Onder een stralende op het terras aan het zwembad is het
heerlijk toeven om het ontbijt te nemen. Het fruit is bijzonder mooi opgediend.
Een foto ervan kan dienstig zijn om aan onze vrouwenbewegingen op het
thuisfront eens te tonen hoe ze een dessertbord mooi kunnen opmaken. Op gebied
van gerechten op borden schikken kunnen ze hier in Cambodja nog heel wat
bijleren!
CCH 2+ 3 (The Center
for Childrens Happines)
Om 9.00 u. stappen we opnieuw in onze bus in en laten ons
naar de rand van Phnom Pehn brengen voor een bezoek aan het CCH 2 + 3 center.
Na over een primaire weg hotsend en botsend een weg hebben gebaand bereiken we
het prachtige gebouw. We worden er door de staff van jonge medewerkers van
Sokha vriendelijk ontvangen. We nemen plaats op de plastieken stoelen. Hilariteit
alom als Eric gewoon door het stoeltje zakt! Via een powerpointvoorstelling
geven ze uitleg over de werking van het tehuis voor de stortkinderen. Telkens
geeft een andere medewerkster uitleg over hun eigen school en hoe de beste
leraars worden gerekruteerd, over de lessen computer, de naailessen voor de
meisjes Nadien maken we een wandeling doorheen het majestueuze gebouw dat door
de Noren werd gesponsord. Op de verdieping maken we kennis met de leerlingen
die er les volgen. Een Duitse en een Australische vrijwilligster geven er een
jaartje les. Om 11.30 u. is de klas uit en komen de kinderen, in hun mooie
uniformpje, naar beneden. Alle slippers liggen er beneden aan de trap door
elkaar. We houden een ondeugend meisje in de gaten. Ze verstopt gewoon een slipper
achter een ton en legt er om die nog beter te verstoppen een paar stukken afval
op. Foei! Over de met stenen en puin bezaaide toegangsweg begeven de leerlingen
zich naar de speelplaats voor een gezamenlijke groepsfoto
Sokha is heel dankbaar en zou graag nog 4000 dollar bijeen
krijgen om die desolate toegangsweg mooi te laten plaveien.
We gaan ook nog een kijkje nemen in het naastliggende
jeugdcentrum. De meisjes die we gisteren ontmoetten komen ons opnieuw opzoeken.
Het wordt tijd om afscheid te nemen.
Het nieuwe stort
Op onze weg naar de Killing Fiels komen we voorbij de nieuwe
stortplaats. Die is niet te bezichtigen maar met een telelens kunnen er toch
enkele frapante beelden worden geschoten. We zien de vrachtwagens het stort op
en af rijden en zien inderdaad mensen die er vuil rapen en sorteren om dat te
verkopen. Sokha vertelt: de mensen moeten betalen om er te mogen vuil rapen,
willen ze s nacht rapen dan moeten ze een lamp huren Hun buit moet verkocht
worden opnieuw aan diezelfde uitbuiters. Wat een gezicht die armtierig
optrekjes waarin ze moeten leven. Het doet ons huiveren: vinden ze bv.
kippenvleugels die uit een restaurant zijn weggeworpen in de vuilnisbak, ze die
gewoon gaan meenemen en herbakken.
Killing Fields
Ons volgend bezoek zijn de Killing Fields. Die zijn op een 15-tal km buiten het centrum van Phnom Penh gelegen. Tussen 1975 en
1979 zijn er 17000 mensen doodgeschoten onder het regime van Pol Pot. Al wie
ook maar enige vorm van ontwikkeling kende, werd gedood. Je droeg een bril, dus
kon je lezen voldoende om je ter dood te brengen. Sokha leidt ons doorheen de
velden. De massagraven werden evenwel opgeruimd in 1980, maar we zien er gewoon
nog tanden op de bodem liggen, stukken kledij Het moet toch een trieste
periode geweest zijn. 2 miljoen mensen werden er door de Rode khmer vermoord.
Ganse steden moesten ontruimd worden en iedereen moest inde landbouw gaan
werken. We zien er een boom waartegen de kinderen gewoon werden doodgekwakt. In
een andere boom hingen toen luidsprekers die het geschreeuw van de
veroordeelden gewoon moesten overstemmen. Onvoorstelbaar hoe barbaars het er
toen aan toeging. We worden even stil wanneer we het mausoleum betreden en er
oog in oog staan met de honderden schedels van de slachtoffers.
We nemen het middagmaal in het Winnerrestaurant. Diverse
schotels worden op de tafels geplaatst en iedereen kan zich bedienen. Er is
rundvlees met groenten, rijst en frietjes. Er is gebakken vis met ei, groenten
Voor elk wat wils. Er wordt een kommetjes soep geserveerd en als dessert worden
schalltjes ananas op de tafel geplaatst.
Toul Sleng Museum (S21)
Het is even na 14.00 u. wanneer we de voormalige school bereiken
waar het Rode Khmerregime zijn folterpraktijken uitvoerde bij het ondervragen
van de beschuldigden. Iedereen met enige intellectuele bagage werd gevangen
genomen. In de klaslokalen zien we de bedden waarop de gevangenen werden vastgebonden
bij de ondervraging. Op een bord lezen we wat van de gevangen werd verwacht bij
de ondervraging en wanneer ze stokslagen of elektroshocks werden toegediend. Van
een paal waar de studenten vroeger oefenden, maakten de beulen gebruik om hun
slachtoffers omhoog te trekken tot ze het bewustzijn verloren om ze nadien in
een kuip water opnieuw te laten bijkomen en de foltering opnieuw te kunnen
toepassen. In andere klaslokalen zien we de cellen en kunnen we de fotos
bekijken van alle slachtoffers. Iedereen werd gefotografeerd. Een kunstenaar
maakte schilderijen van alle folterpraktijken: nagels uittrekken, onder water
dompelen Een politieagent wijst om naar een overlevende, terwijl zijn
echtgenote de S21-terreur niet overleefde. We haasten ons om de film die om
15.00 u. wordt gespeeld even mee te pikken. Maar die duurt veel te lang. Na 45
min. houden we het voor bekeken en zorgen dat we om 16.00 u. terug op de bus
zijn.
New Market
We begeven ons door het drukke verkeer naar het laatste doel
van de namiddag, een bezoekje aan de New Market. Het is 16.30 u. wanneer we er
aankomen en spreken af om 17.30 u. terug te keren naar het hotel.
Het is inderdaad een heel mooi art-deco gebouw en het is er
rustig kuieren tussen de verkoopplaatsen. Hier is er heel wat minder drukte
tussen de ruime gangen. Het is een plezier om te kunnen afdingen. Vooral Jozef
Messely vindt het super om zijn prijzen heel laag in te stellen. Een voorbeeld.
