Uitgerekend op zondag 6 februari sta ik gepland om te vliegen om 14u. Dubbel gevoel, want ik vlieg enorm graag, maar langs de andere kant was het voor mij een once-in-a-liftime kans om de superbowl te bezichtigen in een Amerikaanse pub met allemaal andere Amerikanen! Het is een heilige dag in de Amerikaanse sportwereld. Vergelijkbaar met de finale van de UEFA Champions league in Europa, maar dan voor de American Football. Iedereen hier is er zot van, dus ik doe ik maar mee.... just go with the flow. Maar helaas, ik moest dus vliegen.... Ik kwam toe op dispatch om me aan te melden voor de vlucht. Mike van dispatch zei me "You won't fly today, young man. I got 7 squawked aircraft, and there are 6 people waiting in front of you to get an aircraft." Alsof de goden het in de hand hadden voor me! Ik had geen andere keuze dan men vlucht te cancelen door gebrek aan vliegtuigen en 'k was nog net op tijd om met de hele hoop door te rijden naar Tempe om de superbowl te bekijken! Het draait eigenlijk allemaal rond patriottisme, eten en drinken. Amerika toont er zijn beste kant door Christina Aguilera het vlokslied te laten zingen waarop iedereen wild gaat, om dan de openingsceremonie af te sluiten met de F16's van het Amerikaanse leger die laag over het stadium heen vliegen en waarbij de Amerikaanse vlag hoog hangt te wapperen. Zelfs de Amerikanen in de pub waren aan het juichen en stonden te applaudisseren. Bij anderen waren de emoties dan weer zo hoog dat er tranen bij kwamen! Toen oud-president Bush even in beeld kwam ging de hele pub uit zijn dak. Ze zijn hier precies tamelijk Bush-gezind... Achja! Eigenlijk kijk je niet enkel naar de wedstrijd, het voornaamste is eigenlijk het eten, drinken en eigenlijk voornamelijk de commercials tussendoor. Elke 2 seconden wordt de wedstrijd wel onderbroken voor één of andere commercial zoals voor de nieuwe film die uitkomt (Cowboys versus Aliens) of voor Doritos en McDonalds. Zo kunnen ze 4 quarters van 15 minuten elk mooi spreiden over een tijdspanne van 4 uur. Er is geen enkele commercial dubbel gedraaid, allemaal verschillende commercials onderling. De ene al wat grappiger dan de andere. In ieder geval kost het massaal veel poen om een half minuutje zendtijd te krijgen gedurende dit evenement. Vandaar dat de commercials die dan gedraaid werden ook gespeeld waren met allerlei bekende acteurs etc... The Black eyed peace waren on stage bij de half time break. Ik wil niet weten hoeveel poen daar door gespoeld is, en waarom eigenlijk? De acts waren maar matig tot zelfs magertjes. De zangtalenten van Fergie live zijn ook niet alles, gisteren weer bewezen! Ondanks alles heb ik toch een gezellige avond beleefd, nieuwe mensen leren kennen en is mijn team van voorkeur (The packers) gewonnen (tegenstanders noemden "The steelers"). Go Packers Go!!!
Gisteren Buckeye airport bezocht. Echt tof! Buckeye (IATA KBXK) is een kleine ongecontroleerde luchthaven ten westen van Phoenix. Er wordt regelmatig aan parachutespringen gedaan, maar toen ik er vloog was er gelukkig geen activiteit. Het is tamelijk gevaarlijk om in het circuit te zitten als er parachutisten zijn. Zo een parachutist op je voorruit krijgen in vlucht maakt gemene barsten in de ruit, en geeft ongeloofelijk veel opkuiswerk achteraf! Toen ik er was was het kalm, ik was namelijk de enige op de frequentie, de enige in pattern. Ik heb er een tussenlanding gemaakt om even de benen te strekken en de vlieger weer vol fuel te gooien. Toen ik er rondliep hoorde ik plots gestommel achteraan het gebouw. Nieuwsgierig dat ik was ging ik even kijken wat het geluid was. Het was een Oxford studente die zichzelf had opgesloten in de toileten. Een gentleman zoals ik ben heb ik haar dan ook bevrijd uit de nare situatie. Ze was me dankbaar, maar veel tijd om te praten had ze niet omdat ze al veel tijd had verloren daar en zo achter liep op schema. Er is ook een gezellige pilotenbar met codeslot "Squawk VFR". Tof! In de kantine kon je gratis koffie en water krijgen, en stond een pot waar je donaties kon doen naar vrije wil. Ik heb ze dan ook met de volle dollar gesteund! Om dit lange verhaal kort te maken: navigaties zijn echt zalig (en vermoeiend)!
Nu ik al 3 cancelations heb moeten doen vanwege de wind, heb ik tijd gehad om eens te genieten van de chocolade pralines en de dvd's die men mama heeft meegegeven met Tom. 'T zijn zo van die witte pralines waar ik dol van ben, en nog zeevruchtjes ook! De dvd's die ik aan het bekijken ben zijn nog van Nicolas en mij toen we klein waren, en die ons mama onlangs heeft gemonteerd met haar computer. Tof om die zo eens te zien! Het leuke eraan is dat ik delen echt nog herken van toen ik klein was, maar anderzijds ben ik precies ook al veel vergeten. In ieder geval, het was echt enorm fijn om het terug te zien. Morgen lees ik de kiekeboe strip ook nog die ik ook gekregen heb!
