Als knaapje van goed vijf jaar oud werd ik bij het inschrijven van mijn oudere broer, André, door de leraar van het eerste klasje meegesleurd naar zijn klas,hoewel dat eigenlijk nog niet de bedoeling was. Het was in 'den ecol moijeng' of middelbare school van Dendermonde stad. Wij woonden in Sint-Gillis bij Dendermonde in de Korte Dijkstraat en dat was daar ruim twee kilometer vandaan. Er reden toen geen bussen, alles ging nog kar en paard en te voet. In de school was geen restaurant, misschien hoogstens een lokaaltje waar je een eigen boterham kon opeten, dat herinner ik me zelfs niet meer, althans niet de eerste jaren.

Dat maakte dat ik vier maal per dag, de lange weg moest afleggen, naar en van school, 's middags met een goed uurtje tijd ertussen. Je kon niet slenteren, althans niet op de middag. Mijn kleine beentjes moesten dus rap gaan en en dat is zo gebleven de rest van mijn leven. Gelukkig kost stappen mij niet zoveel pijn als stilstaan. 

Achter ons huis in de Korte Dijkstraat in Sint Gillis bij Dendermonde was alles nog kale landbouwgrond. Een kleine kronkelende kasseiweg, om de boeren  tot aan hun land te laten geraken, voerde tot aan de Wolvestraat in Baasrode.

Bij de eerste kronkel lag een soort heuveltje, gevormd door een stortplaats van allerlei afval. Gasboetes bestonden toen niet.

Mij vader had het vlug ingenomen. Samen met mijn oudere broer en ikzelf werd met hard gezwoeg opgeruimd om er een plaatsje van te maken om aardappelen te planten en dat in de hoop dat ze niet zouden gestolen worden, want het lag toch een paar honderd meter achter ons.

Maar groot was onze verbazing toen we er een volledig skelet van een paard uitgroeven. Waar we ermee gebleven zijn kan ik me niet herinneren. Misschien gebruikt als brandstof. 

En pattatten dat dit stukje grond van hoogstens vijftien meter op drie heeft opgebracht!

Bijna alle exemplaren waren twintig centimeter lang en acht centimeters breed en gestolen zijn ze nooit. Zat het paard er voor iets tussen?