Een zilveren armband, daar vragen we 30 dollar voor. Jozefs prijs
daartegenover 10 dollar. Neen, 18! Jozefs voorstel met de nodige commentaar dat
het uit China komt 10 dollar. Na heel leuke discussies heeft hij die toch mee
voor 12 dollar. En zo wordt het spel door Jozef opnieuw gespeeld om voor mij een
boeddhakopje te kopen. Voor de vraagprijs van 8 dollar betaalde ik uiteindelijk
4 dollar, maar Jozef vond dat ik nog teveel heb betaald. We spelen het spel
nogmaals bij de aankoop van een troleyrugzak. We wedden zelfs op twee paarden
bij twee naastliggende verkopers. We gaan zodanig in het spel op dat we zelfs
te laat aan de bus aankomen. Geen nood, hier wacht een bus gewoon op straat en
het drukke verkeer moet er maar omheen rijden.
Restautant Friends
Nik heeft 5 tuk tuks tegen 19.45 u. besteld om ons naar het
restaurant Friends te brengen. Er werd afgesproken 6 dollar per tuk tuk heen
en terug en ze moeten daar ter plaatse wachten. Friend is een restaurant dat
werkt met straatkinderen. Aan de T-shirt kan je uitmaken wie leraars is en wie
student. Het restaurant is iedere avond druk bezet, vandaar dat Nik reeds
maanden op voorhand reserveerde. Het avondmaal is opnieuw voor iedereen
overheerlijk. De maaltijden variëren in prijs van 4,50 dollar tot 7 dollar. Het
dessert van cocosijs met ananas en gecarameliseerde suiker mag dan bijna
evenveel kosten als de maaltijd, heel wat vrienden van onze groep willen
proeven. Een deel van de groep vertrekt omstreeks 22.30 u. terug met 3 tuk
tuks. Als wij er met de 7 resterende personen met de nog twee resterende tuk
tuks willen terugkeren is er een probleem. Er staan er nog drie te wachten.
Blijkbaar heeft een andere driver zich ertussen gewerkt en heeft dus enkel een
terugreis afgewerkt en zal 6 dollar opstrijken, terwijl die ene die gewacht
heeft nu niets zal verdienen. Discussies alom, we keren terug, maar de driver
zonder passagiers rijdt verder mee. Voor het hotel wordt de discussie verder
gevoerd. Nik probeert te bemiddelen en de gemoederen te bedaren. De drivers
beginnen rond te bellen en weten uiteindelijk wie die drieste driver is die
zich ten onrechte tussen heeft gewrongen. Wat er zich verder tussen die drivers
zal afspelen is voor ons een vraagteken, misschien vernemen we het morgen.
Ondertussen is het 23.15 u. geworden. Er zitten nog heel wat
vrienden op het terras van het zwembad te genieten van een drankje. Het is er
immers zalig zon zwoele avond aan het water.
We kunnen rustig het ontbijt nemen, want het vertrek naar de
hoofdstad is gepland om 9.30 u. Iedereen kan opnieuw het ontbijt aan de kaart
bestellen. Bijzonder lekker zijn de diverse soorten het fruit die op een
schaaltje worden aangeboden. Opvallend is dat de kelners nooit weten wie wat
heeft besteld. Ze lopen zoekend rond de tafels met een bord en weten nooit waar
het neer te zetten. Nadat iedereen heeft afgerekend en de valiezen in de kleine
bus hebben gestopt, kunnen we de verplaatsing naar Phnom Penh aanvatten.
Het is opnieuw genieten van alles
wat op en langs de weg gebeurd, de huisjes, de massas studenten die van school
komen, de overvolle wagens en brommers die van alles en nog wat vervoeren Na
twee uur bollen wordt er even halt gehouden. Onmiddellijk worden we omzwermd
voor jongeren die ons een zakje papaja willen verkopen. Ik sla even de drukte
langs de straat in de gaten. Voor we de bus instappen laten er zich toch heel
wat van de groep verleiden om een zakje fruit te kopen. 1500 Riel (4000 Riel =
1 dollar = 0,75 euro = 30 bfr.) voor een zakje, dat komt neer op 7,50 oude
Belgische frank. Als je daarmee iemand supergelukkig kan maken.
Zo naderen we rond 13.00 u. stilaan de hoofdstad. De drukte
neemt toe en naarmate we het centrum naderen wordt het een ware heksenketel.
Wat een verkeer, je kan je dat onmogelijk voorstellen duizenden en duizenden
brommers in een wirwar door elkaar Onze buschauffeur vindt moeilijk ons hotel 252 in de 252-straat. Hij
moet het even navragen en ook even bellen met de gsm waar het precies gelegen
is. Het is laveren tussen de verkoopstalletjes, de tuk tuks, de zo maar
klakkeloos geparkeerde autos Om 13.30 u. bereiken we het hotel.
Van zodra we de poort binnenstappen ligt voor ons een mooi
zwembad en onmiddellijk valt ons oog op de zonnende jonge Westerse dames aan de
rand van het zwembad. De kamers worden verdeeld, maar aangezien nog niet alle
kamers gepoetst zijn, genieten we even vanhet terras naast het zwembad. We
kunnen onze bestelling in het Frans doen, de chef van het hotel is een
Fransman. Voor het eerst krijgen we de kans om een bruin biertje te bestellen.
Iedereen bestelt een snelle hap, een panini, een broodje ham-kaas We moeten
tegen 15.00 u. klaar zijn om een eerste verkenning te doen in Phnom Penh.
De kamers zijn super! Een schitterende badkamer, maar door
het raam zie je enkel tegen elkaar aaneengeplakte gebouwen.
Orussey
Market
Na 3 minuutjes rijden met de bus bereiken we ons eerste
doel, een bezoek aan de Orussey Market. We worden verzocht goed te volgen,
vooraan, in het midden en achteraan zal telkens een van onze Cambodjaanse
begeleiders lopen. En inderdaad, het is een wirwar van gangetjes. We hebben
ogen te kort. Het ene stalletje is naast het andere geplakt. Alles is in
afdelingen opgesteld, telkens met tientallen hokjes waar hetzelfde wordt
verkocht. De verkopers liggen en zitten erbij. We vragen ons af hoe ze hiermee
overleven. Afdelingen met kledij, allemaal hetzelfde, elektrisch materiaal
schoenen, hele hopen We trekken ook de tweede verdieping door: schoolgerief,
wisselaars met pakken geld Dan trekken we door de vleesafdeling De
verkoopsters zitten gewoon tussen het vlees de visafdeling om te eindigen bij
het pluimvee. De kippen liggen er in hopen, met de poten aaneengebonden te
spartelen We zien hoe een jongeman met een stok lop de rug met vooraan en
achteraan een tros kippen afgeleverd. De tros wordt bij de poten gehangen en
aan de weegschaal gehangen en pardaf de kippen worden bij de hoop geworpen. Tussendoor
zie je mannen kippen aan het pluimen. Buiten kunnen we een kijkje nemen op de
slachtafdeling. En stinken . stinken! En daarnaast de wirwar van brommers,
autos
Russian
Market
We springen snel de bus op om even verder te rijden naar de
Russian Market. Op deze markt is afdingen een must. We verdelen ons in 3 kleine
groepjes en speken af wanneer we opnieuw aan de bus verzamelen. Met onze
Cambodjaan gaan we op zoek naar een Cambodjaanse vlag. En inderdaad, het
afdingen werkt. We gaan ook verder op zoek naar zon typisch hoofddeksel zoals
de vrouwen dragen We komen een andere groep tegen en die zijn aan het
discussiëren over de prijs van uurwerken. Twee mooie uurwerken voor 30 dollar.