Gisterenavond was een nakende cancelation voor de vlucht van deze ochtend al voordehandliggend. De meteo gaf winden die veruit boven de limiet staken en eigenlijk was het al duidelijk dat er dus niet ging gevlogen worden. Vandaar kon ik het me permiteren nog eens een keertje later in bed te kruipen dan wat ik de voorbije dagen al gedaan had. En ik had geluk, want het was groot feest bij de Chinese student-piloten hier op de Springs. Die hadden namelijk hun chinese nieuwjaar te vieren. Robin, David, Christelle en ik waren uitgenodigd om bij hen mee te komen vieren. Wat een eer Bij het binnenkomen waren ze heel gastvrij, en heel spontaan om zich voor te stellen. Ik heb helaas geen enkele naam kunnen onthouden, maar dat was ook niet zo belangrijk. Ze waren heel blij met onze aanwezigheid!
Drank en eten was er in overvloed, maar ik heb me wel onthouden van hun delicatessen. Enkel de chipsbolletjes zagen er goed uit, aan de rest wou ik me echt niet wagen. Ze hebben me geleerd om chipsbolletjes te eten met stokjes. Die mannen eten alles met stokjes eigenlijk. Na een 10 minuutjes intensieve training is het me dan toch gelukt om 2 bolletjes tesaam te nemen met die rotstokjes. Tussen ons gezegd en gezwegen, ik snap het totaal niet... een vork is toch veel handiger?... Hun cultuur is totaal verschillend van de onze, en dat heb ik gemerkt. Een groot deel van die mannen had nog nooit uitgegaan in een stad. Nog niet hier, maar ook niet in hun eigen thuisland. Het is de eerste keer dat ze eigenlijk een fuifje maakten in hun hele leven. Zo vroeg er een Chinees me hoeveel ik mee neem als ik uitga naar een club of café, want hij had absoluut geen idee wat hij moest verwachten. De andere ging een notitieboekje meenemen om alles op te schrijven wat hij zag, en om aan iedereen hun telefoonnummer te vragen. Nog een andere Chinees was zo verlegen, en wist niet wat hij meemaakte. De man was wel al 28 jaar oud! Ik was onder de indruk van hun onwetendheid. En toen kwam de taxi toe die hen zou meenemen naar Tempe, de uitgangsbuurt in Phoenix. Helaas, ik moest wel nog naar school deze ochtend om een cancelation te doen, dus was de avond voor mij afgelopen.
Mijn long navigation naar Bullhead city en Lake Havasu city kan ik beschrijven in 1 woord: machtig! In onze opleiding moeten we een vlucht doen die minstens 300NM
ver is, en waarbij een been van minstens 50NM in zit. We moeten
gedurende deze trip minstens 2 landingen maken op 2 verschillende
luchthavens en op elk van deze luchthavens moeten we dan een aftekening
of een stempel krijgen van iemand die je heeft zien landen, en dat als bewijs
dat je daar geweest bent. Dit moet volgens de regeltjes verlopen, want
als dat niet het geval is, dan is de vlucht niet geldig. En dàt is
net wat mij overkomen is...
De vlucht naar Bullhead was geen
enkel probleem. Eigenlijk was het een beetje dead reckoning tot
Bullhead, want het enige waar ik over vloog was niets meer dan 100 NM
verlaten kaal gebergte. Geen enkele referentie daar, dus is het enige dat je kan doen is de heading die je vooraf berekent hebt aanhouden op je kompas. Zo kom je na een berekende tijd wel uit op je bestemming. Enkel Bagdad is het enige puntje van beschaving
waar ik ben overgevlogen. Het is een klein "dorpje" langsheen een mijn
waar ze nog actief ontginningen doen. De community heeft ook een
vliegveldje, Bagdad airport. Een runway midden in het gebergte. Nu kan ik wel met trots zeggen dat ik over
Bagdad ben gevlogen
Aangekomen in Bullhead heb ik mezelf de
tijd gegeven even de benen te strekken, mijn handtekening te krijgen en
er fuel te nemen voor de terugvlucht. Die zou via Lake Havasu moeten
geweest zijn. Het vertrek in Bullhead was wel tof. Ground control
geeft me instructies te taxiën naar de threshold van runway 19. Maar
zoals gewoonlijk moet ik eerst even een engine run-up doen en de hele
checklist aflopen vooraleer ik kan vertrekken. Ground control gaf me de
instructies om dat te doen langs de kant van de taxiway, en voorrang te
geven aan de MD-80, die net achter me aan kwam getaxied. Ik hoorde de
piloot van de MD-80 oproepen: "Unable to continue taxi, we might not
clear the DA-20 that is making his runup. We'll just wait untill he is
finished". Was wel vet, de grote MD-80 die op mij moest wachten
En dan was ik vertrokken in Bullhead, op weg naar Havasu. In vlucht nam ik de AWOS van Havasu.
