Soms moet je eerst verdwalen, de weg kwijt zijn ..........om te kunnen ontmoeten. Om jezelf of iemand anders tegen te komen. Verdwalen is iets dat je ook moet durven, jezelf moet toestaan. Om dan te kunnen zeggen 'ik weet het niet meer, ik ben de weg kwijt.
Over mijzelf
Ik ben Carine Draps
Ik ben een vrouw en woon in Sint-Niklaas (Belgie) en mijn beroep is bediende.
Ik ben geboren op 24/10/1958 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Tekenen-plezier maken-verwonderd blijven-.
Any way the water turns You’re always on my mind Sweet instigator Anyway the water turns You’re always on my mind Dear insolation You make me beautiful You give inspiration You make me beautiful Know that you can never let me down We’re to sail and see the world right now Know that you can never let me down We’re to sail and see the world right now Anyway the water turns You’re always on my mind Sweet instigator
Any way the water turns You’re always on my mind You made all this Because you made all this
Ozark Henry
St Jacob...
Het is niet zeker dat de zilveren kist in de kathedraal van Santiago de Compostela werkelijk het gebeente van St-Jacob bevat. Volgens de overlevering is apostel Jacobus de Meerdere in Spanje geweest om er het christendom te verspreiden. Na zijn marteldood in Jeruzalem brachten vrienden zijn lichaam in een bootje naar Spanje. Rond het jaar 800 vond een kluizenaar op aanwijzing van een zeer heldere ster de plek waar Jacobus zou zijn begraven. Die werd aangeduid als St-Jacob (Santiago) in het veld (campo) met de ster (stella), het latere Santiago de Compostela. In de 9de eeuw pelgrimeerde de bisschop van Le Puy naar het graf van Jacobus en sindsdien hebben miljoenen pelgrims uit de hele wereld te voet, per paard of fiets het graf bezocht. De apostel is ook bekend als matamoros, morendoder. Middenin een beslissende veldslag tegen de Moren tijdens de Reconquista verscheen een onbekende ridder op een wit paard die vele Moren doodde en na de bewonnen veldslag weer op mysterieuze wijze verdween. Dit was volgens de legende St-Jacob. Je ziet hem dan ook onderweg als apostel, als pelgrim met schelp en als morendoder op een wit paard.....
ONDERWEG naar Compostela
03/07/2010 ....... ??/11/2010
26-08-2010
hoe voelt het tendinitis ?
Donderdag - 27 augustus
Helaba, de mannen Vandaag ben ik eens afgeweken van mijn alleen-lopen en meegestapt voor een kort tourke van rond de 15 km. met 2 echte Fransmannen uit Parijs. Zeg nu zelf, dat kon ik toch niet laten liggen hé. De tocht ging vandaag naar La Souterraine. Vertrokken om 8u. met een licht ontbijtje, want gisteren was het een beetje "uitgebreid" geweest. Alles ging goed, een mooi zonneke, nog niet te warm, wegeltje in, wegeltje uit, bergje op en af en ondertussen luisteren naar de conversatie van de 2 Parijzenaars. (schrijf je dat zo ?). Aangekomen ginds ging het een beetje minder. Kreeg pijn in mijn rechtervoet. Het tempo lag hoog en ik wou meekunnen. Afscheid genomen aan het station, want de 2 gingen naar huis om volgend jaar terug te starten voor een volgend stukje. Direct naar apotheker gegaan en wat mijn voet mij reeds had verteld, was waar - tendinitis - Ik weet nu hoe het voelt. Het was er zo ineens, niets voelen aankomen. Mijn verstand zegt, 2 dagen rusten en in een hotel op bed gaan liggen en daarna verderzien. 'k Mag er niet aan denken. Toch nog tot in de bib geraakt om blogje aan te vullen. Dus, lieve mensen, ik zal maar doen wat mijn verstand zegt en wijs zijn. Tegenvaller want ik was juist terug goe bezig. Vanaf nu, enkel nog alleen 'mijn' tempo en Parijzenaars laten lopen
De dagen volgen elkaar op. Weekdagen, weekends, alles vloeit in elkaar over. Ritme van de dag: rugzak vullen, zien of je niets vergeten bent, beetje eten, stappen, 's avonds een plaatske zoeken om te slapen. Eentonig zullen jullie zeggen, Ja soms is dat ook wel zo, en soms ook weer niet. Ah ja, dag per dag. Ze zeggen dat ik over het middelpunt van Frankrijk zit, maar .... ikzelf merk daar niets van.
'k Zit ibn Chateumeillant: zoeken jullie maar eens op. Heel heet vandaag en gelukkig was ik hier reeds om 14u. zodat de grootste hitte mij gespaard bleef. Toch nog 2 km. gelopen om een PC-tje te kunnen bemachtigen. Goe van mij hé.
Geen grote verhalen te vertellen.
Het ga jullie allemaal goed.