Marc wil er 22 dollar voor geven. Neen het lukt niet. We schatteren het uit
wanneer Marc een gsm-nummer (van een ander) opgeeft die hij moet bellen wanneer
hij de uurwerken voor 22 wil laten. Tegen 17.00 u. zien we dat de stalletjes gesloten
worden en ook zijn er al bepaalde toegangsdeuren dicht.
CCH1
Voor het nog drukker geworden verkeer rijden we nu voor een
eerste kennismaking met de stortkinderen naar de verblijfplaats CCH1. Gewoon
niet te doen is dat verkeer, en daar tussenin staan her en der politiemannen
met een fluitje. Wanneer we ze even door ons open raampje even aanspreken lopen
ze lachend een eindje mee om een praatje te slaan. Leuk, maar wat staan in
godsnaam die mannen daar te doen. Dat zijn er die ze zeker op overschot hebben
en daar tussen de wirwar hebben neergezet.
En zo bereiken we CCH1. De kinderen verwelkomen ons. Werner
heeft zijn sponsordochter teruggevonden. De meisjes hangen aan ons, vragen onze
naam. Ikzelf wordt omringd door Alis (12 jaar) en Raksmeg (12 jaar). Met onze
westerse ogen lijken die meisjes heel wat jonger. We bezoeken de verschillende
slaapplaatsen, de bib, de refter, In het kapsalon moet Roos een demonstratie
ondergaan HJet wordt tijd om afscheid te nemen van de meisjes. 53 verblijven
er in totaal. De oudsten zorgen voor de jongsten. Blijkbaar hebben ze hier wat
geluk gevonden, beter dan op het stort te moeten leven. En dat allemaal de
verdienste van Sokha.
Anise restaurant
Om 20.00 u. vertrekken we naar het Anise restaurant. We
kunnen er heerlijk eten aan de kaart. Als aperitief kunnen we een Richard
bestellen, maar ze hadden er maar 4 meer voorradig. Verder nog Martini, Campari
Als voorgerechtje bestelt Nik voor iedereen een voorgerechtje, het is gewoon
een rolletje groenten in een deeg gedraaid, een Vegetarian Springrol. Als
hoofdschotel zoekt iedereen op nieuw zijn gading. Van de Amok zijn er maar 4
voorradig. Nogal wat van onze gasten bestellen een stoofpotje van
gecarameliseerd varkensvlees en tofu. Ik houd het bij een boeuf bourgignon met
frietjes en ratatouille. Er kan ook nog een dessertje bij. Tegen 23.00 u.
stapt iedereen in groepjes terug naar het iets verder gelegen hotel 252 voor
een eerste nacht in Phnom Pehn.
2.00 u. in de nacht. Een akelig geluid maakt ons wakker.
Geschreeuw, geschreeuw en nog eens geschreeuw doorheen de stille nacht. Zou dat
een aap zijn? Ik wip het bed uit, kijk door het venster en zie op ons terras
een kat zitten. Ze is nogal rap weg als ze me ziet. De airco blaast reeds de
gehele nacht op mij, ik voel er me niet zo goed bij en Bernard legt de airco
af. Al snel is het weer veel te warm in het chalet.
We moeten deze morgen vroeg ontbijten. Nik plande om 8.00 u.
vertrekken, want er staat weer heel wat op de dagorde.
Het is 8.10 u. geworden wanneer we met de 9 brommers en de
twee tuk tuks richting Kampot vertrekken. Een eigenaardige wagen met vooraan een
box waaruit muziek weergalmt, rijdt ons voorbij. Wat een raar vehikel? Ik
schakel mijn brommer naar 4de versnelling en zet de achtervolging
in, want dat moet op foto. Onze tuk tukrijder legt achteraf uit dat het een
begrafenis is, ze gaan met de overledenen naar de verbranding. Af en toe houd
ik halt om fotos te maken van de mooie woningen. Met die brommer stop je
wanneer je wil en met wat snelheid is de groep weer snel bijgehaald. Echt een
heel leuke vorm om je te verplaatsen en een streek te verkennen!
Boottocht op de mangroven
Plots moeten we een smalle aardeweg in. Het is
een prachtig gezicht, de rijstvelden en de voor ons romantische huisjes op
palen. Voor de plaatselijke bevolking misschien wel minder comfortabel. Links
en rechts zien we velden, het zijn zoutwinningsgebieden. Het water droogt uit
en voorzichtig wordt de bovenste laag weggeschraapt.
Zo bereiken we de inham van de zee. De bootjes
liggen klaar, Mr. Tjien heeft voor deze trip tussen de mangroven gezorgd. Met drie
wiebelende bootjes begeven we ons op tocht. Het is een heerlijke tocht op het water
onder een stralende zon. Plots zien we naast ons hele zwermen visjes het water
uitspringen, ze wippen in een supersnel tempo over het wateroppervlak. Enkele
visjes maken een verkeerde sprong en komen in onze boot terecht. Tijd om even
de visjes van dichtbij gade te slaan, ze hebben een lange snuit met op het
uiteinde een rood puntje. We stellen vast dat op de derde boot een kind de
gehele tijd water aan het scheppen is uit de boot en de bootsman pompt
onophoudelijk water. Zou er een gat in de boot zitten? Na een hele tijd varen
liggen de boten even stil tussen de takken van de mangroven. Mangroven zijn bomen
die in het water groeien. Het water is heel ondiep, enkele wagen zich in hun
slip in het water. Enkele dames wagen zich ook in het water.
Wanneer Nik opbelt met de vraag waar we zo lang
blijven, wordt de terugtocht aangevat. Nik heeft nog voor een verrassing
gezorgd. Zeven plaatselijke dames geven een demonstratie hoe ze garnalen
vangen. Met hun kledij aan begeven ze zich te water. Ze zitten net met hun
hoofd boven het wateroppervlak. Een netje voor hun vangst in te steken houden
ze met de mond vast. Met beide handen woelen ze dan in het water op zoek naar
garnalen. Het is op dat tijdstip van de dag geen goede visperiode, maar toch
verschalken ze met hun blote hand een paar garnaaltjes en kleine visjes.
