Ik smacht naar mezelf. Waar ben ik toch? Waar is die onbezonnen verstrooide losbol toch gebleven? Ik weet het, met ouder worden word je serieuzer. Maar toch, waar is die kalme, lachende, menslievende, altijd klaar staande vrouw gebleven? Iemand die zei wat ze dacht, wist wat ze wou. Waar ben ik? Het zit er nog wel en soms kom ik er weer door. Maar het is weinig. Te weinig! Sinds de laatste keer dat ik getrouwd was ben ik mezelf kwijt geraakt. Ik haatte mannen om wat "ze" me aandeden. Was ik dan nooit goed genoeg? Bij de volgende die op mijn pad kruiste heb ik me dan maar aangepast. En weer was het niet goed! En zo ging ik verder bij de volgende en volgende en.....De laatste had veel kritiek en ik dacht dat hij gelijk had. Het heeft geduurd tot een jeugdvriendin van me stierf! Pas toen besefte ik dat ik me kwijt was. Ik was er niet toen ze me nodig had. Ik had het te druk! Niemand heeft het te druk voor zijn vrienden! Hoe kon ik zo zijn? En nu is er de spijt. Spijt omdat ik haar niet bezocht heb, niet gebeld heb, haar verhaal niet gehoord heb, niet meer gezegd heb hoe graag ik haar had, hoe hard ik haar ging missen. Het enige wat ik voor haar kan doen is weer mezelf zijn. Maar het lukt me niet echt. Enkele stappen heb ik al gezet. Ik probeer dingen die niet van mij zijn of niet bij me horen weg te doen. Weg afwasmachine, weg stomme ikea doek, weg lelijke salon, weg onnuttige spullen die niet in mijn leven horen. Ik ben ook niet meer geblondeerd, dat hoort niet bij me. Mijn kleren heb ik nog niet terug aangepast, alleen maar omdat ik voor de duivel niet zou weten wat mijn stijl is. Maar ik wil me vinden, ik ga mezelf weer vinden! En dan blijf ik zo tot het einde van mijn dagen. Ergens loopt wel iemand rond die me graag ziet om wie ik ben. En als het niet in dit leven is, dan is het in het volgende. Maar veranderen doe ik voor niemand meer!
