Mijn eerste lesweek Konstanz is net volledig achter de rug, en ik kan jullie verzekeren, het was me er eentje.

Hoewel ik maandagmorgen nog overtuigd was van mijn lessenrooster, was ik dat om 12 uur al niet meer. Het vak ‘Erziehungskrisen in der deutschsprachigen Literatur um 1900’ bleek immers niet zo zeer over de familieverhoudingen, maar wel over de scholen en de schoolverhalen in de Duitse literatuur te gaan. Bovendien was het een doctoraatsstudente (niets mee bedoeld, hé broer) die verantwoordelijk was voor de hele cursus, en er een nogal schoolse aanpak op nahield. Er kan haar alleszins niet verweten worden niet helemaal in het thema te werken. Ik heb echter genoeg van het schoolse gedoe.

Ander gedoe kwam voort uit deze teleurstelling. 1. Ik moest een ander vak kiezen. 2. De achtergrond voor mijn bachelorpaper die ik gehoopt had te krijgen tijdens deze cursus, geraakte, ironisch genoeg, zelf helemaal op de achtergrond.

Zoals we met teleurstellingen af te rekenen krijgen, worden we soms ook door meevallers verrast. De vakken die ik woensdag en donderdag volgden, waren zulke meevallers. Althochdeutsch bleek volgens de professor (een vreemde, jonge, verlegen vrouw, die af en toe in een puberale giechelbui uitbarst, en de rest van de stiltes met ‘genau’ opvult) haalbaar voor niet-Duitssprekenden en het leek niet te saai. Althochdeutsch is immers, ja, zoals jullie waarschijnlijk wel al vermoeden;-), niet meteen een vak dat ik uit puur plezier zou doen (tenzij dat ik sadomasochistische trekjes zou vertonen, uiteraard, maar dat doe ik niet), maar een vak dat het (verplichte) linguïstische deel van mijn opleiding uitmaakt. Het vak over Minnesang en Sangspruchdichtung viel ook goed mee, daar we iedere les een andere middelhoogduitse dichter en zijn gedichten gaan bespreken, en de professor, hoewel nogal onverstaanbaar, er heel geleerd uitzag. Het vak ‘L’amour en plus. Filles et mères dans la littérature française contemporaine.’ maakte een overweldigende indruk. Niet alleen heeft mijn professor een zeer exotische naam (Père Joan i Tous), bovendien spreekt hij goed Frans! (ik wou eerst vloeiend schrijven, maar daar hij niet zo’n retorisch talent is, is het moeilijk zijn spreken als ‘vloeiend’ te omschrijven). Zo raakt mijn Frans toch niet helemaal in de vergeetput tegen dat ik weer naar Leuven kom. Behalve de prof (, zijn naam) en de taal, leek me de vakinhoud ook ongelooflijk boeiend. Een echte meevaller dus.

Hoewel de grootste meevaller van de week toch wel het college over 1001 nacht was. Ik ging er naartoe om een eventuele vervanging van de Erziehungskrisen te zoeken, en die vond ik ook! Ik heb nog nooit in mijn leven iemand zo ontzettend bezeten, geboeid, enthousiast over iets horen en zien spreken. Die vrouw is zo ontzettend gepassioneerd door dat werk (dat zich eigenlijk ook uit in een spraakwaterval, van een nog nooit vertoonde watersnelheid, waarin het moeilijk boven te blijven is).

De lessen vielen dus inderdaad mee. Ik heb echter een dingetje achterwege gelaten, wat toch wel van belang is om nog te vermelden. Het lessysteem is hier namelijk compleet anders dan in Leuven. Hier gaat het niet om de professor die droog zijn cursus reciteert en zijn nieuwste wetenschappelijke inzichten met trots verkondigt. Hier zijn alle lessen (toch die over literatuur) seminaries. Dat houdt in dat er aan het begin van elke les een groepje van 3 à 4 studenten een korte presentatie over een op voorhand bepaald onderwerp moet geven, en vervolgens met enkele stellingen een klasdiscussie moet lanceren. De lessen bestaan hier dus uit discussies, die door de professor begeleid worden. Ik kan jullie verzekeren, dat was even slikken. Des te meer omdat je geen punten krijgt, als je niet actief aan de discussies deelneemt. En in tegenstelling tot in Leuven, waar de studenten nauwelijks tijdens de les een vraag durven te stellen, steken de Duitse studenten bij elke vraag van de prof hun vinger op. En de prof stelt veel vragen, hij treedt voortdurend in discussie met zijn studenten. Interactief les volgen dus. Dat wordt nog een hele drempel om over te geraken.