Om het bezoek af te ronden krijgen iedereen nog
een verse kokosnoot aangeboden. De schil wordt er afgekapt tot er een gaatje
vrijkomt om er een rietje in te steken. Het is een heel frisse drank. Daarna
wordt de noot in twee gekapt om het witte vruchtvlees te kunnen opeten. ZO word
het stilaan tijd om afscheid te nemen van deze vriendelijke Cambodjanen.
Peperplantage
Om 11.45 u. starten we opnieuw onze brommers en
rijden richting Kep. Na een hele tijd rijden slaan we aan een aardeweg links
in. Het is opnieuw een heel stuk rijden. We brengen een bezoek aan de plantage
Chez Christophe. (12.15 u.). Deze streek heeft een bijzonder goede
bodemsamenstelling om peper te kweken, maar in de tijd van Pol Pot werd alles
verwoest. Nu worden de peperplantages stilaan weer aangeplant. Mooi in rijen
staan de hoge, smalle struiken opgesteld. Er kunnen twee oogsten per jaar
opgedaan worden. De groene peper kan vers gebruikt worden. Laat men die rijpen
aan de struik, dan is die eerst rood en wordt later zwart. Witte peper is
gewoon geweekt in water om het schilletje te verwijderen. Verder in het domein
domein vinden we papajas, kleine banaantjes, lychees, Op het eind van onze
rondgang wordt er uiteraard heel wat peper gekocht, 10 dollar voor een halve
kilogram.
Kimly restaurant
We keren om 13.15 u. op onze stappen terug. De
tuk tuks worden omgeven door de brommers. De ene rijdt eens op kop, een andere
komt al eens vooraan aansluiten of laat zich eens uitzakken tot achteraan. We
nemen een idyllische weg die zich doorheen het landschap slingert. Via de grote
weg bereiken we de kust om 13.45 u. We hebben er opnieuw een halfuurtje gezellige
bromtijd opzitten.
In Kimly Restaurant kunnen we verse krab
bestellen, de specialiteit van Kep. Die wordt op verschillende manieren
klaargemaakt. Er worden ook nogal wat scampis besteld. Het is er zalig zitten
aan de rand van het water.
Rabbit Eiland
Met twee bootjes werd de oversteek naar Rabbit
Eiland gemaakt. Het was een half uurtje varen om op het mooie strand vol
palmbomen en hangmatten te genieten. Er werd opnieuw gezwommen in slip, want
weinigen hadden er aan gedacht een zwembroek mee te nemen. Op het strand kon
men zich laten masseren, maar niemand liet het zich welgevallen, het leken meer
kinderen die de taak zouden uitvoeren. Van op het water was de zonondergang
echt prachtig. Tegen 18.00 u. bereikte iedereen opnieuw Vannas bungelows en
werden de brommers door de verhuurfirma uit Kompot weer opgehaald.
Het is al 21.00 u. geworden wanneer de eersten
het avondmaal bestellen. Om 22.15 u. zit er nog een groepje te genieten van een
krab. We worden af en toe wel eens gestoord door het geluid van een gekko die
er ergens aan het plafond in een hoekje van het restaurant.
Wij gaan slapen. Slaapwel. Voor ons 22.15 u.,
voor jullie 17.15 u.
Vandaag begint voor mij de dag reeds om 5.30 u. Om niet
achterop te geraken met het verslag moet het wel!
Tegen 7.30 u. ben ik al een stuk gevorderd en kan
kamergenoot Bernard en ik het ontbijt gaan nemen in het restaurant van de
Donboscohotelschool. We zitten er helemaal alleen tussen een horde studenten
die weer de stoel onder ons schuiven, de servet op ons knieën komt schikken.
Tegen 9.30 u. is iedereen klaar, zijn de valiezen en zakken
in de camionette geladen en kunnen we vertrekken naar de kuststad Kep.
We verlaten Sihanoukville en volgen een gehele tijd de kust.
We genieten van prachtige landschappen, inhammen van de zee met pittoreske
bootjes Om 11.45 u. bereiken we de stad Kampot. Hier houden we halt bij een
verhuurbedrijf van brommers. Bedoeling is dat we de afstand Van Kampot naar Kep
per brommer afleggen. We krijgen eerst wat uitleg over het rijden met deze
machientjes met versnellingen. Even proberen en we moeten met zn allen naar
het benzinestation om eerst even bij te tanken.
Om 12.30 u. kunnen we starten richting Kep om 25 km af te leggen. Het is
echt genieten in de stralende zon, een beetje wind en nu pas kan je overal om
je heen kijken. Halfweg de rit houden we even halt. Een vrouwtje is er bananen
aan het bakken. Ze klopt ook bananen plat, draait ze in een deeg en bakt ze in hete
olie. Voor 1 dollar krijgen we er een gans zakje. En ze laten zich smaken.
We rijden verder tot aan het White Horse Statue. We naderen
onze bestemming, Vanna Bungalows. De bungalows zijn over de heuvel verdeeld,
met zicht op zee.
Enkelen stillen nog wat hun honger en tegen
15.30 u. kennen we Kep gaan verkennen. De brommertjes worden opnieuw in gang
gestoken en voor de niet-brommerrijders zijn er twee tuk tuks. We volgen de
kustweg en regelmatig houden we halt om iets te bezichtigen. We trekken ook een
volledig vernielde woning in. In de tijd van de Rode Khmer werd verondersteld
dat aan de kust de rijken woonden en die moesten een kopje kleiner gemaakt
worden. We bezoeken het voormalige buitenverblijf van de koningin, ook helemaal
verwoest. Binnenin is niet intact gebleven.
We trekken verder naar de Local Kep Market. We
gaan er even binnen en wat een stank Onvoorstelbaar! Op de terugweg houden we
met enkelen nog even halt om te genieten van de ondergaande zon.
En zo kan het avondritueel opnieuw beginnen.
Douches nemen, zwemmen in het met zoutwater gevulde zwembad, wat napraten en
genieten van een lekker avondmaal. Scampies met groene peper en rijst met
groenten en ei wordt door heel wat vrienden besteld. Op de kaart is er heel wat
keuze aan vis en dat tegen 5 à 6 dollar.
Kamergenoot Bernard heeft de wekker gezet om 6.30 u. We
willen er van s morgens vroeg bij zijn. Op vakantie zijn om tijd te verliezen,
noch Bernard noch ik willen dat. Door het raam zien we dat de zon reeds in
volle hevigheid schijnt.
Tegen 7.30 u. gaan we op verkenning rond het Don
Boscoschool. De studenten trekken reeds naar school, anderen komen aan in het
hotel. Ze zijn allemaal uittest beleefd, ze knikken dat hun hoofd er bijna van
afvalt.
We zijn ondertussen ook de eersten om het ontbijt te nemen.
Een tiental studenten staan klaar. We voelen ons beiden een beetje
ongemakkelijk met zoveel ogen op ons gericht. Er wordt koffie geserveerd.
