Men leed honger. Alles was gerantsoeneerd en plots was daar een wonderbare visvangst op de Noordzee. Tonnen panharing werden gevangen en aangevoerd.

Al van in het donker schuifelden honderden vrouwen en kinderen, met emmertjes naar de visboer, om maar niet te laat te zijn.

Panharing, om te braden, te pekelen. Het duurde weken. En de panharing heeft ons die winter in leven gehouden.

Raar vind ik het dat er, naast korte verwijzingen, zo weinig over te lezen valt op internet. We mogen het beestje, 30 a 40 cm groot, dankbaar zijn.