Die Duitsers zijn dus best wel vreemd en overijverig. Hiertoe nog 2 bijkomstige weetjes: 1. Na elke les hebben de studenten hier te gewoonte op de tafels te kloppen, als een soort teken van respect en eerbied voor de professor. De eerste keer dat ik dat meemaakte, maandag, eerlijk, ik schrok me te pletter; 2. Hoewel de bibliotheek in Leuven pas rond een goede maand voor de examens volloopt, was de bib hier tijdens de eerste week om 10 uur ’s morgens al overbevolkt! Die gekke Duitsers toch.

Dies Academicus. Of gewoonweg: de opening van het academiejaar. Hoewel de posters wat aan de saaie kant waren, had ik grote verwachtingen. Duitsland, het land van de bureaucratie en van de Pünktlichkeit. Het land van de kitscherige kerstmarkten en de bombastische kerstfeesten.

De opening stelde echter NIETS voor. Geen stoet, geen toga’s, geen hostessen, geen Pünktlichkeit (10 minuten vertraging!), geen Katrijn Demin, NIKS. Het was gewoon een saaie zitting met enkele saaie sprekers. Hoewel sommigen van jullie niet onder de indruk zijn van de hosts/hostessen van de KUL, ben ik ondertussen wel onder de indruk van onze functie. Hier was er niemand die verwelkomde, niemand die me een programmaatje gaf (ze lagen gewoon op de plaatsen!), de prominenten konden zelf hun stoel uitzoeken aan de hand van naamkaartjes, de sprekers moesten zelfs hun eigen water gaan halen en opendoen, voor het oog van heel de zaal. Ik vond het ronduit gênant. En saai. Vooral saai. Ik ben dus niet tot het einde gebleven.

Heel het weekend was behoorlijk saai eigenlijk. Wel, dat is misschien iets te pessimistisch, eerder ‘rustig’. Aangezien ik voor een van mijn vakken enkele honderden bladzijden artikels gekregen heb, die voor de 26^ste oktober gelezen moeten zijn, heb ik daarmee de tijd doorgebracht.

Wat morgen betreft, en de dagen na morgen: mijn vakantie is voorbij. Vanaf morgen is het ernst. Om jullie van deze ernst mee te laten genieten, hierbij mijn lessenrooster, zodat jullie mij mentaal vanop een afstandje kunnen meevolgen, hier in de Uni Konstanz.

Montag

10-12: Erziehungskrisen in der deutschsprachigen Literatur um 1900, H 305

16-20: Doppelgänger – eine Mediengeschichte

Nur am 26/10, 9/11, 30/11, 14/12, 18/01), H 305

Dienstag

16-18: Althochdeutsch, G420

Mittwoch

10-12: Minnesang und Sangspruchdichtung, G305

16-18: L’amour en plus. Mères et filles dans le roman français contemporain (Duras, Mukasonga, Ernaux), H 307

Niet veel les dus! Maar, aangezien ik niet lang genoeg hier blijf om examens af te leggen, moet ik mijn credits tijdens het jaar verdienen. Dit impliceert dat ik al mijn punten in de vorm van papers en presentaties moet verdienen. Denk dus niet dat ik niet hard zal (moeten) werken!

Er zijn weer een aantal zonnige, maar heel koude Konstanzdagen voorbij. Even goed gevuld als de vorige, vind ik zelf.

Maandag heb ik eindelijk mijn studentenkaart bemachtigt! Dat is zowat de sleutel tot alle studentikoze activiteiten hier. Geen e-mailadres zonder studentenkaart, geen bibliotheek, geen kopies, geen excursies, geen… niets dusJ. Nu maak ik dus officieel deel uit van de Uni Kontanz. Jeej! Ik zal me echter pas deel voelen eens ik ook echt colleges volg en de professoren ontmoet, denk ik. Nu voel ik me toch nog eerder een toerist op de universiteit.

