Soms moet je eerst verdwalen, de weg kwijt zijn ..........om te kunnen ontmoeten. Om jezelf of iemand anders tegen te komen. Verdwalen is iets dat je ook moet durven, jezelf moet toestaan. Om dan te kunnen zeggen 'ik weet het niet meer, ik ben de weg kwijt.
Over mijzelf
Ik ben Carine Draps
Ik ben een vrouw en woon in Sint-Niklaas (Belgie) en mijn beroep is bediende.
Ik ben geboren op 24/10/1958 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Tekenen-plezier maken-verwonderd blijven-.
Any way the water turns You’re always on my mind Sweet instigator Anyway the water turns You’re always on my mind Dear insolation You make me beautiful You give inspiration You make me beautiful Know that you can never let me down We’re to sail and see the world right now Know that you can never let me down We’re to sail and see the world right now Anyway the water turns You’re always on my mind Sweet instigator
Any way the water turns You’re always on my mind You made all this Because you made all this
Ozark Henry
St Jacob...
Het is niet zeker dat de zilveren kist in de kathedraal van Santiago de Compostela werkelijk het gebeente van St-Jacob bevat. Volgens de overlevering is apostel Jacobus de Meerdere in Spanje geweest om er het christendom te verspreiden. Na zijn marteldood in Jeruzalem brachten vrienden zijn lichaam in een bootje naar Spanje. Rond het jaar 800 vond een kluizenaar op aanwijzing van een zeer heldere ster de plek waar Jacobus zou zijn begraven. Die werd aangeduid als St-Jacob (Santiago) in het veld (campo) met de ster (stella), het latere Santiago de Compostela. In de 9de eeuw pelgrimeerde de bisschop van Le Puy naar het graf van Jacobus en sindsdien hebben miljoenen pelgrims uit de hele wereld te voet, per paard of fiets het graf bezocht. De apostel is ook bekend als matamoros, morendoder. Middenin een beslissende veldslag tegen de Moren tijdens de Reconquista verscheen een onbekende ridder op een wit paard die vele Moren doodde en na de bewonnen veldslag weer op mysterieuze wijze verdween. Dit was volgens de legende St-Jacob. Je ziet hem dan ook onderweg als apostel, als pelgrim met schelp en als morendoder op een wit paard.....
ONDERWEG naar Compostela
03/07/2010 ....... ??/11/2010
16-10-2010
03/07/2010 - 16/10/2010
zaterdag - 16/10/2010 - Los Arco
De wondermooie bergen, de dieren, de regen en de wind. Het onvoorspelbare, het klimmen, de moeilijke afdalingen. Het starten in de ochtend en de zon zien opkomen. De regelmaat van iedere dag, opstaan, stappen, eten en slapen, maar nooit het zorgeloze.
Ik heb het 3,5 maanden mogen ervaren. Ik heb mensen ontmoet die zullen bijblijven door hun eenvoud en wijsheid. Ik heb dikwijls moeten afscheid nemen. Ik was gelukkig en ook verdrietig.
Ondanks mijn wilskracht en doorzettingsvermogen kan ik mijn tocht niet afmaken. Een breuk in mijn voet verhindert mij om verder te stappen.
Ik dank iedereen die mij steeds opnieuw moed en steun gegeven hebben (zeker Bart)
De wens van sommigen om voor hen een kaarsje aan te steken of een gebedje te doen in Santiago kan ik spijtig genoeg niet vervullen. De zaken die ik voor sommigen ging achterlaten aan het Cruz De Ferro zal ik terug moeten meebrengen.
Misschien, ooit, later, als dit is verwerkt, zal ik het voor hen en voor mij kunnen voltooien.
Pelgrimsgroetjes vanuit Los Arcos. Ben voor 7 dagen "met verplichte vakantie" ..... op doktersadvies. Maandag ben ik van Estella naar Los Arcos gestapt zonder veel te zien van de mooie omgeving. Voet liet het afweten. Ik wist echter dat in Los Arcos de refuge werd opengehouden door Vlaamse Hospitaleros. De ideale plaats dus om "mijn plagen" goed te kunnen expliceren. Rene en Frans hebben mijn geweldig opgevangen. Frans heeft meegeweest naar de dokter om alles in het Spaans uit te leggen; Problemen met de voet, last van beten van Spaanse muskitos en een grote teen die blauw zag en de omvang had van 2 grote dikke tenen : De nagel werd op Spaanse wijze verwijderd en op die moment vloeiden en Vlaamse tranen. Aaaiiii. De pijngrens ligt hier een stuk hoger dan bij ons denk ik. Al bij al ben ik blij dat ik geholpen werd en ik probeer mij nu netjes te "gedragen" zoals dat hoort voor een "zieke" pelgrim. Zaterdag op controle en daarna zien we wel weer. Weeral een ervaring rijker en een weekje achteruit.
Woensdag .. oktober 2010 Vandaag ben ik de grens overgestoken op een hoogte van 1450 m. ongemerkt van Frankrijk in Spanje. Gisteren van Saint-Jean Pied de Port naar 1ste slaapadresje in Orizon op 700m. op 7 km. en vandaag naar Roncesvalles naar 1450 m. op20 km. De indrukken van het landschap zijn te mooi om in woorden uit te drukken. Echt zo door de bergen stappen op hele kleine paadjes met een hevige tegenwind maar geen regen. Enkel bergen, rotsformaties, kudden met schapen en roofvogels in de lucht en voor de rest NIETS. ZALIG.