Voor den bureau: 'k mis jullie wel hoor en Saga ook een beetje
Zaterdag -14/08/2010 Ja, we zijn terug goed gestart en het ritme zit er terug in. In Parijs zat ik eventjes vast; ik bedoel geen trein op het juiste moment, dus 'een nachtje in Parijs' - niet onder een brug, maar in een hotel. (veel te duur, maar ja ...). In Vezelay terug 'de klim' gemaakt naar de basiliek (om het een beetje goed te maken) en daar overnacht en daarna terug op weg. Ondertussen een paar pelgrims ontmoet, maar niet veel. Ik dacht dat ik er meer ging tegenkomen. Vandaag zaterdag zit ik in Charité Sur Loire. Er zijn hier heel veel stadjes met sur....... en veel riviertjes dus, is het logische zeker.... Als zit weer volzet. Ook hotels. Geen plaats dus. Ik mag zelfs niet 'onder tafel' slapen op mijn matje. Dame van het Office de Tourisme stelt voor om mij naar Nevers te brengen en daar in het klooster te slapen. Alhoewel ik het niet graag heb (want dan zit ik 2 dagen vooruit zonder te stappen) kan ik niet anders. Aan een deur gaan bellen voor een bedje te vragen durf ik niet goed, dus ik zal wachten tot deze dame gedaan heeft met werken en deze avond met haar meerijden naar de zusters. Het kan niet anders. Vergeef me Sint-Jacob. Ik ga da goemaken, maar .... weet nog niet goed hoe ? Het landschap is veranderd van graanvelden naar bossen, zeg maar wouden. Kilometers lange stukken rechte weg. Mooi, maar het is wel ééntonig. Gisteren was het een bewolkte dag en dan is het in zo'n bos toch maar een beetje eng. Vandaag een klein zonnetje en dan ziet alles er weer anders uit. Iedere dag is anders. En voor de rest, niet veel nieuws. Stappen, stappen, stappen. Vanaf 7u. tot zo'n 16u. in de namiddag. Ik ga dat nooit meer gewoon kunnen worden denk ik om een ganse dag binnen te zitten. Zeker 's morgens vroeg is het zalig om buiten te lopen. Voetjes zijn dan uitgerust, zonneke komt op en niemand te zien.
Zo, ik ga hier nog eens naar de Loire kijken en strakjes kom ik dan terug naar mijn taxi voor deze avond.
Zaterdag 07/08/2010 Eventjes een dienstmededeling: WIJZIGING VAN ROUTE Ik was dus in Vezelay en had daar een extra dagje rust voor mijn teen. Gepakt en gezakt stond ik vrijdagmorgen klaar om terug te vertrekken. Doch, Guido, die mij was komen bezoeken had last in zijn rug en kon de vele kilometers terug, niet zelf rijden. Daarom beslist om samen terug naar huis te komen met mij achter het stuur. Ik was wel teleurgesteld maar het kon niet anders. Thuisgekomen leek alles zo "anders", ik was er nog niet klaar voor. Het kwam zo plotseling. In Vezelay hadden we de route in de Morvan met de auto eens gaan verkennen. (Heel mooi, overal bossen, meren en ...... geen heuvels meer maar echte bergen). Ben er een beetje bang van geworden en daarom hier thuis nog gekeken voor een andere route. Welliswaar terug vanuit Vezelay maar over Nevers, Limoges, Perigueux en in Montréal-du-Gers terug aansluiting met de GR 65 naar Saint-Jean Pied de Port. Heb Franse Topogids en daardoor voel ik me toch wat veiliger met dit boekje als leidraad. Rode route wordt de nieuwe. Vroeger gepland was, de oversteek van Vezelay recht naar beneden naar Le Puy en dan de paarse route. Ik denk dat ik het niet zou aankunnen en dan zou moeten opgeven en dat zou geen goed doen aan mijn gemoedstoestand. Daarom ..... de opgegeven adressen voor Poste Restante gelden niet meer, maar vanaf St.J. Pied de Port dan weer wel. Sorry voor diegenen die misschien reeds geschreven hebben (in denk bv. aan Gregory) Het traject nog volledig uitschrijven lukt niet meer in deze korte tijd, want maandag vertrek ik immers terug met volgende vervoermiddelen (te voet/de trein/de TGV/de bus of taxi/de trein/te voet naar Vezelay. Daar 's avonds dan slapen en dinsdag terug op pad. Om mezelf een beetje op te peppen beschouw ik deze week dan maar als een rustweek voor mijn teen. (die is ondertussen terug mooi aan het genezen)
Groetjes van Carine (die eventjes terug was "in de bewoonde wereld")