’s Avonds heb ik voor de eerste keer mijn Pass-Partner ontmoet. Dat is een Duitse student, die zich vrijwillig aanmeldt om buitenlandse studenten om zich wegwijs te maken in Konstanz. Mijn Pass-Partner heet Charlotte, en is werkelijk heel lief. Samen met haar en twee andere meisjes, erasmusstudent Tania en haar Pass-Partner, hebben we Shamrock ontdekt, een echte Ierse pub in hartje Konstanz. Het was er bingoavond! We hebben echter niets gewonnnen…

Dinsdag en woensdag waren vrije dagen, en daarvan hebben we gebruik gemaakt. Sorin, Anna, Flori en ik zijn dinsdag naar Mainau getrokken, een prachtig eiland vlakbij Konstanz. Het is aangelegd met bloemenperken en verschillende planten, er is een vlinderhuis en een grote serre. Hoewel het zeer koud was, hebben we er heerlijk gewandeld. En veel foto’s getrokken natuurlijk. Terug in Konstanz probeerden we ons weer wat op te warmen met thee, koffie en taart. Mmm taart.

Woensdag bezochten we Sea life, dat onze verwachtingen echter niet kon bevredigen. Het was wel leuk en mooi opgesteld, maar we zagen niets zeer indrukwekkends. Ook het Natuurmuseum stelde niet zoveel voor. Enkele opgezette beesten in een mooi decor.

Misschien was het een fantastische dag geweest als we nog kinderen waren geweest, maar helaas niet meer… Als troost dronken we een biertje/fruitsapje in het grote Inselhotel, een chique hotel in een oud monnikenklooster.

De dag had echter nog meer in petto. Namelijk de “Ersti-Party”. De naam voorspelt niet veel goeds, maar vooroordelen bestaan dan ook om weerlegd te worden. Die Duitsers kunnen er wat van! Heel de grote inkomhal van de universiteit was vervormd tot een feestzaal. Tientallen mensen security, drank- en eetstandjes, verschillende dansvloeren. Ik zie zoiets nog niet meteen in de KUL gebeuren. Wat jammer is, want het was echt fijn. Ik ging met Christina en Annamaria, twee ‘andere’ RoemenenJ. De echte fun was echter rond 11 uur al een beetje weg, daar de nieuwe deejay blijkbaar een grote voorkeur had voor Duitse muziek, en dan vooral schlagers. Dat bleek de Duitse studenten echter niet te storen, integendeel, die kweelden luidkeels mee. Wat het plezier ook een beetje bedierf, was de enorme mensenmassa. Je had gewoon geen plaats om te bewegen, laat staan om te dansen. Desondanks was het een fijne avond.

Mijn verwondering was echter groot toen ik vanmorgen in de universiteit kwam en er werkelijk niets meer van het feestje van gisteren te merken was. Alles was weer zoals het de vorige dagen was geweest. Alleen een zekere biergeur verraadde wat er had plaatsgevonden. Maar voor de rest zag de uni er tiptop in orde uit. Die Duitsers toch…

Over vandaag wil ik niet te zeer uitweiden. Laten we het er bij houden dat ik zowat heel de namiddag groot gevecht met zowat alle kopieermachines in heel de uni Konstanz heb gehouden. Resultaat: ik leef nog, en de teksten die ik moest uitprinten ook. Alleen leven ze (nog) niet allemaal. Morgen moet ik dus terug de ring in.. Brr

Mijn eerste week in Konstanz is (al) voorbij. Hoewel ik niet weet of de ‘al’ hier wel past. Ergens heeft de voorbije week heel lang geduurd. Het lijkt me dat ik hier al langer ben. Ik heb immers heel veel verschillende dingen gedaan en gezien de afgelopen week, meer dan in een gewone week in Leuven. Anderzijds is het toch redelijk snel gegaan, ik zou niet zeggen dat ik hier al tien nachten geslapen heb, in het mooie Konstanz.