Sterke afdaling op het einde en daar naar mijn eerste indrukwekkende refuge. 100 bedjes, zij aan zij in 1 grote slaapzaal. Om 22.00u. het licht uit voor iedereen en om 7.30u. voor iedereen terug aan.
Zit hier op een qwertyklavier, dus even wennen.
Ben benieuwd wat Spanje te bieden heeft. Volgens velen begint pas hier het mystieke van de camino. Aan mij om dat te gaan ontdekken.
Hey allemaal. Ben er weer. Morgen in Ostabat, daarna St. Jean Pied de Port en daar 2 dagen rust. Oef. 't zal nodig zijn. Ondertussen heb ik "ze" gezien. Achter een hoekje, en voila, daar waren ze, De Pyreneeen. Geweldig mooi, ook al was het nog in de verte, ik bleef toch eventjes met mijn mond open staan want ik had mij er niet aan verwacht. De verrassing was dus heel groot.
Ondertussen is José uit Dendermonde aangekomen in Compostela en is zijn tocht beeindigd. Zal heel blij zijn dat ik hem later in december kan ontmoeten en hem kan bedanken voor alle steun tijdens de tocht.
Overdag is het hier nog altijd achteraan in de 20 graden. Niet te geloven hé en dat op 1 oktober. We stappen nu bergje op en bergje af, de voorlopers van de "echte", met groene weilanden. Een heel liefelijk panorama. Een prentkaartje dus. Vanaf Montreal Du Gers zijn er heel wat meer "rugzakkers" Of ook zonder. Velen laten hun bagage 's morgens ophalen en die wordt dan vervoerd naar het volgende slaapadres. Kan mij het gevoel van te stappen zonder rugzak moeilijk indenken. Ben er ondertussen waarschijnlijk reeds een beetje mee vergroeid . Vandaag in Lychos. Het eerste dorpje in Baskenland/Frankrijk. Ik stap momenteel met Eva, van Duitsland. Zij spreekt geen woord Frans. Hebben afgesproken dat zijn haar moedertaal spreekt en ik mijn schoolengels. en ..... het lukt. Binnen 2 dagen nemen wij afscheid want dan 'treint' zij terug naar huis en dan probeer ik in Spanje een ander stapmaatje te vinden. Keuze genoeg . Je moet er natuurlijk de juiste uit te weten kiezen. Neen hoor, grapje........
Ik ga verder mijn best doen. Voeten zijn het m.i. niet altijd met mij eens en weigeren soms de dagtaak aan te vangen. Maar ja. Voorts nog aan iedereen veel liefs en dank jullie wel voor de vele mailtjes. Voor Roger die mij ook steeds trouw schrijft en ik eigenlijk helemaal niet ken. Dank je wel. (graag jouw e-mail adres aub.)
Eindelijk nog wat nieuws Ik weet het, het is lang geleden. Weet zelfs niet meer waar ik vorige keer over geschreven heb. Ik zit momenteel iets onder Cançon. Hoop dat het zo schrijft, want kan het op deze moment niet checken. Loop in een landschap vol met velden met hazelaars, (voor de nootjes die in de choco zitten ) en pruimen, pruimen en nog eens pruimen. Vroeg mij hoe ze dat oogsten, maar deze namiddag gezien. Ze hebben tractoren die een soort paraplue rond de boom zetten en dan wordt de stam eens door elkaar geschudderd en alle pruimjes vallen erin. Toch slim hé, die Fransen.
Ondertussen veel mooie steden gezien. Perigeux o.a. Daar 2 dagen gestopt voor de voetjes..... Het was er marktdag. Kraampjes vol met foie gras. Allemaal mooie kleurtjes van verschillende specerijen. Mocht ik hier wonen, je kon mij rollen denk ik. Bergerac, voor de wijn. Ik liep daar van het ene Chateaux naar het andere.
Door die 2 dagen te stoppen heb ik mijn maatjes-pelgrims moeten laten vertrekken. Dus ben alleen en dat valt niet mee. Zeker 's avonds niet. Maar ...... ik weet wel, ik heb er zelf voor gekozen. Doordat de voeten toch niet zijn zoals het moet (heb ondertussen blauwe teen met blauwe nagel die er één van deze dagen wel af zal vallen) loop ik geen 25 km./dag meer. Meestal rond de 17 à 18 km. Daardoor zal ik Spanje pas bereiken rond 3/10. En dan nog 800 km. te gaan.