Terwijl we ons gaan bedienen van fruitsap en fruit zijn ze er met onze koffie
vandoor. We laten die terugzetten! Daarna bedienen we ons van lekkere broodjes,
warme tomaat, spek, eieren Er is ook een tafel met allerlei pastas, maar die
hotelschoolstudentjes zullen er enkele uren bijstaan om helemaal niets te
moeten bedienen. Welke Belgen eten nu van s morgens vroeg pastta? Ondertussen
komt Nik aan in badjas om een baantje te trekken in het zwembad. Terwijl ik
snel even naar buiten loop om alles op beeld vast te leggen, is mijn bord weer ribbebieweg.
Amaai, overgedienstig er zal hier nog het een en ander moeten geleerd worden,
Westerse toeristen zijn toch anders dan Aziaten!
Ondertussen zijn een groep studenten reeds naarstig de
bedden aan het opmaken en de kamers aan het poetsen. Voor sommigen vrij
vervelend, voor anderen een geluk. Een echtpaar had zich overslapen en dankzij
de studenten die hun kamer kwamen poetsen waren nog nipt op tijd aan tafel.
Bezoek aan de hotelschool en de technische school
Met enige vertraging, het is als bijna 9.45 u. geworden,
kunnen we de bezoeken aan de twee Donboscoscholen aanvatten. Eerst heeft de
directeur van de hotelschool lenige uitleg. We trekken enkele klaslokalen in.
In het eerste lokaal maken studenten die nog nooit een computer van dichtbij
hebben gezien kennis met het medium. Het is precies alsof er enkelen spelletjes
aan het spelen zijn, maar dat zal wellicht zijn om met het klavier en de muis
te leren werken. De hotelschool is vrij recent, is nog voortdurend aan
uitbreiding toe en telt momenteel 150 studenten. Het is leuk even het dagschema
te bekijken. Ze worden om 5.30 u. gewekt. Om 6.00 u. moeten ze naar de
studeerplaats en het ontbijt is er om 7.00 u. Merkwaardig op het dagschema te
zien is dat ze dagelijks ook van 19.40 u. tot 20.20 u. naar de kerk moeten.
Wanneer ik aan de directeur om enige uitleg vraag antwoord hij mij dat het toch
een Don Boscoschool is, maar dat we ons niet mogen voorstellen dat er
godsdienstles wordt gegeven. De manier van leven wordt er o.a. verkondigd:
eerlijk zijn, beleefd zijn, gedienstig Er wordt natuurlijk ook gebeden en
gezongen.
Van de hotelschool trekken we naar de technisch school. Er
staan heel wat gebouwen en een jongeman leidt ons rond. Later dringt het tot me
door dat het de directeur is en vernemen we dat hij een pater Salesiaan is die
uit midden India komt. De school telt 450 studenten. We trekken eerst naar een
gebouw en in de gang hangt een groot bord Dit gebouw werd geschonken door de
Belgische bevolking. We zien er studenten in de prachtige klaslokalen. Een
vrouw komt uit de klas en geeft ons enige uitleg in Het Duits. Het is een
ontwikkelingshelpster uit Oostenrijk afkomstig.
Dan volgt het bezoek aan een reeks
technische ateliers. In de eerste grote hangar zijn tientallen werkbanken
opgesteld. Studenten krijgen er instructies of zijn aan het oefenen op de
freesbanken- en draaibanken Voor de technische mannen van de groep is dat een
terugzien van voorbijgestreefde machine die bij ons al lang vervangen zijn door
computergestuurde. In de volgende hangar zijn studenten de laadbak van een
vrachtwagen aan het herstellen en anderen leren een buis plooien tot een
cirkel. Opvallend is de hefbrug met opschrift in het Nederlands. Deze en vorige
werkplaats kwam tot stand met de steun van de Duitse bevolking. In de derde
werkplaats worden brommers en autos hersteld. Al deze hangars staan in een
prachtig kader met mooie lanen met exotische bomen.
Vandaar gaat het naar de kerk. De vloer is helemaal in hout,
waaraan staat het beeld van Doon Bosco en Maria. De muur achteraan is helemaal
beschilderd met taferelen uit het nieuwe testament. Zo bereiken we om 11.20 u.
de eetruimte. De overdekte ruimte is helemaal ingenomen door stevige in inox
vervaardigde tafels en banken. Twee dames zijn de maaltijden voor de
leerkrachten aan het klaar maken. We nemen een kijkje in de keuken waar de
maaltijden voor de leerlingen worden bereid. Achteraan staat een enorme ketel
waar rijst wordt gestoomd. Een container hout staat ernaast om dagelijks het
vuur te kunnen stoken. Om 11.30 u. is het etenstijd. Ineen mum van tijd staan
alle studenten, netjes in uniform, geduldig in de rij. Enkele studenten komen
de verschillende plateaus rijst ophalen. Groepjes studenten nemen aan tafel
plaats. Rijst wordt verdeeld, ik bemerk leuke visjes Voor ons is het tijd om
school te verlaten en afscheid te nemen.
Uncle
Charlys House
Daarna trekken we met de bus, via een meer dan
hobbelige weg, enkele kilometer verder naar een stuk bouwgrond.
Even situeren. Enkele stortkinderen kunnen les
volgen in de Don Boscoschool. Bedoeling is op deze site, kortbij de school, een
internaat te bouwen voor deze studenten. CCH kocht het oude huis Uncle
Charlys House. Een Belgische vriend Charles kocht het aanpalend stuk grond.
Het eerste wat gebeurd is rond het eigendom een muur bouwen en een waterput
aanleggen. Bedoeling is nu dat binnen de twee jaar er een gebouw wordt
opgetrokken met de steun van Belgische sponsors. Ik word gevraagd een foto
maken van het terrein met de naam van de diverse sponsors. Sohka houdt telkens het
bord met de sponsornaam vast en in een dankhouding ernaast een student links en
de architect rechts.
Seafoodrestaurant op Treasure Island
Met de busjes gaat het nu naar het centrum van
Sihanouville. Het is een mondaine badstad aan het worden. Er worden enorm veel
hotels opgetrokken door rijke buitenlanders. Voor een hotel in aanbouw staan
tientallen krotjes, de verblijfplaats van de ambachtlieden. Aan het Lion
Monument nemen we de afslag naar de verschillende stranden. Een groot
afgebakend terrein is het Sokha Beach Wij trekken verder tot het uiterste punt.
Bedoeling is te eten in het seafoodrestaurant op Tresure Island. Rechts is een
grote nieuwe brug gebouwd naar een eiland. Nik heeft wat uitleg. Het is een
privébrug gebouwd door een rijke buitenlander. Hij wil op het eiland een gebouw
neerplanten, maar blijkbaar durft zijn vrouw niet telkens met een boot de
oversteek maken. Vandaar dan maar zelf een brug optrekken.
In het restaurant krijgen we eerst enige uitleg.
