(eventjes vermelden gewoon: vrijdag is de laatste keer dat ik even op internet kan tot 16 maart. Antwoorden zal dus pas vanaf 16 maart mogelijk zijn voor me, maar ik kan vrijdag wel de laatste mails afhalen!)
Vorige week was het chaos !
Bijna elke dag kwam ik op school aan en stond me iets anders te wachten dan ik dacht. Of enkel klas 1 en 2 waren aanwezig op school, of ik moest plots in een andere klas staan, of mijn les viel weg, of we gingen wandelen in het dorp, of, of, of
Vrijdag werd ik om 8 uur wakker gebeld door Aleca. Verdorie! Ik hadt kunnen weten eh!! Ik hadt verkeerd begrepen, weeral. Dat theater was vandaag (maar ik had zondag begrepen).Heb Aleca wijsgemaakt dat ik me overslapen had ( ik heb haar nog nooit zo zot zien rijden), want ze had me nogn sms gestuurd de avond voordien, waarin ik het eigenlijk had moeten begrijpen Maar al wat ze schrijft is vaak zo dubbelzinnig, dusjah..
Soit! tTheater, gespeeld door de kinderen, was echt de fantastisch. Het stuk duurde meer dan één uur en ging over hoe de Grieken zich verzet hadden tegen de Turken. Ik heb er niet veel van begrepen, maar één scène herkende ik wel. Een groep Griekse vrouwen is in die tijd, onderdrukt door de Turken, beginnen dansen. Een Griekse rijdans. Elkeen heeft zich al dansend in een ravijn gestort, hun kinderen op de rug. Dat liever dan buigen voor de Turken. De kinderen kunnen hier teksten vanbuiten leren waartegen je U zegt! Werkelijk ongelooflijk!! Waarom zie ik dat niet vaker in de klas?
Het geheel werd afgesloten met elke klas die een paar typisch Griekse ronde- of rijdansen uitvoerde. Het is echt indrukwekkend om zien. Voor de mensen hier is het gewone kost, maar voor mij was het de eerste keer. Die traditionele, prachtige kleren, de muziek, dat samen dansen, De moeilijkste leerlingen fier en overtuigd zien dansen, met pomponnetjes aan hun schoenen en broekkousen aan. Buitengewoon! Ze hebben het geweldig gedaan. Bravo sas!
Nadat alle kinderen naar huis vertrokken waren, zijn we met de leerkrachten weerns chiporo gaan drinken (met de bijhorende maaltijd natuurlijk). De gezellige boel van gewoonlijk dus
Die dag ook nog naar Thessaloniki geweest met Aleca en Stella, naar the 300 gaan kijken. Natuurlijk een staande ovatie op het einde van de film, wat wil je
Na nog wat geshopt te hebben zijn wen ijsje gaan eten en teruggereden. Eenmaal thuis aangekomen ben ik pardoes in slaap gevallen op bed. Deze dag hield, zoals vaker, alles behalve wat ik had verwacht in. Maar het was een heerlijke dag.
Zondagochtend ben ik naar de mis gegaan. In België doe ik het bijna nooit, maar ik had er nood aan. Vraag me niet waarom. Ook hier is alles zo ongeorganiseerd. Om een stuk brood te gaan halen (geen hostie), doet een hele kerk er een half uur over. Gewoon omdat ze ongestructureerd naar voren stormen. De mis zelf is anders. Maar mooi. Bijna volledig al zingend gegeven. Meerstemmig.
Ook het kruisteken is hier anders. Het wordt met duim, wijs- en middenvinger gemaakt, en in een andere volgorde. De duim staat voor de Heer, de wijsvinger voor Jezus en de middenvinger voor iemand anders, maar dat heb ik niet goed begrepen.
Achteraf hebben de kinderen van ons schooltje (de enige lagere school ook in Afytos) geparadeerd. Op de foto zie je enkele jongens en meisjes in hun traditionele kledij. De jongens op de foto zijn die van klas 5 en 4, de meisjes van klas 6. (ook de kleintjes deden mee, maar ze staan van groot naar klein)
De parade wordt ook gehouden omwille van de herdenking aan alle mensen die omgekomen zijn ten tijde van het verzet tegen de Turken, waarna men eindelijk onafhankelijk werd.
Achteraf ben ik met Aleca naar Kassandría gesneld om ook Effi, Stella, Jeorgós en Nicoleta te zien paraderen. Het is hier een waar gebeuren.
Chroniá polá! Vele jaren. Dat wordt op feestdagen doorheen de straten geroepen.
Na thuis gegeten te hebben, stelde Vasilis voor me Kassandra te laten ontdekken. Met de auto zijn we naar een heleboel leuke plekjes gereden, uiteindelijk de hele omtrek van Kassandra volgend. Doorheen de bossen, dorpjes, havens, De bovenste foto en die van Vasilis die langs het water stapt, zijn gisteren getrokken.
