De mislukte deurverkoper met het Lumineuze idee: how to lose a client in 7 steps

Deze namiddag zat ik rustig te werken. Klanten bellen, admin enz. Van thuis uit, omwille van een verkoudheid die toch wel wat energie uit mij leegzuigt. Plots gaat de deurbel: ik dacht “oh nee, look at my tenue? Zo kan ik de deur toch niet opendoen?” Gelukkig heb ik een Hyacinth Bouquet-achtige duerjingle die maar blijft gaan, en die mij een ingebeelde marge geeft om doorgaans op het gemak iets fatsoenlijker aan te trekken in dergelijke situaties.

Maar nu dacht ik “the hell with it” en opende na enig gedraal– door mijn vestimentair overwegingen– de voordeur. De man keek verrast op naar mij, maar tegelijk ook neer op mij. Ik voelde mij ogenblikkelijk oncomfortabel. De man opende even zijn mond, en meteen had ik door dat ik met Hollander te doen had die mij iets wou aansmeren. Fout 1.  

Ik dacht de man even zijn skills te laten zien en liet hem zijn ding doen: “Mijnheer, wij zijn een Nederlandse firma die nu ook goedkope elektriciteit kan leveren in België, tot tientallen percenten goedkoper dan Electrabel”. Tweede fout, ervan uitgaan dat ik Electrabel klant ben. “Ja, da’s fijn, maar ik zit bij Eni”. “Nou, we zijn ook goedkoper dan hen, hoor. Op deze flipchart ziet u dat we onder de prijs zitten van deze formules van Eni”. Iets tonen, da’s goed.

“Nou, da’s fijn, maar ik heb een ander tariefplan van Eni, ik denk niet dat jullie daar onder kunnen. “ Ik gaf hem de naam van mijn product, en de man antwoordde bitsig, arrogant en vol ongeloof (fout 4): “Nou, die ken ik niet. Hoeveel betaalt u nu per megawattuur?” – “Euh, dat weet ik niet meteen vanbuiten… dat moet ik eens nakijken”.  De man rolde zijn ogen met een air die liet verstaan: “wie kent er zijn prijs nu niet per MWh?!” . Fout 5.

“Mooie bloemetjes heeft u hier”, repliceerde de man onverwacht, ongemeend, ongeïnteresseerd en verveeld in het rond kijkend. Fout 6. “Nou, kijk, ik heb hier tal van ondertekende bestelbons van mensen uit de straat, je bent beslist goedkoper af bij ons via Luminus. Je hoeft enkel maar hier te tekenen, en wij zorgen voor alles.” “Euh, denkt gij nu echt dat ik dat zomaar ga tekenen?”, antwoordde ik, geschokt door zijn hardselling aanpak. Fout 7.

“U probeert klanten af te snoepen van uw concurrenten, maar kent hun tariefplannen niet. Ik dacht het niet.” – “Nou, dan kom ik nog wel eens op een ander moment terug.” Geen goeiedag, “bedankt voor uw tijd”. Wat een arrogante lul. Amobah.

17-08-2014 om 00:00 geschreven door carlbradshades  

EEN BLIK OP MIJN BIZARRE DROMENWERELD

Het zelfmoordassistentie-incident & saunapartysucces

Ja, ik ben een man van de primitieve behoeftes. Ik bevredig ze graag. En wat mij betreft is slapen daar zeker één van; een topper zelfs. Een van de leukste aspecten ervan is m.i.  het afdalen naar de dromenwereld. Helaas gebeurt dit niet altijd… of toch niet bewust. Bijtijds word je wakker, kan je je elk detail levendig herinneren en wil je niets liever dan alles in geuren en kleuren aan je partner vertellen. En dan analyseren. Hemels. ’s Morgens is dat fijn, in het midden van de nacht net iets minder voor de andere partij, vermoed ik.

Hoe dan ook, vanmorgen moest ik het weer eens sharen. Net als vorige week trouwens, toen ik twee dagen op een rij over hetzelfde onderwerp droomde: onze recent bevriende bv/schrijver Herman Brusselmans. Een verrassend zachtaardige, lieve en gevoelige man, zo bleek op het terras van de Simon Says hier in Gent een tijdje geleden (niet in dromenland, nvdr).