Voor iedereen die ondertussen allemaal die lieve mailtjes gestuurd hebben, heel erg bedankt hoor. Ik doe verder mijn best voor jullie allemaal want nu terugkomen, ...... ik zou niet durven. (maar eerlijk ...... soms wel willen)
Momenteel zitten wij (ik en de rugzak) in Saint-Leonard-de-Noblat. Een ganse mond vol, voor toch wel een heel mooie stad en dan mag de naam al eens een beetje langer zijn. Ben hier van op de middag en ga na mijn blogje bij te werken een beetje den toerist uithangen. Er is hier immers van alles te zien en eventjes slenteren mag ook al eens, toch? Lig momenteel in super-refuge met van alles erop en eraan. Heb zelf al mijn kleren eens deftig kunnen wassen in een wasmachine met echte zeep en wasverzachter, dus morgen zal ik er weer "proper" bijlopen. Voetje is nog niet helemaal beter, dus de etappes worden een beetje ingekort. Hopelijk kom ik toe met mijn tijdskrediet om er te geraken. Zal wel zeker? Het leven van een pelgrim, het gaat niet over rozenblaadjes, maar over wegjes vol met keitjes of rotsblokjes. Maar heel mooie vergezichten, met veel verlaten dorpjes. Waar zijn al die mensen toch? Veel gesloten huizen. Bij navraag steeds dezelfde uitleg. Jonge mensen verlaten de dorpen om elders werk te kunnen vinden en ouderen blijven ter plekke. Wat desolaat moet het zijn om hier in de winter te moeten wonen, zonder winkels of buren die iets voor je kunnen doen. Ik begrijp het niet hoe ze hier dan overleven?
Morgen of overmorgen, Limoges. Je weet wel, gekend om zijn procelein. Dus ook weer veel te bekijken waarschijnlijk. 't Ja, ik ga er echt nie geraken denk ik.
Helaba, de mannen Vandaag ben ik eens afgeweken van mijn alleen-lopen en meegestapt voor een kort tourke van rond de 15 km. met 2 echte Fransmannen uit Parijs. Zeg nu zelf, dat kon ik toch niet laten liggen hé. De tocht ging vandaag naar La Souterraine. Vertrokken om 8u. met een licht ontbijtje, want gisteren was het een beetje "uitgebreid" geweest. Alles ging goed, een mooi zonneke, nog niet te warm, wegeltje in, wegeltje uit, bergje op en af en ondertussen luisteren naar de conversatie van de 2 Parijzenaars. (schrijf je dat zo ?). Aangekomen ginds ging het een beetje minder. Kreeg pijn in mijn rechtervoet. Het tempo lag hoog en ik wou meekunnen. Afscheid genomen aan het station, want de 2 gingen naar huis om volgend jaar terug te starten voor een volgend stukje. Direct naar apotheker gegaan en wat mijn voet mij reeds had verteld, was waar - tendinitis - Ik weet nu hoe het voelt. Het was er zo ineens, niets voelen aankomen. Mijn verstand zegt, 2 dagen rusten en in een hotel op bed gaan liggen en daarna verderzien. 'k Mag er niet aan denken. Toch nog tot in de bib geraakt om blogje aan te vullen. Dus, lieve mensen, ik zal maar doen wat mijn verstand zegt en wijs zijn. Tegenvaller want ik was juist terug goe bezig. Vanaf nu, enkel nog alleen 'mijn' tempo en Parijzenaars laten lopen
De dagen volgen elkaar op. Weekdagen, weekends, alles vloeit in elkaar over. Ritme van de dag: rugzak vullen, zien of je niets vergeten bent, beetje eten, stappen, 's avonds een plaatske zoeken om te slapen. Eentonig zullen jullie zeggen, Ja soms is dat ook wel zo, en soms ook weer niet. Ah ja, dag per dag. Ze zeggen dat ik over het middelpunt van Frankrijk zit, maar .... ikzelf merk daar niets van.
'k Zit ibn Chateumeillant: zoeken jullie maar eens op. Heel heet vandaag en gelukkig was ik hier reeds om 14u. zodat de grootste hitte mij gespaard bleef. Toch nog 2 km. gelopen om een PC-tje te kunnen bemachtigen. Goe van mij hé.
Geen grote verhalen te vertellen.
Het ga jullie allemaal goed.
Voor den bureau: 'k mis jullie wel hoor en Saga ook een beetje
Zaterdag -14/08/2010 Ja, we zijn terug goed gestart en het ritme zit er terug in. In Parijs zat ik eventjes vast; ik bedoel geen trein op het juiste moment, dus 'een nachtje in Parijs' - niet onder een brug, maar in een hotel. (veel te duur, maar ja ...). In Vezelay terug 'de klim' gemaakt naar de basiliek (om het een beetje goed te maken) en daar overnacht en daarna terug op weg. Ondertussen een paar pelgrims ontmoet, maar niet veel. Ik dacht dat ik er meer ging tegenkomen. Vandaag zaterdag zit ik in Charité Sur Loire. Er zijn hier heel veel stadjes met sur....... en veel riviertjes dus, is het logische zeker.... Als zit weer volzet. Ook hotels. Geen plaats dus. Ik mag zelfs niet 'onder tafel' slapen op mijn matje. Dame van het Office de Tourisme stelt voor om mij naar Nevers te brengen en daar in het klooster te slapen. Alhoewel ik het niet graag heb (want dan zit ik 2 dagen vooruit zonder te stappen) kan ik niet anders. Aan een deur gaan bellen voor een bedje te vragen durf ik niet goed, dus ik zal wachten tot deze dame gedaan heeft met werken en deze avond met haar meerijden naar de zusters. Het kan niet anders. Vergeef me Sint-Jacob. Ik ga da goemaken, maar .... weet nog niet goed hoe ? Het landschap is veranderd van graanvelden naar bossen, zeg maar wouden. Kilometers lange stukken rechte weg. Mooi, maar het is wel ééntonig. Gisteren was het een bewolkte dag en dan is het in zo'n bos toch maar een beetje eng. Vandaag een klein zonnetje en dan ziet alles er weer anders uit. Iedere dag is anders. En voor de rest, niet veel nieuws. Stappen, stappen, stappen. Vanaf 7u. tot zo'n 16u. in de namiddag. Ik ga dat nooit meer gewoon kunnen worden denk ik om een ganse dag binnen te zitten. Zeker 's morgens vroeg is het zalig om buiten te lopen. Voetjes zijn dan uitgerust, zonneke komt op en niemand te zien.