Ofwel bestel je aan de kaart ofwel duid je in de visbak aan welke vis je ze
moeten klaarmaken. Die wordt dan gewogen en per gewicht aangerekend. Er zijn
krabben, kreeften, slakken keus te over.
Onze groep trekt naar het strand en wordt over
twee strandhutten verdeeld. We kunnen het middagmaal bestellen. Het merendeel
bestelt vis, gebakken met of zonder look, enkele kreeften De andere huttengroep
laat drie verschillende vissen op diverse manieren klaar maken En ik? Ik houd
het gewoon bij ribbekes met frieten! We vernemen van het meisje dat ons aan
tafel bijstaat, dat ze 40 dollar per maand verdiend.
Met de tuk
tuk op tocht
Het is al 15.00 u. geworden. Met vier, Bernard
en ik, Polly en haar zoon Werner, besluiten we even naar Sihanoukville te
trekken. Het is wel leuk zitten aan het strand, maar daarmee is er niet veel te
beleven. We laten ons naar het centrum voeren door Sokha. Wanneer we aan het
Lions Monument uitstappen, komt een Tuk Tukdriver een voorstel doen. Hij wil
ons naar de waterval en het nationaal park voeren voor 20 dollar. Voor 15 is
hij akkoord.
En zo stappen we in het typische vehikel in. We
rijden een heel eind door het drukke centrum. De driver laat nog even zijn
benzinetank vollopen en de banden blazen. En maar rijden, rijden . Bergop gaat
het heel langzaam. Aan een splitsing houdt hij halt. Hij vraagt over we eerst
naar het par willen en geven we eerst de voorkeur aan de waterval? Het gaat
verder naar het park. We genieten van het landschap, de grazende buffels, de
mannen aan het werk in het water. Eenmaal in het nationaal park krijgen we een
voorstel om een boottocht te maken. Voor een tocht van 2 uur hebben we
onvoldoende tijd. Vandaar gaat het naar de monding van de rivier. We zitten
helemaal tussen de typische huisjes. De mensen zijn er volop aan het werk, aan
de boten, hout hakken, vissen sorteren
Vandaar gaat het de weg terug. Eenmaal aan de
splitsing nemen we de rode aardeweg. Na een tijdje rijden moeten we ieder 1
dollar toegangsgeld betalen. De ondergaande zon schijnt in het water. Eenmaal
bij de waterval aangekomen leidt een kind, met een schotel chips en koekjes op het
hoofd, ons naar de verschillende uitzichtpunten. Het kind is uiteraard
dolgelukkig wanneer het een pakje koekjes kan verkopen. Van ver roept hij naar
zijn moeder, die in de rivier aan het wassen is, dat hij iets heeft verdiend.
Al snel staan nog enkele kinderen zondom ons en willen hun chips en koekjes
aanprijzen.
We spreken met de tuk tukdriver af om ons ergens
naar te brengen waar we een broodje kunnen eten en of hij ons dan terug naar
het hotel wil voeren.
De man is uiterst gelukkig. Hij vertelt dat het
leven hard is. Gelukkig dat hij ons vandaag als klant had, (het toeristisch
seizoen moet nog op gang komen), anders had hij weer niets verdiend. Zo
bereiken we opnieuw het centrum van Sihanoukville en aan een keurige zaak houdt
hijk halt. We bestellen vier broodjes met paté (??) en worden dat keurig op een
bordje geserveerd met pijpajuintjes, komkommer Echt een toffe plaats met naast
ons een overgelukkige driver en wij die eveneens genoten hebben van een
onvergetelijke namiddag. Tegen 20.30 u. bereiken we opnieuw ons hotel en nemen
afscheid.
Ons avondritueel kan opnieuw beginnen. Fotos
inladen, bewerken, op het netwerk plaatsen Om 23.00 u. trekken we nog even
naar de bar om een Angkor-pintje en aan het zwembad vinden we nog een koppel
die het daar gezellig vindt en nog te vroeg om te gaan slapen. Tegen 0.15 u.
doven we ook ons kamerlicht en hopen snel de slaap te vinden.
En de foto's van de verplaatsing staan er sedert zondagavond nu ook online.
Van Trat (Thailand) naar Sihanoukville (Cambodja)
Trat
Om 6.00 u. begint voor mij de nieuwe dag. Snel douchen en
naar internet om de laatste zaken in orde te brengen.
Even voor 7.00 u. kan ik met mijn kamergenoot Bernard op
stap. De zon is reeds goed van de partij. We ontmoeten Nik en die zegt dat we
even naar de markt moeten lopen.
Inderdaad, onvoorstelbaar. Het is er een drukte van
jewelste. Kraampjes met onvoorstelbare zaken: kippen, ruikend vlees, kikkers,
vissen In woorden is het niet weer te geven, het wordt de ene foto na de
andere. Opvallend is dat de mensen heel vriendelijk zijn en zich gewillig laten
fotograferen.
Om 7.45 u. worden we verwacht voor het ontbijt. We ontmoeten
er onze medereizigers. De ene heeft al beter geslapen dan de andere. Het
ontbijt bestaat uit 4 sneetjes geroosterd brood, gebakken ei, worstjes en spek.
Om 8.30 u. staan twee Toyotabusjes klaar om ons tot aan de
grens van Cambodja, 88 km
verder, te voeren. Van Trat na de grens in Hat Lek is het gewoon een kleine
strook land aanleunend tegen de zee en Cambodja.
Grensfomaliteiten
Om 9.45 u. bereiken we de grens en de ceremonie kan
beginnen. Eerst de Thaise controle. Dat verloopt vlot. Daarna trekken we te
voet Cambodja binnen. Sokha en Sambath van het weeshuis verwelkomen ons. Eerst
moeten we de Quartaine passeren. Met een toestelletje wordt even onze temperatuur
gemeten. Jongeren dringen zich op om ons paspoort te bemachtigen. Zij zullen
alle grensformaliteiten in onze plaats afhandelen. Ze vullen de papiertjes in.
We moeten rustig plaats nemen op de banken. Eén per één worden we geroepen naar
de Immigration Police. Er wordt een fotootje gemaakt en onze vingers en
duimen worden ingescand. Nik zorgt dat iedereen zijn fooi krijgt, want precies
daarvoor doen ze het.
Tegen 9.55 u. is alles afgerond, wordt onze bagage in een
afzonderlijkewagen gestapeld en mogen
wij op een busje stappen. Een busje voor 24 personen, met middenin
klapzeteltjes. Wie zoals ik achteraan zit, zit gevangen.