Over die nachten ga ik het natuurlijk niet hebben, want die zijn gelijkaardig als in Leuven. De voorbije dagen zijn interessanter. Lees maar.

De bibliotheek van de universiteit is een groot labyrint. De rondleiding voerde ons van gebouw X tot Y en terug, langs trappen, gangen en boekenrekken. En dan beperkte onze gids zich alleen maar tot het ‘taalgedeelte’. Het wordt een genoegen om daar mijn weg te vinden. Het zou de perfecte plek zijn voor een nieuwe Krimi. Des te meer omdat de bib hier 24/7 open is en er dus niet altijd een bibliothecaris aanwezig is. Buiten de elektronische gerekend dan. Het grote aanbod zou me natuurlijk wel moeten helpen om een geweldige bachelorpaper te schrijven en mijn Hausarbeiten en Referaten voor te bereiden. Hoewel hun aanbod van hedendaagse literatuur blijkbaar eerder beperkt is?!

Tot zover de bib. Een ander universiteitsplek, hoewel minder mythisch, is het Rechenzentrum. Hoewel de naam een wiskundig verband doet vermoeden, gaat het echter gewoon om het computercentrum. En ook hier zijn de Duitsers heerlijk georganiseerd. Ze hebben een gratis service voor studenten, die problemen hebben met hun computer. Wat een geruststelling!

Zoals de Duitsers van maat houden, was het na al die rondleidingen tijd voor wat theorie. Oh ja. Als Frank E. Lutzenberger (heerlijke naam toch) niet van nature een fantastisch humoristische man was, hadden we gewoon wat slaap ingehaald. Eigenaardig genoeg vond hij ergens de inspiratie om credits, STUDIS, Learning Agreements, ECTS en dergelijke beesten boeiend te maken. En nu ken ik eindelijk het verschil tussen Proseminars, Hauptseminars en Seminars (wie dat onderscheid ook ooit bedacht mag hebben). Leve Lutzenberger. Hij deed ons echter wel inzien dat de administratie nog lang niet voorbij is. En waarschijnlijk pas in orde komt, nadat we weer in onze ‘Heimat’ zijn. Wel ja, Erasmus zeker?!

Het was echter niet alleen afzien hoor, de voorbije dagen. Vrijdagmiddag trakteerde de universiteit ons op een gratis middagmaal (hoewel de Mensa hier blijkbaar toch met Alma kan concurreren, in de negatieve zin dan) en s’avonds trakteerden we elkaar op landseigen specialiteiten. Mijn chocomousse werd met smaak gegeten. En ik, ik at ongeveer van al de rest met smaakJ, hoewel het zeer moeilijk was zoet van zout te onderscheiden. Alles stond immers door elkaar. Een grote tegenvaller: de door mij zo begeerde tiramisu van Margherita smaakte minder goed dan degene die ik maak. Vreemd toch? De combinatie ‘International Buffet + Party’ wees zich voor mij echter als een gewaagde combinatie uit. Al het dansen na het eten maakte me een beetje misselijk. Maar gelukkig pas na tientallen liedjes. En toen ik van de dansvloer moest wijken, waren de meesten toch al serieus onder de invloed van de verschillende vodkacombinaties. Dus zo erg vond ik het ook weer niet, mijn plaats op de dansvloer af te staan aan joelende jongens.

Zaterdagmorgen, een ochtend naar mijn hart. Een rommelmarkt, uiteraard! Oh ja, ook hier weet ik ze te vinden. Samen met mijn RoemenenJ trokken we te voet naar een ander deel van de stad. Hoewel het een uurtje later flink begon te gieten, heb ik toch mijn slag kunnen slaan. Ik kwam er dus goedkoop vanaf, hoewel compleet doorweekt. De regen heeft nog de hele dag neergeplensd, ongegeneerd en niet rekening houdend met het feit dat de uni een stadsrondleiding had gepland. Dan maar in de regen. Ik heb delen van de stad ontdekt die ik op mijn verkenningstochten nog niet geëxploreerd had. Best interessant dus. Bovendien werd ik beloond met een heerlijk stuk pruimentaart en thee. Die Duitsers kunnen bakken!

