Ik zeg altijd dat je in het leven uit je comfortzone moet durven komen Mensen die vaak zeggen 'ik ben nu eenmaal zo' ontzeggen zich de ruimte voor groei en verandering Het is als water, als het te lang stilstaat gaat het stinken. Pas als het stroomt wordt het krachtig en bruisend.

En omdat ge soms in het leven je eigen goede raad moet volgen had ik ervoor gekozen om de menstruatiecup te proberen. Op alle vlakken met complete tegenzin. Niet omdat ik het geen goed product vind maar het idee om het te gebruiken mij de daver op het lijf bezorgt.

Wat mij dan toch over de streep heeft getrokken was het moedige besluit van kind 1 om het te proberen. In onze opzoekperiode naar milieuvriendelijke alternatieven voor producten had ze de de voor en nadelen gelezen en besloten het te proberen. Ik vond het belangrijk om toch eerst zelf het experiment aan te gaan alvorens kind 1 het zou gebruiken.

Het was met de grootste gruwel dat ik het probeerde in te brengen. Nadat ik me in een onnatuurlijke bocht had gewrongen, daardoor een waarschijnlijk ongebruikte buikspier had wakker gemaakt, die protesteerde door in een hevige kramp te schieten wilde ik het al onmiddellijk opgeven. Ik heb toch doorgebeten maar vond het een bizar gevoel. Omdat ik wat hypochondrisch van aard ben en nogal snel in paniek schiet van al mijn denkbeeldige mankementen begon er vooral in mijn hoofd vanalles te knarsen; Ik voel me niet goed, ik denk dat ik en allergische reactie krijg, oh nee het moet er uit. Ik denk dat ik het verkeerd heb gestoken, ik ga iets vitaal geraakt hebben..het moet er zo snel mogelijk uit...Gelukkig kwamen een deel vriendinnen van kind 2 slapen waardoor mijn gedachten verplicht weer naar de realiteit moesten. Pas uren erna besefte ik weer dat ik een cup had opgestoken. Maar hij bleef verbazend lekvrij en op zich niet oncomfortabel.

Maar toen....moest ik hem verwijderen. Daar is het misgegaan...in mijn hoofd...

Ik trok een stukje naar beneden, net zoals je een tampon verwijdert, waardoor de cup wat kantelde en wat vast kwam te zitten. En toen ging mijn paniek op de loop met mijn verstand. Op de een of andere manier was ik ervan overtuigd geraakt dat de cup vacuum gezogen zat en dat het een kwestie van tijd en verder trekken was alvorens ik de cup met mijn baarmoeder in mijn hand zou hebben. Het zweet parelde over mijn gezicht. Ik wist het zeker, zo zou het gaan. Ik probeerde nog wat voorzichtig te wrikken maar in mijn angst lukte niks meer. Het was dat er beneden 6 kinderen zaten waardoor ik mijn gevoel voor decorum nog enigzins liet leiden. Ik vrees dat er anders nog een kans had bestaan dat ik daadwerkelijk naar het ziekenhuis zou gereden zijn voor een dringende cupverwijdering. Na een kwartier rillend op de rand van mijn bed te zitten besloot ik mij te vermannen of in deze kwestie te vervrouwen en alsnog een poging te wagen. Met de hervonden rede weer wat meer aan het woord kreeg ik het alsnog vlot verwijderd. Als ik weer wat objectiever kan denken zal ik mijn rationele bevindingen ook eens neerschrijven. Momenteel gruw ik van het idee en van het feit dat mijn principe is dat als je iets nieuws probeert je nooooit na 1 keer mag opgeven. Omdat dingen vaak tegenvallen als je iets nog nooit gedaan hebt en het wat tijd kost om enige mate van comfort te hervinden. Pas na drie keer mag ik besluiten of ik opgeef.... nog 2 keer. Ik krijg het nu al Spaans benauwd