Naar
Sihanoukville
Het wordt een lange trip. Af en toe hebben we echt slechte
stukken weg. Ik kan ze vergelijken met Afrika. De vering is blijkbaar al niet
meer zo nieuw zodat we af en toe eens echt door elkaar geschud worden. Het
landschap is echter heel mooi, veel groen met heel veel water. Het meerendeel
van de huizen staan op palen gebouwd. De mooi blauw beschilderde daken en gevel
geven het geheel een mooie aanblik. Maar we zien ook heel wat krotten, bedekt
met roeste platen. Her en der zien we buffels grazen. En op onze weg zien we
zelf een familie aapjes
Het is al 14.00 geworden en de bus heeft nog geen enkele
keer halt gehouden. We vragen of de chauffeur even wil stoppen voor een korte
plaspauze We stoppen aan wat oor ons een wegrestaurant zou zijn, er staan al
enkele bussen; Maar . Jongens, wat krijgen we te zien. Achteraan toiletten
tussen afbraak en puin. Een dode kip wachtend tot ze gepluimd wordt en een kip,
spartelend met een zware steen op haar kop. In een aanpalend kot zijn ze vlees
aan het bereiden op de grond, en stinken!! Alhoewel we al van deze morgen niet
meer hebben gegeten is de honger onmiddellijk verdwenen. Buiten in de zon liggen stukken vis en vlees te drogen, met de nodige vliegen er boevenop.
Gelukkig krijgen we op de bus heerlijk fruit, kleine
banaantjes, een fris fruit waarvan niemand de naam kent. Een paar kilometer
verder houden we opnieuw halt. De chauffeur haalt twee jerrycans mazout uit de
koffer en laat die met een darm overlopen in de tank. Ondertussen trekken we
even naar de naastliggende shop met o.a. diverse soorten vers fruit, waarvan
sommige soorten ik van mijn leven niet heb gezien.
Om 14.45 u. bollen we verder. Sokha zegt dat het nog
anderhalf uur rijden is tot Sihanoukville. Ondertussen laat hij een zak met
verse lychees rondgaan en krijgen we nog een stuk van dat voor onze onbekende,
maar heerlijk fris fruit.
Het is 16.15 u. wanneer we de Donboscohotelschool bereiken
in de kuststad Sihanoukville. Deze hotelschool werd met Nederlandse
steungebouwd om er studenten op te leiden. Daarnaast is er ook nog een
technische school.
We worden een alcoholvrije aperitief aangeboden en daarna
mogen we aan tafel. De studenten zorgen voor een waardige service. De
servietten leggen ze op onze schoot. Telkens als ik ergens rechtspring om her
en der een foto te maken, telkens opnieuw is er daar een student om die serviet
weer op mijn knieën te keggen. Op staat op tafel een menu en wat mogen we
verwachten voor de prijs van 11.50 dollar (= 8,50 euro)? Grilled Chicken Salad
Khmer Style Seafood Tom Yum Soup Grilled Squid stuff with Pork mince, serve
with steam rice Khmer Banana Pudding. Je zal, net als velen, de helft niet
hebben begrepen, maar van alles werd een foto gemaakt. Eenmaal thuis kan ik er
misschien een Cambodjaans gerechtenkookboek samenstellen, maar na alles wat we
vandaag op de markt inde stalletjes hebben gezien eet ik toch met lange tanden.
De studenten zijn supervriendelijk, ze komen water
bijvullen, bier uitschenken, Ze doen hun best want inderdaad, Cambodja heeft
nog een zeer grote toekomst op toeristisch gebied.
Op het einde van de maaltijd stelt Sokha zijn 8 studenten
voor uit de CCH-weeshuizen voor die hier in Donboscoschool een opleiding
volgen. (foto)
Zo zit er om 18.00 u. onze dag op. De ene gaat zwemmen,
anderen gaan nog een stukje wandelen, en ik ik moet het verslag schrijven, de
fotos in orde brengen en kan mails lezen en mijn vertrouwde Nieuwsblad via internet
bekijken.
Middernacht. De hostesses komen met hun smalle karretjes het
avondmaal opdienen. Het serveerbord is gevuld met een slaatje, een bakje rijst
met kip, er is een broodje met camenbert. En als toetje een potje met een soort
mousse. Drank kunnen we kiezen (een wijntje) en daarna wordt de koffie
geserveerd. Het is opvallend hoe bepaalde passagiers al de slaap hebben
aangevat en de maaltijd missen.
Rond half een worden de lichten
gedoofd en is het de bedoeling dat we kunnen slapen. Maar dat is een ander paar
mouwen. Slapen is zo eenvoudig bij de enen, zo moeilijk bij de anderen. Ook bij
mij zijn het maar korte hazentukjes.
Om 6.30 u. komt er opnieuw stilaan beweging in de
passagiersruimte. We vliegen momenteel op een hoogte van 11 200 m boven India.
Gemakkelijk met het schermpje in de zetel voor je, je kan er het gehele
vluchtschema volgen.
7.00 u. Het vliegtuig zit momenteel boven CaIcutta op een
hoogte van 11277 m,
we halen een snelheid van 900
km per uur. We naderen stilaan de Baai van Bengai. Op
het kaartje lijkt Bangkok niet meer zo ver af, nog een tweetal uurtjes te
vliegen.
Om 8.15 u. wordt het ontbijt opgediend. Een schotel met een
zakje muesli, een plakje kaas en een stukje camenbert, een
sinaasappelconfituurtje, Een hostess biedt broodjes aan en we morgen er zoveel
nemen als we wensen. Het smaakt.
Ondertussen wordt het 9.00 u., tijd om ons uurwerk aan te
passen naar 14.00 u. plaatselijke tijd. Het vliegtuig begint langzaam snelheid
en hoogte te minderen. Vanuit de lucht zien we heel wat overstroomde stukken.
De laatste week hadden we immers veel gelezen over de overstromingen en
Thailand. Precies zoals aangekondigd landt de Airbus om 14.33 u.
BANGKOK
De luchthaven van Bangkok is vrij recent gebouwd en alles
oogt er piekfijn. De controle verloopt verrassend snel en zonder moeilijkheden.
De bagage is er ook in een mum van tijd en we wisselen wat geld voor de eerste
dag. We blijven de gehele dag in Thailand, vandaar dat we bath van doen
hebben. 1 bath komt overeen met onze vroegere Belgische frank, het zal dus
vandaag gemakkelijk rekenen zijn.
Aan de uitgang staan de wagens klaar die ons naar Trat moeten
brengen, zon 300
kilometer verderop. Het zijn twee Toyotas voor 7
personen en een personenwagen van 4 personen.
Naar Trat
Vanuit de luchthaven vertrekt een
snelweg. Met een mooie boog over de snelweg stel je onmiddellijk vast dat je in
een Oosters land bent. Het verkeer verloopt supersnel over 2 maal 4 baanvakken.
In Thailand wordt links gereden. En hokjes waar moet betaald worden voor de
snelweg kennen ze hier ook. Langs de weg zien we de vele ondergelopen velden.