Zo, ik ga hier nog eens naar de Loire kijken en strakjes kom ik dan terug naar mijn taxi voor deze avond.
Zaterdag 07/08/2010 Eventjes een dienstmededeling: WIJZIGING VAN ROUTE Ik was dus in Vezelay en had daar een extra dagje rust voor mijn teen. Gepakt en gezakt stond ik vrijdagmorgen klaar om terug te vertrekken. Doch, Guido, die mij was komen bezoeken had last in zijn rug en kon de vele kilometers terug, niet zelf rijden. Daarom beslist om samen terug naar huis te komen met mij achter het stuur. Ik was wel teleurgesteld maar het kon niet anders. Thuisgekomen leek alles zo "anders", ik was er nog niet klaar voor. Het kwam zo plotseling. In Vezelay hadden we de route in de Morvan met de auto eens gaan verkennen. (Heel mooi, overal bossen, meren en ...... geen heuvels meer maar echte bergen). Ben er een beetje bang van geworden en daarom hier thuis nog gekeken voor een andere route. Welliswaar terug vanuit Vezelay maar over Nevers, Limoges, Perigueux en in Montréal-du-Gers terug aansluiting met de GR 65 naar Saint-Jean Pied de Port. Heb Franse Topogids en daardoor voel ik me toch wat veiliger met dit boekje als leidraad. Rode route wordt de nieuwe. Vroeger gepland was, de oversteek van Vezelay recht naar beneden naar Le Puy en dan de paarse route. Ik denk dat ik het niet zou aankunnen en dan zou moeten opgeven en dat zou geen goed doen aan mijn gemoedstoestand. Daarom ..... de opgegeven adressen voor Poste Restante gelden niet meer, maar vanaf St.J. Pied de Port dan weer wel. Sorry voor diegenen die misschien reeds geschreven hebben (in denk bv. aan Gregory) Het traject nog volledig uitschrijven lukt niet meer in deze korte tijd, want maandag vertrek ik immers terug met volgende vervoermiddelen (te voet/de trein/de TGV/de bus of taxi/de trein/te voet naar Vezelay. Daar 's avonds dan slapen en dinsdag terug op pad. Om mezelf een beetje op te peppen beschouw ik deze week dan maar als een rustweek voor mijn teen. (die is ondertussen terug mooi aan het genezen)
Groetjes van Carine (die eventjes terug was "in de bewoonde wereld")
Woensdag 04/08/2010 600 kilometerkes - 600 km. hebben mijn voetjes reeds gestapt - ik geloof het zelf niet dat ik dit zou kunnen. Wat heb ik ondertussen allemaal al meegemaakt? De dagen rijgen zich aan elkaar met steeds nieuwe vertrekpunten en nieuwe aankomstplaatsen en eigenlijk is het moeilijk voor mij als ik het niet direct allemaal opschrijf om nog exact te weten waar ik was op welke dag, maar dat doet er ook niet toe. De algemene indruk ... dat is waar het op aankomt met af en toe opmerkelijke detailpuntjes die me bijblijven en in mijn hart een plaatske krijgen. Als ik zo door het Franse platteland loop waan ik me soms in een Franse oude film. Ik verwacht iedere moment dat Don Camillo (alias Fernandel) op zijn fiets de landweg komt afgereden met wapperend priestergewaad en mij een goeiemorgen wenst . Ik droom zo graag en het is dan wel vervelend als mijn droom aan fladderen wordt gereten door een laag voorbijvliegend F16-vliegtuig. Maar ja, niets aan te doen. Een uurtje later droom ik dan wel iets anders. Grappig om te zien hoe hier in de oude verstilde dorpjes de mensen worden bevoorraad met 'une bagette' door van die kleine bestelwagentjes die tot aan het dak volgepropt zitten met brood. Eens toeteren en iedereen komt uit huis om een brood te kopen. Geen winkels te zien. Ik vraag me soms af, waar is iedereen. Huizen waarvan de luiken gesloten blijven, geen mens te zien op straat, maar wel ...... honden, veel honden. Ze zijn hier blijkbaar heel heel bang en beschermen hun eigendom en erf met van die grote, grommende of klein blaffende honden. Op ieder hek staat er wel een foto van het lieve dier met afschrikkende teksten, die je laten hopen dat dierlief toch zeker aan de ketting ligt. Toch, ik ben er niet bang van. Ik zie in iedere hond een beetje mijne lieve Zeppo en dan is iedere hond een lieve hond en blijkbaar voelen ze het ook wel, want ik blijf "onaangetast" De koeien zijn mij nog steeds welgezind en zijn nog steeds geïnteresseerd in een voorbijstappende mens. Dat zien ze hier niet zo vaak denk ik. Wie haalt het nu ook in zijn hoofd om te voet berg op, berg af te gaan. Daar zijn toch auto's voor.