Het is hier mooi. Steeds opnieuw blijft de natuur, het uitzicht, me verrassen.
Mijn favoriete beeld tot nu?
De herder en zijn langharige, bruine geiten, een heuvel begroeid door olijfbomen beklimmend.
Eventjes wat stiller geweest, maar hier ben ik weer! Eigenlijk niet extreem veel nieuws, maar dat wil niet zeggen dat ik mn boeiende (ahum:p) momenten niet met jullie mag delen, hé
Eerst en vooral: Shana&Kim vroegen naar kleurenfotos van me, om o.a. mijn kleurtje te zien. Helaas, ik heb er denk ik niet echt veel, maar wie zoekt die vindt! I.v.m. dat kleurtje; het woord Griekenland roept inderdaad misschien wel het idee op dat de zon de hele tijd schijnt, maar dat is niet helemaal juist zal ik voorzichtig plegen te zeggen. De zonnige dagen beginnen nu pas regelmatiger de kop op te steken, maar s morgens vertrek ik nog steeds met een winterjas die ik van Effi kreeg naar school, om elke avond de verwarming nog steeds à fond la caisse te laten draaien, dus
Wanneer het daarentegen zonnig is, is het werkelijk fantastisch. Het is warm, maar niet drukkend. Een frisse bries is steeds aanwezig en streelt je huid, koelt je verhitte lichaam af.
Nu, bij de foto in bijlage hoort het filmpje van de eeuw (ik lig nog steeds strike wanneer ikt zie), maar dat zien jullie nog wel!! (laten we zeggen dat het iets typisch Céline is dat me overkwam) Het gaat doodgewoon over Céline&Aleca die tijdens een avondwandeling een prachtige olijfboom boven op een erg steile helling tegenkwamen en elkaar uitmaakten voor woessie omdat het gevaarlijk was om er in te klimmen, ze niet zouden durven. Natuurlijk moesten ze allebei het tegendeel bewijzen, stoer als ze zijn
Volgende leuke nieuws: Ik hebn vergiet!!!!!!!!!!
Onlangs kookte ik mijn laatste spaghetti die ik in huis had. Zoals gewoonlijk, liet ik ze uitlopen in de gootsteen met behulp van het deksel. Nu schoof dat deksel toch wel niet uit mijn handen, wat tot gevolg had dat ik al mn spaghetti in de gootsteen mocht bewonderen Ik had honger en het was mijn laatste spaghetti, dus hebkm uit de gootsteen gevist, zo goed mogelijk gespoeld, en vervolgens opgegeten. Een dik pak saus zorgde ervoor dat het in enige mate smakelijk bleef, maar hey! Ik ben niet ziek geworden hé?! ;)
Leve het vergiet!!!!
De post is traag, tergend traag, maar Hij doet zn werk! Carolien, je vroeg me iets te laten weten: ik heb je kaartje dus ontvangen!! Bedankt
En dan niet te vergeten om het even te hebben over mijn huisdieren! Ik heb nog steeds regelmatig gezelschap. Gisteren ging ik mijn luiken openen toen er plots iets ruw en vrij groot tegen me aanvloog. Ik schrok me weer rot en sprong naar binnen. De sprinkhanen zijn hier echt groot t.o.v. diegenen die ik in mijn kindertijd ving Toen ik de fotos trok, bevond de sprinkhaan zich naast een tegel. Ik heb deze nagemeten. 18 cm. Op een andere foto kan je zien dat de sprinkhaan netn halve tegel groot is, wat dus wil zeggen dat het beest zon 9 cm lang was. Niet mis zouk zo zeggen Niet veel later vloog ie weg. Gelukkig heb ik dan nog de wespen, lieveheersbeestjes, de vliegen en de reuzekatten die me trouw blijven (die katten kHeb het lawaai dat ze maken opgenomen. Eenmaal terug in België laat ik wel horen waarvan ik de eerste nachten steeds wakker werd )
Voor de rest gaat alles hier zijn normale gangetje. De lessen zijn vrij zwaar, na school vergezellen de kinderen me tot aan mn deur, de rest van de dag werk ik voor GroepT/neem wat tijd voor mezelf, op zondag zit ik meestal bij Aleca thuis, in de week gaan wens iets drinken,
(Trouwens. Voor mij was het nieuw, misschien voor jullie niet, maar bon We gebruikent woordje OK echt wel heel vaak eh. weet je ook van waar het komt? Vrij logisch, wetende dakt nu, hier, vraag.. I know, I know Eens zien wie dit keer Een dikke smakkerd van mij verdient!)