AWOS staat voor automated weather observation system, een computerstem
die automatisch informatie over het weer op de luchthaven uitzendt. Wind
140°, 14kts, gusting 20kts. Da's boven mijn limiet, niet landen dus!
Wachten was geen optie, want het weer gaat daar zou toch niet veranderen
op een uurtje tijd, en mijn toegestane vliegtijd loopt vooruit en de
brandstof in de tank zakt enkel maar. De beslissing is snel genomen,
gewoon terug naar de thuisbasis Falcon Field! Hierdoor heb ik mijn 2e landing op een
andere luchthaven niet meer kunnen maken en dus ook geen handtekening
gekregen. Heel ambetant, want nu is mijn navigatie niet geldig. Tot mijn
grote spijt zal ik ze dus nog eens opnieuw moeten vliegen Volgende keer beter!
Sky Harbour zie je al liggen van ver, maar de procedure om er over te vliegen is toch niet zo makkelijk... Eerst moesten we via Chandler naar firebird lake, om dan daar de transitie te kunnen starten. Vermits de runways 07 L + R en 08 in gebruik waren moesten wij dus de westelijke transitie maken, met andere woorden toen we er over vlogen zagen we de luchthaven rechts onder ons liggen, tegen de zon in. Gelukkig had ik mijn zonnebril op en had ik er dus ook niet echt last van Prachtig zicht! Veel grote vliegtuigen kunnen zien opstijgen en landen ook, maar dus dit keer van een andere hoek bekeken. Helaas, na een korte 3 minuten waren we gepasseerd en kon ik men approach naar Deer Valley airport beginnen voorbereiden, om daar een touch and go te maken en dan door te vliegen naar Scottsdale.
Gisteren is Tom geland om 23:15 op Phoenix sky harbour intl, na een lange tocht. Omdat hun eerste vliegtuig gecanceld is geweest in Brussel hebben ze een alternatieve route moeten nemen, die ging over Frankfurt, dan naar San Fransisco, om dan pas de vlieger naar Phoenix te kunnen nemen. Een paar extra meer miles op de teller dus! Ik ben de mannen dan ook in stijl (met de limo) gaan opwachten. Morgen vlieg ik mijn voorlaatste VFR vlucht met instructeur. Dan staan er nog 8 solo's op de planning en de laatste dual net voor missie 65... de VFR progress check!!! De navigaties zijn om naar uit te kijken. Hopelijk volgende keer beter voor de vlucht naar Bullhead en Havasu die ik gisteren heb moeten cancelen omwille van te veel wind! Zoals gezegd doe ik dus morgen mijn voorlaatste vlucht met instructeur. Hij zei me daarnet dat ik Chandler,Sunlakes, golf course moest plannen en we van daaruit de class - B transitie gaan vragen naar Deer Valley airport, vlak over de runways van Phoenix Sky Harbour dus. Het is een enorm drukke luchthaven erg veel vliegverkeer. Ze verwerkte vorig jaar ongeveer een 45 miljoen passagiers (Brussel 17 miljoen) in een gemiddelde van 550.000 vluchten (Brussel 230.000) en heeft 4 grote Terminals om alles te verwerken. Ze is de 9e drukste luchthaven in de States. Daar vlieg ik morgen dus over met mijn oh zo kleine diamond 20
3 dagen, zolang duurt het nog, en dan zal ik Tom mogen verwelkomen in Mesa! =-D Donderdagavond komt hij toe met United vlucht 583 in Phoenix samen met de rest van zijn klas (promotie 17). Ik kijk al uit naar zijn komst! Dat gaat raar zijn nog eens gekend volk te zien van men vrienden uit België, na dat ik vorige maand Pi had gezien in LA. Dat was ook een beetje een raar moment, maar wel heel zalig om hem terug te zien toen! Dat zal deze keer niet anders zijn, gelijk ik mezelf ken! Baetjes gaat chocolade meebrengen voor me, en ook nog een verrassing die men mama heeft meegegeven! Whiii En goed nieuws, Tom ligt hier 2 huizen verder. Das kei dichtbij en heel gemakkelijk voor ons beiden. Zo moet ik nooit naar de andere kant van de Springs lopen voor bvb de auto te gaan parkeren etc.