Mijn slaapplaatsen ..... soms is het wel een probleem. Ik probeer van alles uit, maar liefst op pelgrimsniveau. Ik bedoel daarmee - niet te duur. Ik heb immers nog een hele tijd te gaan en mijn geldbeugel heeft immers ook een bodem. Soms is het gratis, echt waar, en dit bij gastgezinnen (dat heb ik het liefste), soms lig ik in een 'local de nuit' (is soms maar eng), soms in een scoutslokaal waar ik dan met sandalen aan in de douche ga ...... soms in een tentje op mijn matje, geflankeerd door een mede-stapper (allemaal zeer onschuldig hoor want pelgrims zijn op het einde van de dag supermoe en slapen direct) en als het echt niet anders kan, dan maar op hotel en liefst zo goedkoop mogelijk. Eten moet soms in de rugzak worden meegenomen voor 2 dagen. Dus echt water en brood met stukje kaas of een worstje. Al bij al, ik heb reserve genoeg om te overleven.
Gisteren was voor mij toch wel een overwinningsdagje. Vézeley, op de top van een berg(je) zie je de baseliek reeds op kilometers afstand liggen. Weg is dan het gevoel 'ik kan niet meer'. Je wordt er naartoe getrokken. Achter iedere bocht komt het dichter en dichterbij. De laaste kilometers zijn heel steil en dan is het echt afzien. Niettemin heb ik toch het gevoel dat het zo moet zijn. De vreugde om daar toe te komen is des te groter omdat je het toch maar gehaald hebt. En nadien de mis in de baseliek.... het doet toch wel iets. Jammer dat het hier zo toeristisch is geworden, de keerzijde van de medaille, maar ..... wat doet je eraan. Effekes dit wegdenken en je eigen plaatske zoeken in gans dit gebeuren.
Jammer genoeg heb is ondertussen aan mijn linker grote teen een onschuldige blaar die momenteel geëvolueerd is naar "iets" wat mijn voet geen goed doet en mij tijdens het stappen veel pijn bezorgt. Daarom deze morgen in de omgeving langsgeweest bij een pedicure die (volgens mij - heb niet goed durven kijken) een serieus stuk van mijn teen heeft 'weggesneden'. Ik overdrijf hoor. Maar ik moest 2 dagen rust nemen. Anders zou alles beginnen ontsteken en ben ik nog verder van huis bij wijze van spreken. Daarom kan ik pas vrijdag terug op pad.
Voor mij liggen de bergen van de Morvan te wachten. Het moeilijke stuk begint nu. Van Vézelay naar Le Puy is geen uitgestippelde route. Geen gidsen om je de weg te tonen. Dus op eigen houtje verder. Ook mijn medepelgrims aan wie ik reeds gehecht geraakt was zijn hier in Vezeley gestopt of gaan via een andere route verder. Dus afscheid nemen en hopelijk ...... nieuwe gezichten.
Bedankt van de brieven en de berichtjes en de e-mails. Het doet deugd, echt waar.
Lieve groetjes van Carine met ingepakte linker grote teen. Zoen en slaapwel.
Vrijdag 30/07/2010 Hey allemaal, hier zijn we dan weer. Ik zit hier te typen in het Office de Tourisme in Tonnere. Moeten jullie maar eens opzoeken waar het juist ligt. Ik denk dat ik nog zo'n 100 km. te gaan heb tot Vezelay. Onlangs zei een vrouw tegen me, alleen, wat doe je dan een ganse dag, verveel je je niet. Neen, ik verveel me niet en ja wat doet een mens zoals, alleen op de baan. Wel bv. ik heb ondertussen ontzagelijk veel bewondering voor de vele slakken die ik tegenkom die proberen om de baan over te steken. Dit is een hele uitdaging als je weet hoe die Fransen hier echte snelheidsduivels zijn. Vele slakken beginnen eraan, maar weinigen komen toe. Respect, respect voor al diegenen die het proberen. En zo zie ik allerhande 'lijken' liggen op de baan, gaande van slakken, vogeltjes, hazen, konijen, zelfs een slang ben ik al tegengekomen. Ik zie het op afstand, .... daar ligt weer iets. Ik zie dan een groepje vogels die zich tegoed doen aan een lekkere maaltijd. En om de 2u. neem ik een pauze op een bankje, wat echter maar heel sporadisch te voorschijn komt. Meestal zit ik in de berm van de weg of op een grote steen. En soms word ik van straat geplukt. Ja, ja, niet als straatmadelief (daar ben ik ondertussen te oud voor ) maar als een uitgehongerde, druipende vogelverschrikker. Ik mag dan mee-eten wat de pot kookt en meestal is dit heeeeel lekker, klaargemaakt door eenvoudige lieve mensen en daar gaat het om. Dan is mijn dagje meestal geslaagd. De champagne-streek ligt nu definitief achter mij (ik heb dus nog eens omgekeken ) maar voor mij ligt nu de Bourgogne klaar. Misschien vanavond gaan we een flesje kraken, want we zijn hier vanavond met een groepje van 7 die elkaar min of meer reeds kennen van "onderweg". Ik slaap vanavond weer in een "local de nuit" 10 euro (bedje, douche en toilet) meer moet dat niet zijn.
