Het TOTZ-fiasco: over de teloorgang van de 90s spirit met het daarbij horende uitbundige jolijt

 Een drieste bedoening, dat was het. Wat een 90s-revival hoorde te worden, met een parade van coryfeeën uit de gouden jaren van weleer, bleek op een saaie bedoening uit te draaien. Een “25 jaar VTM/“Tien om tegen de Sterren op te Zien”-spektakel, het klinkt allemaal veelbelovend, nietwaar? Helaas… een fiasco was het. Alvast wat het TOTZ-gedeelte betreft. Inwendig boe-geroep alom. Ik probeer mij in te houden uit respect voor mijn vriend R. die werkt bij de organisatie van het boeltje, maar van een teleurstelling spreken, is alvast een understatement van jewelste. En ik was niet alleen die mening toegedaan. Dat één van de vedetten, Koen Wauters , omwille van rugproblemen had afgezegd, zal mij worst wezen. Die man zien we al genoeg verschijnen, te pas en te onpas.

Het was de setting die teleurstelde. Het podium was veel te laag, zodat er niets te zien viel; zelfs voor grote mansmensen zoals mijn vriend R2 (2.05m) en mezelve (1.93m) was het spektakel niet aanschouwelijk. Bijtijds leek het alsof het podium zowaar lager stond dan het publiek, zo triest was het. Bij een dergelijk massaevenement verwacht je toch op zijn minst wat grote schermen irgendwo, zodat er toch iets te zien valt voor mensen die verder dan 10 meter van het podium staan?

En de mensen maar zagen en klagen toen R2 en ikzelf ons een weg baanden door het publiek, op zoek naar onze enthousiaste bende, quasi volledig bestaande uit volk met oerdegelijke bouwjaren in de – tevens schitterende - jaren 80…

“Ai nieje, na ziemen niks niemiejr”, klonk het, afgewisseld met boze blikken, staarpartijen en uitlatingen in de aard van: “Ja, lap, twië slungels voor ons, kunde gelle nie ergens anders goun stoun?!”. Verzuring en gezaag alom. En daar doen we graag een schepje bovenop. Na een tiental opmerkingen van dit genre, moest ik effe ventileren, en het kleine grut dat commentaar gaf even wijzen op het feit dat ik er ook niet kan aan doen dat zij – allicht door generatielange inteelt – niet gezegend zijn met een flink uit de kluiten gewassener lichaamsbouw zoals wij, hun beklaagden. “Inteelt zijt ge!” Zo, dat luchtte op. Heerlijk.

Ik zou nóg verzuurder kunnen zijn, en klagen over de talrijke kinderen die in de nek van hun pappa’s het zicht blokkeerden. Met hopen! Doelbewust, en niet bij wijze van fysieke constitutie. Maar bon, ik dwaal af. De show zelf was dus niet te volgen - noch visueel, noch auditief - en de artiesten die optraden zorgden ook niet voor de verhoopte ambiance. “Lekker Beest” van Osebolle O werd in een soort akoestisch arrangement gegoten, een paar octaven lager. De foute danspasjes hebben we helaas ook niet kunnen bewonderen… Het overstemmend gekweel van onze bende kon ogenschijnlijk op meer enthousiasme rekenen, zo erg was het. Verder bracht Bart Kaell de schitterende ambiancehit “Zeil je voor het eerst” en had hij voor de gelegenheid een resem hunks opgetrommeld, met ontblote bast en voorzien van een frivool matrozenhoedje. Veelbelovend, zou je zeggen, ware het niet dat de kerels er overduidelijk verveeld bijstonden. Zij aan zij, onwennig friemelend en niet eens enthousiast meewiegend op de muziek. Geef die mannen dan toch een simpel routineke?! Toch?! Ze stonden echt af te tellen om terug naar de gym te kunnen trekken, zo leek het, net niet hun smartphone uit hun zakken toverend. Alweer een gemiste kans.

Gelukkig werd de TOTZ-show gevolgd door een licht-en vuurwerkshow op het strand, die overigens wel de moeite was. Beeldfragmenten uit ons collectief geheugen werden geprojecteerd op een watergordijn in de branding, lichtgevende reuzen werden opgetrommeld en een resem aan dansers verschenen uit het niets. Mooi zo!

Maar de uitgelaten 90s-spirit krijgen we niet meer terug. Geen uitgelaten publiek meer. Ook niet meer op tv. Amedee is dood. Alles moet cool zijn. Ook op de openbare omroep lijkt het uitbundige publiek van vroeger zoek. Waar is het samenhorigheidsgevoel – denk maar aan de Twaalf Werken waarbij echt iedereen aan de buis gekluisterd zat. Het was the talk of town , waar zowat iedereen mee meeleefde. Waar is de tijd dat men nog uitbundig juichte bij het winnen van zeg maar … een weekendje Parijs in Zondag Josdag… of ..Tartufo? …5000 frank in De Drie Wijzen of een of andere foute prijs in Baraka of Walters Verjaardagsshow? Of bij een goeie draai aan het Rad Van Fortuin? Glunderende gezichtjes alom. Er werden zelfs armen in de luchten gestoken van contentement, en zwaaien dat ze deden, met – veelal bij oudere dames - bijtijds goed te spotten meewuiverkes,... (d.i.meeflapperende, losse huid aan de bovenarmen, nvdr). Nu winnen de mensen zowat duizend euro bij het maken van een lijn op Blokken, en ze blijven er koeltjes bij. Da’s jammer!

Neen, Milk Inc kon op meer enthousiasme rekenen, enkele dagen nadien. Misschien omdat de markt van Izegem, waar het olijke duo kwam optreden - gezien de locatie – overwegend gevuld bleek met volk dat ergens blijven steken was in de jaren van weleer. Maar het kan ook gelegen hebben aan het goed zichtbare podium en de luidere muziek. Het zal dat wel zijn. Laat ons positief blijven. Want voor een vroeger-was-alles-beterfase ben ik precies nog niet rijp genoeg. Laat tram 3 nog maar even voor wat ie is. Ik huppel intussen verder door het leven. Met roze bril. Al moet er af en toe eens een ferme hersenscheet uit. Vrôôôôôôôôôôt! Ziezo. Bedankt om even te ruiken.

27-08-2014 om 00:00 geschreven door carlbradshades