Nu woensdag werd ik uitgenodigd door twee leerkrachten -een koppel- die geen woord Grieks spreken. Ik dacht het verkeerd begrepen te hebben, maar zoals vaak begrijp ik niet goed wat me overkomt. Dat was ook nu weer het geval. Die dag zette Aleca me af voor een huis dat veel weg had van een kasteeltje. Ze reed weg en daar stond ik dan, in the middle of nowhere. Ik hadt toch goed begrepen! Om 22 uur s avonds werd ik terug afgezet door Jeórgos, en geloof het of niet, hoewel ik geen snars heb begrepen van wat Varvara me die dag probeerde uit te leggen over de 12 Griekse goden, haar geboortegebied of hun zomerhuisje, ik had een fantastische dag achter de rug. Niet alleen had ik twee keer lekker gegeten, ook ben ik rotverwend geweest, zijn we naar prachtige plaatsen gereden (zie zonsondergangfoto), s avonds in Moudaniá nog weggeweest omdat Jeórgos naar de dokter moest,
~ Vaak ben ik hier meer met kinderen bezig dan met volwassenen. De communicatie is gewoon te moeilijk en het loopt steeds stroef. Het leven van een kind bestaat uit erg eenvoudige zaken, en sinds ik hier ben, heb ik het gevoel mijn kindertijd voorn groot deel te herbeleven. Ik speel terug op regelmatige basis creftó (=verstoppertje), schommel met hen, we spelen mimespelletjes, gezelschapsspelen, we fietsen of spelen voetbal, terwijl de volwassenen aan tafel napraten. Het is misschien allemaal heel kinds, maar ik vind het echt heerlijk. ~
Die avond bij Várvara en Jeórgos hield ik Panajótis in het oog, hun vijf jaar oude zoon. Een schat van een kind! We waren gaan winkelen en hij wou het karretje mee helpen uitladen. Met zn voeten op de ijzeren staaf onderaan het karretje, spande hij zich volledig in om naar de suiker te grijpen zonder in de kar zelf te vallen. Ik kon het gewoon niet meer houden en barstte in schaterlachen uit. Jeórgos, Várvara en Maria die het ook gezien hadden hielden het ook niet meer. Panajótis ontzette gezicht was goud waard! Met een verlegen glimlach zette hij de suiker naast de andere aankopen en verstopte zich achter zn vader, die gelukkig en fier naar me keek.
Alles is wat onsamenhangend, ik weet het. En waarom deze anekdote? Gewoon. Om jullie te tonen dat dit de momenten zijn waaraan ik hier veel heb, die voor mij veel betekenen. Wat ik hier beleef is niet groots. Zeker niet. Het is een klein dorp, ik ben vaak alleen, ik maak geen indrukwekkende uitstappen, het is vaak zwaar en alles is erg simpel; maar net die kleine zaken, de weinige maar des te waardevollere menselijke warmte, de eenvoud hier, brengt me terug naar de essentie van wat leven&lachen voor me is; iets dat (in deze mate althans) soms werd verdoezeld of ik wel eens durfde te vergeten door stress, werk, zorgen, andere zaken, die me vaak te fel bezig hielden.
Vorige week was een moeilijke lesweek. Al drie dagen voor we naar Thessaloniki vertrokken, waren de leerlingen volop bezig met de uitstap. De dag zelf hadden de meisjes hun mooiste kleren aangetrokken, zich opgetut, jongens waren helemaal uitgelaten.
Ik zeg niet alle kinderen, maar voor heel wat onder hen betekende deze uitstap veel. Volgens mij zijn er kinderen die het dorp hier bijna nooit verlaten.
In Thessaloniki zelf heb ikn kwartiertje naart theater gekeken, maar ik begreep er echt niets van. Iána en Fotis hebben me toen mee uitgenomen. Ik wist niet wat we gingen doen, dus bestelde ik in het cafeetje waar we even gingen zitten, een warme chocolademelk. Na even een bezoekje gebracht te hebben aan hun dochter die daar studeert, namen ze me mee naar een soort ontbijtpaleis. Mijn God, wat zijn ze hier met eten bezig Aangezien noch Fotis, nog Iána echt Engels spreken en de vrouw aan onze tafel stond te wachten om de bestelling op te nemen, waar we maar niet uit geraakten, maakte ik Iána duidelijk dat ik haar vertrouwde en dat ze mocht bestellen wat ze wou voor me. Een croissant met chocolade werd het. Mmmz, dat zal weln soort chocoladebroodje worden dacht ik Had ik me even mooi vergist! Een immens gebak met een soort amandelpuree in, overdekt met een mega-laag chocolade Na 15 minuten hadk em pas op. Achteraf bezochten we nog een prachtige kerk (vreemd als je de meest gestoorde leerkracht dan plots een schilderij ziet kussen en doodserieus zinnetjes ziet mompelen terwijl hij kruistekentjes maakt), gingen een vriend van hen bezoeken en deden wat winkeltjes. Hoezeer ik ook tegenpruttelde, Iána moest iets en zou iets voor me kopen. Het werd een spaarpot. Een varkentje met vleugeltjes&witte stippen, op een wolkje. Wanneer je eraan draait, maakt het muziek. (Waarom net dat? Het varken vertegenwoordigt de leerkracht Engels uit het schooltje volgens Fotis:p Ze is wat corpulent en heeft net zon snoet). Toen ik het s avonds op mn tafeltje zag staan en er even aan draaide, keek ik er van op afstand naar Eerlijk gezegd ontroerde het me. In België zou ik niet meteen geweten hebben wat ik ervan moest vinden, maar hier heefttn betekenis.. Achteraf stelde Simos voor, omwille van het mooie weer, shikorino ofzo (vergeet de naam altijd) te gaan drinken.. Ben er nog niet uit of het hetzelfde als ouzo is, maar jeeeee, wat is het straf!! Je giet er een beetje van in je glas en voegt er een stapel ijsblokjes aan toe. Aangezien ik de dag ervoor al genoeg van die drank had geproefd, hield ik het bij retsina, een soort witte wijn met een apart smaakje (wordt in vaten met hars bereid). Enjah.. Natuurlijk moest er ook weer bij gegeten worden.