Overigens, onze nieuwe nummerplaat is vorige week aangevraagd! Nog een maandje geduld voor wat het zal worden! ;-)
Betogingen tegen de crisis van de politiek, autosalons, carnavalfeesten, etc... België Vliegen, vliegen, vliegen, een dagje cancelen... Usa
Vandaag heb ik nog eens in lange tijd een weather cancelation gedaan. De wind had pieken tot 25 kts, wat toch wel veel is om solo in te vliegen. Maar dat neemt niet weg dat ik de laatste 4 dagen wel al 5 vluchten heb gemaakt. Zo heb ik gisteren 2 vluchten op 1 dag kunnen doen. In de ochtend was mijn eerste lange solo navigatievlucht naar Ryan (KRYN). Een gezellig luchthaventje met 3 runways, en eigenlijk totaal niet druk. Het staat hier in de gebuurte gekend om het restaurant met vliegtuigparking. Voor mij de ideale gelegenheid om er dus een ontbijtje te gaan nemen. Helaas, helaas, toen ik 's ochtends op dispatch toe kwam waren er 6 vliegtuigen in onderhoud, waardoor de bezetting op de andere toestellen krapper was en ik zeker op tijd moest toekomen. Ik was dan al met een lichte vertraging kunnen vertrekken, waardoor ik niet genoeg tijd had om een volwaardig ontbijt te nemen in Ryan. Maar toen dacht ik, "Yves jonge, dit doe je eigenlijk toch maar één keer, dus pak het er nu toch van!" en zo had ik mezelf toch een kwartiertje tijd gegunt om een lekker groot glas fruitsap te nemen. De navigatie was prachtig. Ik heb voor het eerst gevlogen met flight following, waarbij ik met Phoenix approach, ABQ center en Tucson approach in verbinding heb gestaan en voor het eerst mijn transponder moest gebruiken. Op die frequenties zitten overigens ook grote vliegers die in de buurt zitten van Phoenix en Tucson. Ik voelde me klein in mijn DA-20! Op de heenweg naar Ryan heb ik een paar warmeluchtballons gezien. Eentje hing op mijn hoogte en een andere was net aan het landen naast de luchthaven van Marana. Goh, 't kriebelt toen ik die zag hangen! Ik ga toch proberen hier eens contact op te nemen met de plaatselijk ballonvaarders. Op de terugvlucht passeerde ik niet ver van Pinal. Een luchthaven waar allemaal afgedankte vliegtuigen staan, oa een hoop 747's. Op die moment was er net parachute dropping bezig. Voor mij waren het precies allemaal gekleurde stipjes in de verte. Het is toch iets dat ik graag ook eens ooit zou willen doen! Misschien iets voor als ik nog hier zit?!
Mission 45: pass! De moeilijkste missie die we hier zullen vliegen is achter de rug. Dan moest ik namelijk bewijzen dat ik alleen een cross country kan maken en het tot een veilig einde kan brengen. De ervaring doe je acheraf pas op als je de solo missies cross country vliegt. Die staan dus nu voor de deur. Het is de moeilijkste check die we zullen maken gedurende de opleiding, vermits we amper ervaring hebben in het gebied van VFR navigatie en procedures rond andere luchthavens. Voor deze check had ik enkel maar 3 navigatie missies gevlogen, wat in mijn ogen té weinig is. VFR navigatie vluchten is tamelijk moeilijk, vermits er toch enorm veel bij komt kijken. In mijn vlucht kreeg ik dan ook nog een simulated engine failure, en moest ik een diversion plannen. Verder moest ik ook een touch and go maken in Casa Grande Municipal airport en een transitie maken door het drukke luchtruim van Gateway om dan uiteindelijk terug te landen in Falcon Field, mijn thuisbasis. Dat alles op een uurtje en half tijd. Stressen!!! Inmiddels heb ik men eerste solo cross-country ook gemaakt naar Coolidge. Ik keek echt uit om naar andere luchthavens te kunnen vliegen, weg van onder de kerktoren
Ik ben zonet terug van een bezoek aan het grote broertje van de Siniscoop, namelijk Harkins theater. Een cinemacomplex met een 20 tal zalen, en op een kleine 10 minuten rijden van mijn verblijfplaats. Als er nog eens een goeie film uitkomt wil ik gerust nog wel eens teruggaan. De zeteltjes waren vrij relax, en konden allemaal onafhankelijk van elkaar bewegen. Eén ding wist ik gelukkig al op voorhand: koop geen popcorn! Hier is de popcorn namelijk gezouten, echt ziekelijk slecht. Ik snap niet wat iemand er aan vind om zoiets ranzig te kopen. Het enige waar ik wel geld in gestoken heb is in een grote fanta. Als ik de beker volgende keer meebreng kan ik daar refills krijgen voor maar 1 dollar (typisch amerikaans...) De film noemde "The dilema". Mijn mening: niet goed, maar ook niet afgrijselijk slecht. De humor was zwakjes. Af en toe goeie momentjes er in, maar eens je de trailer gezien hebt raad ik je ten stelligste af naar de film te gaan zien, vermits alle grappige stukken al in de trailer verwerkt zitten. Waarom ik het niet als afgrijselijk afschilder is omdat het een feel-good movie is, en het verhaal toch een beetje goed is.