De schijnbaar eenzame man nodigde ons uit om bij hem te komen zitten, en al gauw gingen de gesprekken over koetjes en kalfjes, ons gedeelde eigenaarschap van een Triumph, maar ook over zijn professionele bezigheden alsmede zijn uiterst persoonlijke gevoelsleven. De man vertelde heel openhartig over zijn liefdesleven, zijn recente liefdesbreuk met de veel jongere Melissa en de oorzaken daarvan. Fyi: het komt er op neer dat Herman een – ik citeer – “Nicole & Hugo-relatie” wil, en zijn partners dit al heel snel als verstikkend gaan ervaren. No wonder… mekaars zinnen afmaken is nog schattig, maar zo onafscheidelijk zijn dat je steevast samen naar het toilet gaat… da’s er misschien iets over. Anyhow:  de man vertelde over zijn tristesse en onder meer over het feit dat hij pillen nam tegen angstaanvallen, … persoonlijke info die ik alleen maar openbaar maak omdat de man het ook zelf doet in de roddelpers. Blijkbaar heeft deze blik op zijn innerlijke wereld mij zo aangegrepen, dat deze als dagrest in mijn dromen werd geïncorporeerd en er op een exponentieel versterkte manier werd doorgehaspeld en creatief uitgebraakt. Twee dagen op rij was ik immers assistent in de zelfmoordpogingen van de man. Jawel. Vreemd, want dat zie ik mij heus niet meteen doen. De droom van dag 1 herinner ik mij nog heel levendig: ik moest zorgen voor een jerrycan naft en Herman overgieten met de inhoud ervan, terwijl hij zichzelf had vastgebonden aan een stoel in een garage.(How?!) Stap 2 was uiteraard het clichématig werpen van een vlammende zippo op de benzeengemarineerde man met pijnlijke & dodelijke ontbranding tot gevolg. Na lang aandringen begon ik uit te voeren wat de man vroeg, wat resulteerde in een schaterlach van hem uit: “het was maar om te lachen; ik wilde alleen maar testen hoever je zou gaan voor onze vriendschap. Bij deze ben ik trots op jou”, klonk het. Voor stap 2 hoefde ik dus niet te zorgen. Oef.

Helaas zorgde de man – die overigens een minder pokdalig gezicht heeft dan ik dacht – zelf voor zijn ontvlamming door een sigaret aan te steken. Het is mij nog een raadsel hoe hij dit plots deed in vastgebonden toestand, maar het is een droom, nietwaar. En daar ging Herman: woef! En fikken. Zeker dat haar. Hij zag er de humor blijkbaar van in, want samen met een hysterisch lachende Herman werd ik badend in het zweet wakker. Nee, niet naast mij in het bed, dan ware het pas een nachtmerrie. Daar lag nog steeds mijn blonde deerne. Vredig te slapen. Als snel volgde er echter een “por-por, moete nu wa weten”. De dag erop was een variant op het thema… ; de man moet wel heel triest zijn. Of zijn mislukte liefdesverhalen moeten mij toch erg geëmotioneerd hebben.

Maar genoeg daarover! Mijn recentere droom is iets luchtiger en minder luguber van aard. (Ik zou thans een ondertitel kunnen maken om jullie het lezen aangenamer te maken, maar ik kies er toch voor om jullie – sadistisch als ik ben - op de proef te stellen en te gaan voor platte tekst. MOEHAHA!.) Het saunapartyincident dus. De droom ging als volgt: ik moest om een of andere reden verhuizen naar een herenhuis, en daarom moest ik mijn blokhutachtig zelfbouwsaunaatje – waarover ik blijkbaar beschikte - tijdelijk zien te stockeren. Ik koos voor de inrit van de ondergrondse parking van ons kantoor te Gent, praktisch als ik ben. Langsheen de gele meten. O, wat ben ik een rebel.

Het ding stond er echter wat… zielloos en onbenut bij. Daarom besloot ik wat vrienden en collega’s uit te nodigen om het ding toch enigszins in gebruik te nemen. Gezellig. Intiem. Charmant. Als snel werd het echter een soort botellón-achtige byob-gathering, die alsmaar groeide in bezoekersaantallen. Het ding liep uit de hand, en uitbreiding drong zich op. Al gauw verschenen er Vlaamse koterijachtige bijbouwsels die efficiënt en gezwind werden opgetrokken, zonder dat ik er enige zeg in had. Ongebreidelde groei, zeg maar. Allicht waren er Chinezen in het spel.

Er verrees een grotere sauna, een hammam, een jacuzzi en als kers op de taart een heus zwembad op het dak van dat alles. Afgebakend met houten en puntige planken, als een omwalling van een primitieve nederzetting. Al gauw moest ik kinderen van de omheining redden, die dreigden te vallen over de omheining heen in een afgrond van wel honderd meter. Ik bleek toch een beetje een controlefreak te zijn. Zeker toen ik niet betrokken bleek bij het oprichten van een heuse bar, inclusief cocktailgelegenheid. Als je mij ergens moet bij betrekken… what were they thinking?!  Ca se ne fait pas!

Hoe dan ook, ik maakte mij vooral druk over het betalingssysteem, dat niet transparant en compleet onhandig bleek te zijn, met een combinatie van grijze, plastieken jetons die amper de grootte hadden van een prepuberale vingernagel. Sommige waren rond, andere vierkant, en er stonden cijfers op. Punten, blijkbaar. De betaling van een cocktail bleek dan een onbegrijpelijke combinatie van jetons te zijn, à la “8 punten ter waarde van 2,3 euro”, er werd niet teruggegeven op jetons… en waar steek je in godsnaam zo’n dingen zonder ze verliezen? De haren rezen mij te berge. Er moest een klantendienst opgericht worden om klachten te behandelen, die de boel ook al niet aankon en zelf niet begreep hoe alles werkte. Chaos alom.

En ik werd verantwoordelijk gesteld voor alles, omdat ik geen vergunning had voor de bar, omdat ik geen belastingen had betaald - laat staan verzekeringen. En toen werd ik wakker. Badend in saunazweet. Gelukkig kan ik de symboliek in dit alles tot in de fijnste puntjes analyseren en traceren en zijn de betalingsfaciliteiten op Parkkaffee in Wondelgem net iets handiger. A-hum.

17-08-2014 om 00:00 geschreven door carlbradshades