De dag erop 2 maart.. To jenéthlia moe, mijn verjaardag. Bij de bakker wat patisserie gaan halen (ze kon geen Engels.. Helphelp), over de schoolpoort gekropen (tegenwoordig doen zem op slot omwille van voorgaande problemen met een ouder die zn zoon heeft ontvoerd), iedereen die opt straat liep dacht waarschijnlijk weer dat ik de school ging overvallen aan hun blik te zien, en naar binnen gestapt. Gelukkige verjaardag van de leerkrachten, 2 kussen van de vrouwen, een hand van de mannen, oooh, gebakjes! Had echt niet gemoeten Céline!, Aleca die vroeg of ik even mee naar buiten wou, Toen de bel ging, gingen we terug naar binnen. Er waren wat kinderen in de gang aan het spelen en omdat ze wisten dat het mijn verjaardag was, begonnen ze in het Engels te zingen. Plots kwamen alle kinderen, beetje bij beetje de gang in gelopen. Het zingen werd luider en luider en ik werd door hen naar het leerkrachtenlokaal geleid. Daar stonden alle leerkrachten rond het tafeltje, met in het midden.. Een chocoladetaart. (Hoewel ik hiern lichte verslaving heb opgelopen aan chocolade, dit was teveel.. Ik heb hier nog steeds één vierde staan) Voor me, in het kleine kamertje alle leerkrachten en Simos die me met een blik vol oprechte sympathie toeknikten, achter me 90 zingende kinderen die me door 1 kleine deur, vol opwinding aanstaarden en riepen dat ik moest blazen. Het was lichtjes overweldigend.
Het lesgeven achteraf was chaotisch De kinderen van klas C, wachtten me in de gang op. Ik moest mijn ogen sluiten en ze leidden me naar binnen. Toen ik mijn ogen opende, zag ik de constructie die één of andere constructie die ze ter gelegenheid van mijn verjaardag gemaakt hadden. Op het papiertje ervoor (niet echt duidelijk op foto) stond: ezy berday Selina. Toen ik zei dat ik er een foto van trekken zou, wisten ze niet waar zet hadden
sAvonds laat kwam Aleca me nog onverwacht een geschenk brengen, nadat ze met haar dochter naar de tandarts te Thessaloniki was geweest. Een bruine trui met kap.
Ik probeerde ook pannenkoeken te maken en om jullie te laten zien wat de kwaliteit van mijn pan hier is trok ik de volgende foto Zie pannenkoek (ahum ) op foto linkerkant. Achteraf dus gewoon maar in mijn kookpot geprobeerd, met als resultaat (aln geluk), de rechterfoto (het koken is echt moeilijk! Eén plaat, geen weegschaal of ander referentiemateriaal, geen spatel (enkeln vork, mes, grote en kleine lepel), Maar hey, ze waren toch maar mooi lekker (&mooi), die pannenkoeken!