Gisteren naar de barber gegaan, of moet ik eerder de barbaar zeggen? Anderzijds, je krijgt ook maar enkel waarvoor je betaald, in mijn geval een makkelijke snit voor 7,99$. De ongemakjes moet je er dan ook wel bijnemen. Naast het feit dat mijn kapster altijd met haar pink in mijn oor zat te koteren, heeft ze tot 2 maal toe (ja, 2keer!) in mijn oor geknipt... niet prettig! Gelukkig had ze wel een papieren kraagje rond men nek gebonden voor de losse haartjes niet in mijn t-shirt te laten vliegen. Vakmanschap zou je zeggen, maar niets is minder waar. Als de martelbeurt gedaan was blaasde ze alle haar weg met de haardroger. Helaas moest ze daarbij ook de kraag opentrekken waardoor al mijn weelderig geknipte haren recht in mijn t-shirt werden geblazen. Achja, volgende keer misschien toch een andere shop zoeken.
Hey iedereen, Morgen of overmorgen ga ik zeker een langer berichtje plaatsen dan dit. Momenteel ben ik al 3 dagen druk bezig met navigaties. Er kruipt ontzettend veel tijd in. Voornamelijk in de voorbereiding steekt veel tijd. Morgen heb ik weer een ochtendvlucht, om 08u15. Weer opstaan om 04u00 dus, om alles zeker op tijd en stond klaar te hebben. Tot binnenkort!
Wimbeldon was de middag niets vergeleken met de East valley Tennis club, court 11. De competitie België - Nederland werd er vandaag uitgevochten, met ik en Wim als vertegenwoordigers voor het belgische team. Helaas waren de tennisgoden ons vandaag minder gezind, want Wim had last van de backhand, forehand, slices en ook wel een beetje de opslag. Voor mij was het ook weer een tijdje geleden dat ik gespeeld had en zodoende had ik niet genoeg tijd om er weer vlot in te komen. Zo werd het een 6-3 nederlaag voor ons. Volgende keer doen we een re-match. In tussentijd zal ik zeker nog eens gaan trainen tegen andere grote spelers zoals Christelle, Alizee en Daphne. Andere tegenstanders mogen zich ook altijd bij mij melden. Vergeet niet je zakdoekjes mee te brengen indien de emoties over de potentiele vernedering te groot zou worden
Phoenix is de 5e grootste stad van de USA, met anderhalf miljoen inwoners. Enorm groot. Dat merkte ik toen ik men roadtrip maakte. Van oost tot west met de auto duurde het bijna 2 uur voor we de stad uitgereden waren, via highway I-10. Vandaag met het vliegtuig waren we er na nog geen 3 kwartier vliegen, en mits een omweg via het noorden van Scottsdale. Ongelooflijk hoe klein de wereld is, en dat is dan nog maar enkel gezien met mijn ogen vanuit de kleine Diamond 20-CI, het vliegtuig waarmee ik vlieg. Zoals je al kon vermoeden aan de titel en de 2 voorgaande zinnen heb ik vandaag dus voor het eerst een long nav gemaakt. Erg lang was hij eigenlijk zelfs nog niet eens. Een goeie 130 NM, en gevlogen voor anderhalf uurtje. Het was een heel leerrijk anderhalf uurtje, waarin ik voor het eerst op het zicht en met kaart heb leren navigeren. Super om te doen. De kaart bekijken en vergelijken of het wel overeen komt met de werkelijkheid. Eens je op koers zit en je weet waar je punt is waar je heen vliegt is het nog enkel genieten van het zicht. Wat ik heel tof vond is het vliegen langsheen de bergen. Een uniek gevoel van vrijheid! Zo heb ik vanuit de lucht de luchthavens van Scottsdale, Deer valley, Luke AFB, Buckeye, Goodyear, Gila River, Phoenix international (in verte), Chandler en Mesa Gateway zien liggen. Op de grond liggen ze ver uiteen, maar vanuit de lucht bekeken is het allemaal zo dichtbij!
Deze morgen heeft het ijs op de vleugels me belet een rondtrip te maken, verdikke! Maar morgen is er een nieuwe kans! Desondanks heb ik toch gevlogen vandaag, maar dan enkel in de practice area om stalls, steep turns, en slow flights te oefenen. Wie interesse heeft, je kan onze ATC online volgen op http://www.squawkvfr.com en dan doorklikken op de link naar Falcon Field - Tower. Met wat geluk hoor je me morgen wel een paar keer daarop
Een jaar geleden is het voor mij allemaal begonnen, op 4 januari 2010 was de eerste schooldag in Steenokkerzeel. Eigenlijk begint het altijd wel opnieuw. De eerste schooldag was een begin, en als de groundschool gedaan was begon het eigenlijk pas allemaal echt want dan deed ik pas mijn eerste vlucht. En dan moet het nog beginnen want erna leer ik pas vliegen op de grote jets. Dat is waar ik het eigenlijk allemaal voor doe... En als ik dat allemaal ga kunnen, begint het maar pas, want dan moet ik een job vinden. En als ik zover ben begint het pas allemaal, omdat ik dan mezelf zal moeten bewijzen en proberen tot in de linkerstoel te raken. Allemaal verre toekomstmuziek dus! Eerst nog leren gewoon vliegen
Morgen mijn eerste navigatie! Ik kijk er echt naar uit. Vandaag heb ik al de planning gemaakt over de vlucht die ik morgen zal vliegen. Plannen duurt langer dan de vlucht zelf, maar ik ben er van overtuigd dat het een zalige vlucht gaat worden. Zo zal ik rond heel Phoenix heen vliegen. Bravo toer wordt gewoon door ons zo genoemd omdat we rondom de class B (=bravo) airspace van Phoenix international airport vliegen. Morgen staat er dus een navigatievluchtje van 125NM op het menu. Alles uitgetekend op de kaart, flightbag gemaakt, tanden zijn gepoetst. Tijd om in bed te kruipen dat we morgen goed fris kunnen vliegen!