Hoe slecht het weer gisteren ook was, vanmorgen een stralende zon aan de hemel. Bedrieglijk echter, want het was behoorlijk fris. Maar DROOG. Dus trokken we met blije gezichten met de ferry naar Meersburg, een dorpje dicht bij Konstanz dat genoemd is naar het kasteel dat er staat, de Meer (zee) – Burg (kasteel). Het kasteel kwam tijdens ons bezoek helemaal tot leven, des te meer omdat de plaatselijke bevolking als middeleeuwers gekleed was, ter gelegenheid van de middeleeuwse markt die er plaatsvond. De wapenkamers en feestzaal spraken nog meer tot de verbeelding.

Zo, nu zijn jullie weer up to date. En ik nogal moe van de voorbije dagen. Volgende week wordt het een pak rustiger. Dinsdag, woensdag en zondag volledig vrije dagen. Stilte voor de storm, want maandag de 19^de begint het academiejaar hier echt.

Gisteren was, uiteraard, alweer een dag vol praktische regelingen. ’s Ochtends moest het huurcontract van mijn kamer ondertekend worden, ’s namiddags had ik een afspraak bij de bank om een rekening te openen. Zo kom ik iedere dag wat hoger op de enorme berg van administratie, hoewel ik vrees dat die nog heel hoog is.

Het was echter niet helemaal een beroerde dag gisteren. Zo heb ik mijn eerste feestje hier in het Europahaus meegemaakt. Hoewel de appartementen hier heel klein zijn, houdt dat de studenten hier niet tegen om feestjes te geven. Gelukkig is er wel de lange gang, met airconditioning ;-) (hij is gewoon aan een kant open, met slechts tralies naar buiten toe), die aangename verkoeling bracht tussen de massa mensen. Er was inderdaad een hele massa. Ik denk dat ik gisteren op een avond, evenveel mensen heb ontmoet als normaal in een heel jaar. Wat ook wel zeer verwarrend was. Niet probeerde ik alle namen, landen en studierichtingen van iedereen te onthouden, ik probeerde mijn talen ook aan te passen. Maar ik kan jullie verzekeren, afwisselend in het Engels, Duits en Frans praten is allesbehalve gemakkelijk. Maar soms ook wel grappig.

Vandaag was het in Konstanz een heerlijke zomerdag! Echt waar! Het was (en is eigenlijk nog) 20 tot 25 graden en de zon scheen fel. Ik was niet de enige die van het prachtige weer genoot. Zo zag ik tijdens het lezen op een bankje aan de Rijn (wat een poëtisch begin), verschillende blote billen, borsten en mannentorso’s. Er werd niet alleen gezont, ook gefietst, gewandeld, gebarbecued en gezwommen. Die Duitsers nemen het er van. Ik kan ze het niet kwalijk nemen uiteraard, op zo’n schitterende oktoberdag. Bovendien zou het volgens een echte oude Duitse rot volgende week gaan regenen. Dus dan geen naaktvertoon meer.

Wees echter niet te jaloers, mijn dag bestond niet alleen uit lezen en zonnen. Vandaag was het ook de dag van de Immatrikulation. De watte? De eigenlijke inschrijving aan de universiteit. Dat was vragen, formulieren zoeken, formulieren invullen, uitleggen, vragen, wachten, wachten, wachten, antwoorden, glimlachen, vragen, bedanken, wachten, wachten, glimlachen, uitleggen, wachten, bedanken. Het duurde best lang en was inderdaad uitermate saai. Bovendien is alles nu nog niet in orde. Volgende week moet ik langs gaan tussen dat en dat uur bij die persoon in dat gebouw in dat lokaal om dat en dat en dat af te geven en dat te vragen en dan eindelijk zou ik een studentenkaart krijgen. Ze leggen het allemaal wel goed uit hoor, die Duitsers, maar de administratie blijft maar komen.