Vrijdagavond een chocolata gaan drinken in één van de mooiste plekjes te Afytos hier (vind ik). Het was de 3de keer dat we er nu naartoe gingen&ik ben verliefd geworden op dit afgelegen cafeetje Het gebouw is klein en tweehonderd jaar oud; binnen brandt steedsn haardvuurtje waarvoor zich enkele stoelen bevinden, drie kleine tafeltjes zijn verspreid over de hele ruimte, een prachtige oude bar vult de rest van de ruimte en de muziek die er gedraaid wordt, maakt het plaatje eenvoudigweg volledig af. De eigenaar is een uiterst sympathieke man en geeft me af en toe wat dvds of muziek mee voor op mn laptop. Zaterdagochtend opgepikt door Aleca&dochters. Na de grootmoeder afgezet te hebben aan het busstation, een dagje Thessaloniki. O.a. naar de ciné geweest. Voor hen hier, is dit een uitstapje dat één keer per jaar plaatsvindt, n beetje feest dus sAvonds laat bij hen thuis terug aangekomen, pizza besteld en ginds overnacht, omdat Aleca&ik de volgende dag vroeg naar Petralona vertrokken. De fotos die je ziet, werden in de grot ginder getrokken (het was eigenlijk verboden fotos te trekken, maar zoiets zeg je Aleca beter niet. Dan trekt ze er net extra veel! Vandaar dus ook de slechte kwaliteit.. Geen flits). In tegenstelling tot wat iedereen naart schijnt beweert, werd hier de oudste Neanderthaler gevonden. Ouder dan ons Lucy. Zoals voorspeld, heb ik slechts weinig van de rondleiding begrepen, maar de directeur en zijn vrouw hebben me na afloop een geschenk gegeven; een boek over de grotten van Petralona (ik was werkelijk ontroerd door dit gebaar (- o.a. omdat ik sinds mijn aankomst hier buiten Ja soe en op de dagelijkse vraag Vous voulez du café Céline , Ochi, efcharistó, nog niets meer tegen Simos heb kunnen zeggen, terwijl we vaak hopeloos naar een nieuw woord in onze woordenboeken zoeken. Hij kan geen Engels, ik geen Grieks..-). Wat voelde ik me dan weer machteloos en stom omdat de enige woorden die ik stamelen kon efcharistó polí waren.)
Achteraf, gingen we met alle leerkrachten eten. Jeminee Ik ben nog nooit zo onder de indruk geweest van voedsel. Het was een enorm sjieke zaak (visrestaurant) en het eten bleef maar komen. Er was geen plaats om je bestek naast je bord te leggen, zo vol was de tafel; van voorgerecht tot het nagerecht. Praktisch elke schotel dat tentoongesteld werd, was nieuw voor me. Van alles heb ik geproefd en mn smaakpapillen hebben zich nog nooit zo vermaakt dan tijdens die enkele uren. Ook hier mocht ik na afloop weer niet betalen (en het was werkelijk duur..) Een geschenk van alle leerkrachten samen Ze zijn hier zo vriendelijk voor me, maar het is werkelijk frustrerend dat je dan enkel met de blik in je ogen duidelijk kan maken hoe dankbaar je wel bent. Buiten met Aleca en Eugenia (die iets of wat Engels kunnen), komen de gesprekken met de leerkrachten, hoe oppervlakkig ook, ongelooflijk moeilijk - of niet - tot stand. We proberen wel, maar vaak eindigt het na een vijftal pogingen, langs beide partijen met een hopeloze, verontschuldigende blik en geven we op...
Donderdag gaan we met de school naar Thessaloniki, naar het theater. Ik zag het gebouw langs buiten al, en het is immens. Het stuk dat we gaan zien? Carmen
Vandaag leerde ik een nieuw woordje: jialia. Bril. Maar ik spreekt uit&onthoud het als yaya. Ze horent verschil niet, dusjah Ent is nog leuk ook bovendien vindk:p
tGa jullie goed allemaal! Heel veel groetjes, het meisje met de yaya.
PS: Vandaag wast een immense duizendpoot tussen mijn afwas!
Gewoon nogns een fotootje van Aleca en haar gezin, de mensen die me hier in eerste instantie hebben opgevangen en het nog steeds doen. Links boven Stella dus. Een jongedame die maar al te goed weet wat ze wil. Uiterst intelligent ook. (Vorig jaar kreeg ze van de overheid computer en alle toebehoren (scanner, ) omdat ze bij de jongeren van haar jaar hoorde die over heel Griekenland de beste punten hadden gehaald. *Zou dat het trucje zijn dat de jeugd hier zo stimuleert op het vlak van studies?*) Rechts boven haar zus, Effi. Het kalmere, ongelooflijk lieve en zachtaardige type. Een betere foto van Vasilis had ik helaas niet. Hier zie je hem tijdens een van de mannendansen, die echt de moeite om zien zijn en waarin men zich helemaal laat gaan.
Rechts onder hebben we dan.. Aleca Hoewel ik maar al te vaak zie dat ze werkelijk vermoeid is; omdat ze zich zo maar blijft geven, dag na dag, ze blijft alles voor me doen opdat ik hier geen moment ongelukkig zou zijn. Ik probeer me zo zelfstandig mogelijk op te stellen om haar ook wat ademruimte te geven (al maakt dat het moeilijker voor me), maar ze gunt het me niet. Ik moet en zal het hier kost wat kost goed hebben. Ik zou haar soms willen laten zien hoe dankbaar ik haar ben, maar ze maakt het me niet gemakkelijk. Als ik nog maar de eerste letters van efcharistó uitspreek, bliksemt ze me dood.