De voorbije 144 uur waren op zijn minst gezegd apart: 1927 miles in de auto, ofte 3092km 144 uur onderweg Weinig slapen Een heel goeie vriend ontmoeten op de andere kant van de wereld, die je anders altijd ziet in België. Je koning voelen van een miljoenenstad Zwemmen in de oceaan De sterrenhemel bekijken op een godverlaten plaats, in de complete donkerte van de nacht Achterbuurten van grootsteden aanschouwen Slapen met vreemden Chinatown in San Francisco Bekende plaatsen Minder bekende plaatsen Duvel Verduiveld worden Feesten met vreemden Horen, zien en zwijgen Zonnebaden op het strand Sneeuwkettingen leggen omdat we anders de berg niet opraakten Een beetje heimwee Daklozen De grootste boom ter wereld knuffelen Vegas (hierop gaan we niet te diep ingaan!) New Year Wedding chapels Hostels Sneeuwballengevecht Toeristische plaatsen Minder toeristische plaatsen Bellen met Mike van dispatch en nog zoveel meer...
Een onvergetelijk avontuur! Gelukkig nieuwjaar iedereen, mijn beste wensen voor 2011!
3 dagen vol nieuwe ervaringen... Super! Dag 1: Een ochtend vliegen, in de namiddag 400 mijl afrijden, en in de avond een vriend ontmoeten in Los Angeles. Pi kwam eereergisteren toe in Los Angeles voor zijn werk. Toeval treft dat wij net deze dag vertrokken op roadtrip, en onze eerste tussenstop een hostel in Los Angeles zou worden. Vandaar was het voordehandliggend dat we even zouden langskomen bij hem! Hij verbleef in een Holiday Inn in Fontana, een half uurtje oostelijk van LA-city. Erg handig, want het hotel lag op 1 mijl afstand van de highway waar wij zouden moeten passeren. Zo heb ik voor het eerst nog eens een vriend van het thuisfront gezien na anderhalve maand tijd. Djee, dat was wel wat raar aanvoelen!! Een babbeltje en een paar pinten later besloten we niet meer door te gaan naar de hostel, maar gewoon dat we ons in de kamer van Pi gingen bij leggen.
Dag 2: Pi was al vertrokken voor zijn werk toen we wakker werden. Hij had me net voor hij vertrok me nog wakker gemaakt om gedag te zeggen. Nog snel een douche genomen en dan zijn we vertrokken naar Santa Monica beach. Hoewel het water van de grote oceaan erg koud was, en het zonnetje geen warmte gaf, heb ik me toch aan een duikje gewaagd. De zwempartij was maar van korte afstand, namelijk 10 meter schoolslag. Bij deze mag ik nu zeggen dat ik voor het eerst in de grote oceaan heb gezwommen! Ook de pier hebben we bezocht. Enorm toeristisch gedoe allemaal, maar eigenlijk trok ik het me totaal niet aan vermits ik nu zelf de toerist was. Zo heb ik in het schommelschip gezeten, dat op de pier stond. Mooi zicht en toffe kriebels in de buik!
LA is een enorm grote stad. Dat heb ik met eigen ogen kunnen aanschouwen toen we in de middag naar het Hollywood sign zijn gegaan. Met de auto is het onbereikbaar, maar jonge knapen zoals wij hebben de berg te voet getrotseerd en een wandeling van een uurtje later bracht ons aan de gekende letterborden. De borden staan op de top van de berg, dus het zicht is ongeloofelijk. Volledig 360° rondom, tot aan de horizon zie je niets anders dan stad. Iets dat je eigenlijk met eigen ogen moet aanschouwen. Een echte aanrader! Het geeft je even het gevoel koning van LA te zijn! Net voor het donker was zijn we terug aan de auto gekomen. Gelijk zijn we doorgereden naar San Francisco, een rit die 7 uur zal duren.
Dag 3: Half 2 's nachts komen we toe aan de USA hostel. Een jeugdherberg waar we de kamer deelden met nog 2 andere mensen: een Argentijns meisje en een Nepalese jongen. Het was al vroeg ochtend toen we wakker werden. Niet al te veel tijd verliezen, want als je wat van de stad wil zien moet je niet tot een stuk in de middag in je bed blijven liggen. San Francisco was net hoe ik het voorstelde. Enorm proper, toffe en mooie stad. Echt ongelooflijk! Hoewel ik er nog nooit was geweest, ken je de stad toch al een beetje. Erg groot is het niet, alles ligt heel dicht bij elkaar. Als je naar pier 39 gaat, heb je zowat alles bijna gezien. De vissershaven, de pier, de golden gate bridge in de verte en het eiland van Alcatraz. Later op de middag hebben we de golden gate bridge dan ook overgereden en bewandeld. Lombartstreet is zeker ook de moeite om eens te bezichtigen. Da's de kronkelende gekendste straat van San Francisco. Die heb ik dan ook in stijl afgereden met onze huurwagen.