Hoewel het ergste voorbij zou (moeten) zijn. De komende twee dagen zijn er nog rondleidingen in de bibliotheek, in het computercentrum (???) en in het vreemdetaleninstituut. Dat lijkt me toch al wat aangenamer. Bovendien is er vrijdagavond een internationaal buffet en daarna een feestje voor de erasmusstudenten van het Orientierungsprogramm. Het addertje is wel, dat we zelf eten moeten meebrengen, dat ons land typeert. Een Roemeense bracht me op het idee van chocolademousse. Dat lijkt mij alleszins niet slecht. Als jullie betere ideeën hebben om ons land te vertegenwoordigen?

Een kort berichtje dat een lange dag moet vertegenwoordigen.

Ik heb vandaag geleerd dat…

- Roemenen (voor zover ik ze al ken) altijd tijd genoeg hebben, en niet bepaald stress kennen. Ik heb vandaag meer stress in hun plaats gehad, bijvoorbeeld. Daar kan ik (inderdaad;-)) nog wat van leren.

- Bus 9A en bus 9B NIET hetzelfde parcours afleggen. Zo nam ik de bus voor de universiteit en als ik was blijven zitten, had ik er een half uur later weer kunnen afstappen.

- Formulieren die met administratie te maken hebben niet een willekeurige kleur hebben, omdat de Duitsers van geel en oranje houden. Er is wel degelijk een onderscheid.

- Ik eigenlijk nog veel Duits moet leren en nog helemaal niet zo ver sta.

- Duitsland een overgeorganiseerd land is, maar mij daarom des te meer aan het hart ligt. We hadden vandaag een infosessie in twee talen, en tijdens de pauze kregen we een infobrochure, op naam en land, waarvan de inhoud na de pauze nog eens werd uitgelegd. Ze maken heel de bureaucratie een pak aangenamer.

- Dat je hier in Konstanz wel 80 sporten kan beoefenen. Van aquagym en waterrugby tot brain gym en klimmen.

- Erasmusstudenten inderdaad heel sociaal zijn en openstaan voor vele nieuwe dingen en mensen.

- De pizzabroodjes in de mensa, hoewel ze maar 1,60 euro kosten, eigenlijk niet te eten zijn.

- Er in Roemenië heel wat bouwvallige gebouwen staan, waaraan de mensen zich helemaal niet storen.

- Er zoveel mogelijk erasmusstudenten in mijn gebouw (Het Europhaus) worden gedumpt, omdat het bekend staat voor zijn slechte accommodatie. Een troef blijkt echter te zijn dat hier de allerbeste feestjes worden georganiseerd.

- Er dit semester echt wel leuke excursies zijn, zoals naar Sankt Gallen (ja mama, ik zal meegaan), naar Müchen, naar Reichenau, naar Zürich en naar een Schokomesse (mama, die doe ik zeker meeJ).

- Er nog zoveel hier in Konstanz te leren valt. Vooral op praktisch- en taalvlak dan.

Vandaag, liefste lezers, kan ik jullie zeer heuglijk nieuws meedelen. Ik heb namelijk een nieuwe roomie, en ze is sociaal! Ze heet Floriani (???) en komt uit Roemenië en vroeg me meteen om mee met haar en haar vrienden de omgeving wat te verkennen. Zo gingen Soren (?), Anna-Maria, Flori en ik op pad. Ik had de stad de voorbije dagen al wat verkend, dus ze waren erg blij dat ik hen als gids, en als tolk, kon begeleiden. Ze kennen namelijk (nog) geen enkel woord Duits. Dus het bestellen van kebab moest met mijn hulp. Maar ze kennen behoorlijk Engels, dus konden we best goed communiceren. We hebben ook afgesproken morgen samen de bus naar de universiteit te nemen voor het Orientierungsprogramma. Ik voel me dus niet meer zo alleen hier. En vanaf morgen zal ik me nog minder alleen voelen, tussen nog meer erasmusstudenten die zich allemaal dezelfde dingen afvragen als ik (waar kan ik een buspas kopen? Kunnen we fietsen huren? Hoe moet ik een bankrekening openen? Waar kan ik een studentenkaart krijgen? …)