Tot later mannen, want de dame hier kijkt reeds een beetje "vies". Voor alle berichtjes, al vriendelijk dank. Blijven doen hoor. Geeft veel moed.
Zondag 25/07/2010 Voor wie het nog niet weet, vandaag is het een feestdag????? Eeuuhhh, ja zulle, van Saint-Jacques. Daar in Spanje zal men op de koppen kunnen lopen op de camino. Niets voor mij dus. Omdat zijn feestdag 25/07 op een zondag 'valt' dit jaar, is het een heilig jaar en vandaag dat er zovelen op deze dag daar in Santiago willen zijn. Ik zal er misschien ook geraken, als de meesten al vertrokken zijn en het veel rustiger is. Waar was ik vorige keer gebleven? Had ik reeds verteld dat ik mijn eerste 2 pelgrims heb tegengekomen? Waarschijnlijk wel. Ze liepen steeds voor mij en ik zoals altijd aan het staartje . In Reims toegekomen bij de kathedraal, mij daar ingeschreven in 'den boek' en ik liep ze terug tegen het lijf. Ik mocht met hen mee om te overnachten bij een vriend van één van hen. Iemand uit Kameroen. Veel verteld en lekker gegeten en dat alles zomaar voor niets voor een wildvreemde..... daar gaat het om, om de mensen die je tegenkomt. Die je soms zomaar 'van straat plukken' en vragen of je al gegeten hebt en je meenemen om samen te eten en te luisteren naar wat je van plan bent. In Reims toch maar een triestige dag. Zeppo, mijnen trouwe vriend, die gestorven is. Moet het nog verwerken. Daarna door de heel mooie streek gelopen van de duizenden wijnstokken van de Champagnestreek. Op ieder plekje staat er een druivenstok en iedereen in de dorpjes is bezig met de druiventeelt. De ene grand cru na de andere ..... Ja Raf, ik zou niet weten waar ik zou moeten kopen hoor, er zijn er hier zoveeeeeeel. Momenteel ben ik in Brienne le chateau. Weet niet zogoed hoeveel km. is al gelopen heb. Ik denk ongeveer zo'n 500. Ik probeer op schema te blijven en dat lukt min of meer. 30 km. is voor mij momenteel echter het uiterste. Dan ben ik echt op en dan voel ik mijn voeten niet meer. Heb ondertussen 2 blaren die ik goed in 't oog moet houden. En zo kom ik iedere dag op een andere plaats terecht. Vanavond slaap ik in een soort zaaltje dat ter beschikking wordt gesteld door de gemeente (is gratis). En voor te eten zal ik wel zien of er iets open is. Stadje is wat groter dus het zou wel kunnen dat ik geluk heb en anders ....... ik heb nog reserve genoeg Het liefste ben ik bij mensen thuis. Overdag alleen stappen en 's avonds eventjes kunnen babbelen, meer moet dat niet zijn. Maar zo heel de avond alleen, dat is meestal moeilijk. Vandaag ook 2 pelgrims ontmoet uit Keulen. Zij lopen de route in stukjes. Dit jaar een 3-tal weken. Waarschijnlijk kom ik ze één van de volgende dagen nog wel ergens tegen. Ah ja, en mijn Frans...... Ze zeggen hier dat ze me goed verstaan of zijn ze zo vriendelijk hier ???
Zondag 18/07/2010 Waar waren we vorige keer weer gebleven. In Signy-l'Abbaye bij het gastgezin met de strijk. Ondertussen zitten wij in Bazancourt. Vandaag nog 18 km. en het is de bedoeling deze namiddag te arriveren in Reims. Nog zo'n mijlpaaltje. Gisteren een ganse dag gewandeld tussen de graanvelden. Zover je kon kijken, niets anders dan granen en gewassen met ..... geen enkel boompje en dus ook geen beschutting. Maar het ging want het was een beetje bewolkt. Het was wel een serieuze wandeling van 30 km. Voor de eerste maal zover in 1 keer gestapt, maar het moest want er was anders geen onderdak. En als er iets moet, dan kan een mens echt wel zijn grens verleggen. Terechtgekomen in een pension die Compostela-gangers opvangt in heel propere kamers met een douche en dat is altijd prettig. Gisteravond in Hautteville geslapen in een lokaal van de gemeente met gelukkig een toilet en drinkbaar water en ... voor de eerste keer op de grond geslapen op het matje, niet alleen ...... maar met een Hollander, de Jan. Hij is vertrokken vanuit Kaatsheuvel, weet je wel, gekend van de Effteling. Op hetzelfde moment vertrokken zoals mij, maar Hollanders hebben langere benen. Maar dat geeft niet. 's Avonds daar bij de buren koffie gedronken. Een echtpaar van bijna elk 90 jaar die zo gelukkig waren dat wij eventjes binnenkwamen om iets te vragen. Kregen daar een ganse uitleg in een gebroken Frans/Spaans van de familie en hoe ze daar terechtgekomen waren. Daar gaat het om, mensen leren kennen en het is iedere keer anders. Een mooi eind van weeral een stapdagje.