Dag 4: Een tweede dagje San Francisco, waarbij we de gekende cable-tram hebben genomen voor een ritje. Eigenlijk een beetje jammer dat we er maar 2 dagen waren, want het was echt een heel toffe stad. Klein, maar gezellig!! Het tripje van deze middag was het kortste tot nu toe, maar 5 uur en half rijden. Nu zit ik in een hostel op 20 kilometer van Sequoia park. Eens op tijd in mijn bed kruipen nu, want het gaat een heel lange dag zijn morgen; Sequoiapark, death valley en dan toekomen in Vegas, om er 's avonds oudejaar te vieren met een hoop gekend volk van onze school.
Ik wens bij deze iedereen een prettige oudejaarsavond, en mijn beste wensen voor 2011. Dat alle voornemens maar uit mogen komen!
Als morgen het weer goed zit, kan ik mijn laatste solo afwerken (missie 41) voor de eerstvolgende check, missie 45. Verder staan er nog enkele dubbel instructies ook op het menu, maar die kunnen pas gebeuren als mijn instructeur terug is in Mesa. Momenteel heeft hij vakantie genomen om met de feestdagen naar zijn familie en vrienden in België te kunnen gaan. Vandaar ligt het na de laatst mogelijke solo voor mij even stil. Een uniek moment hier, want geen enkele ander keer zal ik 5 opeenvolgende dagen vrij kunnen krijgen. Dat wil zeggen... ROADTRIP!!!
Morgenmiddag na mijn vlucht vertrekken Wim en ik naar LA. Daar hebben we een nachtje gereserveerd in een cotel, een leuk, goedkoop en sociaal alternatief voor een hotel. Een soort jeugdherberg is het eigenlijk, waar we dus onze eerste nacht zullen verblijven. In LA is er vermoedelijk niet zoveel te beleven, dus is het waarschijnlijk om enkel Hollywood even te kunnen bezoeken in onze doortochtnaar San Fransisco. Mijn vrienden bezoek in Alcatraz staat alvast op mijn verlanglijstje, alsook de fameuze brug en de stijle straten. Onze trip gaat vervolgens verder naar sequoia national park, en Death Valley, om dan door te rijden naar Las Vegas. Daar zouden we de 31e toekomen, om er dan met een hoop gekend volk oudejaar te vieren. De eerste kom ik terug, want vanaf 2 januari is de instructeur terug in het land en kan ik mogelijks weer gepland worden om te vliegen.
Uitgerekend op zondag 6 februari sta ik gepland om te vliegen om 14u. Dubbel gevoel, want ik vlieg enorm graag, maar langs de andere kant was het voor mij een once-in-a-liftime kans om de superbowl te bezichtigen in een Amerikaanse pub met allemaal andere Amerikanen! Het is een heilige dag in de Amerikaanse sportwereld. Vergelijkbaar met de finale van de UEFA Champions league in Europa, maar dan voor de American Football. Iedereen hier is er zot van, dus ik doe ik maar mee.... just go with the flow.
Zoals je al op facebook hebt kunnen zien is de nieuwe nummerplaat toegekomen voor de limo! Wat anders dan "LOCAAAA" 
Gisteren Buckeye airport bezocht. Echt tof! Buckeye (IATA KBXK) is een kleine ongecontroleerde luchthaven ten westen van Phoenix. Er wordt regelmatig aan parachutespringen gedaan, maar toen ik er vloog was er gelukkig geen activiteit. Het is tamelijk gevaarlijk om in het circuit te zitten als er parachutisten zijn. Zo een parachutist op je voorruit krijgen in vlucht maakt gemene barsten in de ruit, en geeft ongeloofelijk veel opkuiswerk achteraf! Toen ik er was was het kalm, ik was namelijk de enige op de frequentie, de enige in pattern. Ik heb er een tussenlanding gemaakt om even de benen te strekken en de vlieger weer vol fuel te gooien. Toen ik er rondliep hoorde ik plots gestommel achteraan het gebouw. Nieuwsgierig dat ik was ging ik even kijken wat het geluid was. Het was een Oxford studente die zichzelf had opgesloten in de toileten. Een gentleman zoals ik ben heb ik haar dan ook bevrijd uit de nare situatie. Ze was me dankbaar, maar veel tijd om te praten had ze niet omdat ze al veel tijd had verloren daar en zo achter liep op schema. Er is ook een gezellige pilotenbar met codeslot "Squawk VFR". Tof! 
