Het regelneefincident im Schwimmbad

Een doorwinterde anarchist zou ik mezelf niet noemen. Maar als er één ding is waar ik echt een hekel aan heb, dan is het wel mensen die anderen eens gaan zeggen wat ze moeten doen en hoe ze moeten handelen naar hun goeddunken. Zeker als het betuttelende vingertjesmensen zijn, die op de koop toe op een arrogante en agressieve manier mij de les spelen. Regelneven, zeg maar. Of regelnichten, kwestie van genderneutraal te zijn. Als zo’n mensen op het toneel verschijnen, word ik getriggerd. Dan bied ik weerwerk.

Neem nu voorbije dinsdag in het zwembad. Met mijn vrienden J&R ging ik naar wekelijkse gewoonte zwemmen in het zwembad Rozebroeken in Gent. Baantjes trekken, weet je wel. En keuvelen, jawel, laat ons daar vooral eerlijk in zijn. En we boften, want er was een wildwaterbaan buiten dienst, waardoor we gratis ook tot het recreatieve relaxgedeelte toegang hadden. Na ons zwempartijtje genoten we even van de jacuzzi, het buitenzwembad en finaal ook een van de sauna’s.

Met een door chloor gemarineerde zwembroek aan onze lijven, namen we plaats op de banken van de sauna. Binnen de 10 seconden schoot er zo’n gehaat regelexemplaar in actie. “Ge moogt hier wel niet zitten zonder handdoek. Ga eens nen handdoek halen”, zei de man arrogant. Alsof we de grootste misdaad van dit koninkrijk hadden begaan.

Strikt gezien had de man uiteraard gelijk: er hing een bordje met het opschrift ‘handdoek verplicht’. Het lijkt mij logisch dat dit het geval is sauna’s waar mensen effectief met hun blote r*** ( of k*(*)t) (à letters in te vullen naar believen) plaats nemen op de houten banken, al was het maar om geen Chlamydia of genitale herpes te verspreiden.

Ik argumenteerde op een beschaafde manier op de basis van bovenstaande argumenten, tegen de  all-over-da-place zweetdruppende man met de zweet doordrenkte handdoek. De man moest ons echter nogmaals wijzen op hoe onhygiënisch we wel waren, en ik zat –weliswaar beschaafd- op mijn paard. Mijn vriend J. stapte op met de boodschap “ik zal wel een handdoek halen voor ons drieën”, maar dat was blijkbaar niet voldoende voor de man. De man had geen geduld en moest zijn geldingsdrang verder botvieren, nog vóór de terugkomst van J.

 “Ik ga naar de directie, ze zullen u wel buitensmijten. Regels zijn regels!”. “Doet dat vooral”, spoorde ik de man aan. De man was amper de deur uit om de held te gaan uithangen, en daar verscheen J. met de beloofde handdoek, amper 3 minuten na het binnentreden van de sauna. We zetten ons alledrie netjes naast elkaar op de handdoek, en toen merkte ik de man zijn achtergelaten toegangsbandje op.

Volgens de regels zal het ook allicht wel verplicht zijn om constant en overal het bandje te dragen, dus ik zag mijn kans op wraak. Ik griste impulsief zijn bandje weg en verstopte het onder onze handdoek, met als opzet even kinderachtig te doen tegen de man bij zijn terugkomst. Geen bandje betekent niet buiten geraken, zonder een scène te maken. Ik verkneukelde er mij al op. Toekijken dat ik zou… als een ramptoerist. Judging. Helaas, ik had amper de tijd om een snood plan te beramen, of daar stond de man al met een snotter van een redder/opzichter die ons drieën verantwoord autoritair maar vriendelijk gebood naar buiten te komen om het incident te bespreken.

Geïrriteerd door de man zijn’ smug face’ – ik vind even de Nederlandse uitdrukking niet, zet het aub even in de comments - , offerde ik mij op, namens onze groep, om het geschil te beslechten. Ik gaf de man met tegenzin, maar met een big fake smile, zijn bandje terug. Door mijn abrupte opstaan echter, en daarbij vermijdend de man in de ogen te kijken om mijn irritatie enigszins onder controle te houden, mistrapte ik mij echter bij het overbruggen van het grote hoogteverschil tussen de bovenste en de onderste saunabanken. Voetje omgeslagen. Aw. Om mijn trots te bewaren probeerde ik zo onopvallend mogelijk de zweethut te verlaten. Innerlijk kermend van de pijn, vroeg de redder om meer uitleg, terwijl de hatelijke man binnen verderzweette. Ik spoorde de redder aan om de zaak toch maar verder te bespreken in de EHBO-post en vroeg mankend om een ijsje. Voor rond de enkel uiteraard.

De redder was sympathiek neutraal, maar mijn sales skills spanden hem al snel voor mijn kar. “We komen hier vanalles tegen, je bent het best dat je zo’n mensen gewoon negeert”, gaf de man mij als raad mee. “Dat zal geen probleem zijn”, garandeerde ik hem, en ik liet het ijs verder inwerken, en fantaseerde intussen over hoe ik een verdere ontmoeting met de man zou afhandelen.

Zou ik hem gewoon negeren? Zo van “euh, ken ik u?” doen? Het zag er mij echt zo’n autoritair type uit, dat perfect in een disciplinair, hiërarchisch leger zou passen. “Geeeeeeef acht!”  Of beter nog: opzichter in een concentratiekamp. “Regels zijn regels”. AaaaaAAah! Of een heel boosaardige, machtswellustige leerkracht. (De adjectieven zet ik er even bij, om niet meteen al mijn leerkracht-vrienden tegen de borst te stoten.)

Na de ijslegging annex enkelontzwelling, strompelde ik nog wat rond in het wellnesscomplex, daarbij de irritante man intensief mijdend/negerend. We verlieten daarna het zwembad, en in het omkleedhokje liet ik mijn fantasie verder de vrije loop. Wat als de redder er niet bij was toen ik hem pestte met zijn achtergelaten bandje? Zou hij mij – gepakt in zijn autoriteit/mannelijkheid – in de gloeiend hete kolen hebben geduwd? Dat was het allicht niet waard geweest. Of wat als ik de man straks buiten het zwembad tegenkom? Zou hij mij (per moto rijdend) van de baan durven rijden? Toegegeven, de man – een veertiger, schat ik -was in goede vorm voor zijn leeftijd.  Hence mijn legerleidingassociatie.

Ondanks de achteraf besefte risico’s die ik liep, en lichte blessure – minder cool, I know – ben ik blij dat ik de arrogante man niet zomaar zijn zin gaf. Als iedereen zomaar in de maat loopt van elke machtswellusteling, dan komen we al snel in gevaarlijke Hitleriaanse toestanden terecht, nietwaar? En da’s een bedenking die ik toch maar even wilde meegeven, bij de honderdste verjaardag van die andere Wereldoorlog. Voorts hadden jullie – mijn lezers (ik doop jullie vanaf nu: ‘BRADSHADIANS’) – geen interessant leesvoer vandaag, stel u voor!

Echter, even serieus. Uiteraard had de man gelijk. Ik schaar mij gewoon – en heel graag zelfs – achter de platitude: “het is niet wat je zegt, maar hoe je het zegt.” Had de man ons vriendelijk aangespoord om een handdoek te gebruiken, had ik allicht niet zo gemopperd en gestreden. Want in se ben ik gene moeilijke mens. Gewoon een beetje meer elementaire beleefdheid en minder verzuring, en de wereld zou een mooiere plek zijn.

Making it a better place, for you and for me, C. Bradshades.

19-08-2014 om 00:00 geschreven door carlbradshades