Deze voormiddag, nog voordat ik kennismaakte met de Roemenen, heb ik voor het eerst de Bodensee gezien. Ik moet zeggen dat ik niet erg onder de indruk was. Wel door de grootte, maar niet door het effect dat het meer had op mij. De Rijn vind ik veel mooier, en straalt meer karakter uit. Voor zover een hoop water al karakter kan hebben, uiteraard. De Bodensee is gewoon een hoop water aan de rand van de stad, waar Duitsers geld proberen te slaan uit onwetende toeristen. Hoewel ik ook wel graag eens een boottochtje zou maken. Maar ja, dat zien we nog wel, ik wil immers eerder een boottocht maken als inwoner van Konstanz, dan als toerist. Maar dat gevoel zal nog wel een beetje tijd vragen…

Al een kleine prolepsis: maandag begint het Orientierungsprogramm waar ik aan deelneem. Het is een soort van voorbereidende week voor alle Erasmusstudenten die daar zin in hebben. Verder verslag volgt later, aangezien ik ook niet bijster goed weet wat ik daarvan moet verwachten.

Maar dus. Nu even terug in de tijd. Donderdag 1 oktober ben ik met mijn moeder hierheen gereden en sinds vrijdag 2 oktober heb ik mijn eigen kamer in het Europahaus op enkele kilometers van de universiteit. Binnen dat Europhaus zijn er wel 60 WG’s – of Wohngemeinschaften- waar 2 tot 4 studenten samenwonen. Mijn WG was een complete stal toen ik hier aankwam. Er stond overal vuile afwas, de vloeren waren smerig, alles was gewoon vuil. Bovendien is het kleiner dan ik verwacht had en vooral… er is geen televisie:p. Maar ja, roeien met de riemen die men heeft, zekerJ! Een tweede kleine teleurstelling was dat mijn roomies niet bepaald van de sociaalsten zijn. Blijkbaar eten ze liever op hun kamer dan in gezelschap. Wat die roomies betreft, ik woon (tot nu toe) samen met een Chinees (Wei???) en een Duitser (Max). De tot nu toe staat voor het feit dat er nog een kamer leeg staat, die (hopelijk!) nog betrokken wordt (door een iets socialere persoon vielleicht?!).

Enfin, de voorbije twee dagen hebben Max, Wei( ???) en ik de handen in de mouwen gestoken en het hier toch wel wat properder gekregen. Ah, denken jullie dan misschien, samen poetsen moet toch een band scheppen! Ik kan u verzekeren: dat heeft het hier alleszins niet bijster gedaan:p. Wei spreekt nog slechter Duits dan ik en Max is niet zo spraakzaam:p (misschien omdat hij denkt dat wij er toch niet veel van verstaan, maar oefening baart kunst?!). Het is hier dus al een stuk leefbaarder wat de hygiëne en gezelligheid betreft.

Aangezien de sfeer hier op kot nogal kiemend is, zocht ik gisteren en vandaag mijn eigen gezelligheid maar op. Gisteren trok ik op ontdekkingstocht doorheen de stad. Ik ben in het centrum en terug geraakt, met maar een snelle blik op een toeristenkaartje. Nee, de stad is inderdaad niet zo groot:p, maar mijn oriënteringsvermogen nu ook weer niet zo klein. Konstanz is werkelijk een gezellig stadje! Het heeft de grootte van Leuven ongeveer, maar is zoveel gemütlicher! Bovendien zijn er ook veel winkels:p. De universiteit is echter nog wat verder, dus te voet naar de Uni zit er niet in. De bus lijkt momenteel de enige oplossing aldus.

Vandaag heb ik een fikse wandeling langs de Rijn gemaakt. Goh, wat is het daar mooi! De Rijn ligt op nog geen 100 meter van mijn kot en er is een prachtig wandel- en fietspad langs. Ook is er een klein voetgangersbruggetje over de rivier zodat je naar de overkant kan. De Duitsers lijken echt op wandelen en fietsen gesteld te zijn.

En ja, hoe kan het anders dat ik alweer aan het lezen geslagen ben. Maar op een bankje in het zonnetje naast de Rijn voelt de verplichte leeslijst niet meer verplicht, maar juist vrijblijvend en ontspannend aan.

Wel, dat zijn mijn eerste dagen Konstanz kort beschreven! Morgen hoop ik de omgeving nog wat verder te verkennen en vooral nog van het Konstanzer zonnetje te genieten, met en zonder boek.