Hier enkele sfeerbeelden van het schooltje. Zoals jullie zien, is het niet groot. De drie ramen die je ziet aan de linkerkant, vormen 2 klassen. In het totaal dus 6 kleine klasjes en het mini-lokaaltje voor de directeur en leerkrachten. Elke morgen bidden de kinderen gezamenlijk aan de ingang van de school alvorens naar binnen te gaan. En ja hoor, dat is inderdaad de kerk die je daar op de speelplaats ziet staan J
De mensen zijn hier erg gelovig, maar staan open voor zij die het niet/minder (of andersgelovig) zijn. En ik vind het eigenlijk wel iets hebben. Onlangs zat ik bijvoorbeeld te babbelen met Stella op de achterbank van de auto, en tijdens het praten door maakte ze plots een kruisteken. Ze zag me wat raar kijken, en legde uit dat we zonet voorbij een kerk waren gereden. Het is vreemd, maar ook mooi, om een 15-jarige meid zo toegewijd te zien. Ook wanneer je bij de mensen binnenkomt, vind je steeds wel plaatjes, kunstwerken, beeldjes, kaarsen, die verwijzen naar hun geloof. Zo speelt een man met zijn paternoster terwijl hij stoere praat verkoopt, zijn kinderen bewust bezig met wat ze eten, Maar bon, ik ben aan het uitweiden! Het schooltje. Klein, maar ik voel me er goed. Die dag heeft een hele horde kinderen me verplicht te dansen. Vele ouders zag ik net op dat moment voor het eerst (de ouders feestten mee&organiseerden; leerkrachten moesten enkel maar eten:p) en oh jee, ik wist niet waar kijken! Ik hoop dat ze de kwaliteit van mijn dansstijl niet relateren aan de kwaliteit van mijn lesgeven! :p
Het weekend duurde deze keer 3 dagen, omwille van het begin van de vaste. Zondagavond werd een groots feest georganiseerd, om Kassandra aan wat extra inkomsten te helpen. Een befaamde klarinettist trad met zijn groep op (en hij was echt wel goed), een kinderdansschool trad op en achteraf werd Inderdaad! Gegeten en gedanst :p Ik heb voor het eerst één van de makkelijkere dansen proberen mee te dansen. tWas lachen geblazen omdak er niets van kon, maar het applaus achteraf loonde de moeite J
sAvonds laat met een volle maag als een baksteen in slaap gevallen. De volgende ochtend stond Aleca weer aan de deur om me naar Kassandría te brengen. Ook hier vonden weer typische dansen plaats, met traditionele kledij, maar het was bovenal dé laatste dag dat er vlees e.d. gegeten mocht worden (het eten ligt er voor het grijpen, je betaalt niets, het was een ware vreetorgie) dus.. Eten geblazen Céline! (jamaar Aleca, ik ben pas wakker sNi erg, dan is dit je ontbijt! Maar ik ga hier nog ziek worden! sNi erg, nog 3 maand volhouden en dan mag jet terug kalmer aandoen! Maar ze gaan me niet meer herkennen als ik +10kg terugkom daar in België! sNi erg, dan denk je nog heeeeeeeel lang aan ons wanneer je die extra kilootjes weer probeert kwijt te spelen! Dankje Aleca, vanuit dat opzichthad ik het nog niet bekeken!)
Over de schooluren hoor je me nog steeds niet klagen. Maar de communicatie verloopt nog steeds moeilijk met de kleinsten. Sommige leerlingen zijn echt onhandelbaar, speeltijden worden verlengd en leerkrachten overhandigen me hun klas vaak een half uur te laat, waardoor ik de leerstof niet gezien krijg (wat ik op zich helemaal niet erg vind, maar de hogeschool in België kan er niet mee lachen.. Dat is het probleem hier soms gewoon. Ik word belemmerd in wat ik hier doe, doordat ik met één voet nog in België sta). Maar wanneer je die ene moeilijke leerling dan toch eens meekrijgt, wat ook maakt dat de rest meekan, en je bovendien nog ziet dat ze genieten van hun eigen kunnen, dan kan mijn dag niet meer stuk.
De leerkrachten zijn nog steeds fenomenaal prettig gestoord! Al begrijp ik i.p.v. 1 op de honderd, nu 2 op de honderd woorden, ze zijn fantastisch! Ze brengen eten voor me mee, nodigen me uit bij hun thuis, gaan met me winkelen, leren me dansen tijdens de pauzes, proberen me overal zoveel mogelijk bij te betrekken, zelfs al maken ze het zichzelf zo moeilijker, Deze zondag gaan we met zn allen naar één of andere plek een uurtje rijden hier vandaan, waar naart schijnt onlangs de oudste Neanderthaler werd ontdekt, om vervolgens gezamenlijk wat te gaan eten. Niet dat ik veel van de rondleiding zal begrijpen, maar het is net dat uitdagende in al die dingen dat het hier zo spannend houdt. Ik begrijp nooit goed waar we heen gaan, wat me te wachten staat, Elke keer kom ik in contact met nieuwe dingen op de meest onverwachte momenten.