Misschien nog niet verteld maar ondertussen ook een 3de pelgrim erbij, Michel, een ex-militair uit Namen die een rugzak draagt van 18 kg met tent en de nodige overlevingsmiddelden. Waarschijnlijk nog overblijfsel uit zijn vorige job. Hij doet zijn tocht in 4 keer, ieder jaar een stukje, omdat hij niet voldoende tijd heeft. Hij loopt de tocht niet voor hemzelf, maar het is een belofte aan een goeie vriend van hem die ondertussen overleden is. Mooi toch als men een belofte ook waarmaakt. We hebben gisterenavond samen gegeten en het was heel gezellig. Deze voormiddag kan ik hier dus op het internet. "De mannen" zijn reeds vertrokken . We hebben afscheid genomen, want waarschijnlijk kom ik hen niet meer tegen. Reims is groot, maar misschien deze avond nog in de kathedraal. Hierna nog eventjes naar mijn mailtjes kijken en dan ben ik ook weg. Alleen, maar dat heb ik eigenlijk liever, overdag alleen lopen en 's avonds dan samen eten. Dat loopt veel rustiger en dat is ook de bedoeling. Dag iedereen en horens.
Ik ben hier weeral, tot vervelens toe. Maar ik moet van de gelegenheid gebruik maken als het kan hé. Zit bij een gastgezin dus dan vraag ik het of ik op het internet mag. De storm heeft hier lelijk huisgehouden. Bomen om en takken af en mijn te nemen routes zijn veranderd in modderwegen. Over en onder bomen om mijn weg te vervolgen, maar ..... ça va. Bij een gastgezin in het steeds eten op z'n Frans, dus da wil zeggen, gene kost om te vermageren. Dus ..... ik eet alles op wat ze me voorschotelen. Met op het einde nog altijd wat sla met wat kaas en nog wat brood en een wijntje.
Er komen nog genoeg dagen dat ik op mijn tanden zal moeten bijten. Vanaf nu zijn het alleen nog slaapplaatsjes in gemeentelijke refuges en of ik veel winkels tegenkom, dat weet ik niet.
Verder: heel mooie vergezichten. Loslopende koeien die steeds nieuwsgieriger worden en dichtbij komen, maar een koe, da geeft niet, als het maar gene stier is. De badkuipen van bij ons in de wei, zijn hier veranderd in mooie arduinen bakken en dat past wel in deze omgeving.
Zo, voor alle berichtjes, al heel heel veel dank. Kan ze niet allemaal beantwoorden, maar bij deze nog eens dankjewel.
PS: ik ben hier vandaag de strijk aan het doen. Zelf voorgesteld, want ze willen hier niets aanvaarden voor mijn overnachting. De strijk..... wie had da gedacht dat ik die nog ging doen op mijn Compostela-tocht.
Vandaag 14 juli. Nationale feestdag in Frankrijk. Ja, ja in Frankrijk. Ik ben over de grens. Zit momenteel in Aubigny-les-pothees. Had normaal geen overnachtingsplaats, maar toch via, via bij gastvrij gezin terechtgekomen. Zou jullie willen vertellen hoe het me reeds iedere dag vergaan is, maar daarvoor is er te weinig tijd. Algemene opmerkingen: Veel, veel te warm. De kilometers zijn hier veeeel langer dan thuis bij ons. Overnachtingsplaatsen vinden is niet evident in juli en augustus. Tout est complet. Maar het is hier heeeeel mooi, veel omhoog en ook omlaag en dat begint stillekesaan te lukken. Ik denk veel aan de schildpad die ik van Eddy en Thérèse gekregen heb en ik gedraag me dan ook als een schildpad....... langszaam maar zeker. Nu is mijn doel Reims te halen. Stukje per stukje, dat is beter dan te ver te kijken. Met mijnen bril gaat dat toch niet, ver kijken. Mijn Frans: oei, oei 't is met veeeeeel haar op. Maar ze verstaan me hier wel. Omgekeerd spreken zij ook geen Nederlands hé. Dus .....
Tot nog eens mannen, ik weet niet voor wanneer, want internetcafé's op het platteland ........... niet te zien. Geef mij eigenlijk ook maar veel liever een echt café voor nen dorstlesser.
Zoentje voor iedere lezer van Carine. Bonne journée.
Dinsdag 06/07/2010 Vorige zaterdag vertrokken na ontbijtje met allemaal lieve mensen. Fred die mij nog opweg zet met een gebedje, veel kussen en nie meer omkijken. Warme zon en daarna bakken zomerregen. Poncho aan die mij een gevoel geeft van een constant saunagevoel. Kleddernat toegekomen op mijn eerste slaapadresje in Dendermonde. Na mijn eerste warme nacht onder de pannen (letterlijk) 's morgens vertrokken om in het centrum mijn stempel te gaan halen. Touristische dienst is nog niet open. Dan maar ober aangesproken die zijn terrasje in orde aan het maken was. Onderweg een praatje (half uur ) met een vriendelijke man op pensioen die mijn leeftijd schatte op 35!!!! mijn dagje was OK. Mere was mijn einddoel. Volop zon, veel te zware rugzak en na een 30km. gearriveerd op mijn bestemming. Een verbouwd molenaarshuis. Heel vriendelijk ontvangen en 's morgens een eindje op weg gezet door de velden richting Geraardsbergen. Aankomst om rond 16.30u. Blijkbaar ligt de jeugdherberg 6 km. terug. Oef. Te moe om nog zover terug te stappen. Vriendelijke buschauffeur wil van zijn busroute afwijken om mij op mijn bestemming te brengen als ik nog een uurtje kan wachten. Super, maar ik neem de trein. Volgens mij is dit niet "valsspelen", ik heb de km. immers reeds gestapt, toch? 's Avonds opgehaald voor het avondeten door Evelyne. Een onbekende, 'ontmoet' via het internet en een klik. Nog eens dank je wel Evelyne. Een ontmoeting die bij zal blijven. Vandaag komt Guido een deel van de rugzak ophalen. Hij weegt nog altijd veel te zwaar. Dus ik ga nog eens selecteren en elimineren. Het moet nog soberder. Tot nog eens. Slaapadresjes worden moeilijker. Dus misschien wel gewoon aanbellen aan één of andere deur en vragen.....is er hier een plaatsje? Durven dus. Sluukes en werk ze collegaatjes, ik stap ze- Carine
Vrijdag vernam ik dat er op zaterdag een feestje voor mij gepland stond. Ik mocht mij niks aantrekken en daarom ben ik in de voormiddag toch maar gaan stappen. Kwestie van mij niet te zenuwachtig te maken. Rond 14u. terug thuis. Gezichten die vertrouwd waren, maar ook een paar van uit het verleden die ik heel graag terugzag. Lief dat jullie allemaal gekomen zijn.