Na een half uurtje rijden houden we een eerste halte. Langs een afritje van de
snelweg, aangeduid als parking, staan heel wat handelszaken en
verkoopsstalletjes. Opmerkelijk hoeveel verkopers van tombolalotjes er rond
lopen. Aan een stalletje met diverse soorten in stukjes gesneden exotisch fruit
wordt er door heel wat van onze groepsleden gekocht. We zetten na 20 minuten
onze weg verder. De chauffeurs zijn van geen kleintje vervaard en ze vliegen
maar verder.
We houden een tweede halte na 150 km. Er staan heel leuke
kraampjes opgesteld. Bijzonder eigenaardig is dat met inktvis. Wij vergapen ons
aan het kraampje met bamboestokken. Wanneer we om wat uitleg vragen, moeten we
even proeven. In het stokje zit een mengsel van rijst met kokosnoot en andere
zoetigheid, Met een hamer klopt de jonge verkoper het geheel open. Het smaakt inderdaad
heel zoet.
We zetten onze weg verder. Het is
18.00 u. geworden en de duisternis valt snel in. Het is ook onophoudelijk gaan
regenen. En toch wordt er nog heel snel gereden, tussen de 90 en 100 km oer uur. Gemakkelijk
de snelheid en de weg te volgen met mijn wandel-gps.
Precies om 19.30 u. bereiken we ons Pop Guesthouse in Trad. Het zijn
mooie, sobere kamertjes. In vergelijking met wat ik in Afrika meemaakte, heel
comfortabel. En vooral ik heb er draadloos internet. Als dat geen luxe is. In
de bar wordt al snel een biertje besteld en we kunnen er ook een hapje eten.
Frietjes, eiersalade, bonen met vlees Ieder bestelt wel iets. Terwijl we er
zitten komen er twee jongelingen voorbij met een klein olifantje. Zo zit de
avond er ook en na een vermoeiende reis vinden er al heel wat snel hun bed.
Heb je ook dat gevoel wanneer je moet vertrekken? Hoe
dichter het uur van vertrek komt, hoe zenuwachtiger je wordt. Je begint aan
alles te denken, ben ik dat niet vergeten, heb ik dat wel mee? En in mijn persoonlijk
geval moet ik wel van alles mee hebben: fototoestel met lenzen en flits, een minicomputer,
camera, een resem batterijladers met batterijen, statief, verrekijker,
wandel-gps
Het werd stilaan 15.00 u. De school
is uit en om tijdig in Lendelede te geraken met de schoolbus voer ik 4 kinderen
met de wagen naar huis, zodat de bus niet meer naar Menen moet rijden en heel
wat tijd zal inwinnen.
Lendelede-Zaventem
We hebben geluk, tegen 15.40 u. kunnen we uit Rekkem
vertrekken. In Lendelede staan er nog niet zoveel medereizigers klaar.
Eigenlijk hadden we afgesproken om 16.30 u. te vertrekken uit Lendelede. Maar
met een drukte rond Brussel op vrijdagavond in het achterhoofd, willen ze zo
snel mogelijk starten.
Met Els aan het stuur kunnen we de tocht naar Zaventem
aanvatten. Buiten alle verwachtingen vlot het verkeer tamelijk goed. Een beetje
drukte aan het eerste ronde punt aan de Brugsesteenweg, wat file rond Wetteren
en wat meer oponthoud in Groot-Bijgaarden op de ring, maar eigenlijk is alles
te verwaarlozen.
We geraken tegen 18.00 u. in de
luchthaven. Van op de busparking zijn we heel snel in het luchthavengebouw. We
wensen Els veel moed voor de terugreis, want aan de andere zijde van de snelweg
stonden de wagens volledig stil en dat over een zeer lange afstand.
45 minuten vertraging
Een snelle blik op de tv-schermen duidt al aan dat onze
vlucht naar Kopenhagen al een flink stuk is verlaat, i.p.v. 20.25 u. wordt het
21.15 u. Aan de incheckbalie staat er niemand te wachten en in een mum van tijd
zijn we van onze bagage verlost en krijgen we onze Boarding Pass.
Met onze pass moeten we een eerste sluis voorbij na de kaart
te hebben ingescand. Daarna gaat het verder tot we aan de bagagecontrolepost
komen. Alles moet op de band. En zo bereiken we de winkelruimte en de
verschillende eetgelegenheden. Het zal nog een hele tijd duren vooraleer we op
het vliegtuig iets tussen de kiezen zullen krijgen, vandaar dat we nu al de
innerlijke mens wat versterken.
En zo moet iedereen zijn tijd wat zien te doden. De ene leest
de krant, de andere gaat even de shops bekijken
Om 20.30 u. zetten we met ons groepje de verplaatsing in
naar Gate A55. Het is een heel eind stappen, maar gelukkig voor sommigen is er
de lange loopband. We schuiven voorbij glimmende Mercedessen en BMWs, maar als
ik even het prijskaartje van naderbij ga bekijken stel ik vast dat geen spek
voor mijn bek is. Tegen 20.45 u. bereiken we ons doel en we hebben nog even de
tijd om te checken aan de Telenetbalie of hun reclame die we deze week hebben
ontvangen wel klopt. Als telenetklant kan je gratis gebruik maken van hun
diensten. En inderdaad, met mijn paswoord geraakt ik moeiteloos op internet en
kan snel nog even de mails van deze namiddag checken en zelfs al een
beantwoorden.
Om 21.00 u. mogen we aan boord van het SAS-vliegtuig. We
krijgen er te horen dat we heel snel zullen moeten overstappen om de verbinding
naar Bangkok te halen. Het is geen groot toestel, links 2 zetels, rechts 3
zetels. Het is nu ook de eerste keer van al de vluchten die ik maakte dat ik
snel een foto mag nemen van de cockpit.
In een mum van tijd (21.20 u.) hangen we in de lucht. Is het
omdat het maar zo ver is, of omdat het een klein vliegtuig is? Ik vind dat we
betrekkelijk laag vliegen en het is een feeëriek schouwspel wanneer we over
Brussel en het verdere landschap vliegen. Wat verder neemt de hoogte toe en is
alleen nog het nachtelijke duister te zien.
Het is 22.30 u. wanneer we stilaan Kopenhagen naderen en
opnieuw de lichten beneden ons ontwaren. Precies om 22.40 u. komt het vliegtuig
tot stilstand. We hebben weinig tijd om het volgende vliegtuig te halen, De
vlucht staat gepland om 22.50 u.
We verlaten zo spoedig mogelijk het vliegtuig en trekken
door de verlaten gangen naar gate C33. De grenspolitie kijkt snel even naar de
pas en we mogen snel verder stappen. Aan C33 wachten ze ons vol ongeduld op.
Snel de boarding pass afstempelen en even naar de pas kijken en snel het
vliegtuig in. Het is een heel wat groter toestel, 2+4+2 per rij.
We zijn nog maar pas gezeten of daar
gaat het vliegtuig. Blijkbaar hebben ze wat op onze groep gewacht. Het is 23.20
u.
REISSCHEMA