Talmend is de vooruitgang van mn Grieks, maar er is wel degelijk vooruitgang!! Nu ik hier wat langer verblijf, merk ik dat de mensen wat meer loskomen in hun omgang t.o.v. me. In het begin dacht ik dat het me hier nooit zou lukken, met al dat Grieks, maar wanneer de mensen je al een paar keer gezien hebben en zien dat je moeite doet, beginnen ze spontaner in het Engels of Frans tegen je.
Het weer is de ene dag prachtig, de andere dag wat grijzig, maar als ik nieuws opvang over hoe het er in sommige andere delen van de wereld aan toe gaat, mag ik wel stellen dat ik hier heel goed zit! J
Voor vanavond, iets dat je dagelijks wel 20 keer gebruikt :
Ti kánis? (Ti kánete?) à Dan antwoord je braafjes: Kalá, efcharistó, esis?
tGa jullie goed allemaal, zie jullie graag, heel veel groe(n)tjes van Ceecee!
PS: Gisteren zat ik mn tanden te poetsen en dacht iets te zien bewegen naast de kast. Aangezien ik na een minuutje staren niets zag, deed ik doodleuk verder. Plots zie ik daar toch wel geen tenenknijper (heet dat zo?) van wel 3 cm lang en 1,5 cm breed!!! Ik verschoot in eerste instantie zo, dat ik de badkamer naar buiten snelde alsof ik op hete kolen liep. Al een geluk heb ik stevige schoenen en ik ging meteen eentje halen. Tandenborstel nog steeds in mn mond, blote voeten en schoen in de hand stond ik daar mooi schichtig rond te kijken. Maar niets meer te bespeuren. Sindsdien ga ik niet meer naar binnen zonder mn schoen! Niet dat ik dat beest zou durven pletten, maar dan laat ik mn schoen er gewoon kei hard op vallen terwijl ik ondertussen snel mn vingers naar mn oren breng&begin te zingen om het ge-kkrrrrak niet te horen.
Vraag van Aleca aan jullie allen (diegene die juist raad krijgt van haar een persoonlijke foto met handtekening): Welk typisch Grieks gerecht ziet men op deze foto? (en neen, het zijn geen spirellis slimmeriken! )
Deze foto werd getrokken op een carnavalfeestje te Kallithea (het dorp naast Afytos). Carnaval wordt hier extreem uitgebreid, gezellig&een week lang gevierd. (Daarstraks liep ik trouwens voorbijt dorpspleintje hier. Ik hoop er nog een picture van te kunnen trekken, want het is echt wel mooi!) Na één of andere show van een waardeloze Griekse clown die de kinderen meer verveelde dan wat anders&waarvan de goocheltrucs zooooo doorzichtig waren, werd het eten geserveerd. Ondertussen kon er ook worden gedanst (dans = chorós, t Griekse woordje van vandaag:p) op typisch Griekse muziek, gespeeld door twee jongemannen; maar eerlijk? Die kerel had een afschuwelijke stem! *zelfs de mensen met wie ik aan tafel zat werden hoorndol van zijn getralalaa*. Toch heb ik het hele boeltje even gefilmd, omdat ik de bouzouki dan weer wel de moeite vond&het al bij al best gezellig was:p, maar filmpjes zullen voor later zijn, eh!;) (En oooh wat miste ik de Rocketeers wanneer ik hen bezig zag&hoorde! Gelukkig hebk mijn mondharmonica, eh Nissie )
Terwijl ik zaterdagavond dansend op de weinige muziek die ik op mn laptop heb staan, mijn afwas stond te doen, belde er ineens iemand aan. Ik deed open en zag vier van mijn F-klassertjes staan (de jongen achteraan is trouwens de vous-avez-un-beau-sourire-boy ). Ze kwamen me even groeten De hond van het meisje links op de foto kwam ook even hallo zeggen&kroop tussen hen door het appartement binnen. Het beest stonk uren in de wind jeeminee en we hebben stoten mogen uithalen alvorens hem buiten te krijgen! tEerste dak gedaan heb toen ze weer weg waren? Mijn handen gewassen!!