Hieronder mijn uitgeschreven tekstje dat ik had willen voorlezen. Jullie kwamen en gingen en het was een beetje moeilijk voor mij. Daarom zet ik het graag hieronder:
"Ik zou een klein woordje willen placeren. Niet dat ik dat zo graag doe, maar sommige dingen, die moet je gewoon doen! Eigenlijk had ik er gewoon van onder willen muizen. Afscheid nemen van een paar mensen en gewoon weg. Niet teveel aandacht. Maar nu ik jullie hier allemaal bijeen zie ...... het geeft toch een extra stimulans om te weten dat er zoveel supporters zijn. Ik wil jullie daarvoor echt bedanken! Ook Guido, die dit feestje in elkaar gestoken heeft. Ik wist van niets .... tot op het moment dat hij een dag verlof nam om te tuinstoelen te kuisen. Dat rook toch wel een beetje verdacht. Guido heeft ook de route in kaart gebracht en daar kroop heel wat tijd in. Dank je wel daarvoor. Voor de chef-koks van dienst vandaag, den Eddy, Veronique en Marc. Nen dikke merci om met deze temperatuur toch achter de stoof te willen staan om al dat lekkers klaar te maken. Er moet heel wat voorbereiding aan vooraf gegaan zijn. Dus heel wat van jullie tijd en dit alles zomaar voor mij. Volgende week vertrek ik dus, en ik hoop echt te vinden wat ik zoek. Wat dat is, ik kan het jullie niet goed uitleggen, maar dat hoeft ook niet. Ik ga sommigen heel hard missen. Maar missen is goed, anders zouden ze niet veel betekenen. Zo, ik denk dat ik uitgebabbeld ben. Geniet er nog van en dank jullie wel allemaal. Carine"
21 juni: Wat gebeurt er allemaal niet op een 'gewone dag'. begin van de zomer, de verjaardag van een dierbare, een kaarsje voor een examen van een student, meeleven met de studieplannen van een maatje, de dag dat Zeppo (trouwe viervoeter) terug naar huis komt, de dag dat José Millecam vertrekt. Vanuit zijn thuisadres Dendermonde naar Compostela, te voet. José heeft mij veel gehopen met de route en andere praktische zaken. Beetje emotioneel toch te weten dat hij reeds weg is. Hij stapt een andere route dan ik. Toch is het voor mij een steun, te weten dat hij maar een dikke week vóór mij stapt. Wat is een weekje? Er is een onzichtbaar koordje dat mij meetrekt, ik ben er zeker van.
Dank je wel José, niet loslaten, ik ga zeker volgen.
Zaterdag 12 juni Gisteren tochtje van 20 km. naar Oppuurs. Lekker weertje, niet te warm, niet te koud. Een rugzak is meestal een last, maar kan soms ook een voordeel zijn. Netjes wachten om 12.00u. in Hamme om mij te laten overzetten naar de Weert. Blijkbaar was de volgende 'vaart' pas om 13.00u. Dat zou een oponthoud betekenen van 1 uur... Ongewild wekte mijn teleurgestelde blik en de rugzak bij de schipper blijkbaar medelijden op.... Motor werd terug gestart en ongevraagd werd ik toch, nog vlug, eventjes aan de overkant netjes afgezet. Dank je wel 'schipper naast Mathilde?'. Je maakte mijn dag een stukje zonniger.
:
Of ook zonder. Velen laten hun bagage 's morgens ophalen en die wordt dan vervoerd naar het volgende slaapadres. Kan mij het gevoel van te stappen zonder rugzak moeilijk indenken. Ben er ondertussen waarschijnlijk reeds een beetje mee vergroeid 
. Vandaag in Lychos. Het eerste dorpje in Baskenland/Frankrijk. 
en ..... het lukt. Binnen 2 dagen nemen wij afscheid want dan 'treint' zij terug naar huis en dan probeer ik in Spanje een ander stapmaatje te vinden. Keuze genoeg 
(maar eerlijk ...... soms wel willen)
naar Vezelay. Daar 's avonds dan slapen en dinsdag terug op pad. 