Nu ik al 3 cancelations heb moeten doen vanwege de wind, heb ik tijd gehad om eens te genieten van de chocolade pralines en de dvd's die men mama heeft meegegeven met Tom. 'T zijn zo van die witte pralines waar ik dol van ben, en nog zeevruchtjes ook! De dvd's die ik aan het bekijken ben zijn nog van Nicolas en mij toen we klein waren, en die ons mama onlangs heeft gemonteerd met haar computer. Tof om die zo eens te zien! Het leuke eraan is dat ik delen echt nog herken van toen ik klein was, maar anderzijds ben ik precies ook al veel vergeten. In ieder geval, het was echt enorm fijn om het terug te zien.
Mijn long navigation naar Bullhead city en Lake Havasu city kan ik beschrijven in 1 woord: machtig!
Gisteren is Tom geland om 23:15 op Phoenix sky harbour intl, na een lange tocht. Omdat hun eerste vliegtuig gecanceld is geweest in Brussel hebben ze een alternatieve route moeten nemen, die ging over Frankfurt, dan naar San Fransisco, om dan pas de vlieger naar Phoenix te kunnen nemen. Een paar extra meer miles op de teller dus! Ik ben de mannen dan ook in stijl (met de limo) gaan opwachten.
3 dagen, zolang duurt het nog, en dan zal ik Tom mogen verwelkomen in Mesa! =-D
Betogingen tegen de crisis van de politiek, autosalons, carnavalfeesten, etc... België
Ik ben zonet terug van een bezoek aan het grote broertje van de Siniscoop, namelijk Harkins theater. Een cinemacomplex met een 20 tal zalen, en op een kleine 10 minuten rijden van mijn verblijfplaats. Als er nog eens een goeie film uitkomt wil ik gerust nog wel eens teruggaan. De zeteltjes waren vrij relax, en konden allemaal onafhankelijk van elkaar bewegen. Eén ding wist ik gelukkig al op voorhand: koop geen popcorn! Hier is de popcorn namelijk gezouten, echt ziekelijk slecht. Ik snap niet wat iemand er aan vind om zoiets ranzig te kopen. Het enige waar ik wel geld in gestoken heb is in een grote fanta. Als ik de beker volgende keer meebreng kan ik daar refills krijgen voor maar 1 dollar (typisch amerikaans...)
Gisteren naar de barber gegaan, of moet ik eerder de barbaar zeggen? Anderzijds, je krijgt ook maar enkel waarvoor je betaald, in mijn geval een makkelijke snit voor 7,99$. De ongemakjes moet je er dan ook wel bijnemen. Naast het feit dat mijn kapster altijd met haar pink in mijn oor zat te koteren, heeft ze tot 2 maal toe (ja, 2keer!) in mijn oor geknipt... niet prettig!
Wimbeldon was de middag niets vergeleken met de East valley Tennis club, court 11. De competitie België - Nederland werd er vandaag uitgevochten, met ik en Wim als vertegenwoordigers voor het belgische team. Helaas waren de tennisgoden ons vandaag minder gezind, want Wim had last van de backhand, forehand, slices en ook wel een beetje de opslag. Voor mij was het ook weer een tijdje geleden dat ik gespeeld had en zodoende had ik niet genoeg tijd om er weer vlot in te komen. Zo werd het een 6-3 nederlaag voor ons. Volgende keer doen we een re-match. In tussentijd zal ik zeker nog eens gaan trainen tegen andere grote spelers zoals Christelle, Alizee en Daphne. Andere tegenstanders mogen zich ook altijd bij mij melden. Vergeet niet je zakdoekjes mee te brengen indien de emoties over de potentiele vernedering te groot zou worden
Phoenix is de 5e grootste stad van de USA, met anderhalf miljoen inwoners. Enorm groot. Dat merkte ik toen ik men roadtrip maakte. Van oost tot west met de auto duurde het bijna 2 uur voor we de stad uitgereden waren, via highway I-10. Vandaag met het vliegtuig waren we er na nog geen 3 kwartier vliegen, en mits een omweg via het noorden van Scottsdale. Ongelooflijk hoe klein de wereld is, en dat is dan nog maar enkel gezien met mijn ogen vanuit de kleine Diamond 20-CI, het vliegtuig waarmee ik vlieg. 
Deze morgen heeft het ijs op de vleugels me belet een rondtrip te maken, verdikke! Maar morgen is er een nieuwe kans! Desondanks heb ik toch gevlogen vandaag, maar dan enkel in de practice area om stalls, steep turns, en slow flights te oefenen.
Morgen mijn eerste navigatie! Ik kijk er echt naar uit.
3 dagen vol nieuwe ervaringen... Super!
Als morgen het weer goed zit, kan ik mijn laatste solo afwerken (missie 41) voor de eerstvolgende check, missie 45. Verder staan er nog enkele dubbel instructies ook op het menu, maar die kunnen pas gebeuren als mijn instructeur terug is in Mesa. Momenteel heeft hij vakantie genomen om met de feestdagen naar zijn familie en vrienden in België te kunnen gaan. Vandaar ligt het na de laatst mogelijke solo voor mij even stil. Een uniek moment hier, want geen enkele ander keer zal ik 5 opeenvolgende dagen vrij kunnen krijgen. Dat wil zeggen... ROADTRIP!!!