Om jullie beeld over Afytos wat verder te verduidelijken, neem ik jullie mee op wandeling. Het was vandaag -zaterdag- minder goed weer, maar ik had zin om een frisse neus te halen, voordat ik met mijn werk voor school (want buiten de lesvoorbereidingen hebben ze ons toch wel weern pak opdrachten meegegeven) en eten begon (ik heb hier maar één kookplaat, dus het is steeds een waar gepuzzel, rest dat koud wordt, )! Ik dus, huphup naar beneden, even naar het ruisen van de zee gaan luisteren, neerzitten&gewoon niets doen (foto 1). Wanneer ik me 180° draai, zie ik Afytos boven me liggen (foto 2). Het is dus degelijk zo dat wanneer je daar beneden aan zee staat, het gevoel krijgt dat het hele dorp je aanstaart. En als je dan nog een foto gaat trekken, voel je je écht wel bekeken! Maar so what? Laat ze die nieuwe dhaskála galieká, leerkracht Frans, maar vreemd vinden Telkens als ik naar de zee hier trek, wordt mijn eetlust ongelooflijk aangewakkerd. Dus na de kustlijn zon kwartiertje gevolgd te hebben, wandel ik terug naar de cactussen (mijn referentiepunt!). Wanneer je dan terug naar boven stapt, kom je na 5 minuten aan een kleine boomgaard (foto 3). In deze boomgaard bevindt zich een kleine witte kerk. Ik denk dat het één van mn favoriete plekjes is, omdat het er afgeschermd is, je omringd wordt door olijfbomen, riet, grassen, Kortom, je kan even alleen zijn in een rustig stukje natuur. Hierna begint een korte, maar steile klim naar boven. Na 2 minuutjes kom je dan op een grotere weg terecht, 2 meter ofzo , die je moet oversteken. Eenmaal zover resteren er nog enkele trappen (foto 4, rechts in de hoek beneden) voordat je terug in het dorp bent. Bovenaan kan je dan weer de zee zien (foto 5) en kom je uit aan het typische cafeetje waar ik het laatst over had. Bij zonnig weer zie je hier altijd wel een paar oude mannen op de stoeltjes zitten, pijp in de mond, petje op.
wie wil schrijven, dit is het adres - straatnamen kennen ze hier niet -
Celine Van Hoylandt - Elementary school of Afytos - nummer aan Anais vragen, hebt niet bij me en ken het niet vanbuiten helaas - Afytos Halkidiki GREECE
Aan iedereen : ik zie jullie graag ! Een mens beseft pas volop wat het aan zijn omgeving, vrienden, familie, heeft wanneert allemaal buiten zn bereik ligt. Dus bij deze.. ;)
Potvolconfituur!! Wat zijn de mensen hier fantastisch!! Hartelijk, steeds goedlachs, ontvankelijk, En ze hebben de gave je thuis te laten voelen, hoezeer het ook strookt met je analfabetisme, de rare snoeten die je trekt omdat je er geen knijt van begrijpt, je constante verwondering,
De kinderen daarentegen.. :p Neen hoor, ze zien er fantastisch uit, maar wat zijn het kastaars! t Zal niet gemakkelijk worden, laten we het zo zeggen
En het dorpje, is echt wel Grieks. Het beeld van een bankje met zicht op zee, de zon die je huid doet tintelen, drie oude mannen voor een cafeetje, de oude kerk,.. klopt volledig! Ik moet er nog aan wennen allemaal, het is werkelijk mooi.
Om de taal wat te leren papegaai ik wat na (wat hen fel doet lachen:p), maar er valt werkelijk niets in te herkennen uit enige taal die ik iets of wat beheers.. tWordt een hele klus, zover was ik al, maar ben gemotiveerd! ;) Ik red me momenteel met mn povere Engels, de enkele woordjes Grieks, en mn tanden die ik blootlach! (één van de mannelijke leerkrachten ging trouwens ookns wat Frans leren.. Mijn eerste kennismaking met hem: Voulez-vous coucher avec moi?! Had ie van zn vrouw geleerd:p) Er zitten zon acht leerkrachten int schooltje, een prachtig gebouw metn charmante speelplaats (waar zelfs een mini-kerk te vinden is!!:p) en zon klein 20-tal kinderen per klas. Wat me vooral bijblijft van de autochtone kinderen hier, zijn hun ogen. Prachtige donkere ogen hebben ze, die je vragend en nieuwsgierig aankijken.
Voor de rest moet ik nog wat uitzoeken hoet allemaal zit met fotos droppen op deze blog, Ik heb helaas zelf geen internet (daarvoor moet ik steeds achter de bureau van de directeur gaan zitten tijdens schooluren enjah.. Constant op zn schoot kruipen, dat kunnen we niet maken hé?!) maar ik doe mn best om in de loop van.. hier wat sfeerbeeldjes te plaatsen
Van het appartementje waar ik verblijf heb ik al wel al wat fotos kunnen trekken, dus ik probeert alns uit;)
t Ga jullie goed allemaal!!Céline
(Heej hoow, khebn fijn ideetje! kZal elke keer proberen om jullien Grieks woordje te leren:p Hahaaa, wat denk je ervan?! Voor vandaag wordt het: Goedenavond, in het Grieks; kaliespéra)
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
)