Woensdag 04/08/2010 600 kilometerkes - 600 km. hebben mijn voetjes reeds gestapt - ik geloof het zelf niet dat ik dit zou kunnen. Wat heb ik ondertussen allemaal al meegemaakt? De dagen rijgen zich aan elkaar met steeds nieuwe vertrekpunten en nieuwe aankomstplaatsen en eigenlijk is het moeilijk voor mij als ik het niet direct allemaal opschrijf om nog exact te weten waar ik was op welke dag, maar dat doet er ook niet toe. De algemene indruk ... dat is waar het op aankomt met af en toe opmerkelijke detailpuntjes die me bijblijven en in mijn hart een plaatske krijgen. Als ik zo door het Franse platteland loop waan ik me soms in een Franse oude film. Ik verwacht iedere moment dat Don Camillo (alias Fernandel) op zijn fiets de landweg komt afgereden met wapperend priestergewaad en mij een goeiemorgen wenst . Ik droom zo graag en het is dan wel vervelend als mijn droom aan fladderen wordt gereten door een laag voorbijvliegend F16-vliegtuig. Maar ja, niets aan te doen. Een uurtje later droom ik dan wel iets anders. Grappig om te zien hoe hier in de oude verstilde dorpjes de mensen worden bevoorraad met 'une bagette' door van die kleine bestelwagentjes die tot aan het dak volgepropt zitten met brood. Eens toeteren en iedereen komt uit huis om een brood te kopen. Geen winkels te zien. Ik vraag me soms af, waar is iedereen. Huizen waarvan de luiken gesloten blijven, geen mens te zien op straat, maar wel ...... honden, veel honden. Ze zijn hier blijkbaar heel heel bang en beschermen hun eigendom en erf met van die grote, grommende of klein blaffende honden. Op ieder hek staat er wel een foto van het lieve dier met afschrikkende teksten, die je laten hopen dat dierlief toch zeker aan de ketting ligt. Toch, ik ben er niet bang van. Ik zie in iedere hond een beetje mijne lieve Zeppo en dan is iedere hond een lieve hond en blijkbaar voelen ze het ook wel, want ik blijf "onaangetast" De koeien zijn mij nog steeds welgezind en zijn nog steeds geïnteresseerd in een voorbijstappende mens. Dat zien ze hier niet zo vaak denk ik. Wie haalt het nu ook in zijn hoofd om te voet berg op, berg af te gaan. Daar zijn toch auto's voor.
Mijn slaapplaatsen ..... soms is het wel een probleem. Ik probeer van alles uit, maar liefst op pelgrimsniveau. Ik bedoel daarmee - niet te duur. Ik heb immers nog een hele tijd te gaan en mijn geldbeugel heeft immers ook een bodem. Soms is het gratis, echt waar, en dit bij gastgezinnen (dat heb ik het liefste), soms lig ik in een 'local de nuit' (is soms maar eng), soms in een scoutslokaal waar ik dan met sandalen aan in de douche ga ...... soms in een tentje op mijn matje, geflankeerd door een mede-stapper (allemaal zeer onschuldig hoor want pelgrims zijn op het einde van de dag supermoe en slapen direct) en als het echt niet anders kan, dan maar op hotel en liefst zo goedkoop mogelijk. Eten moet soms in de rugzak worden meegenomen voor 2 dagen. Dus echt water en brood met stukje kaas of een worstje. Al bij al, ik heb reserve genoeg om te overleven.
Gisteren was voor mij toch wel een overwinningsdagje. Vézeley, op de top van een berg(je) zie je de baseliek reeds op kilometers afstand liggen. Weg is dan het gevoel 'ik kan niet meer'. Je wordt er naartoe getrokken. Achter iedere bocht komt het dichter en dichterbij. De laaste kilometers zijn heel steil en dan is het echt afzien. Niettemin heb ik toch het gevoel dat het zo moet zijn. De vreugde om daar toe te komen is des te groter omdat je het toch maar gehaald hebt. En nadien de mis in de baseliek.... het doet toch wel iets. Jammer dat het hier zo toeristisch is geworden, de keerzijde van de medaille, maar ..... wat doet je eraan. Effekes dit wegdenken en je eigen plaatske zoeken in gans dit gebeuren.
Jammer genoeg heb is ondertussen aan mijn linker grote teen een onschuldige blaar die momenteel geëvolueerd is naar "iets" wat mijn voet geen goed doet en mij tijdens het stappen veel pijn bezorgt. Daarom deze morgen in de omgeving langsgeweest bij een pedicure die (volgens mij - heb niet goed durven kijken) een serieus stuk van mijn teen heeft 'weggesneden'. Ik overdrijf hoor. Maar ik moest 2 dagen rust nemen. Anders zou alles beginnen ontsteken en ben ik nog verder van huis bij wijze van spreken. Daarom kan ik pas vrijdag terug op pad.
Voor mij liggen de bergen van de Morvan te wachten. Het moeilijke stuk begint nu. Van Vézelay naar Le Puy is geen uitgestippelde route. Geen gidsen om je de weg te tonen. Dus op eigen houtje verder. Ook mijn medepelgrims aan wie ik reeds gehecht geraakt was zijn hier in Vezeley gestopt of gaan via een andere route verder. Dus afscheid nemen en hopelijk ...... nieuwe gezichten.
Bedankt van de brieven en de berichtjes en de e-mails. Het doet deugd, echt waar.
Lieve groetjes van Carine met ingepakte linker grote teen. Zoen en slaapwel.
naar Vezelay. Daar 's avonds dan slapen en dinsdag terug op pad. 
Toch, ik ben er niet bang van. Ik zie in iedere hond een beetje mijne lieve Zeppo en dan is iedere hond een lieve hond en blijkbaar voelen ze het ook wel, want ik blijf "onaangetast" 
