Mijn eerste lesweek Konstanz is net volledig achter de rug, en ik kan jullie verzekeren, het was me er eentje.

Hoewel ik maandagmorgen nog overtuigd was van mijn lessenrooster, was ik dat om 12 uur al niet meer. Het vak ‘Erziehungskrisen in der deutschsprachigen Literatur um 1900’ bleek immers niet zo zeer over de familieverhoudingen, maar wel over de scholen en de schoolverhalen in de Duitse literatuur te gaan. Bovendien was het een doctoraatsstudente (niets mee bedoeld, hé broer) die verantwoordelijk was voor de hele cursus, en er een nogal schoolse aanpak op nahield. Er kan haar alleszins niet verweten worden niet helemaal in het thema te werken. Ik heb echter genoeg van het schoolse gedoe.

Ander gedoe kwam voort uit deze teleurstelling. 1. Ik moest een ander vak kiezen. 2. De achtergrond voor mijn bachelorpaper die ik gehoopt had te krijgen tijdens deze cursus, geraakte, ironisch genoeg, zelf helemaal op de achtergrond.

Zoals we met teleurstellingen af te rekenen krijgen, worden we soms ook door meevallers verrast. De vakken die ik woensdag en donderdag volgden, waren zulke meevallers. Althochdeutsch bleek volgens de professor (een vreemde, jonge, verlegen vrouw, die af en toe in een puberale giechelbui uitbarst, en de rest van de stiltes met ‘genau’ opvult) haalbaar voor niet-Duitssprekenden en het leek niet te saai. Althochdeutsch is immers, ja, zoals jullie waarschijnlijk wel al vermoeden;-), niet meteen een vak dat ik uit puur plezier zou doen (tenzij dat ik sadomasochistische trekjes zou vertonen, uiteraard, maar dat doe ik niet), maar een vak dat het (verplichte) linguïstische deel van mijn opleiding uitmaakt. Het vak over Minnesang en Sangspruchdichtung viel ook goed mee, daar we iedere les een andere middelhoogduitse dichter en zijn gedichten gaan bespreken, en de professor, hoewel nogal onverstaanbaar, er heel geleerd uitzag. Het vak ‘L’amour en plus. Filles et mères dans la littérature française contemporaine.’ maakte een overweldigende indruk. Niet alleen heeft mijn professor een zeer exotische naam (Père Joan i Tous), bovendien spreekt hij goed Frans! (ik wou eerst vloeiend schrijven, maar daar hij niet zo’n retorisch talent is, is het moeilijk zijn spreken als ‘vloeiend’ te omschrijven). Zo raakt mijn Frans toch niet helemaal in de vergeetput tegen dat ik weer naar Leuven kom. Behalve de prof (, zijn naam) en de taal, leek me de vakinhoud ook ongelooflijk boeiend. Een echte meevaller dus.

Hoewel de grootste meevaller van de week toch wel het college over 1001 nacht was. Ik ging er naartoe om een eventuele vervanging van de Erziehungskrisen te zoeken, en die vond ik ook! Ik heb nog nooit in mijn leven iemand zo ontzettend bezeten, geboeid, enthousiast over iets horen en zien spreken. Die vrouw is zo ontzettend gepassioneerd door dat werk (dat zich eigenlijk ook uit in een spraakwaterval, van een nog nooit vertoonde watersnelheid, waarin het moeilijk boven te blijven is).

De lessen vielen dus inderdaad mee. Ik heb echter een dingetje achterwege gelaten, wat toch wel van belang is om nog te vermelden. Het lessysteem is hier namelijk compleet anders dan in Leuven. Hier gaat het niet om de professor die droog zijn cursus reciteert en zijn nieuwste wetenschappelijke inzichten met trots verkondigt. Hier zijn alle lessen (toch die over literatuur) seminaries. Dat houdt in dat er aan het begin van elke les een groepje van 3 à 4 studenten een korte presentatie over een op voorhand bepaald onderwerp moet geven, en vervolgens met enkele stellingen een klasdiscussie moet lanceren. De lessen bestaan hier dus uit discussies, die door de professor begeleid worden. Ik kan jullie verzekeren, dat was even slikken. Des te meer omdat je geen punten krijgt, als je niet actief aan de discussies deelneemt. En in tegenstelling tot in Leuven, waar de studenten nauwelijks tijdens de les een vraag durven te stellen, steken de Duitse studenten bij elke vraag van de prof hun vinger op. En de prof stelt veel vragen, hij treedt voortdurend in discussie met zijn studenten. Interactief les volgen dus. Dat wordt nog een hele drempel om over te geraken.

Die Duitsers zijn dus best wel vreemd en overijverig. Hiertoe nog 2 bijkomstige weetjes: 1. Na elke les hebben de studenten hier te gewoonte op de tafels te kloppen, als een soort teken van respect en eerbied voor de professor. De eerste keer dat ik dat meemaakte, maandag, eerlijk, ik schrok me te pletter; 2. Hoewel de bibliotheek in Leuven pas rond een goede maand voor de examens volloopt, was de bib hier tijdens de eerste week om 10 uur ’s morgens al overbevolkt! Die gekke Duitsers toch.