, de enkele woordjes Grieks, en m’n tanden die ik blootlach!
(één van de mannelijke leerkrachten ging trouwens ook’ns wat Frans leren.. Mijn eerste kennismaking met hem: “Voulez-vous coucher avec moi?!” Had ie van z’n vrouw geleerd:p)
Er zitten zo’n acht leerkrachten in’t schooltje, een prachtig gebouw met’n charmante speelplaats (waar zelfs een mini-kerk te vinden is!!:p) en zo’n klein 20-tal kinderen per klas. Wat me vooral bijblijft van de autochtone kinderen hier, zijn hun ogen. Prachtige donkere ogen hebben ze, die je vragend en nieuwsgierig aankijken.

Voor de rest moet ik nog wat uitzoeken hoe’t allemaal zit met foto’s droppen op deze blog,… Ik heb helaas zelf geen internet (daarvoor moet ik steeds achter de bureau van de directeur gaan zitten tijdens schooluren enjah.. Constant op z’n schoot kruipen, dat kunnen we niet maken hé?!) maar ik doe m’n best om in de loop van.. hier wat sfeerbeeldjes te plaatsen

Van het appartementje waar ik verblijf heb ik al wel al wat foto’s kunnen trekken, dus ik probeer’t al’ns uit;)

’t Ga jullie goed allemaal!!   Céline

(Heej hoow, ‘kheb’n fijn ideetje! kZal elke keer proberen om jullie’n Grieks woordje te leren:p Hahaaa, wat denk je ervan?! Voor vandaag wordt het: Goedenavond, in het Grieks; kaliespéra)

02-02-2007 om 12:18 